Evangelie van Mattheüs

[Dycore]

Oorspronkelijk geplaatst door ElFlamencoLoco

De Rooms-katholieke Kerk kan je bezwaarlijk van lippendienst beschuldigen, Dycore. Zeker vandaag de dag niet meer. Een paar bekende namen uit de recente geschiedenis en het heden zoals moeder Teresa, pater Damiaan, Charles de Foucauld, père Gilbert, Abbé Pierre...

... of van langer geleden zoals Franciscus van Assisi, Antonius van Padua...

... het zijn allemaal maar een paar namen waarachter de namen van ontelbare onbekenden schuilgaan die een niet te miskennen bijdrage hebben geleverd aan de verkondiging van het woord Gods metterdaad.

Vreemd, dat er altijd naar die zelfde voorbeelden verwezen wordt.

[Dycore]

Oorspronkelijk geplaatst door Judokus

Je moet niet geloven uit angst maar uit liefde. Liefde voor God die ons liefheeft en zelf Liefde is. Angst is een onvolmaakte reden om te geloven. Want het is geen negatieve boodschap, maar juist een goede boodschap.

Allemaal goed en wel. Maar mijn vraag was, of jij kan inzien dat er ook mensen rondlopen die geloven uit angst.

[Dycore]

Oorspronkelijk geplaatst door Judokus

Hij gaf een totaal nieuw inzicht:

"Slaat iemand op je wang, bied dan je andere wang aan." Zo'n taal en visie is totaal ongekend bij Mozes of Boeddha.

Akkoord. Hij gaf een nieuwe invulling van het concept naastenliefde. Maar de basis was reeds lang gelegd. Wat Jezus deed is 'la loi du tallion' afkeuren. Ik vele opzichten geloof ik in oog om oog, tand om tand. Maar ook in naastenliefde. Uiteraard heeft naastenliefde ook bepaalde grenzen. Wie laat zichzelf nu misbruiken? Je moet mij eens voorbeelden geven van christenen die de andere wang toekeren of die hun naaste liefhebben als zichzelf dan wel zoals Jezus de mensen heeft lief gehad. Beetje hypocriet en idealistisch allemaal.

[Dycore]

Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe

Indien de Kerk de hoeder is van de waarheid, dan kan ze onmogelijk haar geloofsbelijdenis veranderen. Dat heeft weinig of niets met "conservatisme" te maken, maar met het begrip "waarheid".

De kerk staat de verspreiding van het christelijke geloof in de weg.

[Dycore]

Oorspronkelijk geplaatst door ElFlamencoLoco

Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Dycore
2:11 dat de Zoon des mensen macht heeft op aarde zonden te vergeven (maar priesters hebben die macht dus niet?)

De Joden geloofden dat geen mens vergiffenis kon schenken; dat was Gods privilege. Jezus echter leert dat wij mekaar wél kunnen vergeven en om vergeving vragen. In de ogen van de Joden was dit heiligschennis.

Om Zijn bevoegdheid (en bij uitbreiding die van elk van ons) kracht bij te zetten genas Hij de lamme. Jezus won daarmee de sympathie van de omstanders, en de klagende schriftgeleerden waagden het dus niet om Hem verder lastig te vallen.

Waar zegt Jezus dat mensen elkaar kunnen vergeven voor hun zonden? Staat er dan niet geschreven dat enkel de Zoon des mensen die macht heeft op aarde?

[Dycore]

Oorspronkelijk geplaatst door ElFlamencoLoco

Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Dycore
4:19 'bedrog van de rijkdom en de begeerten'

Jezus bespreekt hier met de apostelen vier categorieën van te bekeren mensen:

1. Kwaadwilligen, in wie de Satan het woord onmiddellijk weer weghaalt, opdat het niet kan beklijven.
2. Goedgelovigen die de mode volgen en die het geloof weer verliezen wanneer het uit de mode raakt.
3. Mensen die zich door de dagelijkse zorgen en het najagen van het materiële laten verlammen zodat ze Zijn roep niet volgen.
4. Mensen tenslotte die echt openstaan, die de Satan geen kans geven het woord weg te nemen, die zich niets gelegen laten aan modeverschijnselen, en voor wie het materiële niet het belangrijkste is.

Je citaat heeft dus betrekking op de derde categorie.

Ik zette het er nog maar eens bij om aan te tonen hoe vaak de bijbel wijst op de verachtelijkheid van rijkdom.

