Vlaams-nationalisten en de jaren '30

[fonne]

Oorspronkelijk geplaatst door system

Hieruit blijkt nog maar eens dat u geen iota gelezen hebt van het boek. En dat u weer eens vlug vlug een citaat hebt geplukt van het internet. Zoals het uw gewoonte is.

Het feit dat jij er niet inhoudelijk op kunt reageren bewijst dat je het zelf nog nooit in handen gehad hebt.

[fonne]

Oorspronkelijk geplaatst door system

Voor de gewapende collaboratie werd er procentueel veel meer gecollaboreerd in Vlaanderen dan in Wallonië. Zo schrijft Plisnier (Te wapen voor Hitler, blz. 19) het volgende in dit verband:

"Volgens de statistische studie van John Gilissen over de bestraffing van het ‘incivisme’ werd er 8.64% van de Waalse bevolking een dossier geopend, tegen 9.18 van de Brusselse en 10,05% in Vlaanderen. Deze dossiers werden geopend tegen mensen die een inbreuk hadden gepleegd tegen art. 113 van de strafwet." (*)

Doorzichtig truukje hoor. Plots alles verleggen naar het aantal dossiers dat werd geopend voor gewapende collaboratie. En hoeveel Vlamingen en hoeveel Walen werden er nu weer precies ter dood veroordeeld op basis van Art. 113. Oh juist ja. En hoe zat dat met de rest van de collaboratie?

Oorspronkelijk geplaatst door system

Wat de politieke collaboratie betreft.
Eén voorbeeld lijkt me voldoende. Het hoeft geen betoog dat er veel meer VNV-oorlogsburgemeesters in Vlaanderen waren dan Rex-oorlogsburgmeesters in Wallonië. Van de 649 burgermeesters van alle oorlogsburgemeesters in Vlaanderen die benoemd werden door Romsée waren er 70% van VNV-signatuur (Bruno De Wever, Greep naar de Macht, blz. 431) Dit is onvoorstelbaar hoog. En dat was zeker niet het geval met de Rex-burgemeesters in Wallonië. Verre van zelfs.

"Het hoeft geen betoog" is een uiting van zwakte. Graag de juiste cijfers voor Wallonië. 90% Rex, 95%?

Oorspronkelijk geplaatst door system

De leugenaar en/of de onwetende in deze bent u!

Uw pogingen om je eruit te kronkelen zijn eerlijk gezegd maar povertjes.





(*)Art. 113 SWB:
"Iedere Belg die de wapens tegen België opneemt of tegen de bondgenoten van België die tegen de gemeenschappelijke vijand optreden, wordt gestraft met de dood."[/quote]

[system]

Oorspronkelijk geplaatst door fonne

Romsée moest beloond worden omdat hij al die jaren lang het stilzwijgen had bewaard over de collaboratie van het Koninklijk Hof. Er is geen enkele reden om daarover een spons te vagen, zolang de volledige waarheid niet is bovengehaald.

Alleen al de inleiding van dat boek is zodanig pamflettair dat het duidelijk is dat dit boek niet historisch is, maar een poging om via selectieve keuze en voorstelling van bronnen een vooraf vastgelegde conclusie te verantwoorden. Hopelijk zijn haar andere sprookjesboeken beter.

Ook dat zijn weer hersenspinsels die we van u gewoon zijn. Trouwens, ook andere zware Vlaams-nationalistische collaborateurs werden in verhouding vrij vroeg vrijgelaten.

Enkele voorbeelden:

VNV-leider Hendrik Elias werd in mei 1945 in Zuid-Duitsland aangehouden en naar ons land overgebracht. Daar was hij al bij verstek ter dood veroordeeld. Die straf werd in 1947 bevestigd, zowel in beroep als in cassatie. In 1951 verkreeg Henrik Elias gratie van Prins-regent Karel en werd zijn straf omgezet in levenslange gevangenisstraf. Om gezondheidsredenen werd hij op 24 december 1959 vrijgelaten.

De fameuze Jef Van de Wiele (Jef Cognac) Vlaams-nationalist en Nationaal-Socialist , de leider van DeVlag sloot zich in de laatste dagen van de oorlog aan bij een Duitse eenheid en liet zich bij de capitulatie doorgaan als een Duitse officier. Hij kwam na drie maanden gevangenschap weer vrij. Van de Wiele werd dan privéleraar Frans bij een Duitse baron in de omgeving van Hamburg. Pas in mei 1946 werd Van de Wiele door Belgische troepen van de RAF aangehouden en naar ons land overgebracht. In december 1945 was hij al bij verstek ter dood veroordeeld en in november 1946 werd dit vonnis bevestigd, maar later omgezet in levenslang. In 1963 kwam hij vrij en ging in Duitsland wonen.

