Geloven of weten ... !!??

[roger verhiest]

1. Een discussie over "God" heeft in wezen geen invloed op onze mogelijkheden om een leefbaardere wereld voor de mens, onze nakomelingen te scheppen. Het is niet de verwachting op een afterlife dat van hen goede mensen maakt, maar wel de manier waarop zijn hier en nu in dit leven ageren, hun moraliteit onafgezien van de aanbidding van een godheid.
2. Ik ben altijd bereid om mijn geloofsovertuigingen in de weegschaal te leggen ik stel mij kwetsbaar ie. overtuigbaar op. Ik moet nog altijd een lid van een of andere godsdienst tegen komen die zijn aangehorigheid in zijn godsdienst op het spel wil zetten. die mensen vertrekken altijd van hun grote gelijk waarvan niet afgeweeken kan worden.

[Averroes]

Beste roger verhiest
Wat is moraliteit? kun je dat atheistisch materialistisch definieren ?
Eerlijk gezegd, ik vind dat een materialist of atheist niet over "moraliteit" mag spreken.

Er is geen moraliteit als je denkt alles is materie,.. waarom zou kip slachten en eten moreel zijn? want die wilt ook leven !!!

[Flippend Rund]

Oorspronkelijk geplaatst door ElFlamencoLoco

Het overstijgen van twijfel betekent niét dat je niet meer twijfelt. Het wil juist zeggen dat je die twijfel op één of andere manier weet (of durft) te plaatsen.

Twijfel weten te plaatsen, dat is allemaal vrij vaag. Hoe moet je nu concreet omgaan met de mogelijkheid dat er geen bal van waar is?

[cor]

Oorspronkelijk geplaatst door ElFlamencoLoco

Het overstijgen van twijfel betekent niét dat je niet meer twijfelt. Het wil juist zeggen dat je die twijfel op één of andere manier weet (of durft) te plaatsen.

Simpel, je plaatst je twijfel in de rubriek twijfel.

Of zie je het meer als een flipperkast die op 'tilt' staat?

[ElFlamencoLoco]

Oorspronkelijk geplaatst door Flippend Rund

Twijfel weten te plaatsen, dat is allemaal vrij vaag. Hoe moet je nu concreet omgaan met de mogelijkheid dat er geen bal van waar is?

Een God Die ik me zeer nabij voel - niet in het minst in andere mensen - en Die ik ervaar als een onuitputtelijke bron van liefde - die ik o.a. via andere mensen mag ervaren, of in het genieten van natuurschoon, van kunst - is me het risico van geloofd te worden waard. Ik kan haast niet anders. Als Hij dan helemaal niet blijkt te bestaan, dan heeft het geloof in Hem me niettemin gelukkig gemaakt.

Een kind, door zijn ouders graag gezien, dat zijn ouders (zonder het te beseffen) weet te bezielen met pure liefde, is het risico waard geloofd te worden. De overgrote meerderheid van de ouders kunnen haast niet anders - gelukkig maar, zou ik zeggen. Als dat kind spijts alle liefde en goede zorgen tóch in zijn ongeluk loopt, dan troosten de ouders zich toch met de gedachte dat het niet aan hun gebrek aan liefde, aandacht en geborgenheid gelegen heeft.

Een partner, die je graag ziet, die jou (onbewust) bezielt met liefde jegens hem/haar, is het risico waard geloofd te worden. Als de relatie dan toch stukloopt, troost je jezelf met de gedachte dat je toch mooie momenten samen hebt mogen delen.

Als wij onze twijfels niet vermogen te plaatsen, dan zijn we niet in staat om onze kinderen graag te zien, of onze partner, of alle andere mensen die ons na aan het hart liggen. Op dezelfde wijze plaats ik de twijfel jegens God: niet wéten, wél geloven dat Hij er is. En dat Hij (o.a.) symbool staat voor alle blijken van liefde, genegenheid en vriendschap tussen mijn dierbaren en mezelf.

[nero1]

Oorspronkelijk geplaatst door Infidel

Zit jij nu de zwaartekracht in twijfel te trekken?

Hahahahahahahahahahaha

Averroes twijfelt aan alles behalve aan zijn god, godsdienstige indoctrinatie ten top gedreven...

