Overdrijft De Wever met zijn doemscenario's?

[Zucht]

Oorspronkelijk geplaatst door BigF

En wat gaat Europa doen als we hun doelen niet halen?
We halen ze al jaren niet, hoe heeft Europa ons (en alle andere landen die de normen niet halen) daar al voor gestraft?

Of wordt ons schrik aangejaagd voor iets wat toch nooit toegepast wordt?

Vraag het eens aan de Grieken.

Ander punt dat de Grauwe niet weerlegt, maar ook een argument aangehaald door De Wever, is : gaan we kunnen blijven lenen als het deficiet zo hoog blijft. Jammer genoeg heeft België niet de macht die de USA heeft en die dus blijkbaar wel ongelimiteerd kunnen lenen. Op een zeker moment , als we gaan moeten lenen om de interesten van vorige leningen af te betalen, zullen de financiële markten de kraan voor nieuwe leningen wel eens kunnen dicht draaien. Dan blijven er nog onze spaargelden over om de staat te fiancieren natuurlijk. (Die dienen nu waarschijnlijk al als onderpand voor de schuld van België)

[Oma]

Oorspronkelijk geplaatst door reservespeler

Die 10 miljard intresten die we jaarlijks moeten betalen is uiteraard de schuld van De Wever.
De huurgelden die we ieder jaar moeten betalen voor de gebouwen die we verkochten is uiteraard de schuld van De Wever.
Dat we tot op de dag van vandaag kunnen doppen zonder naar werk te zoeken (sommigen al twintig jaar) is uiteraard de schuld van De Wever.
Dat we in België zoveel langdurig zieken hebben, is uiteraard de schuld van De Wever.
Dat we ..

Gelukkig wordt u niet gehinderd door enig politiek inzicht.

Gij somt hier de maatregelkes en wetten op die door de politiekers/parlementariërs in de regering worden beslist.
Die maatregelkes noemt gij politiek inzicht?
Maar je hebt niet het "politiek inzicht" dat de staatsfinanciën door de regering wordt beheerd en door hun overmatig uitgave patroon de gaten in de begrotingen maken?

Sebiet ga je ook nog ontkennen dat de begroting dik op orde zou zijn als de regering de tering naar de nering had gezet binnen het staatsbudget door minder uit te geven dan ze aan staatsinkomsten beschikbaar hadden.

[E. Gidius]

Oorspronkelijk geplaatst door BigF

Wat hij wel zegt is dat BDW paniekvoetbal speelt en dat dat ons niet vooruit helpt. Integendeel.

Wat denkt u daarover?

Het is niet omdat paniekvoetbal ons niet vooruit helpt, dat er geen reden tot paniek kan zijn.

[E. Gidius]

Oorspronkelijk geplaatst door BigF

En wat gaat Europa doen als we hun doelen niet halen?
We halen ze al jaren niet, hoe heeft Europa ons (en alle andere landen die de normen niet halen) daar al voor gestraft?

Of wordt ons schrik aangejaagd voor iets wat toch nooit toegepast wordt?

Wel, kijk eens naar wat Europa met Griekenland uitgehaald heeft. Het heeft hopen mensen naar echte hongersnood en zelfs zelfmoord gedreven.

[reservespeler]

Oorspronkelijk geplaatst door Zucht

Merkwaardig.
In elk interview dat ik met hem zie, heeft De Wever het over de Europese budgetnorm die we moeten zien te halen om toezicht, en mogelijk sancties, vanuit Europa te vermijden,

Blijkbaar is dit weerkerend argument De Grauwe en u elke keer ontgaan.
Het is dus merkwaardig om iemands argumenten te weerleggen en 1 van de hoofdargumenten te negeren. Zeker als je zelf teruggaat in de tijd om periodes te zoeken waar de tekorten nog hoger lagen dan nu, een tijd dat die Europese normen voor lidstaten nog niet bestonden.

Dus, ofwel probeert De Grauwe de boel te belazeren door 1 van de hoofdargumenten die hij zou moeten weerleggen onder de mat te vegen, ofwel weet hij niets af van die normen en denkt hij dat we nog in de EEG leven.

Korte samenvatting van de norm, voor als je echt nooit geluisterd hebt naar wat De Wever gezegd heeft :

De Europese budgetnorm voor landen bestaat uit de vereiste om een overheidstekort van maximaal 3% van het bruto binnenlands product (bbp) en een staatsschuld van minder dan 60% van het bbp aan te houden. Deze regels zijn onderdeel van de economische discipline die EU-lidstaten moeten volgen.

Procedure bij buitensporige tekorten: Landen die de normen overschrijden, kunnen onderworpen worden aan een procedure bij buitensporige tekorten. Deze procedure kan leiden tot sancties.

https://www.consilium.europa.eu/en/p...%25%20of%20GDP.

Daar komt nog bovenop dat de kredietwaardigheid van een land ferm aangetast wordt, met als gevolg dat we veel meer intresten moeten betalen.

[reservespeler]

Oorspronkelijk geplaatst door Karel Martel B

U beseft dat we vijftig jaar geleden heel wat minder schulden hadden?

In miljarden kon het evenaren, alleen waren het toen frankskes.

[reservespeler]

Van wiki

De Griekse staatsschuldencrisis is een financiële crisis in Griekenland die in mei 2010 uitbrak. De regering van Giorgos Papandreou kreeg toen te maken met grote financiële tegenvallers. De Griekse overheid bleek jarenlang de financiële cijfers vervalst te hebben.

Het begrotingstekort van Griekenland bleek in januari 2010 niet 3,7% te bedragen, maar 12,7%. In april 2010 bleek het 13,7% te zijn. Griekenland had een schuld van 300 miljard euro, 113% van het Griekse bruto binnenlands product. Zowel christenmocratische als socialistische Griekse regeringsleiders bleken jarenlang te hebben gelogen over de stand van de Griekse overheidsbegroting. José Manuel Barroso, de voorzitter van de Europese Commissie, probeerde het Europees parlement gerust te stellen met de opmerking dat Griekenland een "apart geval" was. Dat bleek niet waar te zijn. Al snel bleek dat ook Italië in een bijna onhoudbare schuldenpositie was gekomen. Portugal wankelde ook. Spanje had een vastgoedbubbel en Ierland een bankenbubbel. Het was allemaal het gevolg van de lage rente die de euro garandeerde. Hierdoor konden de mediterrane landen, waar de rente traditioneel hoger was, goedkoop geld lenen op de kapitaalmarkt. Via het bankwezen kwam dankzij de euro een goedkoop-geldstroom op gang van Noord naar Zuid. In mei 2010 kreeg Griekenland een bail-out van 110 miljard euro, terwijl de kredietwaardigheid van alle landen in financiële moeilijkheden verlaagd werd.[1]

De breuk in het vertrouwen in Griekse staatsobligaties veroorzaakte daardoor een kettingreactie, waarbij ook de terugbetaalbaarheid van schulden van andere zwakke eurolanden in twijfel werd getrokken. Bovendien hadden veel Europese banken veel Griekse staatsobligaties. Hiermee ontstond de Europese staatsschuldencrisis.

Mede als gevolg van de al oudere internationale kredietcrisis en voortgaande ongecontroleerde uitgaven raakte Griekenland in een grote financiële crisis, die ook gevolgen voor de rest van de eurozone had. Alleen met de hulp van de EU-landen en IMF kon voorkomen worden dat Griekenland failliet ging. De EU en het IMF schoten het land te hulp met leningen, maar in ruil daarvoor moest Griekenland het begrotingstekort terugdringen.

