ik geef alle gefrustreerde werkezels hetgeen ik van hen via rsz kreeg terug.

[King of beggars and fleas]

Oorspronkelijk geplaatst door Knipp

ook goed, maar krijg ik een fiscaal attest ?

we zijn niet erkend omdat we te kritisch zijn en echt voor de armen hun rechten opkomen, ons niet laten gebruiken om een project te worden dat de armen braaf houdt enz. Een goei syndicaat ( belangenorganisatie ) moet trouwens altijd onafhankelijk ziijn en blijven. Diens brood men eet diens woord men spreekt.

Op je uitnodiging om een pint te gaan pakken wil ik evenwel graag ingaan.
Ik zal je straks een PM sturen maar nu ga ik wandelen en genieten van de zon die gelukkig nog gratis is.

welgermeende groeten

[cookie@vws]

[indent][quote=CHIPIE;1571218]Ik hoop dat niet veel armen deze draad zullen lezen, want hier wordt wel echt de spot gedreven met de echte kansarmen.. Met mensen, die echt uit de armoede willen geraken...

Maar als die het van de Onsterfelijke en zijn trawanten moeten hebben, tja... rampzalig...

[cookie@vws]

Oorspronkelijk geplaatst door Knipp

By the way King, krijg ik een fiscaal attest als ik 30 euro stort voor je vzw ?

Waarom? Ga je gemeenschapsgeld aan ons storten?

[King of beggars and fleas]

Oorspronkelijk geplaatst door Knipp

Jaja, daarom dat die Polen ervoor verhuizen en Nigerianen hun leven riskeren om hier aan wal te raken.

Voor 90% van de wereld zijn dat fantastische jobs,
maar niet voor de salonkansarmen in belgië natuurlijk.

die polen kunnen daar in polen wel ferm mee vooruitkomen he. de kansarmen van hier kunnen er niet eens een nieuw salon mee kopen

armoede kan nooit een motivator zijn om te werken - alleen welvaart is dat.
of maw boter bij de vis !

[King of beggars and fleas]

De ’hardwerkende Vlaming’, consumentisme en de actieve welvaartstaat
door Diogenes van Gent

Tijdens hun al meer dan twee jaar durende kruistocht tegen de werklozen en het brugpensioen hebben de neoliberalen al het mogelijke gedaan om iedereen te doen geloven dat niet het kapitalisme verantwoordelijk is voor de hoge werkloosheid van de voorbije dertig jaar, maar de werklozen, die te lui zouden zijn om te werken.


De VLD heeft nu een nieuwe fase ingezet in deze kruistocht met een hulde aan mensen, voor wie de zin van het leven erin bestaat zich kapot te werken om zoveel mogelijk te kunnen consumeren, waarbij het zeer belangrijk is meer te kunnen consumeren dan de anderen, die allemaal concurrenten zijn. Volgens de neoliberalen is het immers van de stresserende arbeid van deze hardwerkende Vlamingen dat de luie werklozen profiteren.

In de negentiende eeuw hebben de christelijke godsdiensten ervoor gezorgd dat mensen zich neerlegden bij hun uitbuiting. Pastoors en dominees vertelden dat de bestaande orde gewild was door hun god, dat brave arbeiders na hun dood naar de hemel zouden gaan en dat stoute kapitalisten eeuwig zouden branden in het vuur van de hel. Terecht noemde Karl Marx de godsdienst in zijn tijd opium van het volk. Vandaag kan men dat bij ons niet meer zeggen over de christelijke godsdiensten, maar er zijn andere middelen gekomen om de mensen hun uitbuiting te doen aanvaarden. Men doet hen geloven dat ze belang hebben bij hun uitbuiting, omdat ze er goed voor betaald worden en daardoor kunnen genieten van alle mogelijke producten en diensten, die volgens het neoliberale denken onmisbaar zijn voor ieder menselijk wezen. Er is nieuw opium voor het volk.

De voorbije dertig jaar is de werkdruk voortdurend toegenomen. Maar niet iedereen protesteert daartegen, want tegelijkertijd zijn de lonen gestegen. De mensen hebben dus meer geld om uit te geven aan een toenemend aantal nieuwe producten en diensten en er zijn er die daar een troost in zien voor de nieuwe vorm van uitbuiting, die het uitpersen van de werknemers is. Ze verzetten zich er niet tegen, want ze geloven het neoliberale verhaal, dat zegt dat ze belangrijke mensen zijn, omdat ze dank zij hun uitputtende arbeid naar hartelust kunnen consumeren. Alle nieuwigheden, waarvan de reclame verkondigt dat iedereen ze nodig heeft, kopen ze zo vlug mogelijk om zoveel mogelijk concurrenten voor te zijn. Hun vakantiereizen moeten beter en talrijker zijn dan die van de concurrentie. Voor hun consumptie zijn ze bereid ziek te worden van de stress op het werk en tijdens hun vrije tijd. Het zijn de hardwerkende Vlamingen, voor wie de VLD nu in de bres springt.

Ze zijn eigenlijk nooit tevreden. Als ze een dure wagen gekocht hebben en een concurrent een paar maanden later een duurdere wagen koopt, hebben ze een probleem. Ze willen altijd meer en hebben nooit genoeg. En altijd is er wel een concurrent die het beter doet dan zij. Op de duur raken ze verzuurd, ondanks al hun geld en hun prestaties.

Hardwerkende Vlamingen zijn volgelingen van God Economie. Ze geloven dat de economie eeuwig kan en moet blijven groeien op de eindige planeet aarde. Ze geloven dat de mens wel een oplossing zal vinden voor de opwarming van de aarde zonder dat er een einde moet komen aan de groei van de economie in de rijke landen. Hun grootste probleem is de vergrijzing, want als er door die vergrijzing meer geld zou nodig zijn voor de verzorging van oude mensen, zou er minder geld overblijven om voor de lol met auto’s rond te rijden, een toenemend aantal vliegtuigreizen te maken en zijn weelde te tonen door alle mogelijke nieuwe prullen te kopen en dure geschenken te geven aan familieleden en vrienden.