[nero1]

Oorspronkelijk geplaatst door Tommm

Einstein geloofde dus niet in god...
_einstein.html

Leugenaar, een wetenschapper misbruiken om je achterlijke denkbeelden te promoten, lafaard!!!

Dan geeft Averroes eens een antwoord... oeps foutje
Iemand die zelf nadenkt, en niet anderen laat beslissen wat goed en fout is kan onmogelijk in god(en) geloven.
Beloningen en straffen beloven, zijn zielige manieren om de kudde in het gareel te laten lopen.

[Paulus]

Beste Averroes

Het is juist dat er een verband is tussen geloven en weten, maar het is zeker niet hetzelfde.

Het verband zit 'm in de reactie. Je gaan namelijk exact op dezelfde manier reageren, op iets wat je gelooft, dan wel wat je zou weten.

Stel dat ik je zeg:

"Je wagen staat in brand".

Dan ga je -als je me gelooft- exact op de dezelfde wijze reageren, als wanneer je het zeker zou weten door het bijvoorbeeld zelf vast te stellen.

Je kunt me ook niet geloven.
Dan brandt je wagen volledig uit, of ik nam je in het ootje en ik loog over je wagen.

Je kunt ook twijfelen.
Dan ga je eerst controleren of je wagen daadwerkelijk in brand staat. Alvorens te reageren.



Wat betreft het geloof in God.
Het is goed dat we niet kunnen weten of God bestaat. We kunnen het wel geloven, en dan reageren we precies alsof we het zouden weten.

Maar we kunnen het niet weten. Want rationele kennis, zou ons mensen kunnen dwingen om in God te geloven. Bijvoorbeeld uit angst om naar de hel te gaan, of om iets van God te verkrijgen...

Neen.

Wie tot God komt moet geloven dat Hij is omdat Hij wil dat we uit liefde tot Hem komen. Hij heeft ons immers eerst liefgehad. Ons bestaan bewijst dat. Want liefde is de enige gerechtvaardigde motivatie, van al ons handelen. Ook geloven, in de betekenis van het religieus zijn, moet je kunnen uit liefde doen. Het moet een keuze zijn die je maakt. Een wilsbesluit die je neemt.

Weten is wat anders. Dat overvalt je en zet je voor voldongen feiten die je persoonlijke vrijheid beïnvloeden.

Paulus.

[nero1]

Oorspronkelijk geplaatst door ElFlamencoLoco

Een God Die ik me zeer nabij voel - niet in het minst in andere mensen - en Die ik ervaar als een onuitputtelijke bron van liefde - die ik o.a. via andere mensen mag ervaren, of in het genieten van natuurschoon, van kunst - is me het risico van geloofd te worden waard. Ik kan haast niet anders. Als Hij dan helemaal niet blijkt te bestaan, dan heeft het geloof in Hem me niettemin gelukkig gemaakt.

Een kind, door zijn ouders graag gezien, dat zijn ouders (zonder het te beseffen) weet te bezielen met pure liefde, is het risico waard geloofd te worden. De overgrote meerderheid van de ouders kunnen haast niet anders - gelukkig maar, zou ik zeggen. Als dat kind spijts alle liefde en goede zorgen tóch in zijn ongeluk loopt, dan troosten de ouders zich toch met de gedachte dat het niet aan hun gebrek aan liefde, aandacht en geborgenheid gelegen heeft.

Een partner, die je graag ziet, die jou (onbewust) bezielt met liefde jegens hem/haar, is het risico waard geloofd te worden. Als de relatie dan toch stukloopt, troost je jezelf met de gedachte dat je toch mooie momenten samen hebt mogen delen.

Als wij onze twijfels niet vermogen te plaatsen, dan zijn we niet in staat om onze kinderen graag te zien, of onze partner, of alle andere mensen die ons na aan het hart liggen. Op dezelfde wijze plaats ik de twijfel jegens God: niet wéten, wél geloven dat Hij er is. En dat Hij (o.a.) symbool staat voor alle blijken van liefde, genegenheid en vriendschap tussen mijn dierbaren en mezelf.

Ik begin een diep respect te krijgen voor jou, hoewel ik niet in god of goden kan geloven moet ik vaststellen dat jij dit met volle waardigheid en overgave wenst te doen.