SS-Standartenführer Tony Van Dijck wordt op 4 april 1947 door het Krijgshof van Antwerpen veroordeeld tot de doodstraf. Een jaar later wordt hij ook nog eens door het Krijgshof van Brussel tot de dood met de kogel veroordeeld. Maar het vonnis wordt niet voltrokken en Van Dijck komt er vanaf met 16 jaar opsluiting. In 1957 werd hij als ëën der laatste incivieken begenadigd en enkele jaren later -in 1963- vrijgelaten. De 82-jarige Van Dijck noemt zich in een interview van 26 februari 2004 op Canvas/Histories nog altijd... 'een echte SS-man' en heeft nergens spijt van.

En zo zijn er nog tal van andere voorbeelden.

[Raven]

Oorspronkelijk geplaatst door Vito

Dit is zo'n draad... Je leest de titel, je leest de topicstarter en je denkt van: "oh jee". Je klikt dan maar eens om te zien of je intuïtie je niet bedriegt en met een glimlach en toegenomen zelfvertrouwen in je intuïtie verlaat je hem weer.

²

[Xenophon]

Oorspronkelijk geplaatst door system

Ook dat zijn weer hersenspinsels die we van u gewoon zijn. Trouwens, ook andere zware Vlaams-nationalistische collaborateurs werden in verhouding vrij vroeg vrijgelaten.

Enkele voorbeelden:

VNV-leider Hendrik Elias werd in mei 1945 in Zuid-Duitsland aangehouden en naar ons land overgebracht. Daar was hij al bij verstek ter dood veroordeeld. Die straf werd in 1947 bevestigd, zowel in beroep als in cassatie. In 1951 verkreeg Henrik Elias gratie van Prins-regent Karel en werd zijn straf omgezet in levenslange gevangenisstraf. Om gezondheidsredenen werd hij op 24 december 1959 vrijgelaten.

De fameuze Jef Van de Wiele (Jef Cognac) Vlaams-nationalist en Nationaal-Socialist , de leider van DeVlag sloot zich in de laatste dagen van de oorlog aan bij een Duitse eenheid en liet zich bij de capitulatie doorgaan als een Duitse officier. Hij kwam na drie maanden gevangenschap weer vrij. Van de Wiele werd dan privéleraar Frans bij een Duitse baron in de omgeving van Hamburg. Pas in mei 1946 werd Van de Wiele door Belgische troepen van de RAF aangehouden en naar ons land overgebracht. In december 1945 was hij al bij verstek ter dood veroordeeld en in november 1946 werd dit vonnis bevestigd, maar later omgezet in levenslang. In 1963 kwam hij vrij en ging in Duitsland wonen.

SS-Standartenführer Tony Van Dijck wordt op 4 april 1947 door het Krijgshof van Antwerpen veroordeeld tot de doodstraf. Een jaar later wordt hij ook nog eens door het Krijgshof van Brussel tot de dood met de kogel veroordeeld. Maar het vonnis wordt niet voltrokken en Van Dijck komt er vanaf met 16 jaar opsluiting. In 1957 werd hij als ëën der laatste incivieken begenadigd en enkele jaren later -in 1963- vrijgelaten. De 82-jarige Van Dijck noemt zich in een interview van 26 februari 2004 op Canvas/Histories nog altijd... 'een echte SS-man' en heeft nergens spijt van.

En zo zijn er nog tal van andere voorbeelden.

Misschien denkt hij dat er met bij de SS gaan en tegen de communisten gaan vechten op zich niets verkeerd is, je kan hem geen ongelijk geven.

[fonne]

Oorspronkelijk geplaatst door system

Ook dat zijn weer hersenspinsels die we van u gewoon zijn.

Kom, kom, u weet wel beter hoe het in elkaar zat met de trouw van oude homo Romsée aan het Koningshuis.

Oorspronkelijk geplaatst door system

Trouwens, ook andere zware Vlaams-nationalistische collaborateurs werden in verhouding vrij vroeg vrijgelaten.

Enkele voorbeelden:

VNV-leider Hendrik Elias werd in mei 1945 in Zuid-Duitsland aangehouden en naar ons land overgebracht. Daar was hij al bij verstek ter dood veroordeeld. Die straf werd in 1947 bevestigd, zowel in beroep als in cassatie. In 1951 verkreeg Henrik Elias gratie van Prins-regent Karel en werd zijn straf omgezet in levenslange gevangenisstraf. Om gezondheidsredenen werd hij op 24 december 1959 vrijgelaten.

De fameuze Jef Van de Wiele (Jef Cognac) Vlaams-nationalist en Nationaal-Socialist , de leider van DeVlag sloot zich in de laatste dagen van de oorlog aan bij een Duitse eenheid en liet zich bij de capitulatie doorgaan als een Duitse officier. Hij kwam na drie maanden gevangenschap weer vrij. Van de Wiele werd dan privéleraar Frans bij een Duitse baron in de omgeving van Hamburg. Pas in mei 1946 werd Van de Wiele door Belgische troepen van de RAF aangehouden en naar ons land overgebracht. In december 1945 was hij al bij verstek ter dood veroordeeld en in november 1946 werd dit vonnis bevestigd, maar later omgezet in levenslang. In 1963 kwam hij vrij en ging in Duitsland wonen.