Wij kennen nu een periode van zestig jaar vrede. De welvaart groeit. De gemiddelde levensverwachting van de mensen stijgt voortdurend. Zo iets is nog nooit gebeurd in de geschiedenis en ook vandaag zijn vrede en welvaart beperkt tot een aantal rijke landen. Indien onze voorouders zouden terugkeren, zouden ze niet kunnen begrijpen dat er bij ons zoveel verzuring bestaat en zouden ze vragen waarom de mensen tegenwoordig niet rustiger werken en leven, zodat ze geen stress opdoen. Het antwoord op die vraag is dat het geloof in de vroegere goden verdwenen is en dat in de plaats het neoliberale geloof gekomen is, dat de mensen voorhoudt dat ze nooit genoeg kunnen hebben en dat ze hard moeten werken om steeds meer te kunnen consumeren.

Ik doe niet mee aan die neoliberale levenswijze. Ik was net geen negentien jaar, toen ik besloot het mij opgedrongen christelijk geloof vaarwel te zeggen en ik heb geen nieuw geloof nodig en zeker geen geloof dat mij verplicht de anderen te beschouwen als concurrenten en door mijn consumptie bij te dragen tot het onleefbaar maken van de kleine planeet, waarop ik geboren ben. Het christelijk geloof had tenminste de naastenliefde als voornaamste deugd. Ik noem ze liever broederlijkheid of solidariteit, maar ik vind het wel een heel mooie deugd. Alle mensen worden broeders. Vandaag wil het neoliberale geloof dat alle mensen concurrenten worden. Ik walg van een samenleving, waarin iedereen een concurrent moet zijn van iedereen.

Ik heb geluk gehad door geboren te worden in een tijdperk van langdurige vrede en grote welvaart, maar ik dank mijn geluk ook aan anderen. De miserabelen uit de negentiende en de eerste helft van de twintigste eeuw hebben ervoor gevochten dat hun nakomelingen zouden leven in een betere wereld dan die van ellende, armoede, uitbuiting, verdrukking, vernederingen en oorlog, die de hunne was. Heel wat miserabelen hebben hun leven verloren in de strijd voor een andere wereld. Door de langdurige en erg moeizame strijd van die verworpenen der aarde heb ik kunnen studeren aan een universiteit en daardoor heb ik het op de arbeidsmarkt gemakkelijker gehad dan mensen zonder universitair diploma. Ik heb kunnen kiezen voor werken zonder al te veel stress, wat niet voor iedereen mogelijk is. Ik dank dat aan het proletariaat van de vorige eeuwen en omdat ik meen dat ik die mensen erkentelijk moet zijn voor wat ze voor mij gedaan hebben, word ik kwaad, wanneer politici die zich links noemen, door hun daden het bewijs leveren dat ze misprijzend neerkijken op de miserabelen van vandaag, voor wie ze nog wel iets willen doen, maar dan toch vooral wanneer het ook goed is voor iedereen.

Als er iets nieuws op de markt komt, vraag ik mij af of ik er iets kan mee doen. Ik maak dan eigenlijk een kosten-batenanalyse. Volgens de neoliberalen moet de overheid altijd zo een analyse maken, voor ze het geld van de belastingbetalers uitgeeft, maar mogen consumenten dat nooit doen, omdat dat de groei van de economie zou kunnen temperen. Ik maak dus wel een kosten-batenanalyse. Toen de reclame vertelde dat iedereen een gsm nodig had, heb ik mij afgevraagd wat ik er zou kunnen mee doen. Ik heb maar een geval gevonden, waarin een gsm nuttig zou zijn voor mij, namelijk om de pechdienst op te bellen, wanneer ik ’s nachts op een afgelegen plaats een panne zou hebben met mijn auto. Maar ik beperk mijn autogebruik, rijd vrijwel nooit ’s nachts en laat mijn wagen goed onderhouden. De kans dat ik ooit een gsm zou nodig hebben wegens een nachtelijke autopanne is dus heel gering en het besluit van mijn kosten-batenanalyse voor de gsm was bijgevolg dat het ene kleine voordeel niet opwoog tegen de nadelen. Ik heb dus niet moeten werken om een gsm te kunnen kopen en gebruiken.

Uit mijn kosten-batenanalyse voor het internet is gebleken dat ik slechts een reden heb om een aansluiting te nemen, maar die is zo belangrijk dat ik het onverantwoord zou vinden er geen te hebben. Het internet is een onmisbaar wapen in de strijd tegen de neoliberale mondialisering. Ik denk dat iedereen die wil ageren voor een betere wereld, niet anders kan dan er op een creatieve manier gebruik van te maken. Dat is uiteraard heel wat anders dan lukraak surfen, chatten en muziek downloaden. Aan die internetactiviteiten doe ik niet mee.

Heel de geschiedenis hebben de mensen moeten werken om voedsel te hebben en zich te beschermen tegen allerlei gevaren. Werken was een noodzaak, maar daarom vonden de mensen het niet altijd aangenaam. Vandaag is het niet anders. Natuurlijk werken we niet alleen voor dingen die levensnoodzakelijk zijn. We werken ook om dingen te bekomen die we leuk vinden. Dat is trouwens geen nieuwigheid van onze tijd. Ook in het verleden hebben de mensen dat gedaan, wanneer ze daar de kans toe kregen. Nieuw is wel dat de mensen vandaag ingepompt wordt dat ze moeten werken om zich van alles aan te schaffen, dat wordt voorgesteld als levensnoodzakelijk voor iedereen, hoewel het dat het helemaal niet is.

In de hedendaagse samenleving houdt de overgrote meerderheid van de bevolking zich niet bezig met de productie van het eigen voedsel. De meest diverse taken worden uitgevoerd en met het loon dat de mensen daarvoor krijgen, kunnen ze van alles kopen, waaronder voedsel. Maar wat doe je nu, als je inkomsten een stuk hoger zijn dan wat je denkt nodig te hebben om behoorlijk te leven? Je werk opzeggen gaat niet, want dan vallen je inkomsten volledig weg. Je kan proberen een job te vinden met minder werkuren en een lager loon, maar de kans is zo goed als onbestaande om een baan te vinden, waar je naar je eigen mening net genoeg mee verdient. Eigenlijk kan je maar kiezen tussen twee mogelijkheden. Ofwel spaar je het geld dat je niet nodig hebt en dan gaat het na je dood naar je erfgenamen, ofwel zoek je mogelijkheden om het zoveel mogelijk uit te geven, ook al vind je sommige uitgaven helemaal niet nodig.

