Mogen stakingspiqueten werknemers onder druk zetten om te staken?

[Stefanie]

Het koopkracht verlies zou voor heel veel mensen betekenen dat de armoede erg dicht komt.
Kijk verder dan je neus lang is.

Niet moeilijk, met brugpensioen vanaf 52 jaar, met al die ambternaren in Wallonië die geen nuttig werk doen, met nieuwe Belgen die niet goed Nederlands spreken...

[BitterSweet]

Oorspronkelijk geplaatst door Stefanie

Neen, helemaal niet. Maar ge kunt mensen niet dwingen om te staken. Ik vind ook dat de vakbond meer ruimte moet laten voor overleg. Ze moeten een dialoog voeren met de werkgevers. En ze moeten ook meer rekening houden met de mening van alle werknemers. Nu zijn er te veel werknemers waar ze geen rekening mee houden.

Met deurwaarders en rechters werken om stakingen te breken kan nooit een oplossing zijn voor arbeidsvoorwaarden te verbeteren,maar om ze met hulp van rechterlijke macht te counteren en vernietigen!

[Stefanie]

Oorspronkelijk geplaatst door BitterSweet

Met deurwaarders en rechters werken om stakingen te breken kan nooit een oplossing zijn voor arbeidsvoorwaarden te verbeteren,maar om ze met hulp van rechterlijke macht te counteren en vernietigen!

De vakbonden zijn begonnen met warenhuizen te blokkeren.

[netslet]

Tuurlijk mag men werkwillige werknemers onder druk zetten om mee te staken, net zoals men werkonwillige werknemers onder druk mag zetten om toch te gaan werken.

Dat betekent niet dat er geen ongeoorloofde manieren bestaan om mensen onder druk te zetten, maar dat is een heel andere discussie.

Ik zie eigenlijk het probleem niet echt.

[ministe van agitatie]

Oorspronkelijk geplaatst door Gwyndion

Mag ik straks ook nog posts verwachten dat de vakbonden gerust bedrijven mogen opblazen, bedrijfslijders gijzelen,... als de "werkomstandigheden" volgens "hen" niet goed genoeg zijn? Er moet ergens een grens zijn.

Wat vakbonden mogen, is afhankelijk van de wet. Wetten zijn dynamisch: die veranderen. Vroeger mochten mensen zelfs niet staken, betogen of een rode vlag buiten hangen. Zo'n wetten veranderen door acties en druk.
Dat is wat vakbonden doen door macht uit te oefenen: ze verenigen zoveel mensen dat de werkgevers en de overheid soms niet anders kunnen dan toegeven. Dat is dus een kwestie van krachtsverhoudingen. Wat vakbonden mogen hangt dus af van hun sterkte.

Vroeger mochten vakbonden niet ijveren tegen de 15-urige of 12-urige werkdag of de tewerkstelling van 8-jarige kinderen. Ze werden met de blote sabel bestreden als ze het toch deden. Het is omdat vakbonden (en eigenlijk zijn dat gewoon de georganiseerde werknemers) hun voeten hebben geveegd aan dat soort wetten dat er vandaag een 8-urendag is en verbod op kinderarbeid, en dat er werkloosheidsverzekering, ziekenkas, pensioen en betaald verlof bestaat.

Zo'n dingen zijn het resultaat van strijd, niet van de goedertierendheid van de werkgever of de staat want die trekken aan hetzelfde zeel.

De strijd van de georganiseerde werknemers gaat in essentie nog altijd over hetzelfde: het verdedigen van wat in het belang is van de werknemers. Er valt kritiek te leveren op hoe vakbonden georgeniseerd zijn en hoe ze die strijd voeren, maar die kritiek lever ik intern: het is namelijk mijne vakbond en niet die van de patroons of de fascisten die niet toevallig aan dezelfde kant staan. Dat hebben ze altijd gedaan.

Wat de vakbond mag of niet mag wordt dus bepaald door haar leden. De patroons, deurwaarders, flikken en fascisten hebben daar niks over te zeggen. Het is een kwestie van macht. Ik roep de vakbond op om een massale actie te organiseren waarbij we met duizenden voor de Carrefour en Ikea gaan staan. We zullen eens zien wat de deurwaarders en flikken dan nog in de pap te brokken hebben.

Sommigen hier denken dat het een kwestie van legaliteit is maar ze vergissen zich: dit soort strijd wordt niet gewonnen door wie de wet aan zijn kant heeft, maar door wie het sterkst is. Dat is altijd zo geweest.

En als de patroons en de staat het de mensen moeilijk of onmogelijk maken hun belangen te verdedigen door te staken, dan vinden mensen andere manieren. En dan moeten patroons en politici niet verschieten als er fabrieken opgeblazen of bedrijfsleiders gegijzeld worden.

