op zoek naar werk - Pagina 66

Sfax · 10 april 2006, 23:29

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door King of beggars and fleas

je kan idd vrij zijn als nomaad. dat bestaan heb ik zelf geleefd. maar als woordvoerder v vws kan ik niet bepleiten dat iedereen dat moet doen.

Je hoeft zelfs geen nomade te zijn aangezien je perfect dat centrum als vaste stek kan gebruiken.

Of ga je toch zelf in tegen de standpunten van VWS? Om echt vrij te zijn moet je toch werken?

debbie · 10 april 2006, 23:30

Sinds ik van school ben heb ik altijd gewerkt, behalve twee keer een klein jaar na de bevalling van mijn twee oudsten. Ik deed vrijwilligerswerk. Meestal halftijds maar ook drie jaar fulltime. De periode dat ik fulltime werkte voelde ik me echt rotslecht. Na mijn werk was ik altijd moe. Ik haalde de kinderen van school, deed de boodschappen, maakte eten en wastte af. Tegen dat het 21 uur was viel ik in slaap. Het gevolg was dat mijn huis er elke dag meer en meer rommelig bij lag en ik op den duur in een troep woonde. Stilaan had ik geen zin meer om naar huis te gaan na mijn werk en ik begon er zelfs tegenop te zien dat mijn werkdag erop zat.

Na een tijd kreeg ik de kans om PWA-werk te doen. Dat heb ik bijna 9 jaar gedaan tot ik verleden jaar een halftijds contract aangeboden kreeg. Ik was daar aanvankelijk heel blij mee, ik had immers zelf jarenlang gezaagd om een contract en eindelijk kreeg ik er één. Toen ik het contract ging tekenen voelde ik me eindelijk een volwaardig mens, ik kon eindeljk tegen iedereen zeggen dat ik werkte. Oef, ik hoorde er dus bij, dat was wat ik altijd gewild had. Dat ik op slag 7.000 bfr minder had drong eerst nog niet tot me door. Dat ondervond ik pas toen het me niet meer lukte om al mijn rekeningen te betalen.

Na een korte tijd merkte ik dat ik hele dagen gestresserd rond liep. Ik wist immers niet meer hoe ik mijn werk moest combineren met de kinderen en het huishouden. Dat lukte me gewoon absoluut niet. Ik vergat naar oudercontacten op school te gaan, vergat de nodige spulletjes mee te geven aan mijn kleuter en dat werd hoe langer hoe erger. Ik voelde me zo danig gestresseerd dat ik alles wat ik moest doen op lijstjes moest gaan schrijven maar dan was ik mijn lijstjes weer kwijt en was het weer paniek. Intussen klaagden mijn kinderen over de rommel in huis en over het feit dat ik constant alles vergat.

Op den duur deed ik mijn werk maar half en thuis presteerde ik praktisch niets meer. Maar ja, ik mocht trots zijn want ik had eindelijk een job en telde dus mee, was geen profiteur meer. Intussen moest ik zien rond te komen met mijn schamel inkomen, kon vaak de rekeningen niet op tijd betalen en als één van de kinderen weer iets nodig had voor school zuchtte ik eens diep omdat ik niet wist hoe ik dat weer zou betalen. En als één van de kinderen ziek werd of naar de tandarts moest was het helemaal paniek. Dat is momenteel hoe ik leef, ik kan geen kleren of schoenen kopen, ik heb moeite om mijn betalingen te doen en intussen loop ik de meeste tijd gestresseerd rond omdat ik mijn werk niet af krijg.

In juli loopt mijn contract ten einde, misschien kan ik verlenging krijgen voor een jaar. Maar ik zal dat niet aannemen, ik kan dat niet aannemen. Want ik ben moe, ik ben het beu, ik kan niet meer verder met het gevoel dat ik op alle vlak tekort schiet en intussen niet eens genoeg geld heb om mijn kinderen te geven wat ze echt nodig hebben. Ik geef er de brui aan.
Ben ik gehandicapt? Ban ik werkonbekwaam? misschien wel. Ik slaag er niet in om alles te combineren en hoe hard ik ook probeer, ik eindig uiteindelijk bij de dokter omdat ik er gewoon ziek van word? Dan kan ik weer kalmeerpillen en anti-depressiva nemen in de hoop weer eventjes verder te kunnen.