Voor het neoliberale denken is alleen de tweede mogelijkheid menswaardig. Een belangrijke neoliberale deugd is immers presteren, wat betekent zoveel mogelijk geld verdienen en dat geld besteden aan alle mogelijke producten en diensten. We moeten ons vooral niet afvragen wat wijzelf aangenaam vinden. Wij moeten doen wat de neoliberale ideologie voorschrijft als noodzakelijk en leuk. Wij moeten met een auto rijden, zes tot acht keer per jaar op reis gaan naar verafgelegen streken, dure geschenken kopen en zoveel mogelijk het internet gebruiken. Geld sparen, geen auto kopen, nooit op reis gaan naar het andere eind van de wereld en leven zonder internetaansluiting is voor het neoliberale denken een uiting van achterlijkheid.

Nieuw voor het neoliberale tijdperk is ook dat werken synoniem geworden is voor werken voor een loon. De hardwerkende Vlaming van de neoliberalen is altijd iemand die betaald wordt om te werken. Ik lees elke dag twee kranten, elke maand "Le Monde diplomatique" en af en toe zoek ik wat informatie op het internet, maar dat is niet werken, want ik word er niet voor betaald. Mocht echter vice-minister-president Vandenbroucke mij aanwerven als lakei en mij ondermeer de opdracht geven kranten in te kijken om te zien wat er over hem geschreven wordt en na te gaan of er in "Le Monde diplomatique" en op andersmondialistische websites artikels staan die rechtstreeks of onrechtstreeks de theorie van de aktieve welvaartsstaat bekritiseren, dan zou ik de wedde van lakei krijgen en dus zou alles wat ik voor hem doe, werken genoemd worden. Wat niet werken is, wanneer ik het voor mijzelf doe, is wel werken, wanneer ik het zou doen als lakei van vice-minister-president Vandenbroucke.

De hardwerkende Vlamingen hebben steeds meer pillen nodig tegen ziekten die ze opdoen door hun stresserende arbeid en hun misschien nog meer stresserende activiteiten tijdens hun vrije tijd. Maar daarover zwijgen de neoliberalen in alle talen, want de enige echte remedie tegen deze kwalen is de vermindering van de arbeidsdruk en een rustiger gedrag tijdens de vrije tijd. Om gezond te blijven zouden de hardwerkende Vlamingen minder hard moeten gaan werken en zo iets kan een neoliberaal natuurlijk niet over de lippen krijgen, want als ze minder hard zouden werken, zouden ze minder kunnen consumeren en dat zou schadelijk zijn voor de groei van de economie.

Omdat de neoliberalen geloven dat de mens een consumptiebeest is en daarom zoveel mogelijk geld wil verdienen om zoveel mogelijk te kunnen consumeren, hebben ze de werkloosheidsval aller werkloosheidsvallen nog altijd niet ontdekt. Het is de val, waarin veel oudere werklozen zitten.

Als je werkloos wordt, wanneer je ouder bent dan vijftig jaar, is de kans niet groot dat je ooit nog een behoorlijke job vindt. Je hebt dan twee mogelijkheden. Je kan ander werk zoeken met als resultaat dat de meeste van je sollicitatiebrieven niet beantwoord worden en dat je alleen maar antwoorden krijgt, waarin staat dat je te oud bent voor een job. Als zo een situatie blijft aanslepen, word je uiteindelijk neerslachtig en zelfs ziek. Je kan je ook neerleggen bij het onvermijdelijke en je troosten met de gedachte dat je niet alleen bent. Natuurlijk kan je zo iets alleen maar doen, als je werklozensteun je toelaat verder te leven zonder financiële problemen. Als je een eigen woning hebt en je kinderen afgestudeerd zijn en werk hebben, gaat dat meestal wel, op voorwaarde dat je in staat bent te weerstaan aan de neoliberale sirenenzangen over de voor iedereen noodzakelijke consumptie. Je bent dan gewoon met vervroegd pensioen, al heb je officieel het statuut van oudere werkloze. Vanaf achtenvijftig jaar ben je vrijgesteld van de verplichting om nog werk te zoeken en te aanvaarden, mits je daartoe bij de RVA een aanvraag indient.

De meerderheid van de oudere werklozen doet die aanvraag. Volgens de neoliberalen wil dat zeggen dat die mensen luiaards zijn, die niet willen werken. De waarheid is anders. Die mensen zouden tot vijfenzestig jaar gewerkt hebben, indien ze niet ontslagen waren, en ze hebben de zekerheid van het statuut van oudere werkloze verkozen boven de ziekmakende onzekerheid van het zoeken naar werk, waarvan iedereen weet dat het er niet is. En eens je aanvaard hebt dat de laatste fase van je leven begonnen is, heb je geen lust meer om opnieuw te gaan werken voor een baas, zelfs voor veel geld. De remedie voor de andere werkloosheidsvallen, ervoor zorgen dat je veel meer verdient door te werken dan door werkloos te blijven, helpt hier niet.

Verhofstadt en Vandenbroucke begrijpen dat niet en zijn verontwaardigd, omdat een metaalbewerker die met brugpensioen gestuurd is, weigert zijn oude job weer te gaan uitoefenen. Wanneer het kapitalisme geen werk heeft voor vele honderdduizenden werklozen, zijn ze niet verontwaardigd over dat onrecht en spreken ze over de noodzaak om de werklozen te activeren en te controleren. Wanneer een kapitalist niet onmiddellijk mensen vindt voor een paar banen, zijn ze boos op mensen die menen dat ze in hun leven al genoeg uitgebuit zijn en dat de kapitalist maar jonge werklozen moet zoeken en ze zo nodig een opleiding geven.

Als er iets is, waar ik een hekel aan heb, dan is het selectieve domheid. Het is de domheid van slimme mensen die hun uiterste best doen om iets niet te willen begrijpen, omdat ze er belang bij hebben het niet te begrijpen. Een staaltje daarvan hebben we meegemaakt tijdens de kruistocht tegen het brugpensioen en de luie werklozen. Allerlei slimme intellectuelen kwamen voortdurend vertellen dat meer mensen aan het werk moeten zijn om de sociale zekerheid in stand te houden en dat daarom meer mensen van boven de vijftig jaar moeten werken.