Wat betreft het 'onder druk zetten' van collega's: veel van de 'werkwillige' werknemers van Carrefour en Ikea zijn het eens met de ideeën en eisen van de vakbond maar door hun precaire contracten zijn ze niet in staat aan de actie deel te nemen. Omdat ze van de patroon afhankelijk zijn voor hun inkomen, staan ze onder druk om toch maar te gaan werken, tegen hun ideeën en hun collaga's in. Ze zin niet 'werkwillig', ze zijn gedwongen om te werken. Dat is de realiteit: als je je afvraagt wie wie onder druk zet, wees dan maar zeker dat de grootste druk komt vanuit de economische noodzaak om op het einde van de maand genoeg in kas te hebben om de huishuur, de school en den elentriek te kunnen betalen. Dat is de échte druk die wordt gezet: de afhankelijk. Als mensen daarven bevrijd waren, zouden ze zeker meestaken.

Natuurlijk mogen stakers het hun sukkelende, twijfelende en onzekere collega's onmogelijk maken te werken. Als ze 'werkwillig' zijn, krijgen ze toch hun loon. En de staking kan dan doorgaan tot de eisen zijn ingewilligd.

[ministe van agitatie]

Oorspronkelijk geplaatst door Sfax

Hier is het spelletje iets eenvoudiger: het budget voor loonsverhogingen voor volgend jaar heb ik al binnen gekregen. Vreemd genoeg gaat dit in zijn geheel gaan naar zij die het niet nodig vonden onnozel te doen tijdens die "nationale actiedag", begin oktober.
De stakers krijgen niets; de niet-stakers krijgen een extraatje, die hebben een wel wat verhoging van hun koopkracht verdiend. Vreemd genoeg zijn dat ook net diegenen die tijdens het jaar niet te beroerd zijn om hard te werken en waar nodig die extra stap te nemen...

Een goed voorbeeld waar het mij, ons en de vakbonden om gaat. Zeer helder en duidelijk geformuleerd, waarvoor dank. Want u haalt de essentie van de zaak aan.

Wat ik, wij en de vakbonden willen zijn namelijk geen 'gunsten' van de patroon, geen willekeur, geen 'goedertierendheid' maar RECHTEN. En dat dwingen we af zodat patroons niet anders kùnnen dan betalen wat wij als minimum noodzakelijk en eerbaar achten.

Jij zit met je filosofietje duidelijk in de 19de eeuw: je (of je baas) beslist eigenmachtig wat jij/hij denkt wie wat moet krijgen en je misbruikt die macht om je politieke visie bij je werknemers door te drukken. 'Staken schaadt, werken baat' (bekende slogan anyone?). Waarschijnlijk zou je ook graag een bonus geven aan je knechten die op de 'juiste' partij stemmen of juist een bonus onthouden van hen die op de 'verkeerden' hebben gestemd.

Maar we leven niet meer in de 19de eeuw. We zitten in een samenleving waar jouw knechten zich verenigd hebben tot een onvoorstelbare macht die in staat is om jou en je hele flutbedrijfje de grond in te boren als je niet tegemoet komt aan wat wij eisen. Daarover gaat het bij Ikea en Carrfeour: wie denkt eigenlijk dat hij hier de baas is? Hebben de werknemers bazen nodig of hebben de bazen werknemers nodig? En hoelang duurt zo'n downward spiral, wanneer bereik je de grens en steken de mensen woedend je kot in de fik of gaan ze met je kassa lopen of steken ze hun sabot in de machine?

Het overlegmodel (waar ik niet onvoorwaardelijk voor ben) heeft zijn verdiensten, zeker aan de kant van de patroons. En zeker als de werkloosheidgraad laag ligt. Denk maar eens twee keer na voor de georganiseerde arbeidersmassa zich tegen je richt.

It's either peaceful evolution or violent revolution.

[rookie]

Oorspronkelijk geplaatst door Jaani_Dushman

De reden waarom de treinen minder stipt rijden, is omdat de NMBS gesplitst is in Infrabel, B-holding en NMBS. Een splitsing die er volgens mij niet gekomen is op vraag van de vakbonden.

Voor Europa moest enkel de infrastructuurbeheerder (infrabel) gesplitst worden van de uitbater(NMBS).
Onder druk van de 2 erkende vakbonden (bij NMBS personeel maffia genoemd) werd een constructie op poten gezet waarin al het personeel zich in Holding bevindt, welke dit personeel ter beschikking stelt van de twee andere firma's, dit om de macht van de maffia's te bestendigen.
Een constructie die door Europa (terecht) verworpen wordt. België dient tegen het eind van het jaar orde op zaken te zetten

en vergeet de beruchte solidariteit van het personeel met de vakbonden(met hun oosteuropese stakingscijfers), bij een staking van de maffia is +/- 90 werkwillig alleen mag "om de veiligheid" geen treinverkeer georganiseerd worden. Iedere staking zit het personeel (buiten enkele militanten) te kaarten, boeken te lezen ed.