Voorgeschiedenis
Griekenland had al van oudsher een zwak economisch bestel met veel corruptie, politieke cliëntalisme, grote inefficiënte staatsbedrijven, een grote staatsschuld, veel ambtenaren en beschermde markten en beroepen. De toetreding tot de euro beperkte de klassieke oplossing van een flinke devaluatie van de munt en een sanering met gedeeltelijke kwijtschelding van de staatsschulden. Er zijn genoeg voorbeelden van landen die dergelijke pijnlijke herstelprocessen hebben meegemaakt. Formeel zouden de eurolanden elkaars schulden niet garanderen. Minder kredietwaardige landen zoals Griekenland zouden door de financiële markt gedwongen worden meer rente te betalen en hierdoor gedwongen worden bezuinigingen en hervormingen uit te voeren om het vertrouwen te herstellen. In de praktijk ging de financiële wereld er echter toch van uit dat er een impliciete garantie vanuit Europa is voor de Griekse staatsobligaties. Hierdoor kreeg Griekenland toch bijna dezelfde lage rente als voor een Duitse staatsobligatie en groeide de Griekse staatsschuld. Het grootste deel van het geleende geld werd niet geïnvesteerd, maar gebruikt om lopende kosten en salarissen te betalen.

Maart - mei 2010: crisis rond Griekse overheidsfinanciën

Verloop prijzen CDS'en op Europese staatsleningen
In januari 2010 leidden twijfels omtrent de Griekse overheidsfinanciën tot een sterke daling van de koersen van Griekse staatsleningen; begin februari 2010 daalden ook de koersen van Portugese en Spaanse staatsleningen (hoewel in mindere mate).[2] Het IMF raamde in februari 2010 dat de overheidsschuld van de landen van de G-20 in 2014 118% van het bruto binnenlands product (BBP) zouden bedragen; vóór de crisis was dit circa 80%.[3] Vanaf februari 2010 kwam sovereign debt risk (het risico van leningen aan overheden) sterk in de belangstelling van de financiële markten te staan.[4] Deze spanningen kwamen onder meer tot uiting in de stijging van de prijzen van credit default swaps van staatsleningen van de landen aan wier soliditeit getwijfeld werd, zie nevenstaande grafiek.[noten 1]

De Griekse overheidsfinanciën bleken in februari 2010 in een zeer deplorabele staat te verkeren. Het begrotingstekort over 2009 bleek 12,7% te bedragen (ruim het viervoudige van wat onder het Verdrag van Maastricht was toegestaan, hoewel alle landen boven die norm van 3% zaten), terwijl men met behulp van diverse complexe financiële transacties de situatie op zijn minst niet verhelderd had. Medio februari 2010 besloot de Griekse regering over te gaan tot diverse bezuinigingsmaatregelen, die tot (betrekkelijk omvangrijke) stakingen leidden. De Europese Unie verleende in februari geen financiële steun; men verlangde dat Griekenland uiterlijk medio maart 2010 de nodige stappen gezet zou hebben om het tekort binnen enkele jaren aanmerkelijk te reduceren. Eind februari werd een geplande emissie van een 10-jarige staatslening van € 5 miljard uitgesteld.[5] Op 3 maart 2010 werden additionele bezuinigingen aangekondigd.[6] De uitgestelde staatslening werd alsnog geëmitteerd en goed geplaatst.

Diverse politici, waaronder de Duitse bondskanselier Angela Merkel op 5 maart 2010,[7] spraken het vermoeden uit dat speculanten aan de crisis rond staatsleningen hadden bijgedragen door het gebruik van credit default swaps. In het geval van Griekenland leek dat echter niet zeer waarschijnlijk. De verhouding tussen de omvang van de credit default swaps (notional amount circa € 8 miljard) en de totale Griekse staatsschuld (ruim € 250 miljard) was niet van dien aard dat een speculatief gebruik van CDS'en tot grote marktverstorende effecten zou hebben kunnen leiden. Opmerkelijk was dat ook Griekse banken dit instrument bleken te hebben gebruikt. Op 23 maart 2010 werd bekend dat de Hellenic PostBank - nota bene eigendom van de Griekse staat - tussen augustus 2009 en oktober 2009 circa 15% van het uitstaande volume erin had gehad.[8][noten 2]

Op 25 maart 2010 bereikten de landen van de eurozone een akkoord over (eventuele) steun aan Griekenland: indien Griekenland er niet in zou slagen om op de kapitaalmarkten leningen aan te trekken, zouden het IMF en de landen van de eurozone leningen verstrekken, waarbij het IMF (vermoedelijk) eisen zou stellen op het gebied van (verdere) bezuinigingen.[9][10][11] In de week van 5 april 2010 daalden de koersen van Griekse staatsleningen echter verder; de rendementsverschillen met Duitse staatsleningen (die binnen de eurozone als de meest veilige werden gezien) stegen tot recordhoogten.[12]

Op 11 april 2010 werd door de landen van de eurozone een stand-bykrediet van € 30 miljard toegezegd, tegen rentes die 3% hoger lagen dan de laagste in de eurozone geldende tarieven.[13] Griekenland emitteerde 6-maands en 12-maands schatkistpapier tegen resp. 4,55% en 4,85%[14], wat nog steeds als tamelijk duur kon worden beschouwd.[noten 3] Op 20 april 2010 emitteerde Griekenland € 1,95 miljard driemaands-leningen op een rendement van 3,65%[15], wat eveneens als duur kon worden beschouwd.

In de week van 19 april 2010 escaleerden de problemen: Griekse staatsleningen daalden zeer sterk in koers, met name in het kortere segment, hetgeen aanleiding gaf tot grote twijfels over de vraag of Griekenland de eerstvolgende vervallende staatslening (op 19 mei 2010) wel zou kunnen terugbetalen. Op vrijdag 23 april kondigde de Griekse regering aan het IMF en de EU om (relatief goedkope) leningen te zullen verzoeken.[16][17]

In de week van 26 april 2010 escaleerde de situatie rond de Griekse overheidsfinanciën in een steeds sneller tempo. Griekse staatsleningen daalden zeer sterk; de rating van Griekenland werd in één keer met 3 "notches" verlaagd tot "junk" (niet geschikt geacht voor normale beleggers).[18] IMF-directeur Strauss-Kahn berichtte aan het Duitse parlement dat het steunpakket € 120 miljard zou kunnen bedragen, in plaats van de nog op 11 april genoemde € 30 miljard van de EU en € 15 miljard van het IMF.[19] Op zondag 2 mei werd op hoofdlijnen overeenstemming bereikt: Griekenland ging akkoord met een omvangrijk pakket aan bezuinigingen van in totaal € 30 miljard, waarmee het tekort in 2014 zou moeten zijn teruggedrongen van bijna 14% tot minder dan 3%. Men zou (onder meer) de btw verhogen van 21% tot 23%, de dertiende en veertiende maand alsmede bonussen voor ambtenaren schrappen, de algemene pensioenleeftijd verhogen van 62 naar 67 jaar en accijnzen verhogen; IMF en de lidstaten van de EU zouden in drie jaar € 110 miljard aan driejaars-leningen verstrekken.[20][21][22] Het steunpakket was het grootste in de geschiedenis.[23] Hiermee werd een "default" op de per 19 mei 2010 vervallende staatslening van € 8 miljard voorkomen en wordt een catastrofale financiële crisis in ieder geval voorlopig afgewend. Het bezuinigingspakket kwam overeen met circa 13% van het BBP[24], waarmee het een van de meest stringente in de geschiedenis was.[noten 4]