Er is niets tegen geloven in iets (god, ufo's, sinterklaas,...), en de manier waarop jij dit wenst te doen is bewonderswaardig.
Jij gelooft blijkbaar in een liefdevolle god, jammer dat andere mede-gelovigen menen (of opgedragen worden om) te moeten moorden om in hun versie van de hemel te kunnen komen.

[nero1]

Oorspronkelijk geplaatst door Averroes

Je kan vertrekken man ..

Ik vind ook veel topics niet interessant, dan reageer ik gewoon niet!!! of lees ik helemaal niet (gewoon de titel) !!!!

Dit is een forum, niet jouw forum... de moderatie zal wel beslissen als iemand moet vertrekken

Hoe kan je weten of zelfs maar geloven in een god, als je niet eens weet waar die god vandaan zou zijn gekomen, wat de betekenis is van die god???
Infinite zoals jij god beschrijft... zonder begin of einde, fijn en wie is er dan over god begonnen, wie was de eerste mens die god heeft aangesproken en wie was de eerste mens die deze overgedragen woorden letterlijk (of wie weet, beetje aangepast) heeft neergeschreven???

[cor]

Oorspronkelijk geplaatst door ElFlamencoLoco

Een God Die ik me zeer nabij voel - niet in het minst in andere mensen - en Die ik ervaar als een onuitputtelijke bron van liefde - die ik o.a. via andere mensen mag ervaren, of in het genieten van natuurschoon, van kunst - is me het risico van geloofd te worden waard. Ik kan haast niet anders. Als Hij dan helemaal niet blijkt te bestaan, dan heeft het geloof in Hem me niettemin gelukkig gemaakt.

Wat je hier verwoordt trek ik zeker niet in twijfel. Op basis waarvan zou ik? Het blijft me alleen een raadsel waarom je de oorsprong van deze gevoelens absoluut bij een god wilt leggen. Kan het niet gewoon deel uitmaken van de menselijke natuur? Heb je zo weinig vertrouwen in het wonder dat de mens is en de natuur waar hij deel van uitmaakt? Dat we het alleen nog niet kunnen vatten zoals het is? Heb je dus zo weinig vertrouwen in jezelf? Waarom wil je absoluut het goede dat je ervaart aan een god toewijzen, en wat je als minder ervaart aan een duivel of iets dergelijks, of het bekijken als een zwakheid, een nog na te streven perfectie? Op die manier creëer je toch alleen maar ongeluk voor jezelf?

Eigenlijk verwoordt je het zelf in je voorbeelden. Een kind slaagt erin zijn ouders te bezielen, een partner kan jou bezielen, gewoon door het pure dat ze op dat ogenblik uiten. Maar van jezelf geloof je het niet; dan moet het een god zijn.

Ik zou zeggen, niet twijfelen maar gelóven in jezelf.

En als je dat absoluut god wilt noemen, nog niet zo erg natuurlijk. Maar een obscuur machtsinstituut als de kerk erbijsleuren, da's er toch ver over.

Opgepast Flamenco: ik ben u aan het BEKEREN.

[ElFlamencoLoco]

Oorspronkelijk geplaatst door cor

Wat je hier verwoordt trek ik zeker niet in twijfel. Op basis waarvan zou ik? Het blijft me alleen een raadsel waarom je de oorsprong van deze gevoelens absoluut bij een god wilt leggen. Kan het niet gewoon deel uitmaken van de menselijke natuur? Heb je zo weinig vertrouwen in het wonder dat de mens is en de natuur waar hij deel van uitmaakt? Dat we het alleen nog niet kunnen vatten zoals het is? Heb je dus zo weinig vertrouwen in jezelf? Waarom wil je absoluut het goede dat je ervaart aan een god toewijzen, en wat je als minder ervaart aan een duivel of iets dergelijks, of het bekijken als een zwakheid, een nog na te streven perfectie? Op die manier creëer je toch alleen maar ongeluk voor jezelf?

Toch niet. De oude catechismus was op dat punt zo slecht nog niet. Toegegeven, vele generaties gelovigen zaten ermee "geplaagd", het systeem van vraag en antwoord werkte velen danig op de zenuwen. Zeker omdat het vergeten van één enkel woordje al vaak tot slechte punten leidde.

Maar daarover gaat het me niet zozeer: het gaat me heel concreet om volgende passage uit die catechismus:

• Vraag: Waar is God?
• Antwoord: God is in de hemel, op aarde en op alle plaatsen.