Maar ja, iedereen moet werken of anders dood vallen. Mensen als ik hebben eigenlijk geen recht op een bestaan.

King of beggars and fleas · 10 april 2006, 23:34

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Sfax

Je hoeft zelfs geen nomade te zijn aangezien je perfect dat centrum als vaste stek kan gebruiken.

Of ga je toch zelf in tegen de standpunten van VWS? Om echt vrij te zijn moet je toch werken?

ik zal het zo zeggen. door vrij te kunnen ondernemen kan je je vrijheid vergroten. iedereen moet die kans krijgen dmv een basispakket aan vrijheid ( =basisinkomen ).

King of beggars and fleas · 10 april 2006, 23:38

zeg sfax het is bovendien ook zo dat naarmate de prijzen van de basisbehoeften kunnen worden teruggedrongen het basisinkomen lager kan zijn he.

King of beggars and fleas · 11 april 2006, 02:24

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Mambo

Vergeet dat allemaal maar. Geen enkel Mieke zal nog aan de kassa van de supermarkt gaan staan als ze zo haar gebakken patatjes heeft.
Er is nu al een probleem om aan werkvolk te geraken...de lijst knelpunt beroepen zal in dat geval wel oneindig lang gaan worden.

komaan mambo - je lijkt wel een dubbelnick van nonkel donkie

.

King of beggars and fleas · 11 april 2006, 02:50

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Karma

Kijk op het moment dat ik achter werk zocht was dat eigenlijk nogal evident. Ik moest me naar de rva begeven (is nu afgesplitst van het ocmw maar was vroeger samen). Ze bekeken mijn diploma (op dat moment was dat hoger middelbaar, sociale richting) en ik kreeg tien adressen waar ik me moest gaan aanbieden in die richting. Als het niets werd kreeg ik de week daarop weer tien adressen. Overal moest men zich gaan presenteren en een bewijsje meebrengen. Als je na enkele weken nog geen werk had kwam er een vraaggesprekje met een medewerker. Je kreeg dan nog enkele kansen en dan werd je dop verminderd. Ik ben op minder dan een maand tijd aan werk geraakt op die manier. Het werk was uiteindelijk bevrijdend en was veel minder lastig (in werkuren dan) dan naar al die adressen gaan om zich te gaan presenteren. Solliciteren kon men ondertussen ook op eigen houtje (bovenop de verplichte adressen) maar daar bleef eerlijk gezegd weinig tijd voor over.

je bent er dus voorstander van om werklozen te pesten om ze aan t werk te krijgen. pff wat een mentaal minderwaardig standpunt. In feite is deze posting in essentie gewoon hetzelfde als wat cynicus altijd verteld. Nu ik wil wel aannemen dat die dwang bij jouw gewerkt heeft hoor maar extrapoleer dat best niet naar iedereen en best zeker niet naar de armen vh vws

.

born2bewild · 11 april 2006, 03:08

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Supe®Staaf

Een paar arbeidscreërende zaken.

belasting op arbeid verschuiven naar taks op consumptie zodat werkjes die de mensen nu zelf doen betaalbaar worden om te laten doen en opdat de uitvoerder een voldoende hoog bedrag overhoudt om hem te motiveren

geeuw, al een even grote mythe als het alomtegenwoordige "scandinavische model". Als het totale taksvolume op arbeid verschoven wordt naar consumptie, dan ga je wat zien ...oh ja wacht, je gaat het "op europees niveau" regelen zeker?

