Eigen keuze, maar niet met eigen geld

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Waarom specifiek weeskinderen? Maar dat kan inderdaad, en die werden of worden dan ook vaak achtergesteld en slecht behandeld.

Omdat niet-wees kinderen nog altijd een "voortplantingsvoordeel" voor hun ouders kunnen betekenen, ttz, een soort van investering in het overbrengen van uw genetisch materiaal naar de toekomst, welke een van onze drijfveren is, omdat wij levende systemen zijn, die tot doel hebben, ons genetisch materiaal wel, en dat van anderen niet, naar de toekomst te brengen.

De maatschappij is dus in uw ogen irrationeel door u het moorden te verbieden. Ik vind dat toch wel een goed ding.

Nee, niet irrationeel. Maar ze werkt de optimisering van mijn eigen voordeel tegen. Wat logisch is, aangezien de maatschappij, in mijn visie, zelf een levend wezen is, en dus een vorm van vijand voor mij en vice versa. Elk levend wezen is in principe een vijand voor elk ander levend wezen, op nakomelingen, prooien, vrienden en handelspartners na. Het is dus ergens een logisch gevolg dat de maatschappij, in de hoedanigheid van mijn vijand (en ik, in de hoedanigheid van haar prooi/vee) mij zal verbieden aan mijn eigen voordeel te werken in de mate dat dat niet met haar voordeel overeenkomt.

De wil tot overleven en voortplanten zijn niet de enige drijfveren die ons leven bepalen. Ze vormen de onderste twee lagen in de piramide van maslow. Daarop rusten nog drie lagen die veel meer ons leven bepalen. U schijnt ze te ontkennen en dan bent u te beklagen.

De hogere lagen zijn enkel maar strategieën ter verwezenlijking van de onderliggende laag he. Dat is niks anders dan indirectie van doelstellingen (ook genaamd, investeringen).

Mijn diepste doelstelling (ook al ben ik daar totaal onbewust van), is van voort te planten, bij definitie van levend wezen. Hiervoor moet ik het gevecht aangaan met andere levende wezens. Om dat gevecht goed aan te kunnen gaan, moet ik kunnen bewegen (spieren ed..). Om goed kunnen te bewegen moet ik kunnen waarnemen (zien). Om met die lichtprikkels iets kunnen te ontwikkelen van strategie, moet ik kunnen nadenken (intelligentie). Om met al die gegevens de dingen in de juiste banen te sturen qua overlevingsstrategie, moet ik hogere cognitieve functies aanwenden. Blijkt dat dat nu gekoppeld is aan zoiets als "bewustzijn', waar mijn verre erfenissen van doelstellingen nu als plezier en geluk ervaren worden, om de hogere cognitieve functies in de richting te sturen van wat de onderliggende doelstellingen wilden.

Stel dat mijn diepste doelstelling is om paperclips te maken in plaats van mij voort te planten. Ik zou kunnen beginnen met een paperclip maken (laagste laag). Maar ik zou kunnen nadenken: ik ga eerst een fabriek bouwen, die paperclips maakt. Maar om een fabriek te bouwen, moet ik eerst geld hebben. Om eerst geld te hebben, moet ik een bank overvallen. Om een bank te overvallen, moet ik wapens hebben. Om aan wapens te geraken, moet ik in 't leger terecht. Om in 't leger terecht te komen, moet ik patriot willen zijn.

Voila, mijn hogere doelstelling "patriot zijn" heeft als onderliggend uiteindelijk doel, paperclips maken.

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door JimmyB

Ik deel voor een groot deel uw mening.

Echter, de staat is een soort maatschappij. Er zijn echter veel maatschappijen, een gemeente of stad is ook een maatschappij, een biljartclub ook.

De maatschappijen zijn verweven, sommige werken samen, sommige werken elkaar tegen.

Wanneer we over de maatschappij spreken dan spreken we over de verzameling van maatschappijen.

