Belgische Alliantie : Waalse vrienden : Ca suffit !

[ossaert]

Oorspronkelijk geplaatst door Goe weere

Persoonlijk zie ik veel meer wereldvreemdheid in de manier waarop onze politici bezig zijn. Volledig autoreferentieel, alleen gericht op de korte termijn want nooit verder durven kijken dan de volgende verkiezingen, 100% retorisch in de slogantaal en de one-liners van de politieke marketing, bijna uitsluitend navigerend op aanwijzingen uit oppervlakkige opiniepeilingen, bang om hun gezicht te verliezen, opgesloten in het 'gelijk' van de eigen ideologie en de eigen stam. Hoeveel gewone mannen en vrouwen zijn echt overtuigd dat onze verkozenen in Brussel bezig zijn met de belangen en problemen van de mensen? Vraag het maar eens op het eerste beste plein in om het even welke stad of dorp. Het zijn de politici die wereldvreemd zijn, kletskousen die met hun eigen problemen bezig zijn, hun macht en invloed boven het algemeen belang stellen, hun zakken vullen en ons alleen maar als kiesvee beschouwen.

Is dat overtrokken, antipolitiek populisme? Onze politici hebben de afgelopen 13 maanden in Brussel in elk geval vreselijk hun best gedaan om alle clichés telkens opnieuw te bevestigen.

Het politieke bedrijf in dit land heeft historische dieptepunten bereikt. Wie in deze collectieve hysterie opkomt voor een beetje kritische afstand, een beetje meer rationeel hersenwerk in plaats van alleen maar de onderbuik, een beetje meer pragmatiek, die is voor de schizofrene paranoiden al gauw wereldvreemd.

De problemen die je daar (terecht) signaleert, zijn niet vrebonden aan het huidige communautaire klimaat of de manier waarop dit probleem (niet) aangepakt wordt. Het is een logisch en onvermijdelijk gevolg van twee aan elkaar verbonden factoren, namelijk de massamedia en het algemeen stemrecht.

Een politicus kan zich nauwelijks meer permitteren om op lange termijn te werken, omdat hij daarvoor onmiddellijk wordt afgestraft of teruggefloten door het publiek, die snelle oplossingen eist voor dringende problemen. Laat ons aannemen dat de regering zich werpt op de 'echte' problemen, op de koopkracht bijvoorbeeld: wel, dat probleem is niet aan te pakken op korte termijn. Stel je dan voor dat Leterme met een groots plan zou uitpakken, dat op korte termijn even pijn zal doen, maar op lange termijn een blijvend positief effect zal hebben. Wel, dan wordt de arme man daarop bij de eerste verkiezingen afgeschoten door een aanzienlijk deel van het kiespubliek. Stel nu dat er voor de 'echte' problemen een oplossing is: meer koopkracht, hogere uitkeringen, betere zorg, maar dat daarvoor de belastingen moeten stijgen. Wat denk je dat er zal gebeuren? In zekere zin zou je het kunnen vergelijken met wat er in communistisch Joegoslavië gebeurde toen daar het arbeiderszelfbestuur werd ingevoerd: het bedrijfsbudget werd dan niet meer besteed aan lange-termijnplanning of noodzakelijke investeringen, maar ging op aan steeds meer sociale en materiële voordelen voor de werknemers. Op korte termijn was dat geweldig, maar op lange termijn resulteerde dat in een volledig falende en niet-competetieve industrie. Wel, hetzelfde kan je ook waarnemen in de huidige politiek, althans: in de mening van 'de man in de straat', en de politici stappen daarin mee.