De vetgedrukte woorden werden (en worden) uitgelegd dat God Zich ook in de mens bevindt. Het wonder van de mens, waarop je terecht alludeert, krijgt er een nog grotere diepte mee - tenminste zo voel ik het aan. Het is dus zeker geen gebrek aan vertrouwen in de mens, vermits God Zélf Zich openbaart als Degene die Zélf vertrouwen stelt in die mens, hoe imperfect die ook is.

Met alle respect overigens voor jouw visie als niet-gelovige, komt het me voor dat het wonder van de mens vanuit een gelovige invalshoek juist des te sterker uit de verf komt. God staat niet tegenover de mens, zoals nogal wat niet-gelovigen ten onrechte denken. Hij is op alle plaatsen, ook in de mens, Hij maakt er deel van uit (en is daarenboven nog veel méér dan dat). In de Bijbel (meer bepaald Jesaja 7,14) is er trouwens expliciet sprake van de Immanuël, de God-mét-ons.

Oorspronkelijk geplaatst door cor

Eigenlijk verwoordt je het zelf in je voorbeelden. Een kind slaagt erin zijn ouders te bezielen, een partner kan jou bezielen, gewoon door het pure dat ze op dat ogenblik uiten. Maar van jezelf geloof je het niet; dan moet het een god zijn.

Niet dus, want die God maakt déél uit van me, ik ervaar Hem absoluut niet als iets wat buiten mezelf staat.

Oorspronkelijk geplaatst door cor

Ik zou zeggen, niet twijfelen maar gelóven in jezelf.

Aan elke vorm van geloof is een zekere mate van twijfel inherent.

Jouw soms spottende opmerkingen aangaande EFL's (vermeende) superioriteitsgevoel doen me er alleszins niet aan twijfelen dat zelfs jij je realiseert dat EFL wel dégelijk in zichzelf gelooft. Ontneem me dus niet mijn laatste greintjes twijfel, of ik word helemáál onuitstaanbaar.

Oorspronkelijk geplaatst door cor

En als je dat absoluut god wilt noemen, nog niet zo erg natuurlijk. Maar een obscuur machtsinstituut als de kerk erbijsleuren, da's er toch ver over.

Geloven is één zaak, en de geloofsgemeenschap een andere. Vanaf de eerste dagen na het ontstaan van het christendom vormden gelovigen gemeenschappen. De Blijde Boodschap weegt immers zo zwaar, dat je die niet individueel kán dragen. Je moét dus wel gemeenschap vormen, anders gaat zij teloor.

In den beginne geschiedde die gemeenschapsvorming in alle klandestiniteit, nadien als instituut. In zekere zin is die status als instituut een regelrechte ramp geweest. Maar zo is de geschiedenis nu eenmaal, en met te mopperen draai je de klok niet terug. En met hedendaagse gelovigen de verantwoordelijkheid voor de fouten van het verleden toe te schuiven bega je niets meer en niets minder dan onrecht.

De enige twee mogelijkheden die ons resten zijn:

1. De bestaande geloofsgemeenschap(pen) laten uitsterven, en het risico lopen dat de Blijde Boodschap definitief verloren gaat.
2. De bestaande geloofsgemeenschap(pen) hervormen naar het model van die Blijde Boodschap.

Omdat ik die Blijde Boodschap van onschatbare waarde vind, heb ik voor mogelijkheid 2 gekozen.

Oorspronkelijk geplaatst door cor

Opgepast Flamenco: ik ben u aan het BEKEREN.

Het meervoud van béker luidt békers en niet békeren. Ik laat jouw beker dus maar aan me voorbijgaan.

[cor]

Oorspronkelijk geplaatst door ElFlamencoLoco

...
God staat niet tegenover de mens, zoals nogal wat niet-gelovigen ten onrechte denken. Hij is op alle plaatsen, ook in de mens, Hij maakt er deel van uit (en is daarenboven nog veel méér dan dat). ...

Daarom dat ik zei: “Het blijft me alleen een raadsel waarom je de oorsprong van deze gevoelens absoluut bij een god wilt leggen.”

Oorspronkelijk geplaatst door ElFlamencoLoco

Aan elke vorm van geloof is een zekere mate van twijfel inherent.