Ja, het is een heel ecosysteem, he.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

Omdat niet-wees kinderen nog altijd een "voortplantingsvoordeel" voor hun ouders kunnen betekenen, ttz, een soort van investering in het overbrengen van uw genetisch materiaal naar de toekomst, welke een van onze drijfveren is, omdat wij levende systemen zijn, die tot doel hebben, ons genetisch materiaal wel, en dat van anderen niet, naar de toekomst te brengen.

Dat is veel te zwart-wit gesteld. We adopteren ook kinderen Dus er is nog een drijfveer..

Nee, niet irrationeel. Maar ze werkt de optimisering van mijn eigen voordeel tegen. Wat logisch is, aangezien de maatschappij, in mijn visie, zelf een levend wezen is, en dus een vorm van vijand voor mij en vice versa. Elk levend wezen is in principe een vijand voor elk ander levend wezen, op nakomelingen, prooien, vrienden en handelspartners na. Het is dus ergens een logisch gevolg dat de maatschappij, in de hoedanigheid van mijn vijand (en ik, in de hoedanigheid van haar prooi/vee) mij zal verbieden aan mijn eigen voordeel te werken in de mate dat dat niet met haar voordeel overeenkomt.

Wederom veel te zwart-wit gesteld. Als iedereen zo zou redeneren dan was er geen maatschappij. Dus u ziet het verkeerd.

De hogere lagen zijn enkel maar strategieën ter verwezenlijking van de onderliggende laag he. Dat is niks anders dan indirectie van doelstellingen (ook genaamd, investeringen).

Mijn diepste doelstelling (ook al ben ik daar totaal onbewust van), is van voort te planten, bij definitie van levend wezen. Hiervoor moet ik het gevecht aangaan met andere levende wezens. Om dat gevecht goed aan te kunnen gaan, moet ik kunnen bewegen (spieren ed..). Om goed kunnen te bewegen moet ik kunnen waarnemen (zien). Om met die lichtprikkels iets kunnen te ontwikkelen van strategie, moet ik kunnen nadenken (intelligentie). Om met al die gegevens de dingen in de juiste banen te sturen qua overlevingsstrategie, moet ik hogere cognitieve functies aanwenden. Blijkt dat dat nu gekoppeld is aan zoiets als "bewustzijn', waar mijn verre erfenissen van doelstellingen nu als plezier en geluk ervaren worden, om de hogere cognitieve functies in de richting te sturen van wat de onderliggende doelstellingen wilden.

U vergeet dat die drie hogere treden van maslow ook het element van spelen omvatten: de reden waarom u dit allemaal verzint en opschrijft. U heeft de anderen ook nodig. Wat denkt u, is uw onbewuste doel dat de lezers van uw proza de hand aan zichzelf slaan van ergernis of wanhoop?

Stel dat mijn diepste doelstelling is om paperclips te maken in plaats van mij voort te planten. Ik zou kunnen beginnen met een paperclip maken (laagste laag). Maar ik zou kunnen nadenken: ik ga eerst een fabriek bouwen, die paperclips maakt. Maar om een fabriek te bouwen, moet ik eerst geld hebben. Om eerst geld te hebben, moet ik een bank overvallen. Om een bank te overvallen, moet ik wapens hebben. Om aan wapens te geraken, moet ik in 't leger terecht. Om in 't leger terecht te komen, moet ik patriot willen zijn.

Voila, mijn hogere doelstelling "patriot zijn" heeft als onderliggend uiteindelijk doel, paperclips maken.

Een zotte redenering, meer wil ik er niet van zeggen.

[De schoofzak]

Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe

U lijkt weinig verschil te maken tussen een bejaarde dementerende die door ouderdom in haar slaap sterft en een die door een "behulpzame" verpleger een kussen in het gezicht geduwd krijgt.

Je opmerking is zo denigrerend aan mijn adres, dat ik er zeker van ben dat een ernstige pastoor dit zal beschouwen als bijna of helemaal een doodzonde.

Ga maar gauw gaan biechten.

[De schoofzak]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

Zwakbegaafde weeskinderen hebben geen enkele economische waarde, behalve het geval dat ik reeds citeerde: ze gebruiken voor pedofiele doeleinden, waar ze nog enig economisch nut (ttz, bevrediging van wensen van anderen) kunnen hebben.
...