[lombas]

Oorspronkelijk geplaatst door maarte

Deheer Marc Leemans (ACV) roept op om mensen die werkwillig zijn onder druk te zetten. Een staking moet volgens hem immers solidair zijn. Hebben werknemers de vrije keuze om te staken of moeten zij solidair zijn met collega's? Mogen werknemers gedwongen worden tot staken?

Soms hebben werkwilligen schrik, voor loonverlies, een afrekening of zelfs hun job te verliezen. In dat geval is het voor henzelf eigenlijk beter dat zij meestaken.

[Bob]

Oorspronkelijk geplaatst door BitterSweet

Met deurwaarders en rechters werken om stakingen te breken kan nooit een oplossing zijn voor arbeidsvoorwaarden te verbeteren,maar om ze met hulp van rechterlijke macht te counteren en vernietigen!

Zolang men niets onwettelijk doet, kan de rechterlijke macht hier niets tegenin brengen

[Sfax]

Oorspronkelijk geplaatst door BitterSweet

Kom uit uw kasteel Heer Sfax,er zijn geen lijfeigenen meer!

Stoort het je zozeer dat ik mensen die tenminste willen werken een extraatje geef?
Koopkrachtverhoging, daar ging het toch om?

[uilenspiegeltje]

Oorspronkelijk geplaatst door ministe van agitatie

Een goed voorbeeld waar het mij, ons en de vakbonden om gaat. Zeer helder en duidelijk geformuleerd, waarvoor dank. Want u haalt de essentie van de zaak aan.

Wat ik, wij en de vakbonden willen zijn namelijk geen 'gunsten' van de patroon, geen willekeur, geen 'goedertierendheid' maar RECHTEN. En dat dwingen we af zodat patroons niet anders kùnnen dan betalen wat wij als minimum noodzakelijk en eerbaar achten.

Jij zit met je filosofietje duidelijk in de 19de eeuw: je (of je baas) beslist eigenmachtig wat jij/hij denkt wie wat moet krijgen en je misbruikt die macht om je politieke visie bij je werknemers door te drukken. 'Staken schaadt, werken baat' (bekende slogan anyone?). Waarschijnlijk zou je ook graag een bonus geven aan je knechten die op de 'juiste' partij stemmen of juist een bonus onthouden van hen die op de 'verkeerden' hebben gestemd.

Maar we leven niet meer in de 19de eeuw. We zitten in een samenleving waar jouw knechten zich verenigd hebben tot een onvoorstelbare macht die in staat is om jou en je hele flutbedrijfje de grond in te boren als je niet tegemoet komt aan wat wij eisen. Daarover gaat het bij Ikea en Carrfeour: wie denkt eigenlijk dat hij hier de baas is? Hebben de werknemers bazen nodig of hebben de bazen werknemers nodig? En hoelang duurt zo'n downward spiral, wanneer bereik je de grens en steken de mensen woedend je kot in de fik of gaan ze met je kassa lopen of steken ze hun sabot in de machine?

Het overlegmodel (waar ik niet onvoorwaardelijk voor ben) heeft zijn verdiensten, zeker aan de kant van de patroons. En zeker als de werkloosheidgraad laag ligt. Denk maar eens twee keer na voor de georganiseerde arbeidersmassa zich tegen je richt.

It's either peaceful evolution or violent revolution.

Hoe kan men toch blijven afkomen met communistisch gezever?
Sommigen is het schijnbaar nog altijd niet opgevallen dat het communisme de laatste 100 jaar niets anders bewezen heeft dan dat het een systeem is dat enkel onvrijheid, schending van alle mogelijke mensenrechten, armoede... voortgebracht heeft. Kortom enkel doffe ellende...

Moeten ze daarom in een gekkenhuis opgesloten worden? Voor mij hoeft dat niet, zolang men ze maar onder controle heeft. LOL

[Sfax]

Oorspronkelijk geplaatst door ministe van agitatie

Een goed voorbeeld waar het mij, ons en de vakbonden om gaat. Zeer helder en duidelijk geformuleerd, waarvoor dank. Want u haalt de essentie van de zaak aan.