Zonder elitair te willen klinken: het merendeel van de bevolking is niet in staat om op een ernstige manier met politiek om te gaan. Het ontbreekt hen aan de nodige kennis (over instellingen, wetgeving, economie...) , om te beginnen, maar ook aan kritisch vermogen, lange-termijnvisie, zin tot afweging, relativering en nuancering, kortom, het merendeel van de noodzakelijke vaardigheden om op een volwassen manier met politiek om te gaan. Lees er bijvoorbeeld eens de reacties van de lezers van Het Laatste Nieuws erop na, de stem van het volk: alle nuance gaat verloren - genre 'Alle politici zijn zakkenvullers' -, maar er moeten wel snel goede oplossingen komen. Kijk, je kan enkel maar een ernstig politiek bedrijf hebben, een écht gezonde democratie, als je ook een ernstige en gezonde publieke opinie hebt, en dat is een utopie. Om het met een cliché te zeggen: het publiek krijgt de media en de politici die het verdient.

[roger verhiest]

Zoals het fout is te geloven dat men in een onderneming werkt voor het "welzijn" van de ondrneming, is het fout te menen dat politiek bedrijven een bezigheid is voor het welzijn van de staat. Men werkt in een onderneming om er in de eerste plaats zelf beter van te worden
en dit door je directe chefs en uiteindelijke eigenaars er beter van te doen worden.
Zo ook werkt een politieker om zelf geld te verdienen en om zijn partijvoorzitter de nodige
macht te bezorgen (of de elite van de partij).

De politiek is op dit gebied een hondenstiel : bij elke verkiezing kan het verhaal afgelopen zijn & daarom moet de "teruchttocht" goed voorbereid worden.

"België/Belgique" of "Onafhankelijk Vlaanderen" speelt in deze geen enkele rol : het zijn holle slogans die stemmen moeten opleveren, ze zijn een beetje in de plaats gekomen van
"de verzorgingsstaat" , "sociale zekerheid & pensioenen" zaken waarin het geloof taant.
Patriottisme en nationalisme zijn veel eenvoudigere zaken : ze zijn puur ideël en hoeven de argeloze kiezer niets op te brengen, het is een soort kunstvorm zoals een goed popconcert of een heftige voetbalmatch.

Het kiesvee doorstaat met glans de vergelijking met een grote kudde lemmingen die zich in een afgrond storten of een kudde schapen die de belhamel op zijn gevaarlijke tocht volgt. Hoeveel soldaten die zich met enthoesiasme frontwaart haastten in 1914,
hoeveel overtuigde "Volksdeutsche" hadden er enig vermoeden van hoe desastreus de avonturen hun Führers, Kaisers, Koningen en Presidenten volgend zouden aflopen ?
Uiteindelijk niet huiswaarts kerend mlarcherend achter hun glorieuze vaandels, maar terugkerend in een door afschuwelijke bombardementen totaal platgelegd land. bloed aan de handen klevend van onschuldigen, die toevallig aan de andere kant van een of andere grens geboren zijn.

Belgen :laat ons voortkibbelen en laat de wereld ons gerust uitlachen, wij beoefenen politiek nog altijd als een surrealistisch schimmenspel, genietend van onze voortreffelijke keuken en onnamaakbare bieren. Ik verwacht van onze brave politiekers een omvangrijk boekwerk dat ze aan het volk ter lezing en goedkeuring zullen voorleggen, wat dan ook
niet zal gebeuren,vermits niemand zin en tijd heeft om zulk werkstuk te lezen.

(uit "de europeanizering van België - trilogie deel I Antwerpen/Amsterdam juni 2029)

[Goe weere]

@ roger verhiest

In de analyse van de situatie zijn we het eens. Ik zie een verschil in attitude ten aanzien van die situatie.

De vraag is of we de retorische, door mediatieke effecten gedomineerde korte-termijnpolitiek fatalistisch moeten ondergaan dan wel of er middelen zijn om de kwaliteit ervan te verbeteren. Is er met andere woorden ruimte voor acties die gericht zijn op een volwassener politieke cultuur of moeten wij de infantilisering alleen maar lijdzaam ondergaan?

Moeten politici en politieke partijen de druk van de publieke opinie lijdzaam ondergaan en hun handelen daardoor volledig laten conditioneren, of moeten zij ook de ambitie hebben om de publieke opinie te beïnvloeden en vorm te geven door de kracht van argumenten, in de wetenschap dat de meerderheid van vandaag de minderheid van morgen kan zijn...

