Waarom bouwt men Kerken?

[liberalist_NL]

Oorspronkelijk geplaatst door Jezus Christus

Wanneer gij bidt, gedraagt u dan niet als de schijnheiligen, die graag in de synagogen en op de hoeken van de straten staan te bidden om op te vallen bij de mensen; voorwaar, Ik zeg u: Zij hebben hun loon al ontvangen! Maar als gij bidt, ga dan in uw binnenkamer, sluit de deur achter u en bid tot uw Vader die in het verborgene is en uw Vader die in het verborgene ziet, zal het u vergelden.

Matteüs 6, 1-9 Katholieke Bijbelstichting

Ik ben dan wel geen theoloog, maar volgens mij is dit een zeer duidelijk verbod op Kerken en andere schijnheiligenbouwwerksels.

Hoe legitiem is een religieuze instelling die gebedshuizen neerzet, terwijl die instelling een ideologie aanhangt die dat verbiedt?

Eerlijk gezegd vind ik het niet heel erg vreemd dat spirituele mensen weglopen uit deze hypocriete zooi van bloedzuigende, frauderende, nepgeestelijken.

[Visjnu]

Een kerk is in eerste plaats geen gebedsruimte, maar een plaats waar men in groep kan samenkomen (om te vieren).

Voor de rest is dat inderdaad wel een goed citaat om als christen eens over na te denken.

[Dave Brocatus]

Oorspronkelijk geplaatst door liberalist_NL

Ik ben dan wel geen theoloog, maar volgens mij is dit een zeer duidelijk verbod op Kerken en andere schijnheiligenbouwwerksels.

Hoe legitiem is een religieuze instelling die gebedshuizen neerzet, terwijl die instelling een ideologie aanhangt die dat verbiedt?

Eerlijk gezegd vind ik het niet heel erg vreemd dat spirituele mensen weglopen uit deze hypocriete zooi van bloedzuigende, frauderende, nepgeestelijken.

Het bouwen van een kerkgebouw is niet schijnheilig. Pas wanneer men het doet om op te vallen, om aan anderen te tonen hoe gelovig men wel niet is, wordt het schijnheilig.

Jezus ging zelf regelmatig naar de synagoge en de tempel in Jeruzalem. Het bijbelcitaat dat u aanhaalt, is dan ook geen pleidooi tegen het bouwen van (of bidden in) kerken. Jezus waarschuwt hier tegen schijnheiligheid en maant de mensen aan om oprecht te zijn in hun geloof.

[liberalist_NL]

Oorspronkelijk geplaatst door Dave Brocatus

Het bouwen van een kerkgebouw is niet schijnheilig. Pas wanneer men het doet om op te vallen, om aan anderen te tonen hoe gelovig men wel niet is, wordt het schijnheilig.

Jezus ging zelf regelmatig naar de synagoge en de tempel in Jeruzalem. Het bijbelcitaat dat u aanhaalt, is dan ook geen pleidooi tegen het bouwen van (of bidden in) kerken. Jezus waarschuwt hier tegen schijnheiligheid en maant de mensen aan om oprecht te zijn in hun geloof.

Ik snap niet hoe je dat er niet in kunt lezen. Maar goed, als wat u zegt waar is, dan is Jezus zelf dus ook een hypocriet.

[liberalist_NL]

Oorspronkelijk geplaatst door Visjnu

Een kerk is in eerste plaats geen gebedsruimte, maar een plaats waar men in groep kan samenkomen (om te vieren).

Waar dient geestelijkheid dan voor?

[moser]

Oorspronkelijk geplaatst door liberalist_NL

Ik snap niet hoe je dat er niet in kunt lezen. Maar goed, als wat u zegt waar is, dan is Jezus zelf dus ook een hypocriet.

Ieder heilig boek staat vol tegenstrijdigheden. Ik zou religie niet beoordelen louter op de geschriften, maar op de praktische toepassing ervan door de gelovigen en de gevolgen ervan (positief of negatief, maakt niet uit) op de samenleving.