Op 3 mei 2010 berichtte de ECB dat Griekse staatsleningen, ook al voldeden ze niet aan de minimumratingeisen, als onderpand voor liquiditeitsvoorschotten aan banken geaccepteerd zouden worden.[25][26][noten 5] De aan Griekenland te verstrekken leningen bleken overigens achtergesteld te zijn bij bestaande leningen.[27]

Het effect van dit pakket zou vermoedelijk zijn dat Griekenland gedurende enkele jaren geen beroep zou hoeven doen op de kapitaalmarkten, indien de bezuinigingen in een bevredigend tempo zouden worden doorgevoerd: iedere drie maanden zou het IMF rapporteren, en individuele lidstaten kunnen het verstrekken van verdere "tranches" afhankelijk stellen van die voortgang.[noten 6]

De dagen na de bekendmaking van de bezuinigingen werd in Griekenland op steeds grotere schaal gedemonstreerd.[28][29] Het Duitse Handelsblatt riep vooraanstaande Duitsers op om als teken van solidariteit Griekse staatsleningen te kopen.[30]

Op 5 mei 2010 vielen bij ongeregeldheden in Athene drie doden toen een gebouw van Marfin Egnatia Bank in brand werd gestoken; betogers trachtten het parlementsgebouw te bestormen.[31][32] Op 6 mei 2010 ging het Griekse parlement akkoord met de voorgestelde bezuinigingen.[33] De Franse en Duitse parlementen gingen akkoord met de steunverlening, evenals de Nederlandse Tweede Kamer, die zich echter bezorgd toonde over de vraag of de te verstrekken leningen ooit terugbetaald zouden kunnen worden.

Op 14 juni 2010 verlaagde Moody's de rating van Griekenland met 4 notches van A3 tot Ba1, wegens de vrees dat de verwachte recessie, als gevolg van de bezuinigingen, juist zou leiden tot een zodanige daling van de belastingopbrengsten dat de betaling van de staatsschuld moeilijker zou worden.[34] Dit leidde ertoe dat Griekse staatsleningen per 1 juli uit een aantal obligatie-indices verwijderd werden. Hierdoor werden beleggers wier obligatieportefeuilles op die indices geënt waren genoopt tot verkoop van hun Griekse staatsleningen, hetgeen eind juni tot sterke koersdalingen leidde. In de daarop volgende dagen herstelden de koersen zich slechts gedeeltelijk.

Op 8 juli 2010 nam het Griekse parlement de voorgestelde hervorming van het pensioenstelsel op hoofdlijnen aan; de voorstellen omvatten een verhoging van de pensioenleeftijd van 60 tot 65 en een overgang van eindloon naar middelloon; demonstraties tegen deze plannen waren (relatief) beperkt.[35]

De financiering van Griekse overheid bleef in de maanden na de crisis moeizaam: in juli 2010 werd voor het eerst sinds de crisis weer geleend, doch slechts voor korte perioden en hoge rentes. Opgemerkt dient te worden dat in elk geval bij één emissie (van € 1,95 miljard voor 3 maanden tegen 4,05%, op 20 juli 2010) het overgrote deel werd geplaatst bij Griekse banken, die dit, naar algemeen werd aangenomen, financierden door tegen onderpand van deze leningen geld bij de ECB te lenen tegen 1,00%: bij eerdere Griekse leningen waren parallelle bewegingen zichtbaar in de balans van de ECB.[36]

Begin augustus 2010 lieten EU, ECB en IMF zich in positieve termen uit over de door de Griekse regering geboekte voortgang bij het bezuinigingsprogramma; dit kwam echter nog niet tot uiting in de wijze waarop de financiële markten Griekse staatsleningen waardeerden.[noten 7]

April 2011 en daarna: zorg over mogelijke "debt restructuring" van Griekse staatsleningen, uitmondend in akkoord
Vanaf april 2011 werd steeds meer rekening gehouden met de mogelijkheid van een "debt restructuring": een sanering van staatsschulden van Griekenland, Ierland en Portugal. Hierbij werden diverse scenario's voor mogelijk gehouden, die alle tot gevolg hadden dat de contractueel vastgelegde betalingen van bestaande staatsleningen verlaten zouden worden, uiteraard steeds in het nadeel van de houders van die staatsleningen. Dit zou een inbreuk op de contractuele verplichtingen betekenen, doch de houders van die staatsleningen zouden (naar aangenomen werd) weinig keus hebben: de juridische afdwingbaarheid zowel als het feitelijke verhaal van hun vorderingen zou problematisch kunnen zijn.

De volgende mogelijkheden werden genoemd:

Het verlagen van het nominal bedrag van de lening ("haircut");
Het verlengen van de looptijd van de lening, met behoud van de bestaande coupon;
Het verlagen van de coupon van de lening;
Een combinatie van deze mogelijkheden, met name van de laatste twee.
De directe aanleiding voor deze zorgen was de omstandigheid dat de vanaf 2013 door het Europees Stabiliteitsmechanisme te verstrekken leningen in rangorde boven bestaande staatsleningen zouden worden gesteld, alsmede dat in Europees verband was besloten om in de leningsvoorwaarden (van staatsleningen van alle landen in de eurozone) bepalingen op te nemen omtrent onderhandelingen met een collectiviteit van schuldeisers, waarbij een met een meerderheid daarvan bereikte overeenstemming opgelegd kon worden aan de overige crediteuren ("collective action clauses"). Een verdere aanleiding was gelegen in de inmiddels opgedane ervaringen met de steunpakketten voor Griekenland en Ierland: die hadden niet tot een (blijvende) verlaging van de door deze landen te betalen rentetarieven geleid.[noten 8]

Uiteraard wordt tot een dergelijke herstructurering slechts in uiterste noodzaak overgegaan: de houders van bestaande staatsleningen lijden een dermate groot verlies dat de bereidheid van beleggers, nieuwe staatsleningen te kopen gedurende een aanmerkelijke periode[noten 9] is aangetast.

Medio april 2011 nam de crisis in intensiteit toe. De onmiddellijke aanleiding waren uitspraken van twee Duitse ministers (gevolgd door een Bundesbank-functionaris en een adviseur van bondskanselier Merkel), erop neerkomende dat men geen bezwaar had tegen een "vrijwillige schuldsanering" van Griekse staatsschulden.[noten 10] Hierop daalden koersen van met name Griekse staatsleningen (doch ook Ierse, Portugese en Spaanse) zeer sterk. Opmerkelijk was dat de ECB geen steunaankopen deed. In Spanje ontstond een protestbeweging, bekend als "15-M", naar de datum waarom deze van start ging (15 mei).