Kunnen wij aanvaarden dat de grote problemen die het lot van de mensheid bepalen (overbevolking, uitputting van de natuurlijke hulpbronnen, kwaliteit van het leefmilieu e.d.) in handen is en blijft van politici die nooit verder kijken dan de volgende verkiezingen en dus nooit de maatregelen zullen nemen die zich opdringen...

Je hebt gelijk dat de huidige communautaire crisis maar ten dele samenhangt met de bovengenoemde problematiek van kortzichtige en wereldvreemde politiek. Ik ben zelf toch geneigd dat die problematiek de infantilisering van de politiek in België versterkt, doordat alles geherinterpreteerd wordt in simplistisch kader van twee tegengestelde kampen: the good guys en de bad guys, wieder en zieder, wulder en zulder en niemand nog uit die beslotenheid van het eigen kamp geraakt. Vergelijk wat dat betreft maar met het conflict in Palestina. Daar zie je gebeuren wat hier nu ook gebeurt: dat juist de hokjesmentaliteit een echte oplossing van de problemen in de weg staat, al decennia lang.

[Goe weere]

Vorige reactie niet alleen bedoeld als @ roger verhiest maar ook (en vooral) als @ ossaert. Sorry, even te vlug door het vuur laten meeslepen...

[ossaert]

Oorspronkelijk geplaatst door Goe weere

@ roger verhiest

In de analyse van de situatie zijn we het eens. Ik zie een verschil in attitude ten aanzien van die situatie.

De vraag is of we de retorische, door mediatieke effecten gedomineerde korte-termijnpolitiek fatalistisch moeten ondergaan dan wel of er middelen zijn om de kwaliteit ervan te verbeteren. Is er met andere woorden ruimte voor acties die gericht zijn op een volwassener politieke cultuur of moeten wij de infantilisering alleen maar lijdzaam ondergaan?

Moeten politici en politieke partijen de druk van de publieke opinie lijdzaam ondergaan en hun handelen daardoor volledig laten conditioneren, of moeten zij ook de ambitie hebben om de publieke opinie te beïnvloeden en vorm te geven door de kracht van argumenten, in de wetenschap dat de meerderheid van vandaag de minderheid van morgen kan zijn...

Kunnen wij aanvaarden dat de grote problemen die het lot van de mensheid bepalen (overbevolking, uitputting van de natuurlijke hulpbronnen, kwaliteit van het leefmilieu e.d.) in handen is en blijft van politici die nooit verder kijken dan de volgende verkiezingen en dus nooit de maatregelen zullen nemen die zich opdringen...

Je hebt gelijk dat de huidige communautaire crisis maar ten dele samenhangt met de bovengenoemde problematiek van kortzichtige en wereldvreemde politiek. Ik ben zelf toch geneigd dat die problematiek de infantilisering van de politiek in België versterkt, doordat alles geherinterpreteerd wordt in simplistisch kader van twee tegengestelde kampen: the good guys en de bad guys, wieder en zieder, wulder en zulder en niemand nog uit die beslotenheid van het eigen kamp geraakt. Vergelijk wat dat betreft maar met het conflict in Palestina. Daar zie je gebeuren wat hier nu ook gebeurt: dat juist de hokjesmentaliteit een echte oplossing van de problemen in de weg staat, al decennia lang.

Een aantal losse bedenkingen:

1.) Je moet ervan afstappen dat er één probleem en één oplossing is. Ik erger me mateloos aan het discours waarin de regering zich moet bezighouden met de 'echte' problemen en de 'valse' problemen (i.e. het communautaire) opzij schuiven. Ten eerste neem je daarbij een soort crypto-marxistisch standpunt aan dat het sociale de enige echte, 'objectieve' problemen zijn, en dat al het overige slechts bovenbouw is (Marx) of discours om de hegemonie van de heersende klasse in stand te houden (Gramsci). In de tweede plaats ga je daarbij voorbij aan het feit dat deze zogenaamde 'echte problemen' ook grotendeels rethoriek zijn om het eigen standpunt te versterken. Zien de Vlaamse partijen de communautaire kwestie als hefboom om de 'echte' problemen beter te kunnen aanpakken, dan gebruiken de Franstalige (en Belgicistische) politici ze als middel om de tegenstand te ondergraven.

