Grootstadsapathie

Flanelcondoom · 29 mei 2009, 01:18

Iedereen kent die momenten.

Je loopt over't straat in een stad. Veel mensen. Drukte. De mensen zijn zo talrijk geworden dat ze niet langer mensen zijn, maar enkel objecten, die men moet zien te ontwijken. Men observeert die objecten maar vaag, en ze laten een vlug, informatiearm spoor achter. Maar door de overvloed aan mensen en dus aan sporen vervaagt alles.
Het wordt als fietsen door de regen.

Men ontwikkelt een soort van cocoon, een plasmaschild waarin men door de menigde vaart. Opgesloten in zichzelf, stuurt men zich door deze massa.
Duwtje hier, duwtje daar. Ontwijkende blikken.

Plots wordt je blik weggetrokken. Een samenvalling van factoren zorgt ervoor dat je moet stoppen, of even rondkijken, of ergens even wachten. Nog iemand bevindt zich heel toevallig in dezelfde situatie als jij.
Geen situatie waarbij men iets doet waardoor een korte informatieuitwisseling nodig is, zoals een winkelmandje uit een rij aan de kassa vissen, maar gewoon twee blikken. Mensen die toevallig stoppen en dan kijken.
Iets wat beiden niet verwachten.

Jullie ogen ontmoeen elkaar. De spiertjes rond de hoeken van de mond trekken samen in een spontane glimlach. Maar de filters zijn er eerst. De glimlach wordt weggefilterd, en het pokergezicht der grootstadsapathie klapt weer toe.
Niet lachen. Mag niet. Wie weet hoe ze reageert? Kan verkeerd worden begrepen. Dat, of andere redenen. Niet lachen, in elk geval.

Diep vanbinnen wil je beginnen praten. Of ernaartoe lopen, een omhelzing geven, en zeggen: ik ken je niet, maar het maakt niet uit. Kom met mij, wij kunnen ronddwalen in de straatjes totdat de zon weer opkomt, vergeten dat er een dag van morgen is,. Kom met mij, ik ken je niet, maar ik vertel je alles, laten wij de stijve kennismakingprocedures overslaan en alsof doen dat we elkaar al honderden jaren kennen.
Kom met mij, en vertel mij wie je bent, waar je naartoe wilt, en wat die glans in je ogen betekent.

Het meisje krijgt ook lachneigingen. God weet waar ze aan denkt. Haar gezicht draait weg in kleine schokjes, alsof ze ergens twijfelt. Maar ze draait weg, ogen naar de grond, en alsof doen dat ze een toepasselijk topje zoekt tussen de rommelige rekken.

Jij draait je weg, en loopt door, jezelf afvragend waarom de wereld zo is.

Jaani_Dushman · 29 mei 2009, 01:21

Mooi beschreven.

Knipp · 29 mei 2009, 04:57

Flanelcondoom als Amélie Poulain

Het gekke is ... Bij mij maakt het een stroom herinneringen los.
Aan ontmoetingen uit het niets. Gesprekken die wél gestart zijn. Avonturen die wel zijn gevolgd. Heavy avonturen. En dan vaak de zware katers nadien

Zware glimlach hier. Flanel nog jong. Staat hem allemaal nog te wachten.

E. Gidius · 29 mei 2009, 06:18

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Flanelcondoom

Jij draait je weg, en loopt door, jezelf afvragend waarom de wereld zo is.

Mooi stukje, Flanel.

Alleen jammer dat je wegliep. Misschien kan je volgende keer eens op haar toestappen, en vragen hoe het met haar gaat. Of iets anders wat haar aan 't lachen kan brengen?

Erwinvds · 29 mei 2009, 07:05

Gewoon wel lachen.
Ze kunnen niet meer dan gewoon weg stappen zulle.
Het gekke is als je wel lacht hoeveel mensen er terug lachen.
Moet je eens proberen. In een grote winkel straat vriendelijk rondlopen. Sommige bekijken je alsof je de duvel in persoon bent, bij vele andere breekt er zo iets door als...........wauuw, die is lief tegen mij.