[Dycore]

Oorspronkelijk geplaatst door ElFlamencoLoco

Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Dycore
4:22 Want er is niet verborgen, dan om geopenbaard te worden (wat is het nu? Verborgen of openbaar?)

Jezus kende kennelijk zijn pappenheimers. Hij wist dat mensen vaak geheimen bewaren om gewichtig te kunnen doen, en Hij realiseerde maar al te wel dat als je één of ander nieuwtje héél snel in de wereld wil krijgen, je vooral moet vertellen dat het een geheim is dat niet mag worden voortverteld. Succes gegarandeerd!

Zo zag ik het ook. Sluwe kerel, die Jezus.

[system]

Oorspronkelijk geplaatst door Judokus

Je kunt dit enkel verstaan als je kan erkennen dat Hij bestaat.
En aanvaardt dat het overleden kindje in Zijn Rijk is.

Als je dit aanvaardt , dan aanvaard je tevens dat God onmenselijke dingen toelaat, en dat hij dus niets met de mensen inzit.

[Dycore]

Oorspronkelijk geplaatst door system

Als je dit aanvaardt , dan aanvaard je tevens dat God onmenselijke dingen toelaat, en dat hij dus niets met de mensen inzit.

De wegen van God zijn ondoorgrondelijk, system...

[ElFlamencoLoco]

Oorspronkelijk geplaatst door system

Ga dit maar uitleggen aan de moeder die haar kind aan kanker heeft verloren. D�*t hij het kind aan kanker laat lijden is al een bewijs dat hij zeker niet de goede god is. Voor zover hij bestaat wel te verstaan.

Iedereen zal wel moeders (en vaders) kennen die een kind verloren t.g.v. een ongeneeslijke ziekte.

Iedereen zal misschien ook nog wel gelovige ouders kennen die hun kind zo verloren. Misschien hebben sommigen hier ook het geluk gehad met die lui daarover in gesprek te kunnen gaan. Beroepshalve is me dat al een paar keer overkomen, in 19 jaar "carrière" als postbode.

Weinigen van die gelovige ouders die ik ken die het geloof daarna afvielen. Weliswaar hebben zij God vaak vervloekt in het diepste van hun vertwijfeling. Toch zijn de meesten achteraf opgelucht dat zij kónden geloven in die God. Zij kunnen zich eenvoudig niet voorstellen hoe zij erdoor gekomen zouden zijn zónder Hem.

Kom zeker die ouders niet verwijten dat zij het lijden verheerlijken; zoiets zou van harteloosheid getuigen.

Wel maakte hun geloof in God dit lijden enigszins dragelijker. Weinigen van hen die de dood van hun kind als volslagen zinloos ervaren. Integendeel: vaak blijven zij dankbaar voor het korte leven dat zij met hun kind mochten delen, hoe kort ook.

Ik ken een dame die twee miskramen kreeg. (Achteraf kon ze toch nog twee kinderen levend ter wereld brengen.) Hoe verdrietig ook, ergens bleef ze dankbaar voor het prettige gevoel zwanger te raken en in blijde verwachting te zijn, ook al was het maar een paar maanden. Dat gevoel kon niemand haar nog afnemen, en dat gevoel verdween ook niet met de dood van haar vrucht.

Daaraan beleeft ze alle dagen naar eigen zeggen nog troost. Ik ben geen vrouw, maar mijn drie zussen waren alledrie bijna onverdragelijk blij toen ze wisten dat ze zwanger waren van hun eerste. Zelfs al mocht die eerste dan niet geboren worden - wat hun gelukkig wél mocht gebeuren - dan nog neemt niemand hen dat gevoel af.

En mochten zij ooit een kind moeten afgeven, of het nu door kanker is, dan wel door een stom verkeersongeval, dan nog zal niemand hun de jaren kunnen afnemen die zij totnogtoe met hun kinderen mochten beleven: vanaf de eerste dag van de zwangerschap, de geboorte, het voeden en verschonen, de eerste stapjes, de eerste woordjes, het leren fietsen, de eerste dag naar school, het helpen met het eerste huiswerk om te leren lezen, schrijven en rekenen, en daarna, vanaf de puberteit, het geleidelijk loslaten...