U bent geen lid van een gemeenschapspartij, dat is duidelijk.
Ik denk zelfs dat uw ideeën, je geen lid kunt worden van geen enkele Vlaamse partij. Inbegrepen het Blok.

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Dat is veel te zwart-wit gesteld. We adopteren ook kinderen Dus er is nog een drijfveer..

Spelen, zie verder.

Wederom veel te zwart-wit gesteld. Als iedereen zo zou redeneren dan was er geen maatschappij. Dus u ziet het verkeerd.

Toch wel. Een maatschappij begint als een Nash evenwicht. Nadien beseffen we dat we erin vast zitten, maar het is te laat. Spelen. Zie verder.

U vergeet dat die drie hogere treden van maslow ook het element van spelen omvatten: de reden waarom u dit allemaal verzint en opschrijft. U heeft de anderen ook nodig. Wat denkt u, is uw onbewuste doel dat de lezers van uw proza de hand aan zichzelf slaan van ergernis of wanhoop?

Inderdaad, spelen. In het opbouwen van hogere strategieen om lagere doelstellingen te verwezenlijken, vergalopperen we ons. En gaan de hogere doelstellingen op het eerste gezicht een eigen leven leiden. We gaan patriot zijn, hoewel dat aanvankelijk ingegeven was om uiteindelijk paperclips te maken, en we verliezen onszelf aan de strategie. Dat is een beetje zoals de gierigaard "geld verzamelen" als een doel op zich gaat beschouwen, en niet meer beseft dat de reden om geld te verzamelen was, om een doelstelling te realiseren.

En daar is het fantastische effect dat optreedt: die hogere doelstellingen, die aanvankelijk niks anders waren dan een strategie om de lagere doelstelling te realiseren (patriot worden, om uiteindelijk meer paperclips te maken), worden een doel op zich, en ontkoppelen zich van de onderliggende reden. Strikt gesproken is men irrationeel geworden: men werd patriot om paperclips te maken, en men gaat zodanig op in zijn patriot-zijn, dat men vergeten is dat het een strategie was om uiteindelijk paperclips te maken. En eens men in zulke val trapt, gaat een Nash evenwicht een hogere structuur veroorzaken. Eens men zijn originele doelstelling vergeten is, en verloren is gelopen in een strategie en die verwart met een doelstelling, wordt het mogelijk om die arbitraire strategie-tot-doelstelling-verworden op te sluiten in een Nash evenwicht. Men is dan "vee" geworden van een dynamiek die zelf zijn eigen doelstelling (overleven) zal implementeren. En het hele circus kan herbeginnen.

Dat is wat een maatschappij is: een Nash evenwicht van systemen (mensen) die hun eigen originele doelstelling verwarren met strategische tussenstappen ; dat Nash evenwicht zal zelf een aanvankelijke Darwinistische overlevingsstrategie ontwikkelen, zijn componenten hieraan onderwerpen, en nadien zelf nieuwe indirecte strategieën ontwikkelen, om die nadien te verwarren met doelstellingen. Enzovoort.

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door De schoofzak

U bent geen lid van een gemeenschapspartij, dat is duidelijk.
Ik denk zelfs dat uw ideeën, je geen lid kunt worden van geen enkele Vlaamse partij. Inbegrepen het Blok.

Dat beschouw ik als een welgemeend compliment.

[TV-verslaafde]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

Spelen, zie verder.



Toch wel. Een maatschappij begint als een Nash evenwicht. Nadien beseffen we dat we erin vast zitten, maar het is te laat. Spelen. Zie verder.



Inderdaad, spelen. In het opbouwen van hogere strategieen om lagere doelstellingen te verwezenlijken, vergalopperen we ons. En gaan de hogere doelstellingen op het eerste gezicht een eigen leven leiden. We gaan patriot zijn, hoewel dat aanvankelijk ingegeven was om uiteindelijk paperclips te maken, en we verliezen onszelf aan de strategie. Dat is een beetje zoals de gierigaard "geld verzamelen" als een doel op zich gaat beschouwen, en niet meer beseft dat de reden om geld te verzamelen was, om een doelstelling te realiseren.