[Travis66]

Oorspronkelijk geplaatst door Dave Brocatus

Het bouwen van een kerkgebouw is niet schijnheilig. Pas wanneer men het doet om op te vallen, om aan anderen te tonen hoe gelovig men wel niet is, wordt het schijnheilig.

Jezus ging zelf regelmatig naar de synagoge en de tempel in Jeruzalem. Het bijbelcitaat dat u aanhaalt, is dan ook geen pleidooi tegen het bouwen van (of bidden in) kerken. Jezus waarschuwt hier tegen schijnheiligheid en maant de mensen aan om oprecht te zijn in hun geloof.

Tja, als je jezelf kan wijsmaken dat je ingebeelde vriendje echt bestaat, dan kan je jezelf ook wijsmaken dat kerken niet gebouwd werden om op te vallen. Zien jullie dan niet dat kerken werden gebouwd om de hoogste torens te hebben? Of erger, de twee hoogste torens, dan noemen ze dat een Dom.
Maar ja, geloof en verstand gaan niet samen.

[Visjnu]

Oorspronkelijk geplaatst door liberalist_NL

Waar dient geestelijkheid dan voor?

Onder andere voor het leiden van die vieringen en andere relgieuze handelingen.

[ElFlamencoLoco]

De geschiedenis is wat zij is. Zij heeft ons opgezadeld met... kerkgebouwen. Alleen al in Europa werden er duizenden van opgetrokken. De grootste en mooiste bezoeken we graag als toerist, of als gelovige (of beiden), en dat zijn er al vele honderden.

Het onderhoud van die gebouwen kost scheepsladingen geld. Welk "nut" hebben zij? Op de keeper beschouwd géén. Maar zoals elk cultuurprodukt, overstijgen ook kerkgebouwen en kathedralen zuiver utilitaristische beschouwingen. Immers, welk "nut" heeft de "Dorische" Toccata en Fuga van Bach? Op de keeper beschouwd heeft ook die geen enkel, maar dan ook geen enkel nut.

Welke "diepere" boodschap heeft dan zo'n stenen gigant? Wie van de miljoenen toeristen die sporadisch eens zo'n kathedraal binnengaat - al was het maar om even af te koelen, want zelfs 's zomers is het daarbinnen aangenaam fris - heeft al eens even bij die vraag stilgestaan? Wat zeggen die muren, brandschilderramen, luchtbogen, torens en pinakels? Welk verhaal willen zij ons vertellen? Welke boodschap dragen zij uit? Wat kunnen wij, zowel niet-gelovigen als gelovigen, eruit leren?

Wie dit leest zal wel aanvoelen dat EFL zich "weer eens" in hogere sferen bevindt. Wie zich daaraan stoort, stopt beter hier met de lectuur.

Ik heb het voorrecht mogen genieten om niet éénmaal, doch zelfs tweemaal een reuzenfietstocht te mogen ondernemen door Zuid-Europa. Zowel in 1996 als in 2001 was ik vele maanden weg van huis. Gelovig als ik ben, profiteerde ik van de gelegenheid een kinderdroom waar te maken: naar Compostela gaan. Maar ook Rome, Assisi en Lourdes heb ik mogen "ondergaan" als pelgrim... en als toerist. (Het ene hoeft het andere écht niet uit te sluiten.)

De kerken die ik aan de binnenkant heb mogen bewonderen kan ik op de vingers van beide handen niet meer geteld krijgen: niet alleen gotische kathedralen waarvan de met de zwaartekracht spottende gewelven je ei zo na hoogtevrees aanjagen, maar ook kleine, intieme Romaanse dorpskerkjes en hier en daar ook moderne architectuur die me verraste.

Welke boodschap vertelt bvb. de Florentijnse duomo ons, mensen van de hoogtechnologische 21e eeuw? Beseft de hedendaagse bezoeker wel dat de constructie van dit bouwwerk eind 13e eeuw begonnen is, en dat het gebouw pas eind 19e eeuw zijn huidige gedaante kreeg? Een gelijkaardig verhaal vertelt de dom van Keulen. Voor mij persoonlijk luidt die boodschap als volgt.