2.) Je moet mijn reactie uiteraard niet zien als een pleidooi tot lijdzaam ondergaan: ik geloof niet echt in dat antipolitieke dan wel populistische gezeur over de kloof tussen de burger en de politiek. Als burger heb je namelijk de middelen in handen om zelf het heft in handen te nemen. Je moet niet uitgaan van een soort naïeve maakbaarheidsidee, dat je �*lle burgers tot deelname kan bewegen of dat jij op je eentje het verschil kan maken. De noodzaak van een actief middenveld, zowel politiek als socio-cultureel, lijkt me daarom evident te zijn om een gezonde democratie te creëren, dan wel in stand te houden. De auteur dramt en zeurt soms wel een beetje, maar Bowling alone van Robert Putnam is in dat opzicht een heel interessant boek. Als burger mag je er niet van uit gaan dat de gebraden kippen je in de mond zullen vliegen; dat de staat zal zorgen voor veiligheid, zorg, koopkracht, lage belastingen, zonder dat jij daarvoor uit je zetel hoeft te komen. Democratie, toch die in de zogenaamde 'republikeinse' versie, veronderstelt een actieve burger, die overwogen keuzes maakt en actief deelneemt: d�*t zijn we met onze massademocratie en verzorgingsstaat uit het oog verloren.

3.) Het is een erg cynisch idee, maar je zou de afschaffing van de stemplicht als een moreel verdedigbare rem op de kwalen van de massademocratie kunnen zien of als middel om het 'republikeinse ideaal' terug te brengen.

[Goe weere]

Oorspronkelijk geplaatst door ossaert

Een aantal losse bedenkingen:

1.) Je moet ervan afstappen dat er één probleem en één oplossing is. Ik erger me mateloos aan het discours waarin de regering zich moet bezighouden met de 'echte' problemen en de 'valse' problemen (i.e. het communautaire) opzij schuiven. Ten eerste neem je daarbij een soort crypto-marxistisch standpunt aan dat het sociale de enige echte, 'objectieve' problemen zijn, en dat al het overige slechts bovenbouw is (Marx) of discours om de hegemonie van de heersende klasse in stand te houden (Gramsci). In de tweede plaats ga je daarbij voorbij aan het feit dat deze zogenaamde 'echte problemen' ook grotendeels rethoriek zijn om het eigen standpunt te versterken. Zien de Vlaamse partijen de communautaire kwestie als hefboom om de 'echte' problemen beter te kunnen aanpakken, dan gebruiken de Franstalige (en Belgicistische) politici ze als middel om de tegenstand te ondergraven.

2.) Je moet mijn reactie uiteraard niet zien als een pleidooi tot lijdzaam ondergaan: ik geloof niet echt in dat antipolitieke dan wel populistische gezeur over de kloof tussen de burger en de politiek. Als burger heb je namelijk de middelen in handen om zelf het heft in handen te nemen. Je moet niet uitgaan van een soort naïeve maakbaarheidsidee, dat je �*lle burgers tot deelname kan bewegen of dat jij op je eentje het verschil kan maken. De noodzaak van een actief middenveld, zowel politiek als socio-cultureel, lijkt me daarom evident te zijn om een gezonde democratie te creëren, dan wel in stand te houden. De auteur dramt en zeurt soms wel een beetje, maar Bowling alone van Robert Putnam is in dat opzicht een heel interessant boek. Als burger mag je er niet van uit gaan dat de gebraden kippen je in de mond zullen vliegen; dat de staat zal zorgen voor veiligheid, zorg, koopkracht, lage belastingen, zonder dat jij daarvoor uit je zetel hoeft te komen. Democratie, toch die in de zogenaamde 'republikeinse' versie, veronderstelt een actieve burger, die overwogen keuzes maakt en actief deelneemt: d�*t zijn we met onze massademocratie en verzorgingsstaat uit het oog verloren.