En daar is het fantastische effect dat optreedt: die hogere doelstellingen, die aanvankelijk niks anders waren dan een strategie om de lagere doelstelling te realiseren (patriot worden, om uiteindelijk meer paperclips te maken), worden een doel op zich, en ontkoppelen zich van de onderliggende reden. Strikt gesproken is men irrationeel geworden: men werd patriot om paperclips te maken, en men gaat zodanig op in zijn patriot-zijn, dat men vergeten is dat het een strategie was om uiteindelijk paperclips te maken. En eens men in zulke val trapt, gaat een Nash evenwicht een hogere structuur veroorzaken. Eens men zijn originele doelstelling vergeten is, en verloren is gelopen in een strategie en die verwart met een doelstelling, wordt het mogelijk om die arbitraire strategie-tot-doelstelling-verworden op te sluiten in een Nash evenwicht. Men is dan "vee" geworden van een dynamiek die zelf zijn eigen doelstelling (overleven) zal implementeren. En het hele circus kan herbeginnen.

Dat is wat een maatschappij is: een Nash evenwicht van systemen (mensen) die hun eigen originele doelstelling verwarren met strategische tussenstappen ; dat Nash evenwicht zal zelf een aanvankelijke Darwinistische overlevingsstrategie ontwikkelt, zijn componenten hieraan onderwerpt, en nadien zelf nieuwe indirecte strategieën zal ontwikkelen, om die nadien te verwarren met doelstellingen. Enzovoort.

Hmm. De maatschappij is ontzettend complex je kan daar theorieën over uitgieten en wiskundige formules tot je er uiteindelijk een soort van "orde" in ziet door de chaos heen.

Dat is wat "wetenschappers, intellectuelen, theologen, academici" e.d. proberen te doen; experten in hun kennisgebied. Dan moet je over gaan tot trail en error en bijschaven wat er misloopt in je theorie tot je een soort van constructie hebt die dan weer verpulverd wordt door een andere met een beter denksysteem.

Het overleven op zich is voor sommigen dan ook genoeg (eten, slapen, werken); maar je kan ook heel andere zaken nastreven.

[TV-verslaafde]

Als je een iets "ziek" wilt lezen.

Probeer dan maar "Organum Tertium" van Ouspensky.

THE most difficult thing is to know what we do know, and what we do not know.

Therefore, desiring to know anything, we shall before all else determine WHAT we accept as given, and WHAT as demanding definition and proof; that is, determine WHAT we know already, and WHAT we wish to know.

In relation to the knowledge of the world and of ourselves, the conditions would be ideal could we venture to accept nothing as given, and count all as demanding definition and proof. In other words, it would be best to assume that we know nothing, and make this our point of departure.

But unfortunately such conditions are impossible to create. Knowledge must start from some foundation, something must be recognized as known; otherwise we shall be obliged always to de-fine one unknown by means of another.

Looking at the matter from another point of view, we shall hesitate to accept as the known things—as the given ones—those in the main completely unknown, only presupposed, and therefore the things sought for. Should we do this, we are likely to fall into such a dilemma as that in which positive philosophy now finds itself—and by positive philosophy I mean a general trend of thought

p. 12

based on the data of those sciences which are now accepted as experimental and positive. This philosophy is founded on the existence of matter (materialism) or energy: that is, of a force, or motion, (energeticism); though in reality matter and motion were always the unknown x and y, and were defined by means of one another.

It must be perfectly clear to everyone that it is impossible to accept the thing sought as the given; and impossible to define one unknown by means of another. The result is nothing but the identity of the unknown: x=y, y=x.

This identity of the unknown is the ultimate conclusion to which positive philosophy comes.

Matter is that in which proceed the changes called motion: and motions are those changes which proceed in matter.

_______

But what do we know?

We know that with the very first awakening of knowledge, man is confronted with two obvious facts:

The existence of the world in which he lives; and the existence of psychic life in himself.

Neither of these can he prove or disprove, but they are facts: they constitute reality for him.