Als meer mensen werken, zijn er hogere inkomsten voor de sociale zekerheid. Dat is juist. Stel nu dat de bevoegde deskundigen zouden berekend hebben dat er voor de redding van de sociale zekerheid 200.000 mensen meer aan het werk zouden moeten zijn dan vandaag het geval is, dan is het totaal onbelangrijk tot welke categorie die 200.000 bijkomende werknemers behoren. Het enige wat kan gezegd worden, is dat het er 200.000 moeten zijn. Het mogen 125.000 vrouwen en 75.000 mannen zijn, 110.000 allochtonen en 90.000 autochtonen, 175.000 mensen beneden de 25 jaar en 25.000 tussen 25 en 35 jaar, het is allemaal gelijk, als het er in totaal maar 200.000 zijn. Als er dus 200.000 mensen jonger dan vijftig jaar aan het werk kunnen gezet worden, kan het probleem van de toekomst van de sociale zekerheid opgelost worden zonder dat mensen ouder dan vijftig jaar aan het werk moeten gezet worden. Iets anders zeggen dan dat er in totaal 200.000 bijkomende werknemers nodig zijn, is in dit geval een uiting van onnozelheid. Toch is zulke onnozelheid schaamteloos uitgekraamd door een hoop slimme mensen, onder wie de uitvinder en de aanhangers van de theorie van de actieve welvaartsstaat. Ze wilden tot elke prijs de stelling doen ingang vinden dat het kapitalisme niet de oorzaak is van de werkloosheid en daarom hebben ze zich gedragen als onnozelaars.

Als er 200.000 mensen bijkomend aan het werk moeten gezet worden, moeten er 200.000 nieuwe banen komen. Als er geen 200.000 nieuwe banen komen, kunnen er geen 200.000 mensen bijkomend aan het werk gezet worden. Hoe logisch dat ook moge zijn, de aan selectieve domheid lijdende intellectuelen hebben het nooit gezegd. Uit hun woorden kon alleen maar worden afgeleid dat het volstond dat er 200.000 mensen bereid waren aan de slag te gaan, opdat er vanzelf 200.000 nieuwe jobs zouden ontstaan.

Het ergste vind ik dan nog dat de supporters van de theorie van de actieve welvaartsstaat er verbaasd over waren dat zoveel mensen hun onnozelheid doorzien hebben en massaal deelnamen aan de vakbondsacties tegen hun zogenaamd generatiepact. Voor hoe dom houden ze de mensen eigenlijk? Het verzet tegen de beperkingen van het brugpensioen zou trouwens veel zwakker geweest zijn, indien de regering met haar maatregelen gewacht had tot er werk was voor alle jongeren, met inbegrip van de allochtonen, en de werkgevers verplicht zouden geweest zijn om ouderen in dienst te houden bij gebrek aan jongeren om hen te vervangen.

bron

[Chipie]

Oorspronkelijk geplaatst door King of beggars and fleas

De ’hardwerkende Vlaming’, consumentisme en de actieve welvaartstaat
door Diogenes van Gent

Tijdens hun al meer dan twee jaar durende kruistocht tegen de werklozen en het brugpensioen hebben de neoliberalen al het mogelijke gedaan om iedereen te doen geloven dat niet het kapitalisme verantwoordelijk is voor de hoge werkloosheid van de voorbije dertig jaar, maar de werklozen, die te lui zouden zijn om te werken.


De VLD heeft nu een nieuwe fase ingezet in deze kruistocht met een hulde aan mensen, voor wie de zin van het leven erin bestaat zich kapot te werken om zoveel mogelijk te kunnen consumeren, waarbij het zeer belangrijk is meer te kunnen consumeren dan de anderen, die allemaal concurrenten zijn. Volgens de neoliberalen is het immers van de stresserende arbeid van deze hardwerkende Vlamingen dat de luie werklozen profiteren.

In de negentiende eeuw hebben de christelijke godsdiensten ervoor gezorgd dat mensen zich neerlegden bij hun uitbuiting. Pastoors en dominees vertelden dat de bestaande orde gewild was door hun god, dat brave arbeiders na hun dood naar de hemel zouden gaan en dat stoute kapitalisten eeuwig zouden branden in het vuur van de hel. Terecht noemde Karl Marx de godsdienst in zijn tijd opium van het volk. Vandaag kan men dat bij ons niet meer zeggen over de christelijke godsdiensten, maar er zijn andere middelen gekomen om de mensen hun uitbuiting te doen aanvaarden. Men doet hen geloven dat ze belang hebben bij hun uitbuiting, omdat ze er goed voor betaald worden en daardoor kunnen genieten van alle mogelijke producten en diensten, die volgens het neoliberale denken onmisbaar zijn voor ieder menselijk wezen. Er is nieuw opium voor het volk.

De voorbije dertig jaar is de werkdruk voortdurend toegenomen. Maar niet iedereen protesteert daartegen, want tegelijkertijd zijn de lonen gestegen. De mensen hebben dus meer geld om uit te geven aan een toenemend aantal nieuwe producten en diensten en er zijn er die daar een troost in zien voor de nieuwe vorm van uitbuiting, die het uitpersen van de werknemers is. Ze verzetten zich er niet tegen, want ze geloven het neoliberale verhaal, dat zegt dat ze belangrijke mensen zijn, omdat ze dank zij hun uitputtende arbeid naar hartelust kunnen consumeren. Alle nieuwigheden, waarvan de reclame verkondigt dat iedereen ze nodig heeft, kopen ze zo vlug mogelijk om zoveel mogelijk concurrenten voor te zijn. Hun vakantiereizen moeten beter en talrijker zijn dan die van de concurrentie. Voor hun consumptie zijn ze bereid ziek te worden van de stress op het werk en tijdens hun vrije tijd. Het zijn de hardwerkende Vlamingen, voor wie de VLD nu in de bres springt.

Ze zijn eigenlijk nooit tevreden. Als ze een dure wagen gekocht hebben en een concurrent een paar maanden later een duurdere wagen koopt, hebben ze een probleem. Ze willen altijd meer en hebben nooit genoeg. En altijd is er wel een concurrent die het beter doet dan zij. Op de duur raken ze verzuurd, ondanks al hun geld en hun prestaties.