In de loop van mei 2011 namen de problemen rond Griekenland crisisachtige vormen aan. Eind mei was sprake van een patstelling: het IMF wilde de volgende tranche van (hun deel van) het steunpakket van 2010 eerst vrijgeven als de financiering van Griekenland voor de komende 12 maanden zou zijn verzekerd; de EU-lidstaten waren hiertoe niet bereid. De door een team van inspecteurs van IMF, EU en ECB uit te brengen voortgangsrapportage werd uitgesteld (hetgeen uitzonderlijk was), hetgeen geruchten voedde dat de inhoud van het rapport negatief zou zijn. De ECB stelde zich op het standpunt dat de geherstructureerde leningen (waarvoor de term "reprofiling" werd bedacht) niet als onderpand voor voorschotten van de ECB zouden kunnen worden gebruikt. Voor banken die voor hun financieringsbehoefte (deels) aangewezen waren op de ECB zou medewerking aan zo'n "reprofiling" dus zeer nadelig zijn. Anderzijds werd aangenomen dat banken de nadelige effecten van reprofiling niet direct in hun bedrijfsresultaten zouden hoeven te tonen, doch over de gehele looptijd van de (verlengde) lening konden "uitsmeren".[noten 11][noten 12]

Diverse partijen (politici en centrale bankiers) namen regelmatig wisselende standpunten in. De koersen van Griekse staatsleningen daalden gestaag verder; de handel erin kwam vrijwel tot stilstand. De president van DNB, Nout Wellink, verklaarde publiekelijk dat de Grieken hun schuld met rente zouden gaan terugbetalen.[37][noten 13]


Demonstratie in Athene, juni 2011
De Griekse bevolking, die zich geconfronteerd zag met de gerede kans op nog meer forse bezuinigingen, reageerde met regelmatige stakingen en andere acties, ook tegen aangekondigde privatiseringsplannen.[noten 14]

Op vrijdag 3 juni 2011 werd bekend dat Griekenland een principe-akkoord had bereikt over de uitbetaling van de volgende tranche van het bestaande steunpakket, alsmede over een volgend steunpakket, onder "strikte voorwaarden".[38] In de week daarop bleek echter dat dit akkoord nog diverse vragen onbeantwoord liet. Met name de vraag of van "private" crediteuren (met name banken) een financieel offer gevraagd diende te worden, en welke vorm dit moest aannemen, leidde tot felle discussies tussen diverse betrokkenen. Met name tussen de Duitse regering en de ECB bleken grote meningsverschillen te bestaan.

In de daaropvolgende week (van 13 juni 2011) bleken er tussen de diverse partijen nog grote meningsverschillen te zijn. Met name de vraag of van private crediteuren -dus niet overheden- een financieel offer gevraagd diende te worden was aan de orde; uiteindelijk werd hiervoor de oplossing gevonden dat men hem zou vragen dit vrijwillig te doen, in de vorm van een verlenging van de looptijd van bestaande leningen, tegen dezelfde (bepaald niet marktconforme) coupon. De positie van de Griekse regering verzwakte door het vertrek van twee parlementsleden van PASOK. De kans op een faillissement op zeer korte termijn nam sterk toe; de koersen van Griekse staatsleningen daalden sterk. (Tweejaars-leningen bereikten even een rendement van 30%!)

In de week van 20 juni 2011 overleefde de Griekse regering met een kleine meerderheid een vertrouwensvotum; het standpunt van het IMF was op dat moment echter dat men voor de door het IMF verlangde bezuinigingen een breed gedragen steun wenste. Aan het eind van de week gingen de EU-regeringsleiders in beginsel akkoord met een tweede steunpakket, onder voorwaarde dat het Griekse parlement de bezuinigingen zou goedkeuren. Een stemming hierover was op dat moment voorzien voor 28 juni; in hoeverre ook de EU een goedkeuring door de oppositie wenste, ging in het rumoer van de besluitvorming verloren. Besprekingen met banken omtrent de vrijwillige medewerking aan verlenging van bestaande leningen gingen direct van start; of een modus gevonden zou kunnen worden die zowel zou leiden tot een significant economisch voordeel voor Griekenland als zou voldoen aan de door de ECB gestelde eis dat dit niet zou worden beschouwd als een "event of default" bleef onduidelijk. Ook bestond op dat moment onduidelijkheid of de uitbetaling van de juli-tranche van het eerste steunpakket zou plaatsvinden.

Op woensdag 29 juni nam het Griekse parlement met een krappe meerderheid (155 stemmen voor, op 298 uitgebrachte stemmen) bezuinigingsvoorstellen van in totaal € 28 miljard aan; de uitslag bleef in feite tot de stemming zelf onzeker.[39][40] Tijdens de parlementaire behandeling vonden (soms ernstige) rellen plaats.[41][42][43] Met dit besluit leek de weg vrij voor de uitbetaling van de volgende tranche van € 12 miljard van het eerste noodpakket: zonder dit bedrag, zo werd algemeen aangenomen, zou de Griekse overheid medio juli geheel zonder geld zitten. Franse banken en de Franse regering presenteerden een (vrij complex) plan voor de invulling van die "vrijwillige medewerking" dan onder meer voorzag in een vervangen van de helft van vervallende staatsleningen door leningen voor 30 jaar, met een coupon die deels afhankelijk was van de toekomstige groei van het Griekse GDP.[44] Het plan werd in de financiële markten gematigd positief ontvangen, doch betwijfeld werd of dit een oplossing zou bieden voor het probleem dat Griekenland in feite insolvent was.[noten 15] Op 30 juni werd een uitvoeringswet aangenomen, tevens omvattende de fiscale plannen voor 2012 - 2015.

[BigF]

Oorspronkelijk geplaatst door Zucht

Vraag het eens aan de Grieken.

Echt?
Dat is alles?
Als antwoord op "Hoe gaat Europa ons straffen?" kom je niet verder dan "Vraag het eens aan de Grieken?"
Euh, nee, ik moet de komende dagen niet in Griekenland zijn.
En ik vroeg het aan u, niet aan de Grieken.

Ander punt dat de Grauwe niet weerlegt, maar ook een argument aangehaald door De Wever, is : gaan we kunnen blijven lenen als het deficiet zo hoog blijft. Jammer genoeg heeft België niet de macht die de USA heeft en die dus blijkbaar wel ongelimiteerd kunnen lenen. Op een zeker moment , als we gaan moeten lenen om de interesten van vorige leningen af te betalen, zullen de financiële markten de kraan voor nieuwe leningen wel eens kunnen dicht draaien. Dan blijven er nog onze spaargelden over om de staat te fiancieren natuurlijk. (Die dienen nu waarschijnlijk al als onderpand voor de schuld van België)

Misschien ziet De Grauwe, als professor, niet direct problemen opduiken.
En ik snap dat enerzijds ook wel.
Het deficiet was ooit veel hoger dan nu.
Toch hebben we altijd kunnen lenen.

Dus komen weer tot de vraag: speelt BDW paniekvoetbal?

[BigF]

Oorspronkelijk geplaatst door E. Gidius

Het is niet omdat paniekvoetbal ons niet vooruit helpt, dat er geen reden tot paniek kan zijn.

Oke, maar is er reden tot paniek?

[Zucht]

Oorspronkelijk geplaatst door BigF

Echt?
Dat is alles?
Als antwoord op "Hoe gaat Europa ons straffen?" kom je niet verder dan "Vraag het eens aan de Grieken?"
Euh, nee, ik moet de komende dagen niet in Griekenland zijn.
En ik vroeg het aan u, niet aan de Grieken.


Misschien ziet De Grauwe, als professor, niet direct problemen opduiken.
En ik snap dat enerzijds ook wel.
Het deficiet was ooit veel hoger dan nu.
Toch hebben we altijd kunnen lenen.

Dus komen weer tot de vraag: speelt BDW paniekvoetbal?