It is possible to meditate upon the mutual correlation of these two facts. It is possible to try to reduce them to one; that is, to regard the psychic or inner world as a part, reflection, or function of the world, or the world as a part, reflection, or function of that inner world. But such a procedure constitutes a departure from facts, and all such considerations of the world and of the self, to the ordinary non-philosophical mind, will not have the character of obviousness. On the contrary the sole obvious fact remains the antithesis of I and Not-I—our inner psychic life and the outer world.,

Further on we shall return to this fundamental thesis. But thus far we have no basis on which to found a contradiction of the obvious fact of the existence of ourselves—i.e., of our inner life—and of the world in which we live. This we shall therefore accept as the given.

This however is the only thing that we have the right to accept as

p. 13

given: all the rest demands proof and definition in terms of these two given data.

Space, with its extension; time, with the idea of before, now, after; quantity, mass, substantiality; number, equality and inequality; identity and difference; cause and effect; the ether, atoms, electrons, energy, life, death—all things that form the foundation of our so-called knowledge: these are the unknown things.

The existence in us of psychic life, i.e., of sensations, perceptions, conceptions, reasoning, feeling, desires etc., and the existence of the world outside of us—from these two fundamental data immediately proceed our common and clearly understood division of everything that we know into subjective and objective.

Everything that we accept as a property of the world, we call objective; and everything that we accept as a property of our psyche, we call subjective.

The subjective world we recognize directly: it is in ourselves—we are one with it.

The objective world we picture to ourselves as existing somewhere outside of us—we and it are different things.

It seems to us that if we should close our eyes, then the objective world would continue to exist, such as we just saw it; and if our inner life were to disappear, so would the subjective world disappear—yet the objective world would exist as before, as it existed at the time when we were not; when our subjective world was not.

Our relation to the objective world is most exactly defined by the fact that we perceive it as existing in time and space; otherwise, out of these conditions, we can neither conceive nor imagine it. In general, we say that the objective world consists of things and phenomena, i.e., things and changes in states of things. The PHENOMENA exist for us in time; the THINGS, in space.

But such a division of the subjective and the objective world does not satisfy us.

By means of reasoning we can establish the fact that in reality we know only our own sensations, perceptions and conceptions, and we cognize the objective world by projecting outside of ourselves the causes of our sensations, presupposing them to contain these causes.

Then we find that our knowledge of the subjective world, and of

p. 14

the objective world also, can be true and false, correct and incorrect.

The criterion for the definition of correctness or incorrectness of our knowledge of the subjective world is the form of the relations of one sensation to others, and the force and character of the sensation itself. In other words, the correctness of one sensation is verified by the comparison of it with another of which we are more sure, or by the intensity and "taste" of a given sensation.

The criterion for the definition of correctness or incorrectness of our knowledge of the objective world is the very same. It seems to us that we define the things and phenomena of the objective world by means of comparing them among themselves; and we think we find the laws of their existence outside of us, and independent of our perception of them. But it is an illusion. We know nothing about things separately from us; and we have no other means of verifying the correctness of our knowledge of the objective world than BY SENSATIONS.

______

Since the remotest antiquity the question of our relation to the true causes of our sensations has constituted the main subject of philosophical research. Men have always felt that they should have some solution for this question, some answer for it. And these answers have vacillated between two poles, from the full negation of the causes themselves, and the assertion that the causes of sensations are contained within ourselves and not in anything outside of us—up to the recognition that we know these causes, that they are embodied in the phenomena of the outer world, that these phenomena constitute the cause of sensations; and that the cause of all observed phenomena lies in the movement of "atoms," and the oscillations of the "ether." It is believed that if we cannot observe these motions and oscillations it is only because we have not sufficiently powerful instruments, and that when such instruments are at our disposal we shall be able to see the movements of atoms as well as we see, through powerful telescopes, stars the very existence of which were never guessed.

enz...

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door TV-verslaafde

Het overleven op zich is voor sommigen dan ook genoeg (eten, slapen, werken); maar je kan ook heel andere zaken nastreven.