Hardwerkende Vlamingen zijn volgelingen van God Economie. Ze geloven dat de economie eeuwig kan en moet blijven groeien op de eindige planeet aarde. Ze geloven dat de mens wel een oplossing zal vinden voor de opwarming van de aarde zonder dat er een einde moet komen aan de groei van de economie in de rijke landen. Hun grootste probleem is de vergrijzing, want als er door die vergrijzing meer geld zou nodig zijn voor de verzorging van oude mensen, zou er minder geld overblijven om voor de lol met auto’s rond te rijden, een toenemend aantal vliegtuigreizen te maken en zijn weelde te tonen door alle mogelijke nieuwe prullen te kopen en dure geschenken te geven aan familieleden en vrienden.

Wij kennen nu een periode van zestig jaar vrede. De welvaart groeit. De gemiddelde levensverwachting van de mensen stijgt voortdurend. Zo iets is nog nooit gebeurd in de geschiedenis en ook vandaag zijn vrede en welvaart beperkt tot een aantal rijke landen. Indien onze voorouders zouden terugkeren, zouden ze niet kunnen begrijpen dat er bij ons zoveel verzuring bestaat en zouden ze vragen waarom de mensen tegenwoordig niet rustiger werken en leven, zodat ze geen stress opdoen. Het antwoord op die vraag is dat het geloof in de vroegere goden verdwenen is en dat in de plaats het neoliberale geloof gekomen is, dat de mensen voorhoudt dat ze nooit genoeg kunnen hebben en dat ze hard moeten werken om steeds meer te kunnen consumeren.

Ik doe niet mee aan die neoliberale levenswijze. Ik was net geen negentien jaar, toen ik besloot het mij opgedrongen christelijk geloof vaarwel te zeggen en ik heb geen nieuw geloof nodig en zeker geen geloof dat mij verplicht de anderen te beschouwen als concurrenten en door mijn consumptie bij te dragen tot het onleefbaar maken van de kleine planeet, waarop ik geboren ben. Het christelijk geloof had tenminste de naastenliefde als voornaamste deugd. Ik noem ze liever broederlijkheid of solidariteit, maar ik vind het wel een heel mooie deugd. Alle mensen worden broeders. Vandaag wil het neoliberale geloof dat alle mensen concurrenten worden. Ik walg van een samenleving, waarin iedereen een concurrent moet zijn van iedereen.

Ik heb geluk gehad door geboren te worden in een tijdperk van langdurige vrede en grote welvaart, maar ik dank mijn geluk ook aan anderen. De miserabelen uit de negentiende en de eerste helft van de twintigste eeuw hebben ervoor gevochten dat hun nakomelingen zouden leven in een betere wereld dan die van ellende, armoede, uitbuiting, verdrukking, vernederingen en oorlog, die de hunne was. Heel wat miserabelen hebben hun leven verloren in de strijd voor een andere wereld. Door de langdurige en erg moeizame strijd van die verworpenen der aarde heb ik kunnen studeren aan een universiteit en daardoor heb ik het op de arbeidsmarkt gemakkelijker gehad dan mensen zonder universitair diploma. Ik heb kunnen kiezen voor werken zonder al te veel stress, wat niet voor iedereen mogelijk is. Ik dank dat aan het proletariaat van de vorige eeuwen en omdat ik meen dat ik die mensen erkentelijk moet zijn voor wat ze voor mij gedaan hebben, word ik kwaad, wanneer politici die zich links noemen, door hun daden het bewijs leveren dat ze misprijzend neerkijken op de miserabelen van vandaag, voor wie ze nog wel iets willen doen, maar dan toch vooral wanneer het ook goed is voor iedereen.

Als er iets nieuws op de markt komt, vraag ik mij af of ik er iets kan mee doen. Ik maak dan eigenlijk een kosten-batenanalyse. Volgens de neoliberalen moet de overheid altijd zo een analyse maken, voor ze het geld van de belastingbetalers uitgeeft, maar mogen consumenten dat nooit doen, omdat dat de groei van de economie zou kunnen temperen. Ik maak dus wel een kosten-batenanalyse. Toen de reclame vertelde dat iedereen een gsm nodig had, heb ik mij afgevraagd wat ik er zou kunnen mee doen. Ik heb maar een geval gevonden, waarin een gsm nuttig zou zijn voor mij, namelijk om de pechdienst op te bellen, wanneer ik ’s nachts op een afgelegen plaats een panne zou hebben met mijn auto. Maar ik beperk mijn autogebruik, rijd vrijwel nooit ’s nachts en laat mijn wagen goed onderhouden. De kans dat ik ooit een gsm zou nodig hebben wegens een nachtelijke autopanne is dus heel gering en het besluit van mijn kosten-batenanalyse voor de gsm was bijgevolg dat het ene kleine voordeel niet opwoog tegen de nadelen. Ik heb dus niet moeten werken om een gsm te kunnen kopen en gebruiken.

Uit mijn kosten-batenanalyse voor het internet is gebleken dat ik slechts een reden heb om een aansluiting te nemen, maar die is zo belangrijk dat ik het onverantwoord zou vinden er geen te hebben. Het internet is een onmisbaar wapen in de strijd tegen de neoliberale mondialisering. Ik denk dat iedereen die wil ageren voor een betere wereld, niet anders kan dan er op een creatieve manier gebruik van te maken. Dat is uiteraard heel wat anders dan lukraak surfen, chatten en muziek downloaden. Aan die internetactiviteiten doe ik niet mee.

Heel de geschiedenis hebben de mensen moeten werken om voedsel te hebben en zich te beschermen tegen allerlei gevaren. Werken was een noodzaak, maar daarom vonden de mensen het niet altijd aangenaam. Vandaag is het niet anders. Natuurlijk werken we niet alleen voor dingen die levensnoodzakelijk zijn. We werken ook om dingen te bekomen die we leuk vinden. Dat is trouwens geen nieuwigheid van onze tijd. Ook in het verleden hebben de mensen dat gedaan, wanneer ze daar de kans toe kregen. Nieuw is wel dat de mensen vandaag ingepompt wordt dat ze moeten werken om zich van alles aan te schaffen, dat wordt voorgesteld als levensnoodzakelijk voor iedereen, hoewel het dat het helemaal niet is.