Stel, je leeft in de 13e eeuw. Je hebt net de ouderlijke woning verlaten om op eigen benen te staan. Je zoekt werk. Je hebt gehoord dat in de nabije stad veel werkgelegenheid is. Je weet niet waarom, maar eenmaal daar aangekomen gaat het verhaal dat de lokale bisschop het "geweldige" idee heeft gekregen om een kathedraal te bouwen die de hoogste, de mooiste en de grootste moet worden van dagen in de omtrek. Ze moet nóg groter, mooier en hoger worden dan die van de stad op een dagreis afstand, waarvan de bouw al 25 jaar geleden begonnen is.

Je biedt jezelf aan op de bouwwerf, die er nog uitziet als een maanlandschap. Men heeft nog maar sedert een jaar de gebouwen die er stonden gesloopt, en de bomen en struiken omgehakt. Hier en daar ligt nog wat puin, en steekt er nog de wortel van een grote eikenboom in de grond, die nog een paar jaar moet rotten vooraleer hij kan worden uitgegraven.

De ploegbaas duwt je een spade in de hand en zegt je waar je mag beginnen graven. Je doet braaf wat hij zegt, en je graaft. Dagen, weken en maanden gaan voorbij, maar jij doet niets anders dan graven. De winter komt eraan, de grond bevriest, en graven is onmogelijk. Men zet je aan het werk om de laatste puinresten te helpen opruimen, en tegen dat je daarmee klaar bent mag je opnieuw de spade ter hand nemen om... verder te graven.

Zo graaf je jaren aan een stuk. 's Winters is er wat minder werk, en heb je tijd om het lokale vrouwelijke schoon te "keuren". Je oog valt op een niet onaardige deerne uit een bakkersfamilie. Je vraagt haar hand, en vader is maar wát blij dat hij zijn jongste dochter "kwijt" is. Je hoeft de bakkerij niet over te nemen, want dat doet haar oudere broer.

Winters van klussen en zomers van graven wisselen mekaar af. Je bent intussen gehuwd en vader van een stuk of wat kleine pagadders die je de oren van het hoofd vreten. Maar je prijst jezelf en je gezin gelukkig, want met je werk kan je hen onderhouden, zodat niemand van honger hoeft te sterven. En dat werk is nog steeds niets anders dan... de put nog dieper graven.

Tegen dat je oudste zoon een jaar of 14 is, en hij mee moet instaan voor het gezinsinkomen, hebben ze je spade ingeruild voor een kruiwagen. De put moet immers volgestort worden met stevig puin en stenen. Je neemt je oudste dus mee naar de werf, want ook voor hem is daar werk genoeg om zijn handjes levenslang te laten wapperen. Wanneer de put een paar jaar later volledig volgestort is - het fundament van de nieuwe kathedraal - heb je al drie van je zonen meegenomen. Eén van hen krijgt een metsersopleiding, een andere leert schrijnwerken en een derde, die enigszins kunstzinnig is aangelegd, mag beeldhouwen en stenen in allerlei ingewikkelde vormen kappen.

Je begint je af te vragen wanneer die nieuwe kathedraal zal voltooid zijn. Met de jaren groeit het besef dat je die dag nooit zal meemaken.

Je oudste zoon heeft intussen ook niet stilgezeten en komt op zekere dag zijn lief voorstellen. Ze verloven zich, ze huwen en... ze maken jou... grootvader. Je haar is grijs, je baard is grijs, je handen zijn kromgewerkt, je benen willen niet meer zo goed mee, je voelt dat jouw taak er grotendeels opzit. Men geeft je lichter werk en je oudste kleinzoon werkt in de glasateliers, waar men hem de edele kunst van het brandschilderen bijbrengt.