Ga die mensen eens zeggen hoe zinloos de dood van hun kind was, of de miskraam die hun deel werd. De kans dat ze je woedend weerwoord geven is niet denkbeeldig. Laat ze daarom liever zélf aan het woord i.p.v. hier allerlei conclusies te trekken die weliswaar voor bepaalde ouders waar zijn, maar lang niet voor iedereen die zulke zware tegenslag te verwerken krijgt.

Om bepaalde redenen ben ikzelf ongehuwd gebleven. Mijn allerbeste vriend en leeftijdsgenoot - we groeiden samen op en beschouwen mekaar als broers - is wél gehuwd en vader van twee puberdochters. Geloof me vrij dat ik het gemis aan een vrouw en kinders sterk aanvoelde toen zijn eerste geboren werd. We hebben het er ook over gehad.

Of anders gezegd: doordat ikzelf geen kinderen heb en het gemis heb aangevoeld weet ik, evengoed als ouders zélf, welk een voldoening je kan hebben van je kroost; de dromen die je hebt (en waarvan je weet dat die zeker niet allemaal zullen uitkomen), de liefde waarmee die kinderen je onbewust bezielen...

Een mensenleven, hoe kort ook, kán daarom niet zinloos zijn, me dunkt.

[ElFlamencoLoco]

Oorspronkelijk geplaatst door Dycore

Vreemd, dat er altijd naar die zelfde voorbeelden verwezen wordt.

Vreemd dat je blijkbaar voorbijgaat aan de ontelbare anonieme voorbeelden.

[ElFlamencoLoco]

Oorspronkelijk geplaatst door Dycore

Allemaal goed en wel. Maar mijn vraag was, of jij kan inzien dat er ook mensen rondlopen die geloven uit angst.

Die lui zijn er zeker, Dycore.

Het is zo typisch het soort lui die hopen dat er zo snel mogelijk weer een oorlog of iets dergelijks uitbreekt: "Dan zullen de kerken wel weer vollopen", beweren ze met zekerheid.

Ik stel daartegenover onomwonden dat als angst de drijfveer moet zijn om tot geloof te komen, dat...

... men wat mij betreft vandaag nog liever dan morgen alle bijbels wereldwijd in het vuur werpt en de kerken met onmiddellijke ingang sluit, sloopt of voor andere doeleinden gebruikt.

Persoonlijk ken ik niet zoveel gelovigen die nog uit angst geloven. En dat is maar goed ook.

[ElFlamencoLoco]

Oorspronkelijk geplaatst door Dycore

Akkoord. Hij gaf een nieuwe invulling van het concept naastenliefde. Maar de basis was reeds lang gelegd. Wat Jezus deed is 'la loi du tallion' afkeuren. Ik vele opzichten geloof ik in oog om oog, tand om tand. Maar ook in naastenliefde. Uiteraard heeft naastenliefde ook bepaalde grenzen. Wie laat zichzelf nu misbruiken? Je moet mij eens voorbeelden geven van christenen die de andere wang toekeren of die hun naaste liefhebben als zichzelf dan wel zoals Jezus de mensen heeft lief gehad. Beetje hypocriet en idealistisch allemaal.

Dat weet ik zo nog niet, Dycore.

Ik heb een tijdje geleden tegenover iemand gestaan die me te lijf wilde, nadat ik hem belet had een jongere hard aan te pakken. Een vechtersbaas ben ik allang niet meer - in mijn jeugdjaren durfde ik wel eens stevig op de vuist gaan. Ook ben ik niet speciaal stevig gebouwd of gespierd, en is mijn conditie eerder gemiddeld dan goed: alleszins minder goed dan me lief is, maar goed...

De man in kwestie was een zware kerel, en de jongen in kwestie, een jaar of 15 of 16, had per ongeluk met de tractor tegen een muur gereden, nadat hij zonder toestemming met die tractor een ritje had gemaakt. Omdat ik de man als bijzonder opvliegend ken, wist ik dat de knaap geen partij voor hem was; de kans op ziekenhuisopname was niet denkbeeldig.

Ik posteerde me gewoon tussen hem en de jongeman die hij al tegen de grond had geslagen en wilde in elkaar schoppen. Die maakte van de gelegenheid gebruik om te vluchten, en het enige wat ik nog kon doen om zelf geen fiks pak slaag op te lopen (want ook ik was niet echt een partij voor hem) was hem toeroepen dat hij met me kon doen wat hij wilde.