3.) Het is een erg cynisch idee, maar je zou de afschaffing van de stemplicht als een moreel verdedigbare rem op de kwalen van de massademocratie kunnen zien of als middel om het 'republikeinse ideaal' terug te brengen.

Intelligente reactie, waar ik mij zo goed als geheel in kan vinden en die schril afsteekt tegen veel slogantaal hier. Dat het een andere positie lijkt dan die van mij komt vooral doordat mij enkele intenties of onderliggende (want niet door mij uitgesproken) waarden en gedachten in de mond gelegd worden, die ik niet heb:

1. De Marxistische dwanggedachte van de super- en infrastructuur, waarbij alleen de sociaal-economische verhoudingen 'the real thing" zouden zijn, is mij vreemd. Ik sprak bijv. zelf over bijdragen aan het tot stand komen van een meer volwassen politieke cultuur. Dat is natuurlijk superstructuur. Wat het communautaire betreft denk ik ook aan de rol van het onderwijs, het bevorderen van actieve meertaligheid. Dat is bovenstructuur.

2. Ik denk niet dat ik mij bezondig aan de fout van "1 oplossing - 1 probleem", al is het zo dat in het vuur van een internetdiscussie wat nuance verloren gaat.

3. Ik doe het communautaire niet af als onbelangrijk franje. Het gaat om 'echte' samenlevingsproblemen die nu eenmaal geregeld moeten worden, bijvoorbeeld het taalgebruik in het verkeer tussen overheid en burger, taalrechten van mensen en grondgebieden e.d. Wat ik wel vaststel is dat de politiek hier niet probleemoplossend bezig is, maar vooral symbolisch-ritueel. Dat juist maakt het bereiken van oplossingen zo moeilijk.

3. Ik ben het met je eens dat het publiek middelen heeft en de politiek niet hoeft te ondergaan.

4. Ik geloof dat ik het de jongste maanden meer en meer eens wordt met de afschaffing van de stemplicht als middel om de 'res publica' weer wat centraler te kunnen stellen.

[ossaert]

Oorspronkelijk geplaatst door Goe weere

Intelligente reactie, waar ik mij zo goed als geheel in kan vinden en die schril afsteekt tegen veel slogantaal hier. Dat het een andere positie lijkt dan die van mij komt vooral doordat mij enkele intenties of onderliggende (want niet door mij uitgesproken) waarden en gedachten in de mond gelegd worden, die ik niet heb:

1. De Marxistische dwanggedachte van de super- en infrastructuur, waarbij alleen de sociaal-economische verhoudingen 'the real thing" zouden zijn, is mij vreemd. Ik sprak bijv. zelf over bijdragen aan het tot stand komen van een meer volwassen politieke cultuur. Dat is natuurlijk superstructuur. Wat het communautaire betreft denk ik ook aan de rol van het onderwijs, het bevorderen van actieve meertaligheid. Dat is bovenstructuur.

2. Ik denk niet dat ik mij bezondig aan de fout van "1 oplossing - 1 probleem", al is het zo dat in het vuur van een internetdiscussie wat nuance verloren gaat.

3. Ik doe het communautaire niet af als onbelangrijk franje. Het gaat om 'echte' samenlevingsproblemen die nu eenmaal geregeld moeten worden, bijvoorbeeld het taalgebruik in het verkeer tussen overheid en burger, taalrechten van mensen en grondgebieden e.d. Wat ik wel vaststel is dat de politiek hier niet probleemoplossend bezig is, maar vooral symbolisch-ritueel. Dat juist maakt het bereiken van oplossingen zo moeilijk.

3. Ik ben het met je eens dat het publiek middelen heeft en de politiek niet hoeft te ondergaan.

4. Ik geloof dat ik het de jongste maanden meer en meer eens wordt met de afschaffing van de stemplicht als middel om de 'res publica' weer wat centraler te kunnen stellen.