SS-Standartenführer Tony Van Dijck wordt op 4 april 1947 door het Krijgshof van Antwerpen veroordeeld tot de doodstraf. Een jaar later wordt hij ook nog eens door het Krijgshof van Brussel tot de dood met de kogel veroordeeld. Maar het vonnis wordt niet voltrokken en Van Dijck komt er vanaf met 16 jaar opsluiting. In 1957 werd hij als ëën der laatste incivieken begenadigd en enkele jaren later -in 1963- vrijgelaten. De 82-jarige Van Dijck noemt zich in een interview van 26 februari 2004 op Canvas/Histories nog altijd... 'een echte SS-man' en heeft nergens spijt van.

En zo zijn er nog tal van andere voorbeelden.

't ja, de vraag is dan natuurlijk waarom ze zo gemakkelijk vrijkwamen? Had het koninklijk hof een boontje voor de Vlamingen of zo? Of waren de feiten waarvoor ze veroordeeld waren dan toch niet zo ernstig?

[system]

Oorspronkelijk geplaatst door fonne

Kom, kom, u weet wel beter hoe het in elkaar zat met de trouw van oude homo Romsée aan het Koningshuis.

't ja, de vraag is dan natuurlijk waarom ze zo gemakkelijk vrijkwamen? Had het koninklijk hof een boontje voor de Vlamingen of zo? Of waren de feiten waarvoor ze veroordeeld waren dan toch niet zo ernstig?

Ze kwamen vrij gewoon omdat de Belgische staat niet zo haatdragend was als dat mensen zoals u hier beweren.

[Helias]

Oorspronkelijk geplaatst door system

Ze kwamen vrij gewoon omdat de Belgische staat niet zo haatdragend was als dat mensen zoals u hier beweren.

Over het opvallende stilzwijgen van Romsée:

http://books.google.be/books?id=3LKx...0romsee&f=true
(blz665)


Over Romsée en zijn trouw aan België en de Koning:
http://books.google.be/books?id=20XV...belgie&f=false
http://www.larevuetoudi.org/fr/story...C3%A9opold-iii

De collaboratie van sommige "Vlaams-nationalisten" bleek in de praktijk eerder Belgicisme en trouw aan de collaborerende Koning ...

[Jakko]

Oorspronkelijk geplaatst door system

Ook dat zijn weer hersenspinsels die we van u gewoon zijn. Trouwens, ook andere zware Vlaams-nationalistische collaborateurs werden in verhouding vrij vroeg vrijgelaten.

Enkele voorbeelden:

VNV-leider Hendrik Elias werd in mei 1945 in Zuid-Duitsland aangehouden en naar ons land overgebracht. Daar was hij al bij verstek ter dood veroordeeld. Die straf werd in 1947 bevestigd, zowel in beroep als in cassatie. In 1951 verkreeg Henrik Elias gratie van Prins-regent Karel en werd zijn straf omgezet in levenslange gevangenisstraf. Om gezondheidsredenen werd hij op 24 december 1959 vrijgelaten.

De fameuze Jef Van de Wiele (Jef Cognac) Vlaams-nationalist en Nationaal-Socialist , de leider van DeVlag sloot zich in de laatste dagen van de oorlog aan bij een Duitse eenheid en liet zich bij de capitulatie doorgaan als een Duitse officier. Hij kwam na drie maanden gevangenschap weer vrij. Van de Wiele werd dan privéleraar Frans bij een Duitse baron in de omgeving van Hamburg. Pas in mei 1946 werd Van de Wiele door Belgische troepen van de RAF aangehouden en naar ons land overgebracht. In december 1945 was hij al bij verstek ter dood veroordeeld en in november 1946 werd dit vonnis bevestigd, maar later omgezet in levenslang. In 1963 kwam hij vrij en ging in Duitsland wonen.

SS-Standartenführer Tony Van Dijck wordt op 4 april 1947 door het Krijgshof van Antwerpen veroordeeld tot de doodstraf. Een jaar later wordt hij ook nog eens door het Krijgshof van Brussel tot de dood met de kogel veroordeeld. Maar het vonnis wordt niet voltrokken en Van Dijck komt er vanaf met 16 jaar opsluiting. In 1957 werd hij als ëën der laatste incivieken begenadigd en enkele jaren later -in 1963- vrijgelaten. De 82-jarige Van Dijck noemt zich in een interview van 26 februari 2004 op Canvas/Histories nog altijd... 'een echte SS-man' en heeft nergens spijt van.

En zo zijn er nog tal van andere voorbeelden.

Zet die ploat af

[Xenophon]

Oorspronkelijk geplaatst door system

Ze kwamen vrij gewoon omdat de Belgische staat niet zo haatdragend was als dat mensen zoals u hier beweren.