Monocle · 29 mei 2009, 07:48

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Knipp

Flanelcondoom als Amélie Poulain

Het gekke is ... Bij mij maakt het een stroom herinneringen los.
Aan ontmoetingen uit het niets. Gesprekken die wél gestart zijn. Avonturen die wel zijn gevolgd. Heavy avonturen. En dan vaak de zware katers nadien

Zware glimlach hier. Flanel nog jong. Staat hem allemaal nog te wachten.

Heb ongeveer dezelfde ervaringen als u Herr Knipp

Maar ik vermoed dat dit ook al enkele jaren geleden is?
Enne ... het leven in de "grootstad" is er niet op verbeterd ...

Libro · 29 mei 2009, 10:18

Prachtig stukje Flanelcondoom (en vooral zo herkenbaar dat ik het gevoel heb er zelf bij geweest te zijn).

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Flanelcondoom

Jullie ogen ontmoeen elkaar. De spiertjes rond de hoeken van de mond trekken samen in een spontane glimlach. Maar de filters zijn er eerst. De glimlach wordt weggefilterd, en het pokergezicht der grootstadsapathie klapt weer toe.
Niet lachen. Mag niet. Wie weet hoe ze reageert? Kan verkeerd worden begrepen. Dat, of andere redenen. Niet lachen, in elk geval.

AAAH! De vloek van de Nieuwe Preutsheid

. Hoe dikwijls geeft dit geen kortsluiting tussen geest en onderbuik?

Parallelle Amplitude · 29 mei 2009, 10:20

Pff, echt een plattelandsmietje dat geconfronteerd wordt met nog geen 10% van de realiteit...

Maes_P · 29 mei 2009, 10:24

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Flanelcondoom

Iedereen kent die momenten.

Je loopt over't straat in een stad. Veel mensen. Drukte. De mensen zijn zo talrijk geworden dat ze niet langer mensen zijn, maar enkel objecten, die men moet zien te ontwijken. Men observeert die objecten maar vaag, en ze laten een vlug, informatiearm spoor achter. Maar door de overvloed aan mensen en dus aan sporen vervaagt alles.
Het wordt als fietsen door de regen.

Men ontwikkelt een soort van cocoon, een plasmaschild waarin men door de menigde vaart. Opgesloten in zichzelf, stuurt men zich door deze massa.
Duwtje hier, duwtje daar. Ontwijkende blikken.

Plots wordt je blik weggetrokken. Een samenvalling van factoren zorgt ervoor dat je moet stoppen, of even rondkijken, of ergens even wachten. Nog iemand bevindt zich heel toevallig in dezelfde situatie als jij.
Geen situatie waarbij men iets doet waardoor een korte informatieuitwisseling nodig is, zoals een winkelmandje uit een rij aan de kassa vissen, maar gewoon twee blikken. Mensen die toevallig stoppen en dan kijken.
Iets wat beiden niet verwachten.

Jullie ogen ontmoeen elkaar. De spiertjes rond de hoeken van de mond trekken samen in een spontane glimlach. Maar de filters zijn er eerst. De glimlach wordt weggefilterd, en het pokergezicht der grootstadsapathie klapt weer toe.
Niet lachen. Mag niet. Wie weet hoe ze reageert? Kan verkeerd worden begrepen. Dat, of andere redenen. Niet lachen, in elk geval.

Diep vanbinnen wil je beginnen praten. Of ernaartoe lopen, een omhelzing geven, en zeggen: ik ken je niet, maar het maakt niet uit. Kom met mij, wij kunnen ronddwalen in de straatjes totdat de zon weer opkomt, vergeten dat er een dag van morgen is,. Kom met mij, ik ken je niet, maar ik vertel je alles, laten wij de stijve kennismakingprocedures overslaan en alsof doen dat we elkaar al honderden jaren kennen.
Kom met mij, en vertel mij wie je bent, waar je naartoe wilt, en wat die glans in je ogen betekent.

Het meisje krijgt ook lachneigingen. God weet waar ze aan denkt. Haar gezicht draait weg in kleine schokjes, alsof ze ergens twijfelt. Maar ze draait weg, ogen naar de grond, en alsof doen dat ze een toepasselijk topje zoekt tussen de rommelige rekken.