Dan zal ik het anders zeggen. Geloof in jezelf, dan hoef je niet in een god te geloven.

Oorspronkelijk geplaatst door ElFlamencoLoco

Jouw soms spottende opmerkingen aangaande EFL's (vermeende) superioriteitsgevoel doen me er alleszins niet aan twijfelen dat zelfs jij je realiseert dat EFL wel dégelijk in zichzelf gelooft.

Een superioriteitsgevoel is geen aanwijzing voor zelfbewustzijn; wel integendeel.
En ik meen dat je dat superioriteitsgevoelzelf toegegeven hebt indertijd in de draad over astrologie. Je zegt ten andere zelf regelmatig dat je niet slaagt in nederigheid.

Oorspronkelijk geplaatst door ElFlamencoLoco

Ontneem me dus niet mijn laatste greintjes twijfel, of ik word helemáál onuitstaanbaar.

Beloven, altijd maar beloven.

Oorspronkelijk geplaatst door ElFlamencoLoco

Geloven is één zaak, en de geloofsgemeenschap een andere. Vanaf de eerste dagen na het ontstaan van het christendom vormden gelovigen gemeenschappen. De Blijde Boodschap weegt immers zo zwaar, dat je die niet individueel kán dragen. Je moét dus wel gemeenschap vormen, anders gaat zij teloor.

Hobbyclubjes vormen is normaal. Dat doet iedereen.

Maar ik had het niet over een geloofsgemeenschap, maar over het machtsinstituut kerk met al zijn misdaden.

Oorspronkelijk geplaatst door ElFlamencoLoco

De bestaande geloofsgemeenschap(pen) hervormen naar het model van die Blijde Boodschap.

Zie antwoord op het eerste citaat.

Oorspronkelijk geplaatst door ElFlamencoLoco

Het meervoud van béker luidt békers en niet békeren. Ik laat jouw beker dus maar aan me voorbijgaan.

En het meervoud van 'emmer' is 'emmeren'?

[Diego Raga]

Oorspronkelijk geplaatst door cor

Het blijft me alleen een raadsel waarom je de oorsprong van deze gevoelens absoluut bij een god wilt leggen.

Er zijn frappante overeenkomsten met het hindoeisme, van wat EFL (denk ik ) bedoeld.
Door een hindoe of een yogi wordt 'Brahman' beschouwd als de verwekker en instandhouder van de totaliteit het leven en 'Atman' is de kern van zijn menselijke natuur, zijn levensbeginsel, van waaruit hij groeit, denkt en handelt.

De zelf-ervaring van het intellect naar dit beginsel toe (het hart), is dan ook de enige weg, om als een geldig antwoord te dienen voor het raadsel van de mens, Tad Tvam Asi.
EFL zit er dus niet zo ver naast.

[cor]

Oorspronkelijk geplaatst door Diego Raga

Er zijn frappante overeenkomsten met het hindoeisme, van wat EFL (denk ik ) bedoeld.
Door een hindoe of een yogi wordt 'Brahman' beschouwd als de verwekker en instandhouder van de totaliteit het leven en 'Atman' is de kern van zijn menselijke natuur, zijn levensbeginsel, van waaruit hij groeit, denkt en handelt.

De zelf-ervaring van het intellect naar dit beginsel toe (het hart), is dan ook de enige weg, om als een geldig antwoord te dienen voor het raadsel van de mens, Tad Tvam Asi.
EFL zit er dus niet zo ver naast.

Deze hindoeïstische benadering ken ik en ik vind ze zeer waardevol als weergave van de werking van een natuurprincipe, inderdaad als een geldig antwoord op het raadsel mens.
Het is inderdaad ook een (de?) weg om vanuit het intellect het leven te benaderen, m.i. in tegenstelling tot bijvoorbeeld het boeddhisme dat de weg vanuit de ervaring, het hart aanbiedt.
Ik zei EFL dus ook dat ik zijn oorspronkelijke post zeker niet in twijfel trek ("een god die ik me zeer nabij voel"). Alleen vroeg ik me af (nogmaals) waarom hij daar zijn god bij wil sleuren. Dat ze dat duizenden jaren geleden deden kan ik aannemen, het christendom nogal letterlijk, het hindoeïsme meer als naamgeving van een principe, en daardoor momenteel aanvaardbaarder. Maar als het alleen gaat over een naamgeving (wat ik denk dat niet het standpunt is van EFL; dan zou hij het instituut kerk er niet bijhalen), dan is 'god' als naam tegenwoordig wel heel beladen.