:trololol:

[djimi]

@"system":

ik blijf liever voorzichtig als het gaat over de collaboratie in dit land, en meer bepaald over de verschillen tussen de collaboratie in het Noorden en het Zuiden.


Zie:

http://www.senate.be/www/?MIval=/pub...335002&LANG=nl


en meer bepaald:


>>>
...

1. Ontbrekende archiefstukken

Het komt vrij zelden voor dat geïnventariseerde archiefstukken niet teruggevonden worden. Het betreft vooral enkele documenten bij het Auditoraat.

In het bijzonder valt het ontbreken van een belangrijk dossier, « Persécutions antisémitiques en Belgique (1940-1945) », te betreuren. Het werd na de oorlog opgesteld door de Auditeur-generaal en bevat waarschijnlijk informatie die voor het onderzoek van het SOMA van essentieel belang is. Andere stukken betreffende de Jodenproblematiek, die zich zouden moeten bevinden in het archief van het Auditoraat dat aan het SOMA werd overgedragen, bleken te ontbreken.

2. Niet-geïnventariseerde archiefstukken

Dit probleem heeft zich voorgedaan bij het Algemeen Rijksarchief, voor goed bewaarde maar heel omvangrijke collecties. Een collectie van honderden strekkende meters documenten zonder enige vorm van inventarisering is nagenoeg onbruikbaar. Het ontbreken van enige inventaris is dus een groot probleem dat het onderzoek van het SOMA voortdurend bemoeilijkt en vertraagd heeft.

Het Algemeen Rijksarchief beschikt bijvoorbeeld over geen enkel opzoekingsinstrument voor een aantal uiterst belangrijke collecties : de archieven van de FOD Binnenlandse Zaken, de FOD Financiën, de FOD Onderwijs en Cultuur, de FOD Economie, van de Centrale des Diamants, des Textiles et du Cuir.

3. Vernietigde archiefstukken

De intensieve zoektocht tijdens de eerste maanden van de opdracht heeft de onderzoeksploeg ertoe gebracht een catastrofaal beeld te schetsen van het beheer van openbare archieven, dat van ongelijke kwaliteit is en vaak ondoeltreffend of zelfs onbestaande blijkt.

De goede staat van bewaring van het provinciearchief in Brugge, Gent, Antwerpen en Hasselt staat in schril contrast met de onvolkomenheden in de Waalse provinciearchieven.

Ook op gemeentelijk niveau is de toestand heel uiteenlopend. De depots van Brussel en Antwerpen en de degelijke organisatie van het gemeentearchief van bijvoorbeeld Genk of Overpelt hebben de onderzoeksploeg een snelle toegang verschaft tot de belangrijkste documenten. Echter, in de meeste Brusselse gemeenten, of in Mechelen, Hasselt of Charleroi, werd het archief nooit systematisch geïnventariseerd. Het depot van het gemeentearchief van Charleroi is allicht het meest in het oog springende voorbeeld van een chaotisch archiefbeheer. In het Brusselse is er dankzij de benoeming van historici-archivarissen in gemeenten als Anderlecht, Elsene of Sint-Jans-Molenbeek een verbetering merkbaar. Helaas komt die te laat. Het gebrek aan interesse vanwege de overheid heeft geleid tot een grootschalige vernietiging van documenten over het tijdvak 1930-1950.

Ook in vele parketten is de toestand alarmerend. Ook hier gaapt een diepe kloof tussen het zuiden en het noorden van het land. Vandaag zijn de archieven van de parketten van Antwerpen, Mechelen, Leuven of Gent grotendeels opengesteld voor onderzoek, en wanneer dat niet zo is, zorgde de grote bekwaamheid van het personeel van het Rijksarchief in Beveren ervoor dat de onderzoeksploeg gemakkelijk toegang kregen tot de interessantste documenten.

Deze aanpak — de behandeling van dode archieven door bekwame archivarissen — contrasteert met de catastrofale toestand bij de parketten van Brussel en Wallonië. In Luik of Charleroi werden de archieven van de jaren '30 tot « '50 pas onlangs aan het Rijksarchief overgedragen, blijkbaar louter om plaats vrij te maken. Het inventariseren van deze documenten bleek zelden een prioriteit te zijn voor de chronisch onderbemande archiefdiensten, waardoor de onderzoeker niets anders kan doen dan lukraak documenten opdelven.

In Brussel is het archief van het parket-generaal en dat van het parket bij de rechtbank van eerste aanleg — gedeeltelijk — bewaard gebleven voor een tijdvak tot de vroege jaren '30. Daarna is er (bijna) niets meer. Voor Brussel verwijst men dikwijls naar de brand in het Justitiepaleis in 1944 om de leemtes in de archieven te verklaren. Het archief van het Brusselse parket werd echter slechts gedeeltelijk door die brand getroffen en een groot deel van de oorlogscorrespondentie van de Procureur-generaal van Brussel werd reeds vanaf 1945 opnieuw samengesteld via de andere parketten. Het lijdt geen twijfel dat een groot deel van het Brusselse gerechtsarchief uit de oorlogsjaren pas na 1944 werd vernietigd.