Uiteraard, ik post dan ook niets zonder dat daar een doel achter zit

Wat ik, wij en de vakbonden willen zijn namelijk geen 'gunsten' van de patroon, geen willekeur, geen 'goedertierendheid' maar RECHTEN. En dat dwingen we af zodat patroons niet anders kùnnen dan betalen wat wij als minimum noodzakelijk en eerbaar achten.

O, vergis je niet, zij die opslag krijgen, krijgen dat niet als gunst, maar omdat ik effectief vind dat ze dat verdienen. Zij die dat niet krijgen, hebben dat niet verdiend. Zo eenvoudig is dat. Aan afdwingen hebben jullie daar niets te zeggen; in die positie zitten jullie immers niet.
Met willekeur heeft dat ook weinig te maken; de keuzes zijn heel bewust gemaakt. Heb je daar iets op tegen?

Jij zit met je filosofietje duidelijk in de 19de eeuw: je (of je baas) beslist eigenmachtig wat jij/hij denkt wie wat moet krijgen en je misbruikt die macht om je politieke visie bij je werknemers door te drukken. 'Staken schaadt, werken baat' (bekende slogan anyone?). Waarschijnlijk zou je ook graag een bonus geven aan je knechten die op de 'juiste' partij stemmen of juist een bonus onthouden van hen die op de 'verkeerden' hebben gestemd.

Typische zet die je hier wel vaker hanteert. Je argumentatie is er niet, dus begin je maar met wat persoonlijke aanvallen en wat sfeerzetting. Waar blijft je echte argumentatie? Wil je eens een poging wagen?
Politieke overtuiging is letterlijk het laatste van mijn zorgen; zelfs "mijn juiste partij" kan jij niet inschatten. Maar ik beslis inderdaad wie een opslag verdiend heeft en wie niet. Heb je daar een probleem mee? Dacht je werkelijk dat jij of je vakbond dat ging beslissen?

Maar we leven niet meer in de 19de eeuw. We zitten in een samenleving waar jouw knechten zich verenigd hebben tot een onvoorstelbare macht die in staat is om jou en je hele flutbedrijfje de grond in te boren als je niet tegemoet komt aan wat wij eisen.

Try me, really
Daarvoor ben je bijlange niet sterk genoeg, zijn je doelen te afwijkend van wat de werknemers willen en ben je te verdeeld
Die onvoorstelbare macht zit in jouw hoofd, maar nergens anders. De aanhang van de vakbond begint meer en meer af te kalven, en dat steekt je tegen, dat is wel duidelijk.

Daarover gaat het bij Ikea en Carrfeour: wie denkt eigenlijk dat hij hier de baas is? Hebben de werknemers bazen nodig of hebben de bazen werknemers nodig? En hoelang duurt zo'n downward spiral, wanneer bereik je de grens en steken de mensen woedend je kot in de fik of gaan ze met je kassa lopen of steken ze hun sabot in de machine?

Again, try me; doe vooral wat je hier denkt te kunnen gaan doen.
Het zal volstaan om enkele van die aanstokers juridisch tot op het bot te pluimen (en dat is wat in zo'n gevallen gebeurt; ze zijn immers hoofdelijk aansprakelijk).

Het overlegmodel (waar ik niet onvoorwaardelijk voor ben) heeft zijn verdiensten, zeker aan de kant van de patroons. En zeker als de werkloosheidgraad laag ligt. Denk maar eens twee keer na voor de georganiseerde arbeidersmassa zich tegen je richt.

It's either peaceful evolution or violent revolution.

Bring it on
Ik ben niet echt onder de indruk van het zoveelste stidentje dat Marx denkt begrepen te hebben en dat denkt dat hij de wapens eens zal gaan opnemen...

[omaplop]

Wat betreft het 'onder druk zetten' van collega's: veel van de 'werkwillige' werknemers van Carrefour en Ikea zijn het eens met de ideeën en eisen van de vakbond maar door hun precaire contracten zijn ze niet in staat aan de actie deel te nemen. Omdat ze van de patroon afhankelijk zijn voor hun inkomen, staan ze onder druk om toch maar te gaan werken, tegen hun ideeën en hun collaga's in. Ze zin niet 'werkwillig', ze zijn gedwongen om te werken. Dat is de realiteit: als je je afvraagt wie wie onder druk zet, wees dan maar zeker dat de grootste druk komt vanuit de economische noodzaak om op het einde van de maand genoeg in kas te hebben om de huishuur, de school en den elentriek te kunnen betalen. Dat is de échte druk die wordt gezet: de afhankelijk. Als mensen daarven bevrijd waren, zouden ze zeker meestaken.


ze zijn niet werkwillig????

Als je zo redeneert, dan zou iedereen natuurlijk liever niet gaan werken en zijn loon zo ontvangen!!!