De dag dat je definitief thuisblijft - noodgedwongen - staan de zijbeuken van het koorgedeelte en de eerste pilaren van de middenbeuk recht. Je blijft genieten van hoe het werk langzaam vordert en elke dag wandel je met je wandelstok tot aan de werf. Dertig meter boven de grond hangen twee van je zonen, de ene timmert de voorlopige houten steunboog, terwijl de ander daarop de ribben van een kruisribgewelf aan het metsen is. Je bidt een schietgebedje, want onlangs zijn er nog twee andere arbeiders te pletter gevallen... Gelukkig wordt er voor hun weduwen en hun kinderen gezorgd.

Op zekere dag kan je de moed niet meer opbrengen je nog naar de werf te begeven. Je voelt je einde naderen, en het gebouw is niet eens winddicht. De eerste glasramen staan in het koorgedeelte, en je bent tenminste dankbaar dat je het zonlicht nog daardoor hebt weten schijnen. Je vraagt je vrouw om de pastoor te halen en in dankbaarheid voor een mooi leven waarin je het voorrecht hebt genoten aan Gods werk mee te werken met je beide handen, laat je jezelf het sacrament van de stervenden toedienen.

Je laatste gedachten gaan uit naar je kinderen - zij zullen evenmin dat gebouw weten voltooien, besef je nu - en je kleinkinderen - ook hen is dat waarschijnlijk niet gegund - en je oudste achterkleinkind - die héél misschien als grijsaard de dag mag meemaken dat in het nog lang niet voltooide gebouw voor het eerst de eucharistie zal worden opgedragen. Je laatste gedachte behelst de vraag wie van je nakomelingen dat gebouw zal weten voltooien. En die gedachte, die vraag sterft... samen met jou.

Wat een engelengeduld kwam daarbij kijken, om zo één enkele gigant recht te zetten?! En hoevéél heeft men er zo opgericht?!

Is dat geen boodschap waarover wij, ongeduldige gestresserde milleniumwisselaars, slaven van een hoogtechnologische doldraaiende wereld, toch eens mogen nadenken? En daarvoor hoef je niet eens gelovig te wezen...

[liberalist_NL]

Oorspronkelijk geplaatst door Visjnu

Onder andere voor het leiden van die vieringen en andere relgieuze handelingen.

Zoals mensen vertellen wat ze moeten doen?

[Tavek]

Oorspronkelijk geplaatst door Dave Brocatus

Het bouwen van een kerkgebouw is niet schijnheilig. Pas wanneer men het doet om op te vallen, om aan anderen te tonen hoe gelovig men wel niet is, wordt het schijnheilig.

Jezus ging zelf regelmatig naar de synagoge en de tempel in Jeruzalem. Het bijbelcitaat dat u aanhaalt, is dan ook geen pleidooi tegen het bouwen van (of bidden in) kerken. Jezus waarschuwt hier tegen schijnheiligheid en maant de mensen aan om oprecht te zijn in hun geloof.

Ahum kathedralen zijn in mijn ogen dan tempels der schijnheiligheid.

[longhorn]

Oorspronkelijk geplaatst door Travis66

Tja, als je jezelf kan wijsmaken dat je ingebeelde vriendje echt bestaat, dan kan je jezelf ook wijsmaken dat kerken niet gebouwd werden om op te vallen. Zien jullie dan niet dat kerken werden gebouwd om de hoogste torens te hebben? Of erger, de twee hoogste torens, dan noemen ze dat een Dom.
Maar ja, geloof en verstand gaan niet samen.

Gij moet dan wel heel gelovig zijn.

[Visjnu]

Oorspronkelijk geplaatst door liberalist_NL

Zoals mensen vertellen wat ze moeten doen?

Dat is geen religieuze handeling. Relgieus onderricht is echter een andere functie van de geestelijkheid, en daar hoort het geven van geloofsadvies bij.

[Preuße]

En de nieuwste ronde christen-bashen is weer eens begonnen. En het gaat meer door en door en door ... Allicht verwisselen sommigen liberalisme met fascisme.

[kiko]

Oorspronkelijk geplaatst door ElFlamencoLoco

De geschiedenis is wat zij is. Zij heeft ons opgezadeld met... kerkgebouwen. Alleen al in Europa werden er duizenden van opgetrokken. De grootste en mooiste bezoeken we graag als toerist, of als gelovige (of beiden), en dat zijn er al vele honderden.