Je stelt vragen maar wil niet de minste moeite doen om het antwoord te lezen.
Griekenland had een zodanig hoge schuld en hoog deficiet dat ze failliet waren. Europa moest ingrijpen om die boel te saneren. Je klaagt nu dat Arizona aan de pensioenen wil morrelen ? Wel in Griekenland werd er zodanig in de pensioenen ingehakt dat het niet meer mogelijk was voor de Grieken om ervan te leven.

Wil je het hier ook zover laten komen ? Blijf dan die deficieten en hoge schulden maar onder de mat vegen. Aangezien het vroeger al bestond, en soms zelfs nog erger dan nu, betekent dit dat het eeuwig kan doorgaan. Het idee dat er ooit een punt komt dat heel de boel instort vindt jij een overdreven doemscenario." Doe het gewoon zelf eens. Geef elke maand meer uit dan je inkomen, en leen het verschil. Kijk zelf hoe lang dat zal duren, en de toestand waarin je terecht komt als het breekt.

[BigF]

Oorspronkelijk geplaatst door Zucht

Je stelt vragen maar wil niet de minste moeite doen om het antwoord te lezen.
Griekenland had een zodanig hoge schuld en hoog deficiet dat ze failliet waren. Europa moest ingrijpen om die boel te saneren. Je klaagt nu dat Arizona aan de pensioenen wil morrelen ? Wel in Griekenland werd er zodanig in de pensioenen ingehakt dat het niet meer mogelijk was voor de Grieken om ervan te leven.

Wil je het hier ook zover laten komen ? Blijf dan die deficieten en hoge schulden maar onder de mat vegen. Aangezien het vroeger al bestond, en soms zelfs nog erger dan nu, betekent dit dat het eeuwig kan doorgaan. Het idee dat er ooit een punt komt dat heel de boel instort vindt jij een overdreven doemscenario." Doe het gewoon zelf eens. Geef elke maand meer uit dan je inkomen, en leen het verschil. Kijk zelf hoe lang dat zal duren, en de toestand waarin je terecht komt als het breekt.

Ik gooi hier een column van een professor in de groep.
Waar jij vandaan haalt dat ik "deficieten en hoge schulden onder de mat wil vegen" is mij een raadsel.

Kortom: volgens jou weet de prof uit de column er niets van en kraamt hij onzin uit?

Ik heb die column niet geschreven eh?

[BigF]

Oorspronkelijk geplaatst door reservespeler

Van wiki

De Griekse staatsschuldencrisis is een financiële crisis in Griekenland die in mei 2010 uitbrak. De regering van Giorgos Papandreou kreeg toen te maken met grote financiële tegenvallers. De Griekse overheid bleek jarenlang de financiële cijfers vervalst te hebben.

Het begrotingstekort van Griekenland bleek in januari 2010 niet 3,7% te bedragen, maar 12,7%. In april 2010 bleek het 13,7% te zijn. Griekenland had een schuld van 300 miljard euro, 113% van het Griekse bruto binnenlands product. Zowel christenmocratische als socialistische Griekse regeringsleiders bleken jarenlang te hebben gelogen over de stand van de Griekse overheidsbegroting. José Manuel Barroso, de voorzitter van de Europese Commissie, probeerde het Europees parlement gerust te stellen met de opmerking dat Griekenland een "apart geval" was. Dat bleek niet waar te zijn. Al snel bleek dat ook Italië in een bijna onhoudbare schuldenpositie was gekomen. Portugal wankelde ook. Spanje had een vastgoedbubbel en Ierland een bankenbubbel. Het was allemaal het gevolg van de lage rente die de euro garandeerde. Hierdoor konden de mediterrane landen, waar de rente traditioneel hoger was, goedkoop geld lenen op de kapitaalmarkt. Via het bankwezen kwam dankzij de euro een goedkoop-geldstroom op gang van Noord naar Zuid. In mei 2010 kreeg Griekenland een bail-out van 110 miljard euro, terwijl de kredietwaardigheid van alle landen in financiële moeilijkheden verlaagd werd.[1]

De breuk in het vertrouwen in Griekse staatsobligaties veroorzaakte daardoor een kettingreactie, waarbij ook de terugbetaalbaarheid van schulden van andere zwakke eurolanden in twijfel werd getrokken. Bovendien hadden veel Europese banken veel Griekse staatsobligaties. Hiermee ontstond de Europese staatsschuldencrisis.

Mede als gevolg van de al oudere internationale kredietcrisis en voortgaande ongecontroleerde uitgaven raakte Griekenland in een grote financiële crisis, die ook gevolgen voor de rest van de eurozone had. Alleen met de hulp van de EU-landen en IMF kon voorkomen worden dat Griekenland failliet ging. De EU en het IMF schoten het land te hulp met leningen, maar in ruil daarvoor moest Griekenland het begrotingstekort terugdringen.

Voorgeschiedenis
Griekenland had al van oudsher een zwak economisch bestel met veel corruptie, politieke cliëntalisme, grote inefficiënte staatsbedrijven, een grote staatsschuld, veel ambtenaren en beschermde markten en beroepen. De toetreding tot de euro beperkte de klassieke oplossing van een flinke devaluatie van de munt en een sanering met gedeeltelijke kwijtschelding van de staatsschulden. Er zijn genoeg voorbeelden van landen die dergelijke pijnlijke herstelprocessen hebben meegemaakt. Formeel zouden de eurolanden elkaars schulden niet garanderen. Minder kredietwaardige landen zoals Griekenland zouden door de financiële markt gedwongen worden meer rente te betalen en hierdoor gedwongen worden bezuinigingen en hervormingen uit te voeren om het vertrouwen te herstellen. In de praktijk ging de financiële wereld er echter toch van uit dat er een impliciete garantie vanuit Europa is voor de Griekse staatsobligaties. Hierdoor kreeg Griekenland toch bijna dezelfde lage rente als voor een Duitse staatsobligatie en groeide de Griekse staatsschuld. Het grootste deel van het geleende geld werd niet geïnvesteerd, maar gebruikt om lopende kosten en salarissen te betalen.

Maart - mei 2010: crisis rond Griekse overheidsfinanciën

Verloop prijzen CDS'en op Europese staatsleningen
In januari 2010 leidden twijfels omtrent de Griekse overheidsfinanciën tot een sterke daling van de koersen van Griekse staatsleningen; begin februari 2010 daalden ook de koersen van Portugese en Spaanse staatsleningen (hoewel in mindere mate).[2] Het IMF raamde in februari 2010 dat de overheidsschuld van de landen van de G-20 in 2014 118% van het bruto binnenlands product (BBP) zouden bedragen; vóór de crisis was dit circa 80%.[3] Vanaf februari 2010 kwam sovereign debt risk (het risico van leningen aan overheden) sterk in de belangstelling van de financiële markten te staan.[4] Deze spanningen kwamen onder meer tot uiting in de stijging van de prijzen van credit default swaps van staatsleningen van de landen aan wier soliditeit getwijfeld werd, zie nevenstaande grafiek.[noten 1]

De Griekse overheidsfinanciën bleken in februari 2010 in een zeer deplorabele staat te verkeren. Het begrotingstekort over 2009 bleek 12,7% te bedragen (ruim het viervoudige van wat onder het Verdrag van Maastricht was toegestaan, hoewel alle landen boven die norm van 3% zaten), terwijl men met behulp van diverse complexe financiële transacties de situatie op zijn minst niet verhelderd had. Medio februari 2010 besloot de Griekse regering over te gaan tot diverse bezuinigingsmaatregelen, die tot (betrekkelijk omvangrijke) stakingen leidden. De Europese Unie verleende in februari geen financiële steun; men verlangde dat Griekenland uiterlijk medio maart 2010 de nodige stappen gezet zou hebben om het tekort binnen enkele jaren aanmerkelijk te reduceren. Eind februari werd een geplande emissie van een 10-jarige staatslening van € 5 miljard uitgesteld.[5] Op 3 maart 2010 werden additionele bezuinigingen aangekondigd.[6] De uitgestelde staatslening werd alsnog geëmitteerd en goed geplaatst.