Yeah right, smoke en mirrors...alleen vergeten (?) te vermelden dat dit land ook records breekt met taksen op consumptie..oeps...

duveltje382 · 11 april 2006, 06:40

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door debbie

Had je het nog niet door, Duiveltje wil graag over het RVT praten, hij krijgt er maar niet genoeg van

Nee, het duveltje wil graag over knelpuntberoepen praten die kunstmatig door de overheid in stand gehouden worden

Karma · 11 april 2006, 07:18

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door King of beggars and fleas

je bent er dus voorstander van om werklozen te pesten om ze aan t werk te krijgen. pff wat een mentaal minderwaardig standpunt. In feite is deze posting in essentie gewoon hetzelfde als wat cynicus altijd verteld. Nu ik wil wel aannemen dat die dwang bij jouw gewerkt heeft hoor maar extrapoleer dat best niet naar iedereen en best zeker niet naar de armen vh vws

.

De dwang was niet mijn motivator kobaf maar het stimuleerde me wel en ik had het gevoel dat ik effectief iets had aan de mensen van de rva (nu vdab). Nu moet je voor zoiets interimkantoren binnen stappen.
Eigenlijk doe ik inderdaad hetzelfde met de jongeren van mijn werk. Ik duid hen steeds op het belang van een job (een inkomen) hebben. Als ze er iets of wat klaar voor zijn ga ik samen met hen op pad (wees gerust, meestal in mijn vrije uren) en dan ga ik (als het bijvoorbeeld een jongere is die opleiding bakkerij volgt) van de ene bakker naar de andere waar hij zich dan gaat presenteren en zijn gegevens achter laat. In het begin ga ik mee binnen in de winkel, na een tijdje moeten ze het zelf doen. Is het noppes dan de volgende dag terug. De bakkers die geinteresseerd waren laat ik die jongen dan regelmatig contacteren. En bijna altijd is er wel een bakker die zegt dat hij mag beginnen. Het zijn die jongens die jaren later steeds terug komen en me keer op keer weer bedanken Kobaf [SIZE=1](maar daar doe ik het niet voor).[/SIZE] Zal wel aan mij liggen zeker die mentaliteit, heb het waarschijnlijk met de paplepel ingegeven gekregen.

cookie@vws · 11 april 2006, 07:26

Ter informatie: onlangs is de periode die men voor een interimkantoor MOET werken voordat men een vaste job kan krijgen opgetrokken van drie maand naar vier maand... Dat men niet de boel gaat barricaderen zoals in Frankrijk verbaast me ten zeerste...

Chipie · 11 april 2006, 08:10

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door King of beggars and fleas

da s in alle geval in strijd met de gedachtengang v vws, statuten, visietekst, en de eis van dit weekend die goegekeurd is voor een onvoorwaardelijk basisinkomen.

Daarom dat het Vrijwillige Werklozen Syndicaat ook een vereniging is van knettergekke, onverantwoorde mensen (allee, dat denken ze daar in de spitsmuizenwereld van)...
Knettergek, maar wel plezant...

cookie@vws · 11 april 2006, 08:13

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door CHIPIE

Daarom dat het Vrijwillige Werklozen Syndicaat ook een vereniging is van knettergekke, onverantwoorde mensen (allee, dat denken daar in de spitsmuizenwereld van)...
Knettergek, maar wel plezant...

Had u misschien beter als grasparkiet uitgegeven, dan zat alle gekheid op een stokje....

Sfax · 11 april 2006, 08:19

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door King of beggars and fleas

ik zal het zo zeggen. door vrij te kunnen ondernemen kan je je vrijheid vergroten.

Waardoor je dus je eigen standpunten van het VWS tegenspreekt. Vrijheid is immers gelijk aan ondernemen en dus werken. Beetje contradictorisch niet?

Citaat:

iedereen moet die kans krijgen dmv een basispakket aan vrijheid ( =basisinkomen ).

Je basispakket aan vrijheid heb je; alle basisbehoeften zijn er immers. Voor al het extra dat je wil (zoals ondernemen) heb je, geheel in lijn met jullie standpunten, de vrije keus om al dan niet te gaan werken.
Je hebt dat basisinkomen dus niet nodig wanneer er voor je basisbehoeften wordt gezorgd.

Sfax · 11 april 2006, 08:21

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door King of beggars and fleas

zeg sfax het is bovendien ook zo dat naarmate de prijzen van de basisbehoeften kunnen worden teruggedrongen het basisinkomen lager kan zijn he.

