Spirit staatssekretaris en haar grote gelijk

De schoofzak · 30 november 2007, 08:41

Hieronder knip en plak ik voor jullie een stukje van Els Nie Weerd .

Ze maakt van haar lat over de houding van de nva.

Maar ze zegt er niet bij wat Spirit dan wel veel beter doet, en hoe ze dat doen, en wat ze al bereikt hebben.

Dat juist zij dit moet zeggen als spirit-boegbeeld, terwijl zij in persoon nog in dezelde regering zit als de tsjeven en de nva, dat is waarschijnlijk haar notie van "goed bestuur en goed samenwerken in één regeringsploeg". Waarom, als zij toch graag met modder gooit naar medemensen uit de Vlaamse volksbeweging, laat zij dit niet zeggen door een ander boegbeeld????

Tsja, haar laatste uitspraak voor deze, inmiddels al jaren geleden, was dat de onderwijzenden best niet meer zouden genieten van een vaste benoeming. Ik peins dat toen heel wat mensen uit die sektor overgegaan zijn tot het stemmen op de nva. Waarvoor dank aan Elske Nie-Weerd.

Voor zover deze zienswijze van mogelijks/waarschijnlijk de meest linkse van de nva-stemmers, maar die toch in geen jaren vertrouwen zal hebben in spirit-gebleet en -moddergegooi.

vrijdag 30 november 2007
Verst(r)ikt in het eigen gelijk

© MARK RENDERS

Communautair akkoord of niet, het gedrag van N-VA werkt Els Van Weert behoorlijk op de zenuwen. 'Politieke akkoorden bereik je niet door je op een ziekmakende manier steevast te wentelen in het vermeende eigen separatistische gelijk.'

Zelfs als het in extremis tot een vergelijk komt, is de absurditeit van deze formatie nog amper in woorden te vatten. Aan metaforen en beeldspraak gelukkig geen gebrek. 'Zelfs in Togo wordt zo geen regering gevormd', liet een Franstalige onderhandelaar zich gisteren ontvallen. Zie je wel dat ook Franstaligen gelijk kunnen hebben.

Ken uw pappenheimers: een spreekwoordelijke raad die aan Leterme & co duidelijk niet besteed was toen ze besloten om met de rechtsnationalisten van N-VA in zee te gaan. Wie de heren en dames aldaar kent, besluit in normale omstandigheden niet om er de banden mee aan te halen. Maar acht jaar zonder machtsdeelname zijn geen normale omstandigheden voor de Vlaamse christendemocraten. Daarom een kartel met N-VA. Daarom ook een langgerekt populistisch en anti-Waals discours met slechts één doel voor ogen: de verkiezingen te winnen. En winnen deden ze.

Call me old fashioned, maar in mijn overtuiging zijn verkiezingen geen doel op zich, maar een middel om de waarden waar je voor staat om te zetten in beleidspraktijk. Tenzij je een absolute meerderheid weet te verwerven - gezien ons verkiezingssysteem onmogelijk in een federale context - ben je daartoe aangewezen op onderhandelingen met politici, partijen en zelfs landsgedeelten die er minstens gedeeltelijk andere waarden dan jezelf op nahouden.

Die andere politici, partijen en landsgedeelten gedurende jaren beledigen - de favoriete methodiek van N-VA - kan in het beste geval een manier zijn om een gunstig verkiezingsresultaat te boeken, maar kan nooit de beste manier zijn om je waarden ook effectief te realiseren. Franstalige onderhandelaars, vrienden van N-VA, boezem je geen vertrouwen in door met vrachtwagens nepgeld naar Wallonië te trekken en zo onze Waalse landsgenoten collectief af te schilderen als een bende luie profiteurs. Tweederde meerderheden, vrienden van de N-VA, worden niet gevormd door de voorzitter van een daartoe noodzakelijke Waalse politieke partij middels een volstrekt smaakloze campagne af te schilderen als een halve gangster. Politieke akkoorden, mijnheer de voorzitter van de N-VA, bereik je niet door je op een ziekmakende manier steevast te wentelen in het vermeende eigen rechtse, conservatieve en separatistische gelijk.

Een niet onbelangrijk gedeelte van de Vlaamse Beweging - politiek vertolkt door Vlaams Belang en N-VA - heeft het sluiten van politieke akkoorden en dus het boeken van vooruitgang steeds consequent afgeschilderd als verraad. Liever schreeuwden ze langs de zijlijn. Liever beleden ze een verongelijkt kaakslagflamingantisme. Liever waren ze zuur en zuiver dan oplossingsgericht.