De 'je' in mijn bijdrage moet je vooral zien als een onpersoonlijke 'je'. Het ging me niet meteen om jouw veronderstelde ideeën, maar jij (nu wel persoonlijk) bent lang niet de enige die zich door zijn eigen betoog laat meeslepen.

Ik had nog twee kleine opmerkinkjes. Je hebt zeker gelijk dat de communautaire kwestie heel vaak om symboliek en reputatie gaat: dat is niet meteen eigen aan het onderwerp, maar van politiek in het algemeen. Dat kan heel vreemd en nutteloos lijken, maar het is helemaal des mensen. Ook op de bouwwerf of in de tandartsenpraktijk zal je dergelijke krachten zien spelen. In de tweede plaats moet je er ook rekening mee houden dat elke menselijke activiteit zijn eigen dynamiek ontwikkelt: wat voor een buitenstaander irrelevante kwesties lijken, is voor de betrokkenen een levensgroot probleem. Als burger kan je je misschien vragen stellen bij eindeloze discussies over bevoegdheidsverdelingen, maar voor mensen die er dagelijks mee bezig zijn, is de invloed en het belang daarvan van een heel andere orde.

[Goe weere]

maar het is helemaal des mensen

Tuurlijk, alles is des mensen, ook en vooral instinctieve, tribale reacties en irrationele drijfveren, angsten e.d. Die worden bijv. in de culturele antropologie bestudeerd.

Dit alles mag natuurlijk niet beletten dat je kritiek hebt op dingen - ook uitwassen - die op zichzelf alzumenschlich zijn. Het is waarschijnlijk menselijk dat wie de kans krijgt geld achterover te drukken, moeilijk aan de verleiding kan weerstaan. Desondanks moet corruptie toch ook aan de kaak gesteld en bestreden kunnen worden, o.a. door controlemechanismen.

Dit geldt m.i. ook voor de politiek in het algemeen.

[Jan van den Berghe]

Oorspronkelijk geplaatst door Politics.be

Want neen… dit land mag niet uit elkaar vallen want ons land is een voorbeeld van hoe de wereldmentaliteit eruit zou moeten zien “Verschillende culturen, verschillende talen maar toch een eenheid”. Want… “Eendracht maakt macht”!

Ziet niemand de volstrekte tegenspraak? Cottenjé en de zijnen beweren dat België een voorbeeld is van eendracht voor de wereld, maar tegelijkertijd kraakt dit land onder verdeeldheid...

[Jeronimo]

Oorspronkelijk geplaatst door Politics.be

Met Vlaamse, Waalse, Brusselse, maar vooral BELGISCHE groeten!

Vlaamse, Waalse en Brusselse, maar geen Limburgse groeten... De BUBbels zijn niet de consequentsten precies...

[Pelgrim]

En ook geen Duitstaligen, zoals gewoonlijk.

[Goe weere]

@ ossaert schreef:

Als burger mag je er niet van uit gaan dat de gebraden kippen je in de mond zullen vliegen; dat de staat zal zorgen voor veiligheid, zorg, koopkracht, lage belastingen, zonder dat jij daarvoor uit je zetel hoeft te komen. Democratie, toch die in de zogenaamde 'republikeinse' versie, veronderstelt een actieve burger, die overwogen keuzes maakt en actief deelneemt: d�*t zijn we met onze massademocratie en verzorgingsstaat uit het oog verloren.

Interessant in het kader van onze discussie over de relatie tussen de politieke kaste en de burger is het artikel van Hugo Camps dat ik vandaag op de website van DM las: "Het volk roept niet, het volk slaapt. Hugo Camps verlangt naar een nieuw verlicht proletariaat". Zeker de moeite van het lezen waard!

[Goe weere]

Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe

Ziet niemand de volstrekte tegenspraak? Cottenjé en de zijnen beweren dat België een voorbeeld is van eendracht voor de wereld, maar tegelijkertijd kraakt dit land onder verdeeldheid...

Van de Berghe doet er goed aan eerst eens een boek over logica te raadplegen alvorens hij met zijn bekende aplomb anderen de les gaat leren. Van een tegenspraak is immers geen sprake. Laten we de argumenten uit het stuk van Cottenjé eens analyseren.