Heeft niets met de hele kwestie te maken; jullie basisbehoeften moeten ingevuld blijven, en dat gebeurt in het voorbeeld dat ik gaf. De kost voor de maatschappij voor het invullen van die basisbehoeften zou naar beneden gaan, als prijzen zakken, maar voor jullie verandert dat niets.

Perfect dus, niet?

Mambo · 11 april 2006, 11:26

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door debbie

Sinds ik van school ben heb ik altijd gewerkt, behalve twee keer een klein jaar na de bevalling van mijn twee oudsten. Ik deed vrijwilligerswerk. Meestal halftijds maar ook drie jaar fulltime. De periode dat ik fulltime werkte voelde ik me echt rotslecht. Na mijn werk was ik altijd moe. Ik haalde de kinderen van school, deed de boodschappen, maakte eten en wastte af. Tegen dat het 21 uur was viel ik in slaap. Het gevolg was dat mijn huis er elke dag meer en meer rommelig bij lag en ik op den duur in een troep woonde. Stilaan had ik geen zin meer om naar huis te gaan na mijn werk en ik begon er zelfs tegenop te zien dat mijn werkdag erop zat.

Na een tijd kreeg ik de kans om PWA-werk te doen. Dat heb ik bijna 9 jaar gedaan tot ik verleden jaar een halftijds contract aangeboden kreeg. Ik was daar aanvankelijk heel blij mee, ik had immers zelf jarenlang gezaagd om een contract en eindelijk kreeg ik er één. Toen ik het contract ging tekenen voelde ik me eindelijk een volwaardig mens, ik kon eindeljk tegen iedereen zeggen dat ik werkte. Oef, ik hoorde er dus bij, dat was wat ik altijd gewild had. Dat ik op slag 7.000 bfr minder had drong eerst nog niet tot me door. Dat ondervond ik pas toen het me niet meer lukte om al mijn rekeningen te betalen.

Na een korte tijd merkte ik dat ik hele dagen gestresserd rond liep. Ik wist immers niet meer hoe ik mijn werk moest combineren met de kinderen en het huishouden. Dat lukte me gewoon absoluut niet. Ik vergat naar oudercontacten op school te gaan, vergat de nodige spulletjes mee te geven aan mijn kleuter en dat werd hoe langer hoe erger. Ik voelde me zo danig gestresseerd dat ik alles wat ik moest doen op lijstjes moest gaan schrijven maar dan was ik mijn lijstjes weer kwijt en was het weer paniek. Intussen klaagden mijn kinderen over de rommel in huis en over het feit dat ik constant alles vergat.

Op den duur deed ik mijn werk maar half en thuis presteerde ik praktisch niets meer. Maar ja, ik mocht trots zijn want ik had eindelijk een job en telde dus mee, was geen profiteur meer. Intussen moest ik zien rond te komen met mijn schamel inkomen, kon vaak de rekeningen niet op tijd betalen en als één van de kinderen weer iets nodig had voor school zuchtte ik eens diep omdat ik niet wist hoe ik dat weer zou betalen. En als één van de kinderen ziek werd of naar de tandarts moest was het helemaal paniek. Dat is momenteel hoe ik leef, ik kan geen kleren of schoenen kopen, ik heb moeite om mijn betalingen te doen en intussen loop ik de meeste tijd gestresseerd rond omdat ik mijn werk niet af krijg.

In juli loopt mijn contract ten einde, misschien kan ik verlenging krijgen voor een jaar. Maar ik zal dat niet aannemen, ik kan dat niet aannemen. Want ik ben moe, ik ben het beu, ik kan niet meer verder met het gevoel dat ik op alle vlak tekort schiet en intussen niet eens genoeg geld heb om mijn kinderen te geven wat ze echt nodig hebben. Ik geef er de brui aan.
Ben ik gehandicapt? Ban ik werkonbekwaam? misschien wel. Ik slaag er niet in om alles te combineren en hoe hard ik ook probeer, ik eindig uiteindelijk bij de dokter omdat ik er gewoon ziek van word? Dan kan ik weer kalmeerpillen en anti-depressiva nemen in de hoop weer eventjes verder te kunnen.