In de hedendaagse samenleving houdt de overgrote meerderheid van de bevolking zich niet bezig met de productie van het eigen voedsel. De meest diverse taken worden uitgevoerd en met het loon dat de mensen daarvoor krijgen, kunnen ze van alles kopen, waaronder voedsel. Maar wat doe je nu, als je inkomsten een stuk hoger zijn dan wat je denkt nodig te hebben om behoorlijk te leven? Je werk opzeggen gaat niet, want dan vallen je inkomsten volledig weg. Je kan proberen een job te vinden met minder werkuren en een lager loon, maar de kans is zo goed als onbestaande om een baan te vinden, waar je naar je eigen mening net genoeg mee verdient. Eigenlijk kan je maar kiezen tussen twee mogelijkheden. Ofwel spaar je het geld dat je niet nodig hebt en dan gaat het na je dood naar je erfgenamen, ofwel zoek je mogelijkheden om het zoveel mogelijk uit te geven, ook al vind je sommige uitgaven helemaal niet nodig.

Voor het neoliberale denken is alleen de tweede mogelijkheid menswaardig. Een belangrijke neoliberale deugd is immers presteren, wat betekent zoveel mogelijk geld verdienen en dat geld besteden aan alle mogelijke producten en diensten. We moeten ons vooral niet afvragen wat wijzelf aangenaam vinden. Wij moeten doen wat de neoliberale ideologie voorschrijft als noodzakelijk en leuk. Wij moeten met een auto rijden, zes tot acht keer per jaar op reis gaan naar verafgelegen streken, dure geschenken kopen en zoveel mogelijk het internet gebruiken. Geld sparen, geen auto kopen, nooit op reis gaan naar het andere eind van de wereld en leven zonder internetaansluiting is voor het neoliberale denken een uiting van achterlijkheid.

Nieuw voor het neoliberale tijdperk is ook dat werken synoniem geworden is voor werken voor een loon. De hardwerkende Vlaming van de neoliberalen is altijd iemand die betaald wordt om te werken. Ik lees elke dag twee kranten, elke maand "Le Monde diplomatique" en af en toe zoek ik wat informatie op het internet, maar dat is niet werken, want ik word er niet voor betaald. Mocht echter vice-minister-president Vandenbroucke mij aanwerven als lakei en mij ondermeer de opdracht geven kranten in te kijken om te zien wat er over hem geschreven wordt en na te gaan of er in "Le Monde diplomatique" en op andersmondialistische websites artikels staan die rechtstreeks of onrechtstreeks de theorie van de aktieve welvaartsstaat bekritiseren, dan zou ik de wedde van lakei krijgen en dus zou alles wat ik voor hem doe, werken genoemd worden. Wat niet werken is, wanneer ik het voor mijzelf doe, is wel werken, wanneer ik het zou doen als lakei van vice-minister-president Vandenbroucke.

De hardwerkende Vlamingen hebben steeds meer pillen nodig tegen ziekten die ze opdoen door hun stresserende arbeid en hun misschien nog meer stresserende activiteiten tijdens hun vrije tijd. Maar daarover zwijgen de neoliberalen in alle talen, want de enige echte remedie tegen deze kwalen is de vermindering van de arbeidsdruk en een rustiger gedrag tijdens de vrije tijd. Om gezond te blijven zouden de hardwerkende Vlamingen minder hard moeten gaan werken en zo iets kan een neoliberaal natuurlijk niet over de lippen krijgen, want als ze minder hard zouden werken, zouden ze minder kunnen consumeren en dat zou schadelijk zijn voor de groei van de economie.

Omdat de neoliberalen geloven dat de mens een consumptiebeest is en daarom zoveel mogelijk geld wil verdienen om zoveel mogelijk te kunnen consumeren, hebben ze de werkloosheidsval aller werkloosheidsvallen nog altijd niet ontdekt. Het is de val, waarin veel oudere werklozen zitten.

Als je werkloos wordt, wanneer je ouder bent dan vijftig jaar, is de kans niet groot dat je ooit nog een behoorlijke job vindt. Je hebt dan twee mogelijkheden. Je kan ander werk zoeken met als resultaat dat de meeste van je sollicitatiebrieven niet beantwoord worden en dat je alleen maar antwoorden krijgt, waarin staat dat je te oud bent voor een job. Als zo een situatie blijft aanslepen, word je uiteindelijk neerslachtig en zelfs ziek. Je kan je ook neerleggen bij het onvermijdelijke en je troosten met de gedachte dat je niet alleen bent. Natuurlijk kan je zo iets alleen maar doen, als je werklozensteun je toelaat verder te leven zonder financiële problemen. Als je een eigen woning hebt en je kinderen afgestudeerd zijn en werk hebben, gaat dat meestal wel, op voorwaarde dat je in staat bent te weerstaan aan de neoliberale sirenenzangen over de voor iedereen noodzakelijke consumptie. Je bent dan gewoon met vervroegd pensioen, al heb je officieel het statuut van oudere werkloze. Vanaf achtenvijftig jaar ben je vrijgesteld van de verplichting om nog werk te zoeken en te aanvaarden, mits je daartoe bij de RVA een aanvraag indient.

De meerderheid van de oudere werklozen doet die aanvraag. Volgens de neoliberalen wil dat zeggen dat die mensen luiaards zijn, die niet willen werken. De waarheid is anders. Die mensen zouden tot vijfenzestig jaar gewerkt hebben, indien ze niet ontslagen waren, en ze hebben de zekerheid van het statuut van oudere werkloze verkozen boven de ziekmakende onzekerheid van het zoeken naar werk, waarvan iedereen weet dat het er niet is. En eens je aanvaard hebt dat de laatste fase van je leven begonnen is, heb je geen lust meer om opnieuw te gaan werken voor een baas, zelfs voor veel geld. De remedie voor de andere werkloosheidsvallen, ervoor zorgen dat je veel meer verdient door te werken dan door werkloos te blijven, helpt hier niet.