Het onderhoud van die gebouwen kost scheepsladingen geld. Welk "nut" hebben zij? Op de keeper beschouwd géén. Maar zoals elk cultuurprodukt, overstijgen ook kerkgebouwen en kathedralen zuiver utilitaristische beschouwingen. Immers, welk "nut" heeft de "Dorische" Toccata en Fuga van Bach? Op de keeper beschouwd heeft ook die geen enkel, maar dan ook geen enkel nut.

Welke "diepere" boodschap heeft dan zo'n stenen gigant? Wie van de miljoenen toeristen die sporadisch eens zo'n kathedraal binnengaat - al was het maar om even af te koelen, want zelfs 's zomers is het daarbinnen aangenaam fris - heeft al eens even bij die vraag stilgestaan? Wat zeggen die muren, brandschilderramen, luchtbogen, torens en pinakels? Welk verhaal willen zij ons vertellen? Welke boodschap dragen zij uit? Wat kunnen wij, zowel niet-gelovigen als gelovigen, eruit leren?

Wie dit leest zal wel aanvoelen dat EFL zich "weer eens" in hogere sferen bevindt. Wie zich daaraan stoort, stopt beter hier met de lectuur.

Ik heb het voorrecht mogen genieten om niet éénmaal, doch zelfs tweemaal een reuzenfietstocht te mogen ondernemen door Zuid-Europa. Zowel in 1996 als in 2001 was ik vele maanden weg van huis. Gelovig als ik ben, profiteerde ik van de gelegenheid een kinderdroom waar te maken: naar Compostela gaan. Maar ook Rome, Assisi en Lourdes heb ik mogen "ondergaan" als pelgrim... en als toerist. (Het ene hoeft het andere écht niet uit te sluiten.)

De kerken die ik aan de binnenkant heb mogen bewonderen kan ik op de vingers van beide handen niet meer geteld krijgen: niet alleen gotische kathedralen waarvan de met de zwaartekracht spottende gewelven je ei zo na hoogtevrees aanjagen, maar ook kleine, intieme Romaanse dorpskerkjes en hier en daar ook moderne architectuur die me verraste.

Welke boodschap vertelt bvb. de Florentijnse duomo ons, mensen van de hoogtechnologische 21e eeuw? Beseft de hedendaagse bezoeker wel dat de constructie van dit bouwwerk eind 13e eeuw begonnen is, en dat het gebouw pas eind 19e eeuw zijn huidige gedaante kreeg? Een gelijkaardig verhaal vertelt de dom van Keulen. Voor mij persoonlijk luidt die boodschap als volgt.

Stel, je leeft in de 13e eeuw. Je hebt net de ouderlijke woning verlaten om op eigen benen te staan. Je zoekt werk. Je hebt gehoord dat in de nabije stad veel werkgelegenheid is. Je weet niet waarom, maar eenmaal daar aangekomen gaat het verhaal dat de lokale bisschop het "geweldige" idee heeft gekregen om een kathedraal te bouwen die de hoogste, de mooiste en de grootste moet worden van dagen in de omtrek. Ze moet nóg groter, mooier en hoger worden dan die van de stad op een dagreis afstand, waarvan de bouw al 25 jaar geleden begonnen is.

Je biedt jezelf aan op de bouwwerf, die er nog uitziet als een maanlandschap. Men heeft nog maar sedert een jaar de gebouwen die er stonden gesloopt, en de bomen en struiken omgehakt. Hier en daar ligt nog wat puin, en steekt er nog de wortel van een grote eikenboom in de grond, die nog een paar jaar moet rotten vooraleer hij kan worden uitgegraven.

De ploegbaas duwt je een spade in de hand en zegt je waar je mag beginnen graven. Je doet braaf wat hij zegt, en je graaft. Dagen, weken en maanden gaan voorbij, maar jij doet niets anders dan graven. De winter komt eraan, de grond bevriest, en graven is onmogelijk. Men zet je aan het werk om de laatste puinresten te helpen opruimen, en tegen dat je daarmee klaar bent mag je opnieuw de spade ter hand nemen om... verder te graven.