Maar ja, iedereen moet werken of anders dood vallen. Mensen als ik hebben eigenlijk geen recht op een bestaan.

Natuurlijk heb je recht op bestaan. Je bent enkel slachtoffer van de tand des tijds zoals velen.
Uw pleidooi is een weerspiegeling van de realiteit en onderstreept hiermee zelfs meteen het belang van de twee ouder gezinnen waar ruimte is voor de moeder aan de haard. Niet omdat dit haar plaats is, maar gewoon omdat dit met opgroeiende kinderen het meest voor de hand ligt.
En als er daarnaast ruimte is, of komt naarmate de kinderen wat groter worden om terug aan de slag te gaan is dat vrije invulling.

Mambo · 11 april 2006, 11:28

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door cookie@vws

Ter informatie: onlangs is de periode die men voor een interimkantoor MOET werken voordat men een vaste job kan krijgen opgetrokken van drie maand naar vier maand... Dat men niet de boel gaat barricaderen zoals in Frankrijk verbaast me ten zeerste...

Dacht dat het vroeger zelfs 6 maanden was.
Wat niet wil zeggen dat interim werk verplicht is trouwens.
Sommige bedrijven hebben liever interims; zijn ze van al dat gezanik af!

duveltje382 · 11 april 2006, 11:28

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Mambo

Natuurlijk heb je recht op bestaan. Je bent enkel slachtoffer van de tand des tijds zoals velen.
Uw pleidooi is een weerspiegeling van de realiteit en onderstreept hiermee zelfs meteen het belang van de twee ouder gezinnen waar ruimte is voor de moeder aan de haard. Niet omdat dit haar plaats is, maar gewoon omdat dit met opgroeiende kinderen het meest voor de hand ligt.
En als er daarnaast ruimte is, of komt naarmate de kinderen wat groter worden om terug aan de slag te gaan is dat vrije invulling.

Waarom geen vader aan de haard?

Mambo · 11 april 2006, 11:29

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door duveltje382

Waarom geen vader aan de haard?

Was te verwachten...waarom geen broer aan de haard? Waarom geen zus aan de haard?
Waarom geen kat in de haard?

Mambo · 11 april 2006, 11:31

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door King of beggars and fleas

komaan mambo - je lijkt wel een dubbelnick van nonkel donkie

.

Nonkel donkie zit er wel meestal bal op.
Niet tot ieders tevredenheid...maar is wel gewoon zo!

Chipie · 11 april 2006, 11:31

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door duveltje382

Waarom geen vader aan de haard?

Vader én moeder aan de haard met een riant onvoorwaardelijk basisinkomen is een basisrecht...

10 april 2006, 23:38	#1304
King of beggars and fleas Perm. Vertegenwoordiger VN Geregistreerd: 13 februari 2005 Berichten: 14.324	zeg sfax het is bovendien ook zo dat naarmate de prijzen van de basisbehoeften kunnen worden teruggedrongen het basisinkomen lager kan zijn he. __________________ Alles neem ik terug wat ik hier heb verkondigd. Ik raad iedereen aan om zich met geen enkele politieke strekking in te laten, zich te ontfermen over de armen van deze wereld en zich te bekeren tot het ware geloof in Jezus Christus als Gods enig geboren zoon die voor ons gestorven en verrezen is opdat wij van onze zondige natuur bevrijdt zouden kunnen worden. Het einde is nabij en de mensenzoon zal spoedig terugkomen, gezeten op de wolken met grote macht en majesteit. hallelujah. Laatst gewijzigd door King of beggars and fleas : 10 april 2006 om 23:38.