Verhofstadt en Vandenbroucke begrijpen dat niet en zijn verontwaardigd, omdat een metaalbewerker die met brugpensioen gestuurd is, weigert zijn oude job weer te gaan uitoefenen. Wanneer het kapitalisme geen werk heeft voor vele honderdduizenden werklozen, zijn ze niet verontwaardigd over dat onrecht en spreken ze over de noodzaak om de werklozen te activeren en te controleren. Wanneer een kapitalist niet onmiddellijk mensen vindt voor een paar banen, zijn ze boos op mensen die menen dat ze in hun leven al genoeg uitgebuit zijn en dat de kapitalist maar jonge werklozen moet zoeken en ze zo nodig een opleiding geven.

Als er iets is, waar ik een hekel aan heb, dan is het selectieve domheid. Het is de domheid van slimme mensen die hun uiterste best doen om iets niet te willen begrijpen, omdat ze er belang bij hebben het niet te begrijpen. Een staaltje daarvan hebben we meegemaakt tijdens de kruistocht tegen het brugpensioen en de luie werklozen. Allerlei slimme intellectuelen kwamen voortdurend vertellen dat meer mensen aan het werk moeten zijn om de sociale zekerheid in stand te houden en dat daarom meer mensen van boven de vijftig jaar moeten werken.

Als meer mensen werken, zijn er hogere inkomsten voor de sociale zekerheid. Dat is juist. Stel nu dat de bevoegde deskundigen zouden berekend hebben dat er voor de redding van de sociale zekerheid 200.000 mensen meer aan het werk zouden moeten zijn dan vandaag het geval is, dan is het totaal onbelangrijk tot welke categorie die 200.000 bijkomende werknemers behoren. Het enige wat kan gezegd worden, is dat het er 200.000 moeten zijn. Het mogen 125.000 vrouwen en 75.000 mannen zijn, 110.000 allochtonen en 90.000 autochtonen, 175.000 mensen beneden de 25 jaar en 25.000 tussen 25 en 35 jaar, het is allemaal gelijk, als het er in totaal maar 200.000 zijn. Als er dus 200.000 mensen jonger dan vijftig jaar aan het werk kunnen gezet worden, kan het probleem van de toekomst van de sociale zekerheid opgelost worden zonder dat mensen ouder dan vijftig jaar aan het werk moeten gezet worden. Iets anders zeggen dan dat er in totaal 200.000 bijkomende werknemers nodig zijn, is in dit geval een uiting van onnozelheid. Toch is zulke onnozelheid schaamteloos uitgekraamd door een hoop slimme mensen, onder wie de uitvinder en de aanhangers van de theorie van de actieve welvaartsstaat. Ze wilden tot elke prijs de stelling doen ingang vinden dat het kapitalisme niet de oorzaak is van de werkloosheid en daarom hebben ze zich gedragen als onnozelaars.

Als er 200.000 mensen bijkomend aan het werk moeten gezet worden, moeten er 200.000 nieuwe banen komen. Als er geen 200.000 nieuwe banen komen, kunnen er geen 200.000 mensen bijkomend aan het werk gezet worden. Hoe logisch dat ook moge zijn, de aan selectieve domheid lijdende intellectuelen hebben het nooit gezegd. Uit hun woorden kon alleen maar worden afgeleid dat het volstond dat er 200.000 mensen bereid waren aan de slag te gaan, opdat er vanzelf 200.000 nieuwe jobs zouden ontstaan.

Het ergste vind ik dan nog dat de supporters van de theorie van de actieve welvaartsstaat er verbaasd over waren dat zoveel mensen hun onnozelheid doorzien hebben en massaal deelnamen aan de vakbondsacties tegen hun zogenaamd generatiepact. Voor hoe dom houden ze de mensen eigenlijk? Het verzet tegen de beperkingen van het brugpensioen zou trouwens veel zwakker geweest zijn, indien de regering met haar maatregelen gewacht had tot er werk was voor alle jongeren, met inbegrip van de allochtonen, en de werkgevers verplicht zouden geweest zijn om ouderen in dienst te houden bij gebrek aan jongeren om hen te vervangen.

bron

Tja... Goe bezig...

[King of beggars and fleas]

Oorspronkelijk geplaatst door CHIPIE

Tja... Goe bezig...

als dat het enige is dat je kan inbrengen als verdediger van het kapitalisme blijkbaar wel ja onnozelaar !

[Sfax]

Oorspronkelijk geplaatst door King of beggars and fleas

De ’hardwerkende Vlaming’, consumentisme en de actieve welvaartstaat
door Diogenes van Gent

Tijdens hun al meer dan twee jaar durende kruistocht tegen de werklozen en het brugpensioen hebben de neoliberalen al het mogelijke gedaan om iedereen te doen geloven dat niet het kapitalisme verantwoordelijk is voor de hoge werkloosheid van de voorbije dertig jaar, maar de werklozen, die te lui zouden zijn om te werken.


De VLD heeft nu een nieuwe fase ingezet in deze kruistocht met een hulde aan mensen, voor wie de zin van het leven erin bestaat zich kapot te werken om zoveel mogelijk te kunnen consumeren, waarbij het zeer belangrijk is meer te kunnen consumeren dan de anderen, die allemaal concurrenten zijn. Volgens de neoliberalen is het immers van de stresserende arbeid van deze hardwerkende Vlamingen dat de luie werklozen profiteren.

In de negentiende eeuw hebben de christelijke godsdiensten ervoor gezorgd dat mensen zich neerlegden bij hun uitbuiting. Pastoors en dominees vertelden dat de bestaande orde gewild was door hun god, dat brave arbeiders na hun dood naar de hemel zouden gaan en dat stoute kapitalisten eeuwig zouden branden in het vuur van de hel. Terecht noemde Karl Marx de godsdienst in zijn tijd opium van het volk. Vandaag kan men dat bij ons niet meer zeggen over de christelijke godsdiensten, maar er zijn andere middelen gekomen om de mensen hun uitbuiting te doen aanvaarden. Men doet hen geloven dat ze belang hebben bij hun uitbuiting, omdat ze er goed voor betaald worden en daardoor kunnen genieten van alle mogelijke producten en diensten, die volgens het neoliberale denken onmisbaar zijn voor ieder menselijk wezen. Er is nieuw opium voor het volk.