Jij draait je weg, en loopt door, jezelf afvragend waarom de wereld zo is.

Ben je verliefd?

Wel goed geschreven!

Dronkoers · 29 mei 2009, 11:16

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Flanelcondoom

Iedereen kent die momenten.

Je loopt over't straat in een stad. Veel mensen. Drukte. De mensen zijn zo talrijk geworden dat ze niet langer mensen zijn, maar enkel objecten, die men moet zien te ontwijken. Men observeert die objecten maar vaag, en ze laten een vlug, informatiearm spoor achter. Maar door de overvloed aan mensen en dus aan sporen vervaagt alles.
Het wordt als fietsen door de regen.

Men ontwikkelt een soort van cocoon, een plasmaschild waarin men door de menigde vaart. Opgesloten in zichzelf, stuurt men zich door deze massa.
Duwtje hier, duwtje daar. Ontwijkende blikken.

Plots wordt je blik weggetrokken. Een samenvalling van factoren zorgt ervoor dat je moet stoppen, of even rondkijken, of ergens even wachten. Nog iemand bevindt zich heel toevallig in dezelfde situatie als jij.
Geen situatie waarbij men iets doet waardoor een korte informatieuitwisseling nodig is, zoals een winkelmandje uit een rij aan de kassa vissen, maar gewoon twee blikken. Mensen die toevallig stoppen en dan kijken.
Iets wat beiden niet verwachten.

Jullie ogen ontmoeen elkaar. De spiertjes rond de hoeken van de mond trekken samen in een spontane glimlach. Maar de filters zijn er eerst. De glimlach wordt weggefilterd, en het pokergezicht der grootstadsapathie klapt weer toe.
Niet lachen. Mag niet. Wie weet hoe ze reageert? Kan verkeerd worden begrepen. Dat, of andere redenen. Niet lachen, in elk geval.

Diep vanbinnen wil je beginnen praten. Of ernaartoe lopen, een omhelzing geven, en zeggen: ik ken je niet, maar het maakt niet uit. Kom met mij, wij kunnen ronddwalen in de straatjes totdat de zon weer opkomt, vergeten dat er een dag van morgen is,. Kom met mij, ik ken je niet, maar ik vertel je alles, laten wij de stijve kennismakingprocedures overslaan en alsof doen dat we elkaar al honderden jaren kennen.
Kom met mij, en vertel mij wie je bent, waar je naartoe wilt, en wat die glans in je ogen betekent.

Het meisje krijgt ook lachneigingen. God weet waar ze aan denkt. Haar gezicht draait weg in kleine schokjes, alsof ze ergens twijfelt. Maar ze draait weg, ogen naar de grond, en alsof doen dat ze een toepasselijk topje zoekt tussen de rommelige rekken.

Jij draait je weg, en loopt door, jezelf afvragend waarom de wereld zo is.

Kort samengevat:

'k Ging door de stad, en tussen al da gepeupel liep daar een ferme mok, maar 'k dierf niks zeggen en ga er vannacht eens op rukken

Flanelcondoom · 29 mei 2009, 12:18

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door E. Gidius

Mooi stukje, Flanel.

Alleen jammer dat je wegliep. Misschien kan je volgende keer eens op haar toestappen, en vragen hoe het met haar gaat. Of iets anders wat haar aan 't lachen kan brengen?

Da's niet eenmalig, dat zijn dingen die ik al 6-7 keer heb meegemaakt. Maar gisteren weer.

En ja, ik geef toe: de drempel om dan een gesprek te beginnen is zeer hoog, juist omwille van de randcondities.

Maar ik heb mij vanaf nu voorgenomen: als ik iemand leuk zie, gewoon lachen. Wat er ook is.

Flanelcondoom · 29 mei 2009, 12:19

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Parallelle Amplitude

Pff, echt een plattelandsmietje dat geconfronteerd wordt met nog geen 10% van de realiteit...

?

Flanelcondoom · 29 mei 2009, 12:20

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Maes_P

Ben je verliefd?

Wel goed geschreven!

Nee, dat niet. Ik word niet verliefd door naar iemand te kijken. Maar dit is, zoals ik reeds zei, geen eenmalige gebeurtenis.