[Johan Bollen]

de institutionalisatie van God heeft te maken met angst en macht denk ik.

[ElFlamencoLoco]

Oorspronkelijk geplaatst door cor

Daarom dat ik zei: “Het blijft me alleen een raadsel waarom je de oorsprong van deze gevoelens absoluut bij een god wilt leggen.”

Laat het dan maar een raadsel blijven. Leg je er gewoon bij neer. Er zijn wel méér raadselachtige dingen in het leven, die niet noodzakelijkerwijze met het spirituele te maken hebben.

Oorspronkelijk geplaatst door cor

Dan zal ik het anders zeggen. Geloof in jezelf, dan hoef je niet in een god te geloven.

Nogmaals, die God maakt déél uit van me. Als ik in mezelf geloof, geloof ik dus automatisch ook in Hem. Hem wegmoffelen ervaar ik als een snijden in mijn eigen identiteit.

Oorspronkelijk geplaatst door cor

Een superioriteitsgevoel is geen aanwijzing voor zelfbewustzijn; wel integendeel. En ik meen dat je dat superioriteitsgevoelzelf toegegeven hebt indertijd in de draad over astrologie. Je zegt ten andere zelf regelmatig dat je niet slaagt in nederigheid.

Nederigheid is een nogal paradoxaal begrip. Het toegeven van een gebrek eraan kan evengoed uitgelegd worden als een blijk ervan. Ik geef toe dat ik ermee worstel, en dit al mijn hele leven lang. Misschien ben ik wel gedoemd om dat te blijven doen tot mijn laatste uur geslagen is.

'k Heb daarmee best vrede. Er zijn ergere ondeugden dan onbescheidenheid. Hoewel ik ermee worstel, behoort het niet echt tot mijn prioriteiten. Zinnens om daarover verantwoording af te leggen aan wie dan ook - behalve mijn Laatste Rechter - ben ik dan ook niet.

Trouwens, met nederigheid kom je op een discussieforum niet ver. Evengoed als ik laat ook jij je niet onbetuigd in je bijdrage aan dit forum over geloof en levensbeschouwing. Dat ik jou niet beticht van superioriteitsgevoelens heeft vooral te maken met mijn eigen worsteling ermee, omdat ik mezelf er in herken. Waarom zou ik dan anderen betichten?

Oorspronkelijk geplaatst door cor

Beloven, altijd maar beloven.

Tja, en toch heb ik geen politieke ambities...

Oorspronkelijk geplaatst door cor

Hobbyclubjes vormen is normaal. Dat doet iedereen.

Maar ik had het niet over een geloofsgemeenschap, maar over het machtsinstituut kerk met al zijn misdaden.

Nogmaals, tegenover die misdaden staat heel veel goeds, die al die misdaden ruimschoots compenseren. Daarmee praat ik die misdaden niet goed; hoogstens ijver ik ervoor het kind niet met het bedwater weg te gooien. En het kind is in dit geval de spirituele knowhow van de Kerk, vrucht van 20 eeuwen geschiedenis.

Knowhow die de Kerk momenteel zéér slecht verkoopt... al hoop ik op beterschap, en zié ik die beterschap met eigen ogen geleidelijk groeien. Geleidelijk, want er zal heel veel geduld nodig zijn om datgene wat zo'n 1500 jaar geleden begon - de Kerk als instituut - rechtgezet te krijgen. Gewis dat ik dit niet meer zal meemaken. Maar mijn bescheiden (of onbescheiden?) bijdrage zal hoedanook het eindresultaat mee bepalen. En wel omdat er velen zijn die er zo over denken.

[Johan Bollen]

Oorspronkelijk geplaatst door Averoes

Wat is moraliteit? kun je dat atheistisch materialistisch definieren ?
Eerlijk gezegd, ik vind dat een materialist of atheist niet over "moraliteit" mag spreken.