Zolang ze met die houding langs de zijlijn stonden, was dat voor oplossingsgerichte politici en politieke partijen - waartoe ik mezelf en mijn partij reken - hoogstens een onprettig gevoel. Zeker als je, zoals ik, wortelt in de weliswaar progressieve flank van de Vlaamse Beweging. Maar nu de zelfverklaarde zuivere Vlamingen zich in het centrum van een formatieverhaal bevinden, maakt dat onprettig gevoel plaats voor afkeer. Want wat hebben ze bereikt met die opeenstapeling van populistische methodieken? Dat Franstalige politici geen vertrouwen meer koesteren in hun Vlaamse collega's, en achter zowat alle legitieme vragen naar meer autonomie verborgen seperatistische agenda's vermoeden. Dat de unionisten aan Franstalige kant zich sterker gesteund voelen dan ooit tevoren. Dat een grote staatshervorming - niet ondanks, maar net wegens de stoere, anti-Waalse machoretoriek - verder weg is dan ooit tevoren, en de schade nog amper te meten is.

Want laat het duidelijk zijn: de communautaire voorstellen die nu op de formatietafel liggen - nota bene het resultaat van 170 dagen onderhandelen - zijn volstrekt ondermaats, ja haast lachwekkend en onwaardig. De Vlaamse pitbulls zijn gemuilkorfd, ze zijn verst(r)ikt in hun eigen gelijk. Ze kunnen geen kant meer op.

Els Van Weert is staatssecretaris voor Spirit in de federale regering van lopende zaken, bevoegd voor Duurzame Ontwikkeling en Sociale Economie

Jazeker · 30 november 2007, 09:32

Spirit, de toegevoegde waarde van de ex-VU van Bert Anciaux. Should I say more?

vrijevlaming · 30 november 2007, 09:39

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Jazeker

Spirit, de toegevoegde waarde van de ex-VU van Bert Anciaux. Should I say more?

zouden ze niet beter op zoek gaan naar een manier om weer kamerzetels te hebben?

Jazeker · 30 november 2007, 10:04

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door vrijevlaming

zouden ze niet beter op zoek gaan naar een manier om weer kamerzetels te hebben?

Boh, wie heeft nu kiezers nodig in belgique?