Hij kalmeerde prompt, schold me weliswaar de huid vol en droop af zonder me ook maar één haar te krenken.

Verplaats je nu eens in een samenleving van 2000 jaar geleden, Dycore, waar nagenoeg iedereen wel met een mes of een ander steektuig in zijn zakken rondliep. Zo'n wapen geeft een vals gevoel van veiligheid, en de verleiding om er dan echt op los te timmeren en te steken wordt dan veel groter.

Jezus roept met deze uitspraak de mensen juist op om hun mes (of wat dan ook) in hun zak te laten zitten, géén agressieve houding aan te nemen, maar juist één van onderwerping. De praktijk léért dat wie één klap incasseert (of zelfs maar te kennen geeft daartoe bereid te zijn) er zelden een tweede krijgt.

Maar owee als je in het verzet gaat en daadwerkelijk naar een wapen grijpt. De kans dat één van beiden er dan zonder kleerscheuren uitkomt (of allebei) wordt dan héél wat kleiner.

Mensen zijn zoogdieren, en de meeste zoogdieren die onderling vechten, vechten zelden op leven en dood. Een natuurlijke reflex die bijdraagt tot het in stand houden van de soort.

Kijk maar eens naar wat er gebeurt wanneer twee honden, die elkaar nog niet kennen, mekaar tegenkomen. Ze besnuffelen mekaar, soms grommen ze naar mekaar, maar meestal loopt het erop uit dat één van de dieren zich op de rug neervleit en daarmee de kwetsbare buik blootgeeft. Dat is een afdoende methode om zijn belager tot bedaren te brengen.

Ook herinner ik me hoe in mijn jeugdjaren er zelden ophef werd gemaakt wanneer twee jongens al eens onderling slaags raakten. Zolang het leeftijdsverschil niet van betekenis was, en zolang geen van beiden zich van andere wapens bediende dan van de blote vuist, was er geen vuiltje aan de lucht, en werd er vanwege de ouders zelden bestraffend opgetreden (behalve bij herhaling dan).

[ElFlamencoLoco]

Oorspronkelijk geplaatst door Dycore

Akkoord. Hij gaf een nieuwe invulling van het concept naastenliefde. Maar de basis was reeds lang gelegd. Wat Jezus deed is 'la loi du tallion' afkeuren. Ik vele opzichten geloof ik in oog om oog, tand om tand. Maar ook in naastenliefde. Uiteraard heeft naastenliefde ook bepaalde grenzen. Wie laat zichzelf nu misbruiken? Je moet mij eens voorbeelden geven van christenen die de andere wang toekeren of die hun naaste liefhebben als zichzelf dan wel zoals Jezus de mensen heeft lief gehad. Beetje hypocriet en idealistisch allemaal.

Ik zou ook eventjes nog iets dieper willen ingaan op wat onder naastenliefde wordt verstaan.

Naastenliefde houdt in dat je je naaste behandelt zoals je zelf ook graag wil behandeld worden.

Doch eerst dien je ervoor te zorgen dat de mensen waarmee je geconfronteerd wordt inderdaad je naaste worden. Dat is niet zo vanzelfsprekend.

Een anoniem kindje in één of ander Sahelland dat op dit eigenste ogenblik zijn laatste adem uitblaast kan niet zomaar mijn naaste zijn. Niet omdat ik het niet erg zou vinden dat kinderen van honger creperen, wel omdat dat kind op dit ogenblik anoniem is voor me.

Vandaar dat het enorm belangrijk is om mensen hier te sensibiliseren. Ik breng bvb. de adoptie van Roemeense dorpen in herinnering, na de van van het Ceausescuregime, waardoor mensen hier zich konden identificeren met de Roemenen in "hun" dorp ginder. En dan ga je die mensen makkelijker tot je "naaste" maken en komt solidariteit vanzelf.

In het begrip "naastenliefde" zit dus heel goed de garantie vervat dat je niet alle zorgen van de wereld op jouw schouders dient te nemen. Dan wordt de zorgenberg zo hoog dat je al bij voorbaat de moed verliest. Dat vraagt Jezus ons dus niet. Hij is al heel tevreden wanneer we beginnen in onze eigen omgeving, en wanneer we een kleine moeite doen om die omgeving uit te breiden.

[ElFlamencoLoco]

Oorspronkelijk geplaatst door Dycore

De kerk staat de verspreiding van het christelijke geloof in de weg.