Gelukkig maar dat er mensen zijn die vinden dat je moet werken om je onkosten te betalen!!

[pibo®]

Oorspronkelijk geplaatst door omaplop

Wat betreft het 'onder druk zetten' van collega's: veel van de 'werkwillige' werknemers van Carrefour en Ikea zijn het eens met de ideeën en eisen van de vakbond maar door hun precaire contracten zijn ze niet in staat aan de actie deel te nemen. Omdat ze van de patroon afhankelijk zijn voor hun inkomen, staan ze onder druk om toch maar te gaan werken, tegen hun ideeën en hun collaga's in. Ze zin niet 'werkwillig', ze zijn gedwongen om te werken. Dat is de realiteit: als je je afvraagt wie wie onder druk zet, wees dan maar zeker dat de grootste druk komt vanuit de economische noodzaak om op het einde van de maand genoeg in kas te hebben om de huishuur, de school en den elentriek te kunnen betalen. Dat is de échte druk die wordt gezet: de afhankelijk. Als mensen daarven bevrijd waren, zouden ze zeker meestaken.


ze zijn niet werkwillig????

Als je zo redeneert, dan zou iedereen natuurlijk liever niet gaan werken en zijn loon zo ontvangen!!!

Gelukkig maar dat er mensen zijn die vinden dat je moet werken om je onkosten te betalen!!

BINGO !!!!!!

[Gwyndion]

Oorspronkelijk geplaatst door ministe van agitatie

Wat vakbonden mogen, is afhankelijk van de wet. Wetten zijn dynamisch: die veranderen. Vroeger mochten mensen zelfs niet staken, betogen of een rode vlag buiten hangen. Zo'n wetten veranderen door acties en druk.
Dat is wat vakbonden doen door macht uit te oefenen: ze verenigen zoveel mensen dat de werkgevers en de overheid soms niet anders kunnen dan toegeven. Dat is dus een kwestie van krachtsverhoudingen. Wat vakbonden mogen hangt dus af van hun sterkte.

Vroeger mochten vakbonden niet ijveren tegen de 15-urige of 12-urige werkdag of de tewerkstelling van 8-jarige kinderen. Ze werden met de blote sabel bestreden als ze het toch deden. Het is omdat vakbonden (en eigenlijk zijn dat gewoon de georganiseerde werknemers) hun voeten hebben geveegd aan dat soort wetten dat er vandaag een 8-urendag is en verbod op kinderarbeid, en dat er werkloosheidsverzekering, ziekenkas, pensioen en betaald verlof bestaat.

Zo'n dingen zijn het resultaat van strijd, niet van de goedertierendheid van de werkgever of de staat want die trekken aan hetzelfde zeel.

De strijd van de georganiseerde werknemers gaat in essentie nog altijd over hetzelfde: het verdedigen van wat in het belang is van de werknemers. Er valt kritiek te leveren op hoe vakbonden georgeniseerd zijn en hoe ze die strijd voeren, maar die kritiek lever ik intern: het is namelijk mijne vakbond en niet die van de patroons of de fascisten die niet toevallig aan dezelfde kant staan. Dat hebben ze altijd gedaan.

Wat de vakbond mag of niet mag wordt dus bepaald door haar leden. De patroons, deurwaarders, flikken en fascisten hebben daar niks over te zeggen. Het is een kwestie van macht. Ik roep de vakbond op om een massale actie te organiseren waarbij we met duizenden voor de Carrefour en Ikea gaan staan. We zullen eens zien wat de deurwaarders en flikken dan nog in de pap te brokken hebben.

Sommigen hier denken dat het een kwestie van legaliteit is maar ze vergissen zich: dit soort strijd wordt niet gewonnen door wie de wet aan zijn kant heeft, maar door wie het sterkst is. Dat is altijd zo geweest.

En als de patroons en de staat het de mensen moeilijk of onmogelijk maken hun belangen te verdedigen door te staken, dan vinden mensen andere manieren. En dan moeten patroons en politici niet verschieten als er fabrieken opgeblazen of bedrijfsleiders gegijzeld worden.

Wat betreft het 'onder druk zetten' van collega's: veel van de 'werkwillige' werknemers van Carrefour en Ikea zijn het eens met de ideeën en eisen van de vakbond maar door hun precaire contracten zijn ze niet in staat aan de actie deel te nemen. Omdat ze van de patroon afhankelijk zijn voor hun inkomen, staan ze onder druk om toch maar te gaan werken, tegen hun ideeën en hun collaga's in. Ze zin niet 'werkwillig', ze zijn gedwongen om te werken. Dat is de realiteit: als je je afvraagt wie wie onder druk zet, wees dan maar zeker dat de grootste druk komt vanuit de economische noodzaak om op het einde van de maand genoeg in kas te hebben om de huishuur, de school en den elentriek te kunnen betalen. Dat is de échte druk die wordt gezet: de afhankelijk. Als mensen daarven bevrijd waren, zouden ze zeker meestaken.