Diverse politici, waaronder de Duitse bondskanselier Angela Merkel op 5 maart 2010,[7] spraken het vermoeden uit dat speculanten aan de crisis rond staatsleningen hadden bijgedragen door het gebruik van credit default swaps. In het geval van Griekenland leek dat echter niet zeer waarschijnlijk. De verhouding tussen de omvang van de credit default swaps (notional amount circa € 8 miljard) en de totale Griekse staatsschuld (ruim € 250 miljard) was niet van dien aard dat een speculatief gebruik van CDS'en tot grote marktverstorende effecten zou hebben kunnen leiden. Opmerkelijk was dat ook Griekse banken dit instrument bleken te hebben gebruikt. Op 23 maart 2010 werd bekend dat de Hellenic PostBank - nota bene eigendom van de Griekse staat - tussen augustus 2009 en oktober 2009 circa 15% van het uitstaande volume erin had gehad.[8][noten 2]

Op 25 maart 2010 bereikten de landen van de eurozone een akkoord over (eventuele) steun aan Griekenland: indien Griekenland er niet in zou slagen om op de kapitaalmarkten leningen aan te trekken, zouden het IMF en de landen van de eurozone leningen verstrekken, waarbij het IMF (vermoedelijk) eisen zou stellen op het gebied van (verdere) bezuinigingen.[9][10][11] In de week van 5 april 2010 daalden de koersen van Griekse staatsleningen echter verder; de rendementsverschillen met Duitse staatsleningen (die binnen de eurozone als de meest veilige werden gezien) stegen tot recordhoogten.[12]

Op 11 april 2010 werd door de landen van de eurozone een stand-bykrediet van € 30 miljard toegezegd, tegen rentes die 3% hoger lagen dan de laagste in de eurozone geldende tarieven.[13] Griekenland emitteerde 6-maands en 12-maands schatkistpapier tegen resp. 4,55% en 4,85%[14], wat nog steeds als tamelijk duur kon worden beschouwd.[noten 3] Op 20 april 2010 emitteerde Griekenland € 1,95 miljard driemaands-leningen op een rendement van 3,65%[15], wat eveneens als duur kon worden beschouwd.

In de week van 19 april 2010 escaleerden de problemen: Griekse staatsleningen daalden zeer sterk in koers, met name in het kortere segment, hetgeen aanleiding gaf tot grote twijfels over de vraag of Griekenland de eerstvolgende vervallende staatslening (op 19 mei 2010) wel zou kunnen terugbetalen. Op vrijdag 23 april kondigde de Griekse regering aan het IMF en de EU om (relatief goedkope) leningen te zullen verzoeken.[16][17]

In de week van 26 april 2010 escaleerde de situatie rond de Griekse overheidsfinanciën in een steeds sneller tempo. Griekse staatsleningen daalden zeer sterk; de rating van Griekenland werd in één keer met 3 "notches" verlaagd tot "junk" (niet geschikt geacht voor normale beleggers).[18] IMF-directeur Strauss-Kahn berichtte aan het Duitse parlement dat het steunpakket € 120 miljard zou kunnen bedragen, in plaats van de nog op 11 april genoemde € 30 miljard van de EU en € 15 miljard van het IMF.[19] Op zondag 2 mei werd op hoofdlijnen overeenstemming bereikt: Griekenland ging akkoord met een omvangrijk pakket aan bezuinigingen van in totaal € 30 miljard, waarmee het tekort in 2014 zou moeten zijn teruggedrongen van bijna 14% tot minder dan 3%. Men zou (onder meer) de btw verhogen van 21% tot 23%, de dertiende en veertiende maand alsmede bonussen voor ambtenaren schrappen, de algemene pensioenleeftijd verhogen van 62 naar 67 jaar en accijnzen verhogen; IMF en de lidstaten van de EU zouden in drie jaar € 110 miljard aan driejaars-leningen verstrekken.[20][21][22] Het steunpakket was het grootste in de geschiedenis.[23] Hiermee werd een "default" op de per 19 mei 2010 vervallende staatslening van € 8 miljard voorkomen en wordt een catastrofale financiële crisis in ieder geval voorlopig afgewend. Het bezuinigingspakket kwam overeen met circa 13% van het BBP[24], waarmee het een van de meest stringente in de geschiedenis was.[noten 4]

Op 3 mei 2010 berichtte de ECB dat Griekse staatsleningen, ook al voldeden ze niet aan de minimumratingeisen, als onderpand voor liquiditeitsvoorschotten aan banken geaccepteerd zouden worden.[25][26][noten 5] De aan Griekenland te verstrekken leningen bleken overigens achtergesteld te zijn bij bestaande leningen.[27]

Het effect van dit pakket zou vermoedelijk zijn dat Griekenland gedurende enkele jaren geen beroep zou hoeven doen op de kapitaalmarkten, indien de bezuinigingen in een bevredigend tempo zouden worden doorgevoerd: iedere drie maanden zou het IMF rapporteren, en individuele lidstaten kunnen het verstrekken van verdere "tranches" afhankelijk stellen van die voortgang.[noten 6]

De dagen na de bekendmaking van de bezuinigingen werd in Griekenland op steeds grotere schaal gedemonstreerd.[28][29] Het Duitse Handelsblatt riep vooraanstaande Duitsers op om als teken van solidariteit Griekse staatsleningen te kopen.[30]

Op 5 mei 2010 vielen bij ongeregeldheden in Athene drie doden toen een gebouw van Marfin Egnatia Bank in brand werd gestoken; betogers trachtten het parlementsgebouw te bestormen.[31][32] Op 6 mei 2010 ging het Griekse parlement akkoord met de voorgestelde bezuinigingen.[33] De Franse en Duitse parlementen gingen akkoord met de steunverlening, evenals de Nederlandse Tweede Kamer, die zich echter bezorgd toonde over de vraag of de te verstrekken leningen ooit terugbetaald zouden kunnen worden.

Op 14 juni 2010 verlaagde Moody's de rating van Griekenland met 4 notches van A3 tot Ba1, wegens de vrees dat de verwachte recessie, als gevolg van de bezuinigingen, juist zou leiden tot een zodanige daling van de belastingopbrengsten dat de betaling van de staatsschuld moeilijker zou worden.[34] Dit leidde ertoe dat Griekse staatsleningen per 1 juli uit een aantal obligatie-indices verwijderd werden. Hierdoor werden beleggers wier obligatieportefeuilles op die indices geënt waren genoopt tot verkoop van hun Griekse staatsleningen, hetgeen eind juni tot sterke koersdalingen leidde. In de daarop volgende dagen herstelden de koersen zich slechts gedeeltelijk.