Wel, dat is precies wat ik wilde zeggen. De "oer-drijfveer" moet zoiets zijn als overleven, en voortplanten. Maar die oer-drijfveer is begraven onder vele lagen strategieen, en die strategieen zijn uiteindelijk doelen op zich geworden. Echter, "in den beginne" waren het strategieen om die oer-drijfveer beter te bevredigen, maar ondertussen zijn we de draad kwijtgeraakt, en streven die strategieen na alsof het doelen op zich zijn.

Mijn simpel voorbeeld is de gierigaard, die geld verzamelt zijn ganse leven lang, en als een rijk kreng sterft. Geld verzamelen op zich, zonder daar iets mee te doen, is idioot. De bedoeling van geld is om daar iets mee te doen. Maar als je dingen wil doen, is de kans groot dat je geld nodig hebt, dus is "geld verzamelen" een strategie om een ander doel te bereiken. Maar bij de gierigaard is hij het onderliggende doel ("dingen doen met geld") vergeten, en is de strategie ("geld verzamelen") een doel op zich geworden.

Ik kan mij best indenken dat onze cognitieve drijfveren (gelukkig zijn en dergelijke) afstammen van zulke gelaagde strategieen om dat onderliggende doel (overleven en voortplanten) te bevorderen, en dat er ergens op een zeker ogenblik de strategie een doel op zich is geworden.

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door TV-verslaafde

Als je een iets "ziek" wilt lezen.

Probeer dan maar "Organum Tertium" van Ouspensky.



enz...

Dat is precies wat ik probeer toe te passen, en ik slaag daar beter en beter in. Anderen zullen zeggen dat ik zotter en zotter word
Ik probeer mij nu te ontdoen van elk moreel dogma. Dat geeft inderdaad aanleiding tot posities die sociaal moeilijk houdbaar zijn en enkel maar op een forum zoals dit hier kunnen uitgeprobeerd worden.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door TV-verslaafde

Als je een iets "ziek" wilt lezen.

Probeer dan maar "Organum Tertium" van Ouspensky.

enz...

Ziek zou ik het niet noemen. Ouspensky stelt onze kennis in vraag, en onze subjectiviteit en objectiviteit. Dat deden filosofen al eerder. Absolute kennis van de wereld en onze geest zijn onmogelijk. We moeten pragmatisch zijn.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

Dat is wat een maatschappij is: een Nash evenwicht van systemen (mensen) die hun eigen originele doelstelling verwarren met strategische tussenstappen ; dat Nash evenwicht zal zelf een aanvankelijke Darwinistische overlevingsstrategie ontwikkelen, zijn componenten hieraan onderwerpen, en nadien zelf nieuwe indirecte strategieën ontwikkelen, om die nadien te verwarren met doelstellingen. Enzovoort.

Uw verklaring voor ons gedrag dient om uw uitgangsstelling te verdedigen. Ik zie daarin de paradox dat juist als de mens zich bewust wordt van 'zijn doelstellingen' hij strategiën ontwikkelt die hem die doelstellingen doen vergeten. Het is al eens opgemerkt hier, u gaat uit van de mens als individu. Maar als individu bestaat de mens niet. Het is een dier dat zich geslachtelijk voortplant. Dat is de eerste vorm van gemeenschappelijkheid. Daarbij is het niet zo dat een man zichzelf reproduceert en alleen manlijke nakomelingen voortbrengt en een vrouw vrouwelijke nakomelingen.

Op een nog dieper niveau is elk mens een verzaneling cellen die een gemeenschap vormen. Cellen zijn er niet op uit om elkaar te vernietigen en de gemeenschap om zeep te helpen. De maatschappij is dan een verzameling van gemeenschappen van cellen. Die gemeenschappen, we noemen ze mensen, vormen samen ook weer gemeenschappen en die verenigen zich in een maatschappij. De maatschappij maakt onderscheid tussen persoonlijke en gezamenlijke belangen en probeert daartussen het evenwicht te bewaren. Een middel daartoe is dat de overheid een geweldsmonopolie heeft. Daarom is het ons verboden om anderen te doden en zelfs om onze eigen kinderen te doden. En verder zijn kinderen een noodzakelijk goed voor het bestaan van de maatschappij en dus ook voor het voortbestaan van de menselijke soort.