De archieven van de lokale politiezones hebben bijzonder grote schade geleden, soms heel recentelijk ter gelegenheid van renovatiewerkzaamheden aan gemeentegebouwen. De politiehervorming en de daaropvolgende verhuizingen van lokale brigades van de rijkswacht en de gerechtelijke politie hebben ook onherstelbare schade toegebracht. Ondanks de inzet van de voormalige directeur van het geschiedkundig centrum van de rijkswacht en van enkele plaatselijke archivarissen, die verspreide documenten hebben kunnen redden, werden de archieven goeddeels vernietigd. De ergste schade lijkt zich te hebben voorgedaan in het centrale commissariaat van de Brusselse gerechtelijke politie, waar duizenden pv's van agenten van de Staatsveiligheid en een deel van de stukken die onmiddellijk na de oorlog in beslag werden genomen, beetje bij beetje verloren zijn gegaan ten gevolge van verhuizingen en vernietigingen wegens plaatsgebrek in het Justitiepaleis.

4. Besluit

Het spreekt vanzelf dat de toestand van de verschillende archieven een grote invloed heeft op de kwaliteit van het onderzoek. Het gebrek aan inventarisatie belemmert vaak de toegang tot documenten waarvan het bestaan soms niet eens bekend is. Nog erger is de vernietiging van hele collecties uit het archiefpatrimonium, waardoor voorgoed een aantal vragen nu en in de toekomst onbeantwoord zullen blijven.

Door het catastrofale archiefbeheer in dit land kan deze studie dus onmogelijk al haar doelstellingen bereiken. In het algemeen zorgen deze decennia van verwaarlozing voor een ernstige tekortkoming in de goede werking van een moderne en democratische Staat.

...
<<<



Zie ook: http://forum.politics.be/showthread.php?t=57853

[system]

Oorspronkelijk geplaatst door Jakko

Zet die ploat af

Ja en? Ik antwoord gewoon met dezelfde antwoorden (gesteund op feiten) op steeds weer dezelfde verdichtsels en goedpraterij van uw medestanders.

[jogo]

Oorspronkelijk geplaatst door Txiki

Wat de Vlamingen in WO I en WO II zoal gedaan hebben, interesseert me geen zak. Omdat het enkel gebruikt wordt om de Vlamingen te schofferen. Het is in feite laster en eerroof van een heel volk. Daarom alleen al: het laat me ijskoud wat er zoal gebeurd is toen.

Om deugdelijke actuele politieke stellingname te doen moet nochtans de geschiedenis tot de interessesfeer behoren.

[djimi]

Oorspronkelijk geplaatst door system

Ja en? Ik antwoord gewoon met dezelfde antwoorden (gesteund op feiten) op steeds weer dezelfde verdichtsels en goedpraterij van uw medestanders.

Uit mijn voorlaatste bijdrage in deze draad (nummer #71) blijkt dat het - helaas? gelukkig? - zeer moeilijk, indien al niet onmogelijk, zal worden om van het in vet gezette fragment uit deze bijdrage:

Oorspronkelijk geplaatst door system

Natuurlijk waren die er. Dat is nogal wiedes. Maar niet zo massaal. Alleen, hierover gaat de draad niet. Maar het is een afgezaagde draad. Nu, u kunt altijd een draad openen over de Waalse collaboratie. Maar die zal weliswaar maar even afgezaagd zijn.

te kunnen bewijzen dat het géén verdichtsel en goedpraterij is

[system]

Oorspronkelijk geplaatst door djimi

@"system":

ik blijf liever voorzichtig als het gaat over de collaboratie in dit land, en meer bepaald over de verschillen tussen de collaboratie in het Noorden en het Zuiden.


Zie:

http://www.senate.be/www/?MIval=/pub...335002&LANG=nl


en meer bepaald:


>>>
...

1. Ontbrekende archiefstukken

Het komt vrij zelden voor dat geïnventariseerde archiefstukken niet teruggevonden worden. Het betreft vooral enkele documenten bij het Auditoraat.

In het bijzonder valt het ontbreken van een belangrijk dossier, « Persécutions antisémitiques en Belgique (1940-1945) », te betreuren. Het werd na de oorlog opgesteld door de Auditeur-generaal en bevat waarschijnlijk informatie die voor het onderzoek van het SOMA van essentieel belang is. Andere stukken betreffende de Jodenproblematiek, die zich zouden moeten bevinden in het archief van het Auditoraat dat aan het SOMA werd overgedragen, bleken te ontbreken.

2. Niet-geïnventariseerde archiefstukken

Dit probleem heeft zich voorgedaan bij het Algemeen Rijksarchief, voor goed bewaarde maar heel omvangrijke collecties. Een collectie van honderden strekkende meters documenten zonder enige vorm van inventarisering is nagenoeg onbruikbaar. Het ontbreken van enige inventaris is dus een groot probleem dat het onderzoek van het SOMA voortdurend bemoeilijkt en vertraagd heeft.