Op 8 juli 2010 nam het Griekse parlement de voorgestelde hervorming van het pensioenstelsel op hoofdlijnen aan; de voorstellen omvatten een verhoging van de pensioenleeftijd van 60 tot 65 en een overgang van eindloon naar middelloon; demonstraties tegen deze plannen waren (relatief) beperkt.[35]

De financiering van Griekse overheid bleef in de maanden na de crisis moeizaam: in juli 2010 werd voor het eerst sinds de crisis weer geleend, doch slechts voor korte perioden en hoge rentes. Opgemerkt dient te worden dat in elk geval bij één emissie (van € 1,95 miljard voor 3 maanden tegen 4,05%, op 20 juli 2010) het overgrote deel werd geplaatst bij Griekse banken, die dit, naar algemeen werd aangenomen, financierden door tegen onderpand van deze leningen geld bij de ECB te lenen tegen 1,00%: bij eerdere Griekse leningen waren parallelle bewegingen zichtbaar in de balans van de ECB.[36]

Begin augustus 2010 lieten EU, ECB en IMF zich in positieve termen uit over de door de Griekse regering geboekte voortgang bij het bezuinigingsprogramma; dit kwam echter nog niet tot uiting in de wijze waarop de financiële markten Griekse staatsleningen waardeerden.[noten 7]

April 2011 en daarna: zorg over mogelijke "debt restructuring" van Griekse staatsleningen, uitmondend in akkoord
Vanaf april 2011 werd steeds meer rekening gehouden met de mogelijkheid van een "debt restructuring": een sanering van staatsschulden van Griekenland, Ierland en Portugal. Hierbij werden diverse scenario's voor mogelijk gehouden, die alle tot gevolg hadden dat de contractueel vastgelegde betalingen van bestaande staatsleningen verlaten zouden worden, uiteraard steeds in het nadeel van de houders van die staatsleningen. Dit zou een inbreuk op de contractuele verplichtingen betekenen, doch de houders van die staatsleningen zouden (naar aangenomen werd) weinig keus hebben: de juridische afdwingbaarheid zowel als het feitelijke verhaal van hun vorderingen zou problematisch kunnen zijn.

De volgende mogelijkheden werden genoemd:

Het verlagen van het nominal bedrag van de lening ("haircut");
Het verlengen van de looptijd van de lening, met behoud van de bestaande coupon;
Het verlagen van de coupon van de lening;
Een combinatie van deze mogelijkheden, met name van de laatste twee.
De directe aanleiding voor deze zorgen was de omstandigheid dat de vanaf 2013 door het Europees Stabiliteitsmechanisme te verstrekken leningen in rangorde boven bestaande staatsleningen zouden worden gesteld, alsmede dat in Europees verband was besloten om in de leningsvoorwaarden (van staatsleningen van alle landen in de eurozone) bepalingen op te nemen omtrent onderhandelingen met een collectiviteit van schuldeisers, waarbij een met een meerderheid daarvan bereikte overeenstemming opgelegd kon worden aan de overige crediteuren ("collective action clauses"). Een verdere aanleiding was gelegen in de inmiddels opgedane ervaringen met de steunpakketten voor Griekenland en Ierland: die hadden niet tot een (blijvende) verlaging van de door deze landen te betalen rentetarieven geleid.[noten 8]

Uiteraard wordt tot een dergelijke herstructurering slechts in uiterste noodzaak overgegaan: de houders van bestaande staatsleningen lijden een dermate groot verlies dat de bereidheid van beleggers, nieuwe staatsleningen te kopen gedurende een aanmerkelijke periode[noten 9] is aangetast.

Medio april 2011 nam de crisis in intensiteit toe. De onmiddellijke aanleiding waren uitspraken van twee Duitse ministers (gevolgd door een Bundesbank-functionaris en een adviseur van bondskanselier Merkel), erop neerkomende dat men geen bezwaar had tegen een "vrijwillige schuldsanering" van Griekse staatsschulden.[noten 10] Hierop daalden koersen van met name Griekse staatsleningen (doch ook Ierse, Portugese en Spaanse) zeer sterk. Opmerkelijk was dat de ECB geen steunaankopen deed. In Spanje ontstond een protestbeweging, bekend als "15-M", naar de datum waarom deze van start ging (15 mei).

In de loop van mei 2011 namen de problemen rond Griekenland crisisachtige vormen aan. Eind mei was sprake van een patstelling: het IMF wilde de volgende tranche van (hun deel van) het steunpakket van 2010 eerst vrijgeven als de financiering van Griekenland voor de komende 12 maanden zou zijn verzekerd; de EU-lidstaten waren hiertoe niet bereid. De door een team van inspecteurs van IMF, EU en ECB uit te brengen voortgangsrapportage werd uitgesteld (hetgeen uitzonderlijk was), hetgeen geruchten voedde dat de inhoud van het rapport negatief zou zijn. De ECB stelde zich op het standpunt dat de geherstructureerde leningen (waarvoor de term "reprofiling" werd bedacht) niet als onderpand voor voorschotten van de ECB zouden kunnen worden gebruikt. Voor banken die voor hun financieringsbehoefte (deels) aangewezen waren op de ECB zou medewerking aan zo'n "reprofiling" dus zeer nadelig zijn. Anderzijds werd aangenomen dat banken de nadelige effecten van reprofiling niet direct in hun bedrijfsresultaten zouden hoeven te tonen, doch over de gehele looptijd van de (verlengde) lening konden "uitsmeren".[noten 11][noten 12]

Diverse partijen (politici en centrale bankiers) namen regelmatig wisselende standpunten in. De koersen van Griekse staatsleningen daalden gestaag verder; de handel erin kwam vrijwel tot stilstand. De president van DNB, Nout Wellink, verklaarde publiekelijk dat de Grieken hun schuld met rente zouden gaan terugbetalen.[37][noten 13]


Demonstratie in Athene, juni 2011
De Griekse bevolking, die zich geconfronteerd zag met de gerede kans op nog meer forse bezuinigingen, reageerde met regelmatige stakingen en andere acties, ook tegen aangekondigde privatiseringsplannen.[noten 14]

Op vrijdag 3 juni 2011 werd bekend dat Griekenland een principe-akkoord had bereikt over de uitbetaling van de volgende tranche van het bestaande steunpakket, alsmede over een volgend steunpakket, onder "strikte voorwaarden".[38] In de week daarop bleek echter dat dit akkoord nog diverse vragen onbeantwoord liet. Met name de vraag of van "private" crediteuren (met name banken) een financieel offer gevraagd diende te worden, en welke vorm dit moest aannemen, leidde tot felle discussies tussen diverse betrokkenen. Met name tussen de Duitse regering en de ECB bleken grote meningsverschillen te bestaan.

In de daaropvolgende week (van 13 juni 2011) bleken er tussen de diverse partijen nog grote meningsverschillen te zijn. Met name de vraag of van private crediteuren -dus niet overheden- een financieel offer gevraagd diende te worden was aan de orde; uiteindelijk werd hiervoor de oplossing gevonden dat men hem zou vragen dit vrijwillig te doen, in de vorm van een verlenging van de looptijd van bestaande leningen, tegen dezelfde (bepaald niet marktconforme) coupon. De positie van de Griekse regering verzwakte door het vertrek van twee parlementsleden van PASOK. De kans op een faillissement op zeer korte termijn nam sterk toe; de koersen van Griekse staatsleningen daalden sterk. (Tweejaars-leningen bereikten even een rendement van 30%!)