Ik vond gewoon het feit dat twee mensen, die misschien wel alles tegen elkaar willen vertellen en gewoon samen willen weglopen naar god weet waar, elkaar zo kunnen aankijken, beide hetzelfde denkend, en dan doorlopen.

Flanelcondoom · 29 mei 2009, 12:21

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Dronkoers

Kort samengevat:

'k Ging door de stad, en tussen al da gepeupel liep daar een ferme mok, maar 'k dierf niks zeggen en ga er vannacht eens op rukken

Seg, stuk kasteloosheid, zou je eens niet beter wat noeste fysieke arbeid gaan verrichten?

Erwinvds · 29 mei 2009, 13:17

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Flanelcondoom

Nee, dat niet. Ik word niet verliefd door naar iemand te kijken. Maar dit is, zoals ik reeds zei, geen eenmalige gebeurtenis.

Ik vond gewoon het feit dat twee mensen, die misschien wel alles tegen elkaar willen vertellen en gewoon samen willen weglopen naar god weet waar, elkaar zo kunnen aankijken, beide hetzelfde denkend, en dan doorlopen.

Je bent een romanticus denk ik.
Ze kan ook luidkeels beginnen roepen van "viezerik" natuurlijk.
Of gewoon niets zinnigs kunnen zeggen bv.
Of een voorkeur hebben voor teensletsen.
Niet om je op voorhand te ontmoedigen zulle.

From_Vlaanderen · 29 mei 2009, 19:04

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Dronkoers

Kort samengevat:

'k Ging door de stad, en tussen al da gepeupel liep daar een ferme mok, maar 'k dierf niks zeggen en ga er vannacht eens op rukken

Humor.

From_Vlaanderen · 29 mei 2009, 19:10

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Flanelcondoom

Iedereen kent die momenten.
(...)
Jij draait je weg, en loopt door, jezelf afvragend waarom de wereld zo is.

Ik wou hier ook een toffe reactie typen all�* Dronkoers, ware het niet dat ik daarjuist naar de Colruyt was voor

Duvel

en nog wat ander eten.
Liep daar ook iets zeer schoon rond, zoals in mijn bijlage

.
Maar, ze had hare Ipod in. Allez 't was zowat het zelfde.
Tof hé.

Flanelcondoom · 29 mei 2009, 19:11

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Erwinvds

Je bent een romanticus denk ik.
Ze kan ook luidkeels beginnen roepen van "viezerik" natuurlijk.
Of gewoon niets zinnigs kunnen zeggen bv.
Of een voorkeur hebben voor teensletsen.
Niet om je op voorhand te ontmoedigen zulle.

Dat is dus wat ik op die momenten ook denk.

From_Vlaanderen · 29 mei 2009, 19:16

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Flanelcondoom

Dat is dus wat ik op die momenten ook denk.

Ge zult ook niet den enige zijn, maar gene stress er zijn er genoeg

.

From_Vlaanderen · 29 mei 2009, 19:18

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Flanelcondoom

Nee, dat niet. Ik word niet verliefd door naar iemand te kijken. Maar dit is, zoals ik reeds zei, geen eenmalige gebeurtenis.

Ik vond gewoon het feit dat twee mensen, die misschien wel alles tegen elkaar willen vertellen en gewoon samen willen weglopen naar god weet waar, elkaar zo kunnen aankijken, beide hetzelfde denkend, en dan doorlopen.

Dat ken ik, was zo eens op weg naar een matchke en er passeert een groep marokkanen, we dachten allemaal just hetzelfde.