Ik vind dat een 'atheist' of 'materialist' wel over moraliteit mag spreken (mijn dochter komt juist naast me zitten en zegt 'Je mag toch spreken waarover je wil'. Tja ze is nog jong, en gelooft in vrijheid) bijvoorbeeld als een methode om het gedrag onder mensen te regelen in functie van overleven, waarbij het 'goede' datgene is dat het overleven bevordert, het leven in stand houdt en voortzet. Dit soort van moraliteit past zich aan aan de veranderende omstandigheden waarin de mens zich bevindt. Enkele principes blijven ondanks die veranderende omstandigheden gehandhaaft. Hieronder valt bijvoorbeeld de idee 'gij zult niet doden'.

[ElFlamencoLoco]

Oorspronkelijk geplaatst door Johan Bollen

de institutionalisatie van God heeft te maken met angst en macht denk ik.

Ik vrees dat je gelijk hebt. Dit besef lééft trouwens ook binnen de hedendaagse Kerk. Zeker in onze contreien, waar katholieken niet langer de meerderheid uitmaken, en ze zich geconfronteerd weten met andere meningen.

Dit besef lééft: daarmee stel ik absoluut niet dat katholieken heimwee hebben naar vervlogen tijden van het koekelbergkatholicisme. Hoe zouden hedendaagse gelovigen van mijn generatie en jonger immers heimwee kunnen koesteren naar iets dat ook zij niet meer gekend hebben?

Wat stel ik dan wel? Dat katholieken, zeker in onze contreien, een terugkeer ervaren naar de tijd van voor Constantijn, de Oerkerk die nog géén instituut was, maar een gemeenschap. Het is dan ook een uitdaging om de Kerk opnieuw te doen evolueren van instituut naar gemeenschap, zoals de Oerkerk dat was: een herbronning dus.

Onmogelijk? Dat denken velen. Daarom hebben ze de Kerk ook de rug toegekeerd. En eerlijk gezegd vind ook ik dat de Kerk dit streven niet goed genoeg verkoopt. Dat wil nog niet zeggen dat dit streven geen prioriteit geniet, integendeel zelfs: zeker de postconciliaire Kerk leeft al een heel stuk minder sterk dan de preconciliaire als instituut, en meer als (wereldwijde) geloofsgemeenschap. Haar impact op de samenleving is stevig getaand: waar de preconciliaire Kerk een daadwerkelijk politieke macht vormde, vormt de postconciliaire Kerk steeds meer een morele macht.

En eigenlijk is die evolutie reeds in de 19e eeuw begonnen met de ontmanteling van de Kerkelijke Staten. Pius IX sloot zich wrokkig op in de luttele restanten ervan - het latere Vaticaanstad - om nooit nog één voet er buiten te zetten. Zijn macht als wereldse heerser werd daarmee afdoende gefnuikt. In de loop van de eeuw daarna - met als hoogtepunt Vaticanum II - zal die wereldse macht ook buiten het Vaticaan geleidelijk teruglopen en vervangen worden door een morele macht. Die evolutie is echter nog niet helemaal afgelopen, maar me dunkt loopt het zeker niet de verkeerde kant uit.

Alleszins voldoende voor me om te geloven dat ook het instituut Kerk op termijn in de eerste plaats opnieuw tot een geloofsgemeenschap zal evolueren, waarin er voor angst- of machtsoverwegingen geen plaat is, zelfs niet jegens buitenstaanders. Of ikzelf de voleinding van die evolutie nog mag meemaken is in mijn ogen zelfs van triviaal belang.

[Johan Bollen]

Oorspronkelijk geplaatst door Roger Verhiest

Ik ben altijd bereid om mijn geloofsovertuigingen in de weegschaal te leggen ik stel mij kwetsbaar ie. overtuigbaar op. Ik moet nog altijd een lid van een of andere godsdienst tegen komen die zijn aangehorigheid in zijn godsdienst op het spel wil zetten. die mensen vertrekken altijd van hun grote gelijk waarvan niet afgeweeken kan worden.

Uiteindelijk zullen we toch tot de essentie moeten kunnen doordringen, bepalen wat gemeenschappelijk is in de verschillende godsdiensten en niet-godsdiensten. Dogmas zullen sneuvelen of op non actief gezet worden. De wereld is klein geworden. Dit is een weg naar vrede. U 'overtuigbaar' opstellen is in die zin bewonderenswaardig. Hopelijk komt uw houding niet 1 grote oorlog te vroeg.