3 paragrafen ver, en het is al duidelijk dat het heerschap in kwestie zich verheven voelt boven het gepeupel, dat klaarblijkelijk niet voor zichzelf kan beslissen of kiezen. Doen ze dat wel, dan zijn ze sowieso misleid want niet conform aan zijn eigen visie...

Verdere lectuur is zelfs niet nodig en overbodig; het zegt immers reeds genoeg over de elitaire houding van het heerschap...

[King of beggars and fleas]

Oorspronkelijk geplaatst door Sfax

3 paragrafen ver, en het is al duidelijk dat het heerschap in kwestie zich verheven voelt boven het gepeupel, dat klaarblijkelijk niet voor zichzelf kan beslissen of kiezen. Doen ze dat wel, dan zijn ze sowieso misleid want niet conform aan zijn eigen visie...

Verdere lectuur is zelfs niet nodig en overbodig; het zegt immers reeds genoeg over de elitaire houding van het heerschap...

en u wilt niet eens lezen wat het heerschap schrijft ? noch doet u de moeite om zijn beweringen te ontkrachten ? en u noemt hem elitair ?

ook slaagt u er niet in om in dit topic dat ik speciaal voor u startte de openingspost te ontkrachten

Ps weegt dat veel zo n zak vol met stigma s om iedere andersdenkende op te plakken om maar geen inhoudelijk debat te moeten aangaan ?

[carlgustaaf]

het spijtige met werken is dat je geen tijd meer hebt voor andere dingen te doen, zelfs niet om je geld uit te geven...

[debbie]

Oorspronkelijk geplaatst door Sfax

3 paragrafen ver, en het is al duidelijk dat het heerschap in kwestie zich verheven voelt boven het gepeupel, dat klaarblijkelijk niet voor zichzelf kan beslissen of kiezen. Doen ze dat wel, dan zijn ze sowieso misleid want niet conform aan zijn eigen visie...

Verdere lectuur is zelfs niet nodig en overbodig; het zegt immers reeds genoeg over de elitaire houding van het heerschap...

Ben je op je teentjes getrapt misschien? Voel je je aangesproken?
Hahaha, die is goed.

[Sfax]

Oorspronkelijk geplaatst door King of beggars and fleas

en u wilt niet eens lezen wat het heerschap schrijft ? noch doet u de moeite om zijn beweringen te ontkrachten ? en u noemt hem elitair ?

Jawel, dat hebt u goed gelezen. Duurt dat lang, zo'n cursus begrijpend lezen?
Probeer snellezen eens; het zal je veel nuttige tijd besparen...

ook slaagt u er niet in om in dit topic dat ik speciaal voor u startte de openingspost te ontkrachten

Beetje bij de les blijven vriendje. Dat deed ik immers al; één keer toen je voor de eerse keer met die onzinnige post kwam, en één keer hier. Je hoefde dus niet eens dit nonsense-topic op te starten...

Ps weegt dat veel zo n zak vol met stigma s om iedere andersdenkende op te plakken om maar geen inhoudelijk debat te moeten aangaan ?

Nee hoor, maar waarom vraag je me dat? Als ervaringsdeskundige weet je daar toch alles van? Wie was er ook alweer diegene die meende me dadelijk te kunnen indelen bij de winstnemers?

[Chipie]

Oorspronkelijk geplaatst door carlgustaaf

het spijtige met werken is dat je geen tijd meer hebt voor andere dingen te doen, zelfs niet om je geld uit te geven...

Dat is waar... Tegenwoordig moeten de meesten bijna 36 uur per week werken en hebben ze, feestdagen inbegrepen, slechts een kleine 3 maand verlof...

Waar is toch die goede, oude tijd... toen men bijna niets moest doen om zijn kost te verdienen?

[Sfax]

Oorspronkelijk geplaatst door debbie

Ben je op je teentjes getrapt misschien? Voel je je aangesproken?

Nee, jij dan?

Hahaha, die is goed.

Pssssst, met je eigen grappen lachen staat niet zo schitterend

[debbie]

Oorspronkelijk geplaatst door CHIPIE

Dat is waar... Tegenwoordig moeten de meesten bijna 36 uur per week werken en hebben ze, feestdagen inbegrepen, slechts een kleine 3 maand verlof...

Waar is toch die goede, oude tijd... toen men bijna niets moest doen om zijn kost te verdienen?

Werk jij serieus maar zo weinig? gelukzak.

[King of beggars and fleas]

Oorspronkelijk geplaatst door Sfax

Nee, jij dan?



Pssssst, met je eigen grappen lachen staat niet zo schitterend

inhoudloosheid ook niet

[carlgustaaf]

Oorspronkelijk geplaatst door CHIPIE

Dat is waar... Tegenwoordig moeten de meesten bijna 36 uur per week werken en hebben ze, feestdagen inbegrepen, slechts een kleine 3 maand verlof...

Waar is toch die goede, oude tijd... toen men bijna niets moest doen om zijn kost te verdienen?

niet lang geleden heb ik gelezen dat in het neolithische tijdperk 2 tot 3 uur per dag besteed werd aan het zoeken van voedsel.De rest van de dag rustte men uit, en plantte men zich voort...8)

[King of beggars and fleas]

Oorspronkelijk geplaatst door carlgustaaf

niet lang geleden heb ik gelezen dat in het neolithische tijdperk 2 tot 3 uur per dag besteed werd aan het zoeken van voedsel.De rest van de dag rustte men uit, en plantte men zich voort...8)

dat was voor de vrouwen. de mannen gingen om de 2-3 weken eens een dag of 4 jagen 8)

[debbie]

Oorspronkelijk geplaatst door Sfax

Pssssst, met je eigen grappen lachen staat niet zo schitterend

Ik lach jou uit, had je dat echt niet door? Maak dat de kat wijs.

[carlgustaaf]

Oorspronkelijk geplaatst door King of beggars and fleas

dat was voor de vrouwen. de mannen gingen om de 2-3 weken eens een dag of 4 jagen 8)

als we dit systeem vandaag toepassen-alle 2-3 weken een dag of 4 werken, en de rest van de tijd rustten & kinderen maken - dan is er werk voor iedereen (geen doppers meer), en het probleem van de vergrijzing is ook opgelost.Blijft enkel het probleem de kapitalisten en de consumptie-verslaafden te overtuigen van de voordelen van deze manier van doen...