29 mei 2009, 01:18	#1
Flanelcondoom Banneling Geregistreerd: 8 februari 2009 Locatie: Lemuria Berichten: 15.636	Grootstadsapathie Iedereen kent die momenten. Je loopt over't straat in een stad. Veel mensen. Drukte. De mensen zijn zo talrijk geworden dat ze niet langer mensen zijn, maar enkel objecten, die men moet zien te ontwijken. Men observeert die objecten maar vaag, en ze laten een vlug, informatiearm spoor achter. Maar door de overvloed aan mensen en dus aan sporen vervaagt alles. Het wordt als fietsen door de regen. Men ontwikkelt een soort van cocoon, een plasmaschild waarin men door de menigde vaart. Opgesloten in zichzelf, stuurt men zich door deze massa. Duwtje hier, duwtje daar. Ontwijkende blikken. Plots wordt je blik weggetrokken. Een samenvalling van factoren zorgt ervoor dat je moet stoppen, of even rondkijken, of ergens even wachten. Nog iemand bevindt zich heel toevallig in dezelfde situatie als jij. Geen situatie waarbij men iets doet waardoor een korte informatieuitwisseling nodig is, zoals een winkelmandje uit een rij aan de kassa vissen, maar gewoon twee blikken. Mensen die toevallig stoppen en dan kijken. Iets wat beiden niet verwachten. Jullie ogen ontmoeen elkaar. De spiertjes rond de hoeken van de mond trekken samen in een spontane glimlach. Maar de filters zijn er eerst. De glimlach wordt weggefilterd, en het pokergezicht der grootstadsapathie klapt weer toe. Niet lachen. Mag niet. Wie weet hoe ze reageert? Kan verkeerd worden begrepen. Dat, of andere redenen. Niet lachen, in elk geval. Diep vanbinnen wil je beginnen praten. Of ernaartoe lopen, een omhelzing geven, en zeggen: ik ken je niet, maar het maakt niet uit. Kom met mij, wij kunnen ronddwalen in de straatjes totdat de zon weer opkomt, vergeten dat er een dag van morgen is,. Kom met mij, ik ken je niet, maar ik vertel je alles, laten wij de stijve kennismakingprocedures overslaan en alsof doen dat we elkaar al honderden jaren kennen. Kom met mij, en vertel mij wie je bent, waar je naartoe wilt, en wat die glans in je ogen betekent. Het meisje krijgt ook lachneigingen. God weet waar ze aan denkt. Haar gezicht draait weg in kleine schokjes, alsof ze ergens twijfelt. Maar ze draait weg, ogen naar de grond, en alsof doen dat ze een toepasselijk topje zoekt tussen de rommelige rekken. Jij draait je weg, en loopt door, jezelf afvragend waarom de wereld zo is. Laatst gewijzigd door Flanelcondoom : 29 mei 2009 om 01:20.

29 mei 2009, 01:21	#2
Jaani_Dushman Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 13 april 2004 Locatie: Het hinterland van Erpe-Mere Berichten: 32.396	Mooi beschreven. __________________ The right of a people under occupation to resist through all means, including armed struggle, is fundamental and inviolable, and we will not allow our rights to be liquidated under the slogan of "security" or "stability". Volksfront voor de Bevrijding van Palestina

29 mei 2009, 07:05	#5
Erwinvds Gouverneur Geregistreerd: 2 april 2008 Berichten: 1.377	Gewoon wel lachen. Ze kunnen niet meer dan gewoon weg stappen zulle. Het gekke is als je wel lacht hoeveel mensen er terug lachen. Moet je eens proberen. In een grote winkel straat vriendelijk rondlopen. Sommige bekijken je alsof je de duvel in persoon bent, bij vele andere breekt er zo iets door als...........wauuw, die is lief tegen mij. __________________ http://www.eviloverlord.com/lists/overlord.html

29 mei 2009, 10:20	#8
Parallelle Amplitude Burger Geregistreerd: 19 mei 2009 Berichten: 157	Pff, echt een plattelandsmietje dat geconfronteerd wordt met nog geen 10% van de realiteit... Laatst gewijzigd door Parallelle Amplitude : 29 mei 2009 om 10:20.

29 mei 2009, 04:57	#3
Knipp Banneling Geregistreerd: 27 januari 2004 Locatie: Virtuix Omni Berichten: 7.552	Flanelcondoom als Amélie Poulain Het gekke is ... Bij mij maakt het een stroom herinneringen los. Aan ontmoetingen uit het niets. Gesprekken die wél gestart zijn. Avonturen die wel zijn gevolgd. Heavy avonturen. En dan vaak de zware katers nadien Zware glimlach hier. Flanel nog jong. Staat hem allemaal nog te wachten.