Natuurlijk mogen stakers het hun sukkelende, twijfelende en onzekere collega's onmogelijk maken te werken. Als ze 'werkwillig' zijn, krijgen ze toch hun loon. En de staking kan dan doorgaan tot de eisen zijn ingewilligd.

Je doet zulke uitspraken en dan ben je verbaasd dat de vakbonden terecht steun verliezen en men vragen stelt bij het nut en de vorm van de vakbonden? De "vakbonden" hebben niet het groot gelijk, ze hebben rechten maar ook plichten, waar haal je het recht vandaan om anderen hun rechten te ontzeggen? Hoe durf je degene die wensen te werken te infantiliseren?

[ministe van agitatie]

Oorspronkelijk geplaatst door Sfax

zij die opslag krijgen, krijgen dat niet als gunst, maar omdat ik effectief vind dat ze dat verdienen.

Da's dus een gunst: ze krijgen het zoals een braaf kind een snoepje verdient als het doet wat het gezegd wordt. Maar werknemers zijn geen kleine kinderen: ze eisen rechten en dwingen die ook af.

Aan afdwingen hebben jullie daar niets te zeggen; in die positie zitten jullie immers niet.

We zullen zien tot wat de escalatie bij Carrefour leidt, wie het eerst door de knieën gaat, hoeveel verlies Carrefour week na week financieel bereid is te tillen. Het is een kwestie van krachtsverhoudingen, van macht en het feit dat Carrefour vandaag sommige rechtbanken voor haar kar spant, is overduidelijk een zwaktebod dat hen nog zuur zal opbreken.

Met willekeur heeft dat ook weinig te maken; de keuzes zijn heel bewust gemaakt. Heb je daar iets op tegen?

Als de keuze afhangt van jouw interpretatie van wat een brave knecht is, van wie netjes doet wat hem gezegd wordt, van welk kind zijn bordje voldoende heeft leeggegeten, dan is dat willekeur. En ja, daar heb ik zeker iets op tegen.

Politieke overtuiging is letterlijk het laatste van mijn zorgen; zelfs "mijn juiste partij" kan jij niet inschatten. Maar ik beslis inderdaad wie een opslag verdiend heeft en wie niet. Heb je daar een probleem mee? Dacht je werkelijk dat jij of je vakbond dat ging beslissen?

Denken dat je willekeurig kan beslissen is een politieke overtuiging natuurlijk. Denken dat je beter onderhandelt met georganiseerde werknemers is een andere overtuiging. Kiezen voor een overlegmodel is een politieke overtuiging, net als kiezen voor het conflictmodel.
Je werknemers afpersen om ze het staken te beletten is een politieke strategie. En natuurlijk heb ik daar iets op tegen. En als de georganiseerde werknemers via de vakbond genoeg macht hebben, dan wegen ze mee op de beslissing.

Die onvoorstelbare macht zit in jouw hoofd, maar nergens anders. De aanhang van de vakbond begint meer en meer af te kalven, en dat steekt je tegen, dat is wel duidelijk.

Dat valt in ons land (en Europa in het algemeen) bijzonder goed mee. Ik maak me daar geen zorgen over, zeker niet als de conflicten toenemen en de uitbuitingsraad stijgt. Uw werknemers zijn wel braaf omdat ze niet altijd anders kunnen, maar achter uw rug steken ze de middelvinger op. En als ze kwaad worden, dan ligt uw bedrijfje op apengapen.

Het zal volstaan om enkele van die aanstokers juridisch tot op het bot te pluimen (en dat is wat in zo'n gevallen gebeurt; ze zijn immers hoofdelijk aansprakelijk).

Yep, dat proberen de patroons en kapitalisten al sinds mensenheugenis en daarvoor dient de staat natuurlijk: om in de klassenstrijd de kant van de patroons te kiezen.
En al veel succes mee behaald de afgelopen 150 jaar? Al veel strijdpunten kunnen tegenhouden? Veel rechten kunnen afpakken? Kinderarbeid bleef behouden, de 12-urendag? Het verbod op vakbonden en stakingen kunnen realiseren? Nee dus.

Ik ben niet echt onder de indruk van het zoveelste stidentje dat Marx denkt begrepen te hebben en dat denkt dat hij de wapens eens zal gaan opnemen...