Verklaar je nader.

[ElFlamencoLoco]

Oorspronkelijk geplaatst door Dycore

Waar zegt Jezus dat mensen elkaar kunnen vergeven voor hun zonden? Staat er dan niet geschreven dat enkel de Zoon des mensen die macht heeft op aarde?

Het gebed van de Heer, het Onzevader, vind je in Matteus, 6, 9-13. Eén van de beden luidt: "En vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij vergeven aan onze schuldenaren."

"Gelijk" dient hier begrepen te worden als "in de mate dat". D.w.z. dat God ons onze fouten vergeeft, in de mate dat wijzelf die ook vergeven aan diegenen die ons onrecht hebben aangedaan.

[ElFlamencoLoco]

Oorspronkelijk geplaatst door Dycore

Zo zag ik het ook. Sluwe kerel, die Jezus.

Neen, sluw was hij niet. Sluw noem ik iemand die weliswaar niet dom is, doch anderzijds intelligentie en emotioneel inlevingsvermogen mist. Sluwheid gaat, tenminste naar mijn aanvoelen, gepaard met onoprechtheid.

Was Jezus sluw, dan was Hij gewis niet aan het kruis geëindigd.

Christus is veel méér dan sluw: een ontstellend intelligent man, en als geen ander kon Hij Zich in de huid van wie dan ook inleven. Je maakte Hem gewoon niks wijs, Hij doorzag je beter dan je jezelf zou kunnen doorzien.

En vooral: Hij was onvoorstelbaar oprecht.

Gesteld dat Hij niét van godswege kwam - quod non naar ik geloof - dan nóg had Hij intellectuele en emotionele capaciteiten die die van de overgrote meerderheid van de mensen die ooit geleefd hebben, nu leven, en nog ooit zullen geboren worden vér te boven gingen.

Sommige mensen beweren dat Hij de eerste communist was. Anderen vinden hem dan weer een liberaal avant-la-lettre. Maar zo makkelijk laat Hij Zich niet catalogiseren. Dergelijke beweringen doen de veelzijdigheid van Zijn persoon enorm tekort.

Je kan Hem daarom maar op één manier beschrijven, die volgens sommigen totaal nietszeggend is, maar volgens anderen alles samenvat: Jezus is Jezus.

Eigenlijk is Zijn gigantisch inlevingsvermogen, gepaard aan een al even gigantische intelligentie - de gevatheid waarmee Hij de Farizeeërs en schriftgeleerden telkenmale opnieuw in de put deed vallen die zij voor Hem gegraven hadden is er het beste bewijs van - voor mij één van de redenen waarom Hij méér moet geweest zijn dan zomaar een mens. Voor mij is Hij mede daarom de mensgeworden God.

[Dycore]

Oorspronkelijk geplaatst door ElFlamencoLoco

Vreemd dat je blijkbaar voorbijgaat aan de ontelbare anonieme voorbeelden.

Ik wil er best van uitgaan dat er anonieme voorbeelden zijn, maar dat die ontelbaar zouden zijn, da's een beetje te makkelijk, EFL.

[Dycore]

Oorspronkelijk geplaatst door ElFlamencoLoco

Die lui zijn er zeker, Dycore.

Het is zo typisch het soort lui die hopen dat er zo snel mogelijk weer een oorlog of iets dergelijks uitbreekt: "Dan zullen de kerken wel weer vollopen", beweren ze met zekerheid.

Ik stel daartegenover onomwonden dat als angst de drijfveer moet zijn om tot geloof te komen, dat...

... men wat mij betreft vandaag nog liever dan morgen alle bijbels wereldwijd in het vuur werpt en de kerken met onmiddellijke ingang sluit, sloopt of voor andere doeleinden gebruikt.

Persoonlijk ken ik niet zoveel gelovigen die nog uit angst geloven. En dat is maar goed ook.

Maar zou het dan niet beter zijn om het geloof te hervormen op zodanige wijze dat die mogelijkheid om tot het christendom over te gaan op basis van angst wordt geminimaliseerd, dan wel uitgesloten?

[Dycore]

Oorspronkelijk geplaatst door ElFlamencoLoco

Dat weet ik zo nog niet, Dycore.