1. Het beeld van de Vlaamse hoetoes en de Waalse toetsies die elkaar niet meer kunnen luchten en zeker niet in één staatsverband kunnen samenleven is een beeld dat door het politieke bedrijf in het leven is geroepen en niet beantwoordt aan de dagdagelijkse sociale werkelijkheid. Elke dag hebben duizenden Nederlandstalige en Franstalige Belgen probleemloos contact met elkaar.

2. Beste burger, laat u door de politieke en mediahetze niet meeslepen, laat u geen oor aannaaien. Geloof niet in de hoetoe-toetsie hetze, laat u niet meeslepen door het politieke zwart-witdenken van de good guys tegen de badguys.

3. Juist het bipolaire kampendenken dat aan de basis ligt van de staathervormingsmanie in unilaterale richting (uitkleden van België) is het probleem. Hoe meer men splitst hoe groter de verschillen worden. Het is niet de oplossing maar de oorzaak van de problemen (een hond die in zijn eigen staart bijt als het ware). Een oplossing is slechts mogelijk vanuit een ander perspectief: een overkoepelend perspectief dat rekening houdt met de gevoeligheden van beide gemeenschappen en de belangen van alle burgers.

Als redenering klopt dat als een bus. Dat betekent niet dat de stelling waar is. De waarheid of valsheid van een stelling hoort af te hangen van de waarheid van de constituerende delen (premissen) in termen van hun relatie met de empirische werkelijkheid. Bij een contradictie of tegenspraak is dat juist niet het geval, want de conclusie is altijd vals, ongeacht het waarheidskarakter van de premisses. (terwijl omgekeerd een tautologie altijd waar is, ongeacht het waarheidskarakter van de premisses)

Het stukje van Cottenjé gaat verder met een reeks waardeoordelen. Dat zijn uitspraken over 'sollen' niet over 'sein' Het gaat hier dus niet om weerlegbare feiten. Waardeoordelen kunnen immers niet waar of vals zijn, ze zijn gewoon.
De oordelen in het stuk van Cottenjé zijn:

1. Belgie MAG NIET uit elkaar vallen

maar

2. MOET een voorbeeldfunctie vervullen in Europa en de wereld

De voorbeeldfunctie wordt omschreven als: laten zien hoe verschillende taalgemeenschappen kunnen samenleven en samenwerken.

Dit waardeoordeel wordt vervolgens gemotiveerd. Er wordt aannemelijk gemaakt waarom 1 niet mag en 2 moet. Als Belgie er niet in slaagt om een oplossing te vinden voor het samenleven van 2 taalgemeenschappen, dan stemt dat volgens de auteurs pessimistisch over het vermogen van Europa om een vreedzame samenleving op te bouwen met 2+n talen, culturen e.d. en nog pessimistischer over de mogelijkheid om tot mondiale vreedzame coëxistentie te komen met nog meer taal- en cultuurverschillen.

Het aldus geanalyseerde standpunt van Cottenjé en zijn vrienden is een legitiem standpunt dat berust op een gezonde redenering. Dat betekent niet dat er niet op af te dingen valt, maar dan op basis van kritiek op de werkelijkheidswaarde van de uitspraken en op de wenselijkheid en morele integriteit van de waarde-oordelen. Niet op basis van onjuist redeneren.

Zelf ben ik het met de stellingen van Cottenjé en de zijnen eens. Ik hoef dus niet af te dingen.

[vlijmscherp]

Oorspronkelijk geplaatst door Goe weere

@ ossaert schreef:

Interessant in het kader van onze discussie over de relatie tussen de politieke kaste en de burger is het artikel van Hugo Camps dat ik vandaag op de website van DM las: "Het volk roept niet, het volk slaapt. Hugo Camps verlangt naar een nieuw verlicht proletariaat". Zeker de moeite van het lezen waard!

in dezelfde krant pleit Vandenbroucke (SPa) voor een bijzonder verregaande staatshervorming. ongeveer enkel nog de solidariteit en de pensioenen blijven federaal, al de rest gaat naar de Gewesten/Gemeenschappen.