Het Algemeen Rijksarchief beschikt bijvoorbeeld over geen enkel opzoekingsinstrument voor een aantal uiterst belangrijke collecties : de archieven van de FOD Binnenlandse Zaken, de FOD Financiën, de FOD Onderwijs en Cultuur, de FOD Economie, van de Centrale des Diamants, des Textiles et du Cuir.

3. Vernietigde archiefstukken

De intensieve zoektocht tijdens de eerste maanden van de opdracht heeft de onderzoeksploeg ertoe gebracht een catastrofaal beeld te schetsen van het beheer van openbare archieven, dat van ongelijke kwaliteit is en vaak ondoeltreffend of zelfs onbestaande blijkt.

De goede staat van bewaring van het provinciearchief in Brugge, Gent, Antwerpen en Hasselt staat in schril contrast met de onvolkomenheden in de Waalse provinciearchieven.

Ook op gemeentelijk niveau is de toestand heel uiteenlopend. De depots van Brussel en Antwerpen en de degelijke organisatie van het gemeentearchief van bijvoorbeeld Genk of Overpelt hebben de onderzoeksploeg een snelle toegang verschaft tot de belangrijkste documenten. Echter, in de meeste Brusselse gemeenten, of in Mechelen, Hasselt of Charleroi, werd het archief nooit systematisch geïnventariseerd. Het depot van het gemeentearchief van Charleroi is allicht het meest in het oog springende voorbeeld van een chaotisch archiefbeheer. In het Brusselse is er dankzij de benoeming van historici-archivarissen in gemeenten als Anderlecht, Elsene of Sint-Jans-Molenbeek een verbetering merkbaar. Helaas komt die te laat. Het gebrek aan interesse vanwege de overheid heeft geleid tot een grootschalige vernietiging van documenten over het tijdvak 1930-1950.

Ook in vele parketten is de toestand alarmerend. Ook hier gaapt een diepe kloof tussen het zuiden en het noorden van het land. Vandaag zijn de archieven van de parketten van Antwerpen, Mechelen, Leuven of Gent grotendeels opengesteld voor onderzoek, en wanneer dat niet zo is, zorgde de grote bekwaamheid van het personeel van het Rijksarchief in Beveren ervoor dat de onderzoeksploeg gemakkelijk toegang kregen tot de interessantste documenten.

Deze aanpak — de behandeling van dode archieven door bekwame archivarissen — contrasteert met de catastrofale toestand bij de parketten van Brussel en Wallonië. In Luik of Charleroi werden de archieven van de jaren '30 tot « '50 pas onlangs aan het Rijksarchief overgedragen, blijkbaar louter om plaats vrij te maken. Het inventariseren van deze documenten bleek zelden een prioriteit te zijn voor de chronisch onderbemande archiefdiensten, waardoor de onderzoeker niets anders kan doen dan lukraak documenten opdelven.

In Brussel is het archief van het parket-generaal en dat van het parket bij de rechtbank van eerste aanleg — gedeeltelijk — bewaard gebleven voor een tijdvak tot de vroege jaren '30. Daarna is er (bijna) niets meer. Voor Brussel verwijst men dikwijls naar de brand in het Justitiepaleis in 1944 om de leemtes in de archieven te verklaren. Het archief van het Brusselse parket werd echter slechts gedeeltelijk door die brand getroffen en een groot deel van de oorlogscorrespondentie van de Procureur-generaal van Brussel werd reeds vanaf 1945 opnieuw samengesteld via de andere parketten. Het lijdt geen twijfel dat een groot deel van het Brusselse gerechtsarchief uit de oorlogsjaren pas na 1944 werd vernietigd.

De archieven van de lokale politiezones hebben bijzonder grote schade geleden, soms heel recentelijk ter gelegenheid van renovatiewerkzaamheden aan gemeentegebouwen. De politiehervorming en de daaropvolgende verhuizingen van lokale brigades van de rijkswacht en de gerechtelijke politie hebben ook onherstelbare schade toegebracht. Ondanks de inzet van de voormalige directeur van het geschiedkundig centrum van de rijkswacht en van enkele plaatselijke archivarissen, die verspreide documenten hebben kunnen redden, werden de archieven goeddeels vernietigd. De ergste schade lijkt zich te hebben voorgedaan in het centrale commissariaat van de Brusselse gerechtelijke politie, waar duizenden pv's van agenten van de Staatsveiligheid en een deel van de stukken die onmiddellijk na de oorlog in beslag werden genomen, beetje bij beetje verloren zijn gegaan ten gevolge van verhuizingen en vernietigingen wegens plaatsgebrek in het Justitiepaleis.