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Uw verklaring voor ons gedrag dient om uw uitgangsstelling te verdedigen. Ik zie daarin de paradox dat juist als de mens zich bewust wordt van 'zijn doelstellingen' hij strategiën ontwikkelt die hem die doelstellingen doen vergeten. Het is al eens opgemerkt hier, u gaat uit van de mens als individu. Maar als individu bestaat de mens niet. Het is een dier dat zich geslachtelijk voortplant. Dat is de eerste vorm van gemeenschappelijkheid. Daarbij is het niet zo dat een man zichzelf reproduceert en alleen manlijke nakomelingen voortbrengt en een vrouw vrouwelijke nakomelingen.

Inderdaad, vandaar dat het een diepe doelstelling is om uw naasten meestal te steunen en niet of ver-verwanten te bestrijden. Maar dat is een *biologische* doelstelling. Die doelstelling is geselecteerd omdat zij die die doelstelling niet ingebouwd hebben, eenvoudig-weg hun alternatieve strategieen en doelstellingen niet doorgeven aan de volgende generatie. Darwinisme dus, een onvermijdelijke evidentie. Het kan dus, met andere woorden, niet anders dan dat die doelstelling ergens diep in ons wezen is bekabeld - anders zouden we er gewoon niet zijn, want allang verloren tegen zij die dat wel in hun bekabeling hadden. De dag dat wij die oer-doelstelling vergeten, zullen wij ook aan onze eigen eliminatie beginnen. Maar ondertussen hebben wij wel zoveel macht opgebouwd, dat wij gedurende een zekere tijd van die macht kunnen profiteren, en andere doelstellingen nastreven, tot we de pijp uit zijn (dat kan lang duren).

Echter, in de strijd om zelf te overleven, en anderen (ttz, niet-nazaten of niet-dichte verwanten) te beletten van te overleven, hebben we (heeft het leven) meer en meer gesophistikeerde en meer en meer indirecte strategieen ontwikkeld. En het toppunt daarvan is cognitief bewustzijn en het ervaren van vreugde en pijn. Dat ontwikkelen van cognitief bewustzijn kan niet anders dan een gevolg zijn van die diepere doelstelling ; zoniet zou het zichzelf geelimineerd hebben in een vroeg stadium. Indien cognitief bewuste wezens (en het gedrag dat daarmee gepaard gaat) minder succesvol zouden zijn dan niet-bewuste wezens in het elimineren van anderen, en het voortplanten van hun eigen specificiteit, dan zouden de eerste aanzetten tot cognitief bewustzijn onmiddellijk weggeselecteerd zijn. Als dusdanig moet cognitief bewustzijn wel degelijk een selectief voordeel opleveren. Het zoeken naar geluk, en het vermijden van pijn, samen met een intelligente projectie, zal een grote rol gespeeld hebben in het succesvol implementeren van de oer-doelstelling: uw strategie naar de volgende generatie brengen, en die van de concurrentie, niet.

Op een nog dieper niveau is elk mens een verzaneling cellen die een gemeenschap vormen. Cellen zijn er niet op uit om elkaar te vernietigen en de gemeenschap om zeep te helpen.

Absoluut. Maar die cellen zijn dan ook ontdaan van hun eigen individualiteit, en moeten de functie vervullen die nodig is voor het hogere organisme. Als zij niet meer nodig zijn, dan worden ze niet "gepensioneerd" maar gewoon geextermineerd. Indien zij zichzelf dienen op te offeren voor het welzijn van het hogere organisme, dan is dat zo, en krijgen zij daar de instructie toe. En in de mate dat, in een verdere toekomst, die cellen kunnen vervangen worden door betere mechaniek, zal het hogere organisme niet twijfelen om al die cellen vakkundig te verwijderen en te doden, en te vervangen door dat mecaniekje.