[Goe weere]

Oorspronkelijk geplaatst door vlijmscherp

in dezelfde krant pleit Vandenbroucke (SPa) voor een bijzonder verregaande staatshervorming. ongeveer enkel nog de solidariteit en de pensioenen blijven federaal, al de rest gaat naar de Gewesten/Gemeenschappen.

De standpunten van Frank Vdb zijn mij bekend. Van de meeste van zijn argumenten ben ik niet onder de indruk, bijvoorbeeld van zijn argumenten om niet akkoord te gaan met tweetalig NL-FR onderwijs in de scholen rond de taalgrens.

Mijn laatste interventies gingen over aspecten die tot de algemene politieke cultuur behoren: rol van de politiek, invloed en rol van de burger, de media e.d. Dat staat op los van de discussie over staatshervorming en de richting die ze moet uitgaan, unilateraal of bilateraal. Ik denk persoonlijk het laatste.

[Jaani_Dushman]

Oorspronkelijk geplaatst door vlijmscherp

het is vooral gericht aan Milquet, Reynders en Di Rupo, mijn insziens toch wel Walen hoor.

In welke gemeente is Milquet dan schepen van Tewerkstelling?

[Jaani_Dushman]

Oorspronkelijk geplaatst door Goe weere

De standpunten van Frank Vdb zijn mij bekend. Van de meeste van zijn argumenten ben ik niet onder de indruk, bijvoorbeeld van zijn argumenten om niet akkoord te gaan met tweetalig NL-FR onderwijs in de scholen rond de taalgrens.

Onderwijs in de volkstaal is nochtans een oude socialistische eis. Ik zie niet in waarom men dat zou moeten verloochenen, louter omdat er ergens een bende Belgisch-nationalisten denken dat tweetalig onderwijs het landje zal redden.

[Goe weere]

Oorspronkelijk geplaatst door Jaani_Dushman

Onderwijs in de volkstaal is nochtans een oude socialistische eis. Ik zie niet in waarom men dat zou moeten verloochenen, louter omdat er ergens een bende Belgisch-nationalisten denken dat tweetalig onderwijs het landje zal redden.

Nee, maar wel omdat de maatschappelijke inzichten evolueren, men kan kijken hoe meertalige regio's met hun talen omgaan, omdat er veel modern wetenschappelijk onderzoek is dat uitwijst dat vroege meertaligheid grote cognitieve voordelen oplevert (en geen nadelen van betekenis heeft) en omdat eveneens uit onderzoek blijkt dat CLIL (Content en Language Integrated Learning) tot veel betere leerresultaten leidt.

Wat het sociaal-emancipatorische karakter van onderwijs in de eigen moedertaal betreft, zou men er goed aandoen om eens kritisch te kijken naar de sociale gevolgen van het oprukkende Engels als voertaal in het tertiaire onderwijs.

[azert]

Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe

Ziet niemand de volstrekte tegenspraak? Cottenjé en de zijnen beweren dat België een voorbeeld is van eendracht voor de wereld, maar tegelijkertijd kraakt dit land onder verdeeldheid...

Blijf het maar genoeg herhalen, dan gaan de mensen het misschien geloven.

Op de radio hoorde ik alvast dat buitenlandse journalisten niet begrijpen dat België zogezegd zou kraken onder verdeeldheid want op de nationale feestdag was daar niets van te merken. Integendeel.

[Zwartengeel]

Oorspronkelijk geplaatst door azert

Blijf het maar genoeg herhalen, dan gaan de mensen het misschien geloven.

Op de radio hoorde ik alvast dat buitenlandse journalisten niet begrijpen dat België zogezegd zou kraken onder verdeeldheid want op de nationale feestdag was daar niets van te merken. Integendeel.

Denk jij nu echt dat men op 21 juli in de regimemedia dissidente of afwijkende stemmen aan het woord gaat laten? Man, man, hoe meer naïef kun je nog zijn?