4. Besluit

Het spreekt vanzelf dat de toestand van de verschillende archieven een grote invloed heeft op de kwaliteit van het onderzoek. Het gebrek aan inventarisatie belemmert vaak de toegang tot documenten waarvan het bestaan soms niet eens bekend is. Nog erger is de vernietiging van hele collecties uit het archiefpatrimonium, waardoor voorgoed een aantal vragen nu en in de toekomst onbeantwoord zullen blijven.

Door het catastrofale archiefbeheer in dit land kan deze studie dus onmogelijk al haar doelstellingen bereiken. In het algemeen zorgen deze decennia van verwaarlozing voor een ernstige tekortkoming in de goede werking van een moderne en democratische Staat.

...
<<<



Zie ook: http://forum.politics.be/showthread.php?t=57853

Er zullen ongetwijfeld documenten vernietigd zijn. Dat is waar. En zeker ook aan de kant van de collaborateurs. Zo heeft Romsée heel wat compromitterende papieren laten verbranden toen hij zag dat de oorlog definitief verloren was.

Evrard Raskin in zijn boek, Gerard Romsée, blz. 323:

"Praktisch al de vertrouwelijke gegevens werden kort voor de Bevrijding uit de dossiers verwijderd en vernietigd, meestal verbrand.
..../....
In de kachels van de diverse kantoren van het kabinet (van Romsée) trof men stapels verbrande documenten aan..."

[Jakko]

Oorspronkelijk geplaatst door system

Ja en? Ik antwoord gewoon met dezelfde antwoorden (gesteund op feiten) op steeds weer dezelfde verdichtsels en goedpraterij van uw medestanders.

Dan heeft u waarschijnlijk post #68 over het hoofd gezien?

[system]

Oorspronkelijk geplaatst door Helias

Over het opvallende stilzwijgen van Romsée:

http://books.google.be/books?id=3LKx...0romsee&f=true
(blz665)


Over Romsée en zijn trouw aan België en de Koning:
http://books.google.be/books?id=20XV...belgie&f=false
http://www.larevuetoudi.org/fr/story...C3%A9opold-iii

De collaboratie van sommige "Vlaams-nationalisten" bleek in de praktijk eerder Belgicisme en trouw aan de collaborerende Koning ...

Dat Romsée tijdens de oorlog discrete contacten had met Leopold III is een publiek geheim. Gerard Romsée heeft altijd geweigerd daar maar ook iets over te zeggen.

Maar dat heeft maar weinig te maken met zijn vervroegde vrijlating. Leopold III had onmiddellijk na de oorlog maar bitter weinig te vertellen in België. Hij verbleef trouwens in het buitenland en was niet erg populair bij de nieuwe bewindvoerders... Het was prins Karel die toen het staatshoofd was. En die verstond zich helemaal niet met zijn broer Leopold.

Neen, het zijn vooral politici van christelijke signatuur geweest, die geijverd hebben voor de vervroegde vrijlating van Romsée. In het bijzonder de Aalstenaar Moyersoen, die toen Minister van Justitie was.

Bovendien werden er ook zware collaborateurs vervroegd vrijgelaten die maar weinig te maken hadden met Leopold III. Ik denk hier aan de SS-er Van Dijck die ook zijn levenslange straf nooit uitzat (hij was eigenlijk tot de dood met de kogel veroordeeld) en vervroegd werd vrijgelaten. Dat gold ook voor de notoire Vlaamse SS-er Obersturmführer Jef François, bovendien leider van de Vlaamse SS (ooit eregenodigde van het Vlaams Belang...) die tot levenslang werd veroordeeld maar in 1952 reeds vrijkwam. Deze laatste had zeker niets te maken met Leopold III.

En dus, indien de Belgische staat zo haatdragend was geweest als sommigen ons hier willen wijsmaken, wees er dan maar zeker van dat deze heren hun straf hadden uigezeten tot de allerlaatste seconde! Maar dat was alles behalve het geval zoals we kunnen constateren.

[Helias]

Oorspronkelijk geplaatst door system

Dat Romsée tijdens de oorlog discrete contacten had met Leopold III is een publiek geheim. Gerard Romsée heeft altijd geweigerd daar maar ook iets over te zeggen.

Maar dat heeft maar weinig te maken met zijn vervroegde vrijlating. Leopold III had onmiddellijk na de oorlog maar bitter weinig te vertellen in België. Hij verbleef trouwens in het buitenland en was niet erg populair bij de nieuwe bewindvoerders... Het was prins Karel die toen het staatshoofd was. En die verstond zich helemaal niet met zijn broer Leopold.

Neen, het zijn vooral politici van christelijke signatuur geweest, die geijverd hebben voor de vervroegde vrijlating van Romsée. In het bijzonder de Aalstenaar Moyersoen, die toen Minister van Justitie was.