Het is inderdaad exact zo dat ik ook de mens vs. de gemeenschap/staat/... zie: de staat is een hogere levensvorm die voorlopig de individuele mensen als zijn "componenten" heeft - maar niet voor het menselijke welzijn, echter wel voor zijn eigen welzijn en functioneren. De dag dat hij die mensen kan vervangen door beter werkende machines, is het perfect normaal dat hij die mensen extermineert, en vervangt, op dezelfde wijze dat wij een lam been zouden amputeren en door een bionische machine vervangen. Of op dezelfde wijze dat wij niet twijfelen om borstweefsel te verwijderen en te vervangen door silicone gel

De individuele cellen die ons lichaam uitmaken, zitten opgesloten in een Nash evenwicht dat soms voordelig lijkt, maar (vooral als ze de instructie krijgen zichzelf te termineren in apoptose) uiteindelijk bijzonder nefast kan zijn.

Je kan het vergelijken met de koeien op een boerderij. Die koeien "hebben een vredevol leven en mogen grazen", tot ze afgemaakt worden als dat de boer beter uitkomt.

[Jan van den Berghe]

Oorspronkelijk geplaatst door De schoofzak

Je opmerking is zo denigrerend aan mijn adres, dat ik er zeker van ben dat een ernstige pastoor dit zal beschouwen als bijna of helemaal een doodzonde.

Ga maar gauw gaan biechten.

U schrijft dat nochtans. U meent immers dat er geen verschil is tussen een natuurlijk proces van afsterven en het menselijk ingrijpen dat de dood tot gevolg heeft.

Dus, naar uw eigen redenering is er geen enkel moreel verschil tussen het eigenhandig verstikken van een dementerende bejaarde of het op natuurlijke wijze afsterven van zo'n persoon.

Uw eigen denkwijze.

Oorspronkelijk geplaatst door De schoofzak

Een menselijke vrucht is geen mens, het is een menselijke vrucht.
Die vrucht zit in de buik van de moeder. En de moeder beslist daar over. Niemand anders dan de moeder.
Overigens is het verwijderen van die vrucht, niet doden. Enkel maar verwijderen. Een spontane onderbreking, door een foutje in de natuur, van de zwangerschap is ook geen 'doding'. Het is enkel een verlies.

[De schoofzak]

U blijft mij overtuigen dat katholieken even erg gevreesd moeten worden als moslims.
Bij de eerste gelegenheid die ze krijgen, zullen ze de godsdienstige staat terug invoeren. Met een inquisitie die naam waardig.

[Jan van den Berghe]

Oorspronkelijk geplaatst door De schoofzak

U blijft mij overtuigen dat katholieken even erg gevreesd moeten worden als moslims.
Bij de eerste gelegenheid die ze krijgen, zullen ze de godsdienstige staat terug invoeren. Met een inquisitie die naam waardig.

U bent al eerder met die leugen afgekomen. Staatsgodsdienst streef ik trouwens helemaal niet na. Afgedwongen geloof heeft immers geen enkele waarde.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Ziek zou ik het niet noemen. Ouspensky stelt onze kennis in vraag, en onze subjectiviteit en objectiviteit. Dat deden filosofen al eerder. Absolute kennis van de wereld en onze geest zijn onmogelijk. We moeten pragmatisch zijn.

Wij moeten in deze niet pragmatisch, maar juist denkend zijn.
En wij kennen de idee van de Absolute Geest van God.
Het denken is dus zowel subjectief als objectief als absoluut en dat is de drie-eenheid van de heilige geest.
Dat wil niet zeggen dat we ALLES weten (dat is weer iets anders) en het bewustzijn van de Absolute Geest is dan ook een ontwikkelingsproces.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe

U bent al eerder met die leugen afgekomen. Staatsgodsdienst streef ik trouwens helemaal niet na. Afgedwongen geloof heeft immers geen enkele waarde.

De geschiedenis van het katholicisme heeft toch wel iets anders bewezen.

[Jan van den Berghe]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

De geschiedenis van het katholicisme heeft toch wel iets anders bewezen.

Maakt u ook dezelfde fouten als uw vader en grootvader?