In de week van 20 juni 2011 overleefde de Griekse regering met een kleine meerderheid een vertrouwensvotum; het standpunt van het IMF was op dat moment echter dat men voor de door het IMF verlangde bezuinigingen een breed gedragen steun wenste. Aan het eind van de week gingen de EU-regeringsleiders in beginsel akkoord met een tweede steunpakket, onder voorwaarde dat het Griekse parlement de bezuinigingen zou goedkeuren. Een stemming hierover was op dat moment voorzien voor 28 juni; in hoeverre ook de EU een goedkeuring door de oppositie wenste, ging in het rumoer van de besluitvorming verloren. Besprekingen met banken omtrent de vrijwillige medewerking aan verlenging van bestaande leningen gingen direct van start; of een modus gevonden zou kunnen worden die zowel zou leiden tot een significant economisch voordeel voor Griekenland als zou voldoen aan de door de ECB gestelde eis dat dit niet zou worden beschouwd als een "event of default" bleef onduidelijk. Ook bestond op dat moment onduidelijkheid of de uitbetaling van de juli-tranche van het eerste steunpakket zou plaatsvinden.

Op woensdag 29 juni nam het Griekse parlement met een krappe meerderheid (155 stemmen voor, op 298 uitgebrachte stemmen) bezuinigingsvoorstellen van in totaal € 28 miljard aan; de uitslag bleef in feite tot de stemming zelf onzeker.[39][40] Tijdens de parlementaire behandeling vonden (soms ernstige) rellen plaats.[41][42][43] Met dit besluit leek de weg vrij voor de uitbetaling van de volgende tranche van € 12 miljard van het eerste noodpakket: zonder dit bedrag, zo werd algemeen aangenomen, zou de Griekse overheid medio juli geheel zonder geld zitten. Franse banken en de Franse regering presenteerden een (vrij complex) plan voor de invulling van die "vrijwillige medewerking" dan onder meer voorzag in een vervangen van de helft van vervallende staatsleningen door leningen voor 30 jaar, met een coupon die deels afhankelijk was van de toekomstige groei van het Griekse GDP.[44] Het plan werd in de financiële markten gematigd positief ontvangen, doch betwijfeld werd of dit een oplossing zou bieden voor het probleem dat Griekenland in feite insolvent was.[noten 15] Op 30 juni werd een uitvoeringswet aangenomen, tevens omvattende de fiscale plannen voor 2012 - 2015.

Had je geen langere tekst?

[BigF]

Het begrotingstekort van Griekenland bleek in januari 2010 niet 3,7% te bedragen, maar 12,7%. In april 2010 bleek het 13,7% te zijn. Griekenland had een schuld van 300 miljard euro, 113% van het Griekse bruto binnenlands product.

En volgens jou kunnen we die situatie vergelijken met die van België vandaag?

[Karel Martel B]

Oorspronkelijk geplaatst door BigF

Kortom: volgens jou weet de prof uit de column er niets van en kraamt hij onzin uit?

Als ik het goed begrijp zegt hij: "Het water heeft al hoger gestaan en toen is de dijk ook niet gebroken, ge kunt op uw twee oren slapen."

[BigF]

Oorspronkelijk geplaatst door Zucht

....
Griekenland had een zodanig hoge schuld en hoog deficiet dat ze failliet waren. Europa moest ingrijpen om die boel te saneren. Je klaagt nu dat Arizona aan de pensioenen wil morrelen ? Wel in Griekenland werd er zodanig in de pensioenen ingehakt dat het niet meer mogelijk was voor de Grieken om ervan te leven.

Wil je het hier ook zover laten komen ?....

Ik klaag erover dat Arizona zich weer beperkt tot het aanpakken van de gewone man en de rijksten in dit land nog maar weer eens gerust laat.

Maar dat doe ik in andere draden.
Daar gaat het in deze draad niet over.
Hier ging het over de column van de professor.
Maar dat is blijkbaar moeilijk te begrijpen voor NVA-ers als ze uit hun krammen schieten.

[BigF]

Oorspronkelijk geplaatst door Karel Martel B

Als ik het goed begrijp zegt hij: "Het water heeft al hoger gestaan en toen is de dijk ook niet gebroken

Dat zegt hij inderdaad ja.
Lezen is niet zo moeilijk eh?

ge kunt op uw twee oren slapen."

Dat zegt hij dan weer niet.
Ik weet ook niet waar u dat leest.
Hij zegt letterlijk oa;

Daarmee wil ik het begrotingsprobleem van vandaag niet bagatelliseren. Dat tekort moet naar beneden.

Zie je: dat is niet wat u las eh?

Hij heeft het over de paniekzaaierij van BDW.
Daar gaat deze draad over.
Maar dat schijnt niemand te snappen.
Al beweert iedereen te kunnen lezen...

[BigF]

Is iedereen hier echt zo achterlijk als het achterste eind van een varken of doen jullie maar alsof?

Niemand (ook ik niet) is voorstander van een hoog begrotingstekort of hoge staatschuld. Dat heeft ook niemand beweerd. Waar jullie dat vandaan halen is mij een raadsel.

Waar deze draad over gaat is over het feit dat BDW wel heel erge doemscenario's bovenhaalt en of dat al dan niet terecht is.

Er is nog steeds een verschil tussen de overheidsfinanciën en wat BDW daarover zegt.
Een procent is een procent maar 'een land dat aan de afgrond staat'... wat is dat? Wat wil hij daarmee zeggen?
En vooral; wat wil hij daarmee bereiken?

DAAR gaat deze draad over.
Maar dat schijnt niemand te snappen.

[Zucht]

Oorspronkelijk geplaatst door BigF

Ik gooi hier een column van een professor in de groep.
Waar jij vandaan haalt dat ik "deficieten en hoge schulden onder de mat wil vegen" is mij een raadsel.

Kortom: volgens jou weet de prof uit de column er niets van en kraamt hij onzin uit?

Ik heb die column niet geschreven eh?

Dat heb ik zo niet gezegd. Ik heb gezegd dat hij minstens 2 belangrijke punten, die BDW in zijn argumentatie gebruikt, niet weerlegt, zelfs niet vermeldt : De Europese norm, en de ratings van de financiële markten. Ik vind het daarom geen valabele kritiek.

[fox]

Oorspronkelijk geplaatst door BigF

Vandaag bedragen die pakweg 105%.
Sinds 1970 is er blijkbaar de helft van de tijd een hoger schuldsaldo geweest.
Of liegt De Grauwe?

Nee De Grauwe liegt niet. We zitten in een vergelijkbare situatie als onder Dehaene. En als er niets gedaan wordt gaan we zeker richting afgrond. De Grauwe is geen domme mens, maar wel een beetje a typisch aangezien het een communist is. Zijn column houdt dus ook een zekere subjectiviteit in. En het is nu eenmaal een feit dat we veel te veel geld uitgeven in dit land en dat we daar nu al sinds guy Verhofstadt weigeren om er iets aan te doen. Dat blijft niet duren, wat De Grauwe ook zegt.

[ViveLaBelgique]

Oorspronkelijk geplaatst door BigF

En volgens jou kunnen we die situatie vergelijken met die van België vandaag?

Waarom denk jij dat er in Brussel nog geen regering is ?

https://www.tijd.be/politiek-economi.../10629039.html

Niet alleen in het BHG wordt er gefoefeld met de begroting. Ook de andere gewesten zullen gecorrigeerd worden op hun begroting net als het federale niveau. De gewestenbegrotingen worden geconsolideerd op het federaal niveau.