Ik ben geen student. Mijn oudste zoon is dat. Ik denk niet de wapens te gaan opnemen (tenzij de omstandigheden me daartoe dwingen) maar ik ken de geschiedenis van de arbeidersklasse een beetje. Als de arrogantie van de werkgevers hen de strot uitkomt, dan kloppen ze er eens goed op. Als de rijkswacht hen probeert tegen te houden, dan kloppen ze daar ook eens goed op. En als het hen allemaal teveel wordt, dan bestormen ze politiekantoren, maken wapens buit en steken alles in de fik. Zo is het altijd gegaan.

Als dat de optie is, voor mij niet gelaten. Maar ik denk dat patroons meer belang hebben bij een overlegmodel en dus vakbonden. Want de ultieme confrontatie verliezen ze altijd: ze zijn namelijk met véél minder.

[ministe van agitatie]

Oorspronkelijk geplaatst door omaplop

ze zijn niet werkwillig????

Als je zo redeneert, dan zou iedereen natuurlijk liever niet gaan werken en zijn loon zo ontvangen!!!

Natuurlijk gaan de meeste mensen liever niet werken. Als ze hun boterham op een andere manier konden verdienen zouden ze dat zeker doen.

Wat dacht je? Dat arbeiders voor hun plezier full continu shiften draaien? Dat de treinen om 7 uur afgeladen vol zitten met mensen die daarvoor kiezen? Dat mensen uren in de file gaan staan voor hun plezier? Dat laaggeschoolde vrouwen uren achter elkaar artikels voorbij een kassa schuiven als hobby?

Mensen verkopen hun arbeid omdat ze niet anders kunnen. Vrije mensen doen dat niet.

[Sfax]

Oorspronkelijk geplaatst door ministe van agitatie

Da's dus een gunst: ze krijgen het zoals een braaf kind een snoepje krijgt als het doet wat het gezegd wordt. Maar werknemers zijn geen kleine kinderen: ze eisen rechten en dwingen die ook af.

Kijk eens aan; beloningen mogen al niet meer volgen op degelijke prestaties. Iedereen moet ze kunnen krijgen, van de beste tot de slechtste. En dan vraag jij je af waarom de aanhang van de vakbond begint te tanen...

We zullen zien tot wat de escalatie bij Carrefour leidt, wie het eerst door de knieën gaat, hoeveel verlies Carrefour week na week financieel bereid is te tillen. Het is een kwestie van krachtsverhoudingen, van macht en het feit dat Carrefour vandaag sommige rechtbanken voor haar kar spant, is overduidelijk een zwaktebod dat hen nog zuur zal opbreken.

De vakbondskassen zullen snel genoeg leeg zijn
Dat de vakbond nu moord en brand schreeuwt, omdat ze niet ongeremd mogen doen wat zij willen, is overduidelijk zwaktebod dat hun reeds zuur aan het opbreken is .

Als de keuze afhangt van jouw interpretatie van wat een brave knecht is, van wie netjes doet wat hem gezegd wordt, van welk kind zijn bordje voldoende heeft leeggegeten, dan is dat willekeur. En ja, daar heb ik zeker iets op tegen.

Pech gehad; de beslisisng is immers al genomen.
Zij die de keuze gemaakt hebben om mee te staken, mogen daar nu de gevolgen van dragen. Mooi en rechtvaardig zowaar .

Denken dat je willekeurig kan beslissen is een politieke overtuiging natuurlijk. Denken dat je beter onderhandelt met georganiseerde werknemers is een andere overtuiging. Kiezen voor een overlegmodel is een politieke overtuiging, net als kiezen voor het conflictmodel.
Je werknemers afpersen om ze het staken te beletten is een politieke strategie. En natuurlijk heb ik daar iets op tegen. En als de georganiseerde werknemers via de vakbond genoeg macht hebben, dan wegen ze mee op de beslissing.

In individuele verloning, hebben ze nooit ofte nimmer iets mee te zeggen. Dat doel op zich nastreven, is hun eigen stellingen ondergraven .
Vooral doen dus
Veel afpersing is daar niet aan trouwens; goede werknemers worden beloond, slechte werknemers niet. Werknemers die gaan staken zonder reden (zoals begin oktober), zijn geen goede werknemers.

Dat valt in ons land (en Europa in het algemeen) bijzonder goed mee. Ik maak me daar geen zorgen over, zeker niet als de conflicten toenemen en de uitbuitingsraad stijgt. Uw werknemers zijn wel braaf omdat ze niet altijd anders kunnen, maar achter uw rug steken ze de middelvinger op. En als ze kwaad worden, dan ligt uw bedrijfje op apengapen.

Ze doen maar; bedrijven start je elders even eenvoudig op. Dat zij dan geen loon meer hebben, is hun probleem.
Het leuke is dat het gros van de werknemers dat zonder meer doorhebben. Dat ze zien dat hun vakbonden dat niet willen inzien, zorgt enkel dat de macht van de vakbond nog sneller zal aftakelen .