Bovendien werden er ook zware collaborateurs vervroegd vrijgelaten die maar weinig te maken hadden met Leopold III. Ik denk hier aan de SS-er Van Dijck die ook zijn levenslange straf nooit uitzat (hij was eigenlijk tot de dood met de kogel veroordeeld) en vervroegd werd vrijgelaten. Dat gold ook voor de notoire Vlaamse SS-er Obersturmführer Jef François, bovendien leider van de Vlaamse SS (ooit eregenodigde van het Vlaams Belang...) die tot levenslang werd veroordeeld maar in 1952 reeds vrijkwam. Deze laatste had zeker niets te maken met Leopold III.

Het is moeilijk te bewijzen dat de vroege vrijlating ( en eerherstel!) van Romsée te maken had met zijn trouw aan het koningshuis. Maar het is wel waarschijnlijk. Er was niets bijzonder aan de vrijlating van François en Van Dijck. In het vrijlatingsbeleid van Moyersoen vielen vooral deze twee dossiers op:
"De voorwaardelijke invrijheidstelling van Robert Poulet, oud-hoofdredacteur van het collaborerende Le Nouveau Journal, en van oud-secretaris-generaal en VNV-volksvertegenwoordiger Gerard Romsée gaf aanleiding tot grote controversen in het Parlement en in de pers."
http://kadoc.kuleuven.be/db/inv/450.pdf
En wie was de andere, Robert Poulet? Alweer iemand met manifeste banden met de monarchie.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Robert_Poulet
De band tussen iedereen: Robert Capelle, secretaris van Leopold III, een vriend van de familie Moyersoen. In zijn memoirs bezingt deze niet alleen het lof van Romsée, maar ook van ... Romain (vader) Moysersoen.
Vader Moyersoen was de leider van de royalistische flank van de Katholike partij net na WO2. Hij steunde Leopold actief in de Koningskwestie. De familie Moyersoen werd als dank in 1950 in de adel opgenomen door, uiteraard, Leopold III.
http://www.historici.nl/retroboeken/...accessor_index
Wanneer men dat allemaal weet wordt de vrijlating van Romsée (en Poulet) door zoon Ludovic Moyersoen al een stuk begrijpelijker, niet?

Trouwens is dat niet de kwestie. Jij begon over Romsée als een voorbeeld van een Vlaams-nationalitische collaborateur (terwijl hij uit een franstalig gezin kwam en, wanneer het er op aankwam, de Belgische eenheid waarborgde en de monarchie diende), "die er eigenlijk goed vanaf kwam" (terwijl zijn vrijlating klaarblijkelijk heel weinig te maken had met lankmoedigheid van het Belgisch bestel met Vlaams-nationalisten).

[system]

Oorspronkelijk geplaatst door Helias

Het is moeilijk te bewijzen dat de vroege vrijlating ( en eerherstel!) van Romsée te maken had met zijn trouw aan het koningshuis. Maar het is wel waarschijnlijk. Er was niets bijzonder aan de vrijlating van François en Van Dijck. In het vrijlatingsbeleid van Moyersoen vielen vooral deze twee dossiers op:
"De voorwaardelijke invrijheidstelling van Robert Poulet, oud-hoofdredacteur van het collaborerende Le Nouveau Journal, en van oud-secretaris-generaal en VNV-volksvertegenwoordiger Gerard Romsée gaf aanleiding tot grote controversen in het Parlement en in de pers."
http://kadoc.kuleuven.be/db/inv/450.pdf
En wie was de andere, Robert Poulet? Alweer iemand met manifeste banden met de monarchie.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Robert_Poulet
De band tussen iedereen: Robert Capelle, secretaris van Leopold III, een vriend van de familie Moyersoen. In zijn memoirs bezingt deze niet alleen het lof van Romsée, maar ook van ... Romain (vader) Moysersoen.
Vader Moyersoen was de leider van de royalistische flank van de Katholike partij net na WO2. Hij steunde Leopold actief in de Koningskwestie. De familie Moyersoen werd als dank in 1950 in de adel opgenomen door, uiteraard, Leopold III.
http://www.historici.nl/retroboeken/...accessor_index
Wanneer men dat allemaal weet wordt de vrijlating van Romsée (en Poulet) door zoon Ludovic Moyersoen al een stuk begrijpelijker, niet?

Trouwens is dat niet de kwestie. Jij begon over Romsée als een voorbeeld van een Vlaams-nationalitische collaborateur (terwijl hij uit een franstalig gezin kwam en, wanneer het er op aankwam, de Belgische eenheid waarborgde en de monarchie diende), "die er eigenlijk goed vanaf kwam" (terwijl zijn vrijlating klaarblijkelijk heel weinig te maken had met lankmoedigheid van het Belgisch bestel met Vlaams-nationalisten).

Van de Capelle had niets meer te vertellen. Die was al weg sinds 1947. Romsée kwam vrij begin jaren '50.

[Sywen]

moest de nva en het vb niet het gedachtegoed aanhangen zoals er in de jaren '30 - '40 heerstte zou niemand een link leggen. Ze hebben het aan hunzelf te wijten