Zo graaf je jaren aan een stuk. 's Winters is er wat minder werk, en heb je tijd om het lokale vrouwelijke schoon te "keuren". Je oog valt op een niet onaardige deerne uit een bakkersfamilie. Je vraagt haar hand, en vader is maar wát blij dat hij zijn jongste dochter "kwijt" is. Je hoeft de bakkerij niet over te nemen, want dat doet haar oudere broer.

Winters van klussen en zomers van graven wisselen mekaar af. Je bent intussen gehuwd en vader van een stuk of wat kleine pagadders die je de oren van het hoofd vreten. Maar je prijst jezelf en je gezin gelukkig, want met je werk kan je hen onderhouden, zodat niemand van honger hoeft te sterven. En dat werk is nog steeds niets anders dan... de put nog dieper graven.

Tegen dat je oudste zoon een jaar of 14 is, en hij mee moet instaan voor het gezinsinkomen, hebben ze je spade ingeruild voor een kruiwagen. De put moet immers volgestort worden met stevig puin en stenen. Je neemt je oudste dus mee naar de werf, want ook voor hem is daar werk genoeg om zijn handjes levenslang te laten wapperen. Wanneer de put een paar jaar later volledig volgestort is - het fundament van de nieuwe kathedraal - heb je al drie van je zonen meegenomen. Eén van hen krijgt een metsersopleiding, een andere leert schrijnwerken en een derde, die enigszins kunstzinnig is aangelegd, mag beeldhouwen en stenen in allerlei ingewikkelde vormen kappen.

Je begint je af te vragen wanneer die nieuwe kathedraal zal voltooid zijn. Met de jaren groeit het besef dat je die dag nooit zal meemaken.

Je oudste zoon heeft intussen ook niet stilgezeten en komt op zekere dag zijn lief voorstellen. Ze verloven zich, ze huwen en... ze maken jou... grootvader. Je haar is grijs, je baard is grijs, je handen zijn kromgewerkt, je benen willen niet meer zo goed mee, je voelt dat jouw taak er grotendeels opzit. Men geeft je lichter werk en je oudste kleinzoon werkt in de glasateliers, waar men hem de edele kunst van het brandschilderen bijbrengt.

De dag dat je definitief thuisblijft - noodgedwongen - staan de zijbeuken van het koorgedeelte en de eerste pilaren van de middenbeuk recht. Je blijft genieten van hoe het werk langzaam vordert en elke dag wandel je met je wandelstok tot aan de werf. Dertig meter boven de grond hangen twee van je zonen, de ene timmert de voorlopige houten steunboog, terwijl de ander daarop de ribben van een kruisribgewelf aan het metsen is. Je bidt een schietgebedje, want onlangs zijn er nog twee andere arbeiders te pletter gevallen... Gelukkig wordt er voor hun weduwen en hun kinderen gezorgd.

Op zekere dag kan je de moed niet meer opbrengen je nog naar de werf te begeven. Je voelt je einde naderen, en het gebouw is niet eens winddicht. De eerste glasramen staan in het koorgedeelte, en je bent tenminste dankbaar dat je het zonlicht nog daardoor hebt weten schijnen. Je vraagt je vrouw om de pastoor te halen en in dankbaarheid voor een mooi leven waarin je het voorrecht hebt genoten aan Gods werk mee te werken met je beide handen, laat je jezelf het sacrament van de stervenden toedienen.

Je laatste gedachten gaan uit naar je kinderen - zij zullen evenmin dat gebouw weten voltooien, besef je nu - en je kleinkinderen - ook hen is dat waarschijnlijk niet gegund - en je oudste achterkleinkind - die héél misschien als grijsaard de dag mag meemaken dat in het nog lang niet voltooide gebouw voor het eerst de eucharistie zal worden opgedragen. Je laatste gedachte behelst de vraag wie van je nakomelingen dat gebouw zal weten voltooien. En die gedachte, die vraag sterft... samen met jou.