Yep, dat proberen de patroons en kapitalisten al sinds mensenheugenis en daarvoor dient de staat natuurlijk: om in de klassenstrijd de kant van de patroons te kiezen.
En al veel succes mee behaald de afgelopen 150 jaar? Al veel strijdpunten kunnen tegenhouden? Veel rechten kunnen afpakken? Kinderarbeid bleef behouden, de 12-urendag? Het verbod op vakbonden en stakingen kunnen realiseren? Nee dus.

Probeer gerust om schade te berokkenen
Ik ben benieuwd

Ik ben geen student. Mijn oudste zoon is dat. Ik denk niet de wapens te gaan opnemen (tenzij de omstandigheden me daartoe dwingen) maar ik ken de geschiedenis van de arbeidersklasse een beetje. Als de arrogantie van de werkgevers hen de strot uitkomt, dan kloppen ze er eens goed op. Als de rijkswacht hen probeert tegen te houden, dan kloppen ze daar ook eens goed op. En als het hen allemaal teveel wordt, dan bestormen ze politiekantoren, maken wapens buit en steken alles in de fik. Zo is het altijd gegaan.

Als dat de optie is, voor mij niet gelaten. Maar ik denk dat patroons meer belang hebben bij een overlegmodel en dus vakbonden. Want de ultieme confrontatie verliezen ze altijd: ze zijn namelijk met véél minder.

Again, wat dreigementjes van een (overjaars in dit geval, zo blijkt) studentje, maken weinig indruk. Ze duiden er enkel op dat je aan het einde van je latijn gekomen bent

[The Joker]

Ach, zo kennen we het weer, verplichte solidariteit. Onder het mom van solidariteit kan je natuurlijk veel goedpraten.

[ministe van agitatie]

Oorspronkelijk geplaatst door Sfax

Kijk eens aan; beloningen mogen al niet meer volgen op degelijke prestaties.

Juist ja, werknemers wensen geen beloning, dat is - zoals ik al schreef - voor kindjes. Werknemers wensen een verloning: loon naar werken dus. Dat is hun recht en in tegenstelling tot een beloning geen willekeur.

Jij wil graag dat werknemers afhankelijk zijn van hun baas zoals kinderen dat zijn van volwassenen. Dat is een vuige paternalistische houding, getuigend van een 19de eeuwse mentaliteit.

De vakbondskassen zullen snel genoeg leeg zijn

Het systeem werkt al 150 jaar en kan nog een tijdje mee. En als de kassen leeg zijn, dan organiseren werknemers hun solidariteit anders, onderling. Solidariteit is een wapen.

Dat de vakbond nu moord en brand schreeuwt, omdat ze niet ongeremd mogen doen wat zij willen, is overduidelijk zwaktebod dat hun reeds zuur aan het opbreken is .

Niet omdat ze niet mogen doen wat ze willen, maar omdat het overlegmodel wordt uitgehold, omdat het patronaat aanstuurt op een confrontatie. Daar zijn vakbonden geen voorstanders van omdat ze dragers zijn (geworden) van overleg. Tot mijn spijt overigens, ik heb liever strijdsyndicaten.

Zij die de keuze gemaakt hebben om mee te staken, mogen daar nu de gevolgen van dragen. Mooi en rechtvaardig zowaar .

Zoals brave kindjes op de computer mogen spelen als ze hun kamer hebben opgeruimd... Uw taalgebruik is inderdaad verhelderend.

Veel afpersing is daar niet aan trouwens; goede werknemers worden beloond, slechte werknemers niet. Werknemers die gaan staken zonder reden (zoals begin oktober), zijn geen goede werknemers.

Slechte werknemers moet je ontslaan.

Ze doen maar; bedrijven start je elders even eenvoudig op. Dat zij dan geen loon meer hebben, is hun probleem.

Een bedrijf overnemen en in zelfbeheer runnen is ook niet zo moeilijk. De geschiedenis staat er bol van en het gebeurt de laatste decennia steeds vaker. Niet toevallig trouwens.

Probeer gerust om schade te berokkenen

Het is niet mijn ambitie schade te berokkenen. Ik leg uit hoe op de spits gedreven conflicten in het verleden zijn uitgedraaid. Ik waarschuw het patronaat dat ze in hun eigen vel snijden als ze het conflict met werknemers op de spits drijven.



Again, wat dreigementjes van een (overjaars in dit geval, zo blijkt) studentje, maken weinig indruk. Ze duiden er enkel op dat je aan het einde van je latijn gekomen bent [/quote]