Ik heb een tijdje geleden tegenover iemand gestaan die me te lijf wilde, nadat ik hem belet had een jongere hard aan te pakken. Een vechtersbaas ben ik allang niet meer - in mijn jeugdjaren durfde ik wel eens stevig op de vuist gaan. Ook ben ik niet speciaal stevig gebouwd of gespierd, en is mijn conditie eerder gemiddeld dan goed: alleszins minder goed dan me lief is, maar goed...

De man in kwestie was een zware kerel, en de jongen in kwestie, een jaar of 15 of 16, had per ongeluk met de tractor tegen een muur gereden, nadat hij zonder toestemming met die tractor een ritje had gemaakt. Omdat ik de man als bijzonder opvliegend ken, wist ik dat de knaap geen partij voor hem was; de kans op ziekenhuisopname was niet denkbeeldig.

Ik posteerde me gewoon tussen hem en de jongeman die hij al tegen de grond had geslagen en wilde in elkaar schoppen. Die maakte van de gelegenheid gebruik om te vluchten, en het enige wat ik nog kon doen om zelf geen fiks pak slaag op te lopen (want ook ik was niet echt een partij voor hem) was hem toeroepen dat hij met me kon doen wat hij wilde.

Hij kalmeerde prompt, schold me weliswaar de huid vol en droop af zonder me ook maar één haar te krenken.

Verplaats je nu eens in een samenleving van 2000 jaar geleden, Dycore, waar nagenoeg iedereen wel met een mes of een ander steektuig in zijn zakken rondliep. Zo'n wapen geeft een vals gevoel van veiligheid, en de verleiding om er dan echt op los te timmeren en te steken wordt dan veel groter.

Jezus roept met deze uitspraak de mensen juist op om hun mes (of wat dan ook) in hun zak te laten zitten, géén agressieve houding aan te nemen, maar juist één van onderwerping. De praktijk léért dat wie één klap incasseert (of zelfs maar te kennen geeft daartoe bereid te zijn) er zelden een tweede krijgt.

Maar owee als je in het verzet gaat en daadwerkelijk naar een wapen grijpt. De kans dat één van beiden er dan zonder kleerscheuren uitkomt (of allebei) wordt dan héél wat kleiner.

Mensen zijn zoogdieren, en de meeste zoogdieren die onderling vechten, vechten zelden op leven en dood. Een natuurlijke reflex die bijdraagt tot het in stand houden van de soort.

Kijk maar eens naar wat er gebeurt wanneer twee honden, die elkaar nog niet kennen, mekaar tegenkomen. Ze besnuffelen mekaar, soms grommen ze naar mekaar, maar meestal loopt het erop uit dat één van de dieren zich op de rug neervleit en daarmee de kwetsbare buik blootgeeft. Dat is een afdoende methode om zijn belager tot bedaren te brengen.

Ook herinner ik me hoe in mijn jeugdjaren er zelden ophef werd gemaakt wanneer twee jongens al eens onderling slaags raakten. Zolang het leeftijdsverschil niet van betekenis was, en zolang geen van beiden zich van andere wapens bediende dan van de blote vuist, was er geen vuiltje aan de lucht, en werd er vanwege de ouders zelden bestraffend opgetreden (behalve bij herhaling dan).

Daarom heb ik ook uitdrukkelijk benadrukt dat ik wel eens in oog om oog, tand om tand kan geloven, in bepaalde opzichten. Mijn regel is naastenliefde, maar die regel heeft z'n grenzen en uitzonderingen. Dat probeer ik allemaal redelijk principieel te omkaderen voor mezelf. Het is zeker zo dat je door koel te blijven en je niet agressief op te stellen, een gevecht kan vermijden. Rustig blijven, praten, geen angst tonen: kan je soms een conflict helpen voorkomen. Maar het pakt niet altijd. Geloof mij nou maar. Ik heb jaren gebokst en train nog steeds op mezelf. In de stad waar ik grotendeels opgegroeid ben - Oostende - ben ik wel vaker betrokken geraakt in gevechten met niet zo aangename mensen. Ik heb al mensen op de grond zien liggen terwijl ze bloeden op zowat alle mogelijke plaatsen en terwijl ze bitter en nederig om genade smeekten. Mietjes noemen ze dat op zo'n ogenblik soms wel eens. En ze geven er nog een harde stamp bij. Maar to the point: stel nu dat die man je wel hard had geslagen. Had je hem dan de andere wang toegekeerd? Meerdere keren?