Wat een engelengeduld kwam daarbij kijken, om zo één enkele gigant recht te zetten?! En hoevéél heeft men er zo opgericht?!

Is dat geen boodschap waarover wij, ongeduldige gestresserde milleniumwisselaars, slaven van een hoogtechnologische doldraaiende wereld, toch eens mogen nadenken? En daarvoor hoef je niet eens gelovig te wezen...

Mooi geschreven.

[system]

Oorspronkelijk geplaatst door Dave Brocatus

Het bouwen van een kerkgebouw is niet schijnheilig. Pas wanneer men het doet om op te vallen, om aan anderen te tonen hoe gelovig men wel niet is, wordt het schijnheilig.

Jezus ging zelf regelmatig naar de synagoge en de tempel in Jeruzalem. Het bijbelcitaat dat u aanhaalt, is dan ook geen pleidooi tegen het bouwen van (of bidden in) kerken. Jezus waarschuwt hier tegen schijnheiligheid en maant de mensen aan om oprecht te zijn in hun geloof.

Men moet een onderscheid maken tussen de zichtbare kerk en de onzichtbare kerk.

De onzichtbare kerk is de vereniging van al de gelovigen: de katholieken.

De zichtbare kerk is het uiterlijk contact met de christenen onder elkaar. En in die zichtbare kerk is de plaatselijke kerk zeer belangrijk. Het is de christelijke gemeenschap op lokaal vlak die zich dan regelmatig verenigt in een gebouw: een kerk (ecclesia: het gemeenschapsgebouw). Vroeger, bij de eerste christenen, waren dit huizen van particulieren (huiskerken). Na Constantijn werden dat gebouwen: de kerkgebouwen. En daarom werden die alom gebouwd.

[kiko]

Oorspronkelijk geplaatst door Preuße

En de nieuwste ronde christen-bashen is weer eens begonnen. En het gaat meer door en door en door ... Allicht verwisselen sommigen liberalisme met fascisme.

Je bent vergeten te foeteren op alles wat neigt naar links.

[liberalist_NL]

Oorspronkelijk geplaatst door Preuße

En de nieuwste ronde christen-bashen is weer eens begonnen. En het gaat meer door en door en door ... Allicht verwisselen sommigen liberalisme met fascisme.

Ik heb niets tegen christenen (in de spirituele zin). Wel iets tegen christenen in de religieuze zin (zij die hun levensstijl opgedrongen willen zien).

[Preuße]

Oorspronkelijk geplaatst door liberalist_NL

Ik heb niets tegen christenen (in de spirituele zin). Wel iets tegen christenen in de religieuze zin (zij die hun levensstijl opgedrongen willen zien).

Dat heeft totaal niets te maken met het opstarten van discussies die er op gericht zijn christenen nog eens goed te jennen. Liberalisme is juist de stroming die stelt dat iedereen zijn geloof moet kunnen vrij beleven. Al Uw hypocriete anti-christelijke slogans zijn eerder op het fascistische af. Of bent U kleurenblind? Het zou verklaren waarom U blauw voor bruin verwisselt.

[liberalist_NL]

Oorspronkelijk geplaatst door Preuße

Dat heeft totaal niets te maken met het opstarten van discussies die er op gericht zijn christenen nog eens goed te jennen. Liberalisme is juist de stroming die stelt dat iedereen zijn geloof moet kunnen vrij beleven.

Dat vind ik ook. Ik vind dat iedereen vrij staat een geheel vrij leven te leiden in de privésfeer. Wat vrijheid belemmert is religie in de publieke sfeer. Of staat u een christelijke staat voor die even vrij is als Saoudi-Arabië of Iran?

Al Uw hypocriete anti-christelijke slogans zijn eerder op het fascistische af. Of bent U kleurenblind? Het zou verklaren waarom U blauw voor bruin verwisselt.

Het is niet anti-christelijk, het is anti-kerkelijk. Als u echt een spiritueel persoon was zou u inzien dat ik u hier een dienst bewijs.