30 november 2007, 08:41	#1
De schoofzak Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 4 juli 2004 Berichten: 82.096	Spirit staatssekretaris en haar grote gelijk Hieronder knip en plak ik voor jullie een stukje van Els Nie Weerd . Ze maakt van haar lat over de houding van de nva. Maar ze zegt er niet bij wat Spirit dan wel veel beter doet, en hoe ze dat doen, en wat ze al bereikt hebben. Dat juist zij dit moet zeggen als spirit-boegbeeld, terwijl zij in persoon nog in dezelde regering zit als de tsjeven en de nva, dat is waarschijnlijk haar notie van "goed bestuur en goed samenwerken in één regeringsploeg". Waarom, als zij toch graag met modder gooit naar medemensen uit de Vlaamse volksbeweging, laat zij dit niet zeggen door een ander boegbeeld???? Tsja, haar laatste uitspraak voor deze, inmiddels al jaren geleden, was dat de onderwijzenden best niet meer zouden genieten van een vaste benoeming. Ik peins dat toen heel wat mensen uit die sektor overgegaan zijn tot het stemmen op de nva. Waarvoor dank aan Elske Nie-Weerd. Voor zover deze zienswijze van mogelijks/waarschijnlijk de meest linkse van de nva-stemmers, maar die toch in geen jaren vertrouwen zal hebben in spirit-gebleet en -moddergegooi. vrijdag 30 november 2007 Verst(r)ikt in het eigen gelijk © MARK RENDERS Communautair akkoord of niet, het gedrag van N-VA werkt Els Van Weert behoorlijk op de zenuwen. 'Politieke akkoorden bereik je niet door je op een ziekmakende manier steevast te wentelen in het vermeende eigen separatistische gelijk.' Zelfs als het in extremis tot een vergelijk komt, is de absurditeit van deze formatie nog amper in woorden te vatten. Aan metaforen en beeldspraak gelukkig geen gebrek. 'Zelfs in Togo wordt zo geen regering gevormd', liet een Franstalige onderhandelaar zich gisteren ontvallen. Zie je wel dat ook Franstaligen gelijk kunnen hebben. Ken uw pappenheimers: een spreekwoordelijke raad die aan Leterme & co duidelijk niet besteed was toen ze besloten om met de rechtsnationalisten van N-VA in zee te gaan. Wie de heren en dames aldaar kent, besluit in normale omstandigheden niet om er de banden mee aan te halen. Maar acht jaar zonder machtsdeelname zijn geen normale omstandigheden voor de Vlaamse christendemocraten. Daarom een kartel met N-VA. Daarom ook een langgerekt populistisch en anti-Waals discours met slechts één doel voor ogen: de verkiezingen te winnen. En winnen deden ze. Call me old fashioned, maar in mijn overtuiging zijn verkiezingen geen doel op zich, maar een middel om de waarden waar je voor staat om te zetten in beleidspraktijk. Tenzij je een absolute meerderheid weet te verwerven - gezien ons verkiezingssysteem onmogelijk in een federale context - ben je daartoe aangewezen op onderhandelingen met politici, partijen en zelfs landsgedeelten die er minstens gedeeltelijk andere waarden dan jezelf op nahouden. Die andere politici, partijen en landsgedeelten gedurende jaren beledigen - de favoriete methodiek van N-VA - kan in het beste geval een manier zijn om een gunstig verkiezingsresultaat te boeken, maar kan nooit de beste manier zijn om je waarden ook effectief te realiseren. Franstalige onderhandelaars, vrienden van N-VA, boezem je geen vertrouwen in door met vrachtwagens nepgeld naar Wallonië te trekken en zo onze Waalse landsgenoten collectief af te schilderen als een bende luie profiteurs. Tweederde meerderheden, vrienden van de N-VA, worden niet gevormd door de voorzitter van een daartoe noodzakelijke Waalse politieke partij middels een volstrekt smaakloze campagne af te schilderen als een halve gangster. Politieke akkoorden, mijnheer de voorzitter van de N-VA, bereik je niet door je op een ziekmakende manier steevast te wentelen in het vermeende eigen rechtse, conservatieve en separatistische gelijk. Een niet onbelangrijk gedeelte van de Vlaamse Beweging - politiek vertolkt door Vlaams Belang en N-VA - heeft het sluiten van politieke akkoorden en dus het boeken van vooruitgang steeds consequent afgeschilderd als verraad. Liever schreeuwden ze langs de zijlijn. Liever beleden ze een verongelijkt kaakslagflamingantisme. Liever waren ze zuur en zuiver dan oplossingsgericht. Zolang ze met die houding langs de zijlijn stonden, was dat voor oplossingsgerichte politici en politieke partijen - waartoe ik mezelf en mijn partij reken - hoogstens een onprettig gevoel. Zeker als je, zoals ik, wortelt in de weliswaar progressieve flank van de Vlaamse Beweging. Maar nu de zelfverklaarde zuivere Vlamingen zich in het centrum van een formatieverhaal bevinden, maakt dat onprettig gevoel plaats voor afkeer. Want wat hebben ze bereikt met die opeenstapeling van populistische methodieken? Dat Franstalige politici geen vertrouwen meer koesteren in hun Vlaamse collega's, en achter zowat alle legitieme vragen naar meer autonomie verborgen seperatistische agenda's vermoeden. Dat de unionisten aan Franstalige kant zich sterker gesteund voelen dan ooit tevoren. Dat een grote staatshervorming - niet ondanks, maar net wegens de stoere, anti-Waalse machoretoriek - verder weg is dan ooit tevoren, en de schade nog amper te meten is. Want laat het duidelijk zijn: de communautaire voorstellen die nu op de formatietafel liggen - nota bene het resultaat van 170 dagen onderhandelen - zijn volstrekt ondermaats, ja haast lachwekkend en onwaardig. De Vlaamse pitbulls zijn gemuilkorfd, ze zijn verst(r)ikt in hun eigen gelijk. Ze kunnen geen kant meer op. Els Van Weert is staatssecretaris voor Spirit in de federale regering van lopende zaken, bevoegd voor Duurzame Ontwikkeling en Sociale Economie __________________ Vlaanderen is niet van iedereen. Vlaanderen is enkel van hen die een inspanning doen om ertoe te behoren. De grendel-grondwet moet wijken om eindelijk de broodnodige veranderingen te kunnen doorvoeren. Nadien kan de grondwet herstemd worden. Dat is nog gebeurd. Ik heb de partij gesticht op drie lijnen: Vlaams en Europees, vrij en verantwoordelijk, en sterk en sociaal. Vandaag is dat de grondstroom in Vlaanderen. Geert Bourgeois (N-VA)