11 april 2006, 07:26	#1310
cookie@vws Minister-President Geregistreerd: 23 november 2005 Locatie: Antwerpen City Berichten: 4.672	Ter informatie: onlangs is de periode die men voor een interimkantoor MOET werken voordat men een vaste job kan krijgen opgetrokken van drie maand naar vier maand... Dat men niet de boel gaat barricaderen zoals in Frankrijk verbaast me ten zeerste... __________________ www.radio-chelsey.com

10 april 2006, 23:30	#1302
debbie Minister Geregistreerd: 18 februari 2005 Berichten: 3.178	Sinds ik van school ben heb ik altijd gewerkt, behalve twee keer een klein jaar na de bevalling van mijn twee oudsten. Ik deed vrijwilligerswerk. Meestal halftijds maar ook drie jaar fulltime. De periode dat ik fulltime werkte voelde ik me echt rotslecht. Na mijn werk was ik altijd moe. Ik haalde de kinderen van school, deed de boodschappen, maakte eten en wastte af. Tegen dat het 21 uur was viel ik in slaap. Het gevolg was dat mijn huis er elke dag meer en meer rommelig bij lag en ik op den duur in een troep woonde. Stilaan had ik geen zin meer om naar huis te gaan na mijn werk en ik begon er zelfs tegenop te zien dat mijn werkdag erop zat. Na een tijd kreeg ik de kans om PWA-werk te doen. Dat heb ik bijna 9 jaar gedaan tot ik verleden jaar een halftijds contract aangeboden kreeg. Ik was daar aanvankelijk heel blij mee, ik had immers zelf jarenlang gezaagd om een contract en eindelijk kreeg ik er één. Toen ik het contract ging tekenen voelde ik me eindelijk een volwaardig mens, ik kon eindeljk tegen iedereen zeggen dat ik werkte. Oef, ik hoorde er dus bij, dat was wat ik altijd gewild had. Dat ik op slag 7.000 bfr minder had drong eerst nog niet tot me door. Dat ondervond ik pas toen het me niet meer lukte om al mijn rekeningen te betalen. Na een korte tijd merkte ik dat ik hele dagen gestresserd rond liep. Ik wist immers niet meer hoe ik mijn werk moest combineren met de kinderen en het huishouden. Dat lukte me gewoon absoluut niet. Ik vergat naar oudercontacten op school te gaan, vergat de nodige spulletjes mee te geven aan mijn kleuter en dat werd hoe langer hoe erger. Ik voelde me zo danig gestresseerd dat ik alles wat ik moest doen op lijstjes moest gaan schrijven maar dan was ik mijn lijstjes weer kwijt en was het weer paniek. Intussen klaagden mijn kinderen over de rommel in huis en over het feit dat ik constant alles vergat. Op den duur deed ik mijn werk maar half en thuis presteerde ik praktisch niets meer. Maar ja, ik mocht trots zijn want ik had eindelijk een job en telde dus mee, was geen profiteur meer. Intussen moest ik zien rond te komen met mijn schamel inkomen, kon vaak de rekeningen niet op tijd betalen en als één van de kinderen weer iets nodig had voor school zuchtte ik eens diep omdat ik niet wist hoe ik dat weer zou betalen. En als één van de kinderen ziek werd of naar de tandarts moest was het helemaal paniek. Dat is momenteel hoe ik leef, ik kan geen kleren of schoenen kopen, ik heb moeite om mijn betalingen te doen en intussen loop ik de meeste tijd gestresseerd rond omdat ik mijn werk niet af krijg. In juli loopt mijn contract ten einde, misschien kan ik verlenging krijgen voor een jaar. Maar ik zal dat niet aannemen, ik kan dat niet aannemen. Want ik ben moe, ik ben het beu, ik kan niet meer verder met het gevoel dat ik op alle vlak tekort schiet en intussen niet eens genoeg geld heb om mijn kinderen te geven wat ze echt nodig hebben. Ik geef er de brui aan. Ben ik gehandicapt? Ban ik werkonbekwaam? misschien wel. Ik slaag er niet in om alles te combineren en hoe hard ik ook probeer, ik eindig uiteindelijk bij de dokter omdat ik er gewoon ziek van word? Dan kan ik weer kalmeerpillen en anti-depressiva nemen in de hoop weer eventjes verder te kunnen. Maar ja, iedereen moet werken of anders dood vallen. Mensen als ik hebben eigenlijk geen recht op een bestaan.