Vlaanderen onafhankelijk; wanneer?

[I amsterdam]

Oorspronkelijk geplaatst door barteke

nope, vlaanderen bezit geen grondwetgevende bevoegdheden

Wordt het dan niet eens tijd dat dit verandert?

[Cunning linguist]

Oorspronkelijk geplaatst door barteke

Zonder lasten en lustenverdeling ist oorlog in brussel dus. Maw, er zijn wel onderhandelingen nodig int federaal parlement maar dat lukt niet. We blijven aan belgie vasthangen.

Wat ben je een brave fatalist zeg, en met jou lijken veel andere separatisten dat ook te zijn. Bij het splitsen van een land moet je wel eens creatieve oplossingen bedenken die niet helemaal met de grondwet van het overkoepelende land stroken waarvan word afgesplitst. Waarom zou Vlaanderen, dé motor van de Belgische economie, bang moeten zijn dat het aan Belgie vastzit?

[Cunning linguist]

Oorspronkelijk geplaatst door barteke

nope, vlaanderen bezit geen grondwetgevende bevoegdheden

Vlaanderen kan zich deze bevoegdheden gewoon toeeigenen, zo simpel is dat.

[I amsterdam]

Oorspronkelijk geplaatst door Cunning linguist

Wat ben je een brave fatalist zeg, en met jou lijken veel andere separatisten dat ook te zijn. Bij het splitsen van een land moet je wel eens creatieve oplossingen bedenken die niet helemaal met de grondwet van het overkoepelende land stroken waarvan word afgesplitst. Waarom zou Vlaanderen, dé motor van de Belgische economie, bang moeten zijn dat het aan Belgie vastzit?

De onderdanigeheid aan de Franstaligen is zoveel jaren ingepompd bij de Vlamingen dat ze (zeker niet allemaal) alleen maar in afhankelijkheid kunnen denken.
Die verrekte Hollanders zijn zo arrogant en de Vlamingen zijn bescheiden.
Waarom zou bescheidenheid de mens sieren?

[Cunning linguist]

Oorspronkelijk geplaatst door I amsterdam

De onderdanigeheid aan de Franstaligen is zoveel jaren ingepompd bij de Vlamingen dat ze (zeker niet allemaal) alleen maar in afhankelijkheid kunnen denken.
Die verrekte Hollanders zijn zo arrogant en de Vlamingen zijn bescheiden.
Waarom zou bescheidenheid de mens sieren?

Te veel van alles is niet goed. Ooit komen er Vlaamse politici die onderdanigheid vreemd is.

[Kaal]

Oorspronkelijk geplaatst door barteke

nope, vlaanderen bezit geen grondwetgevende bevoegdheden

Dat argument geldt voor elke regio of gebied die zich van een groter geheel wil afscheuren. Ik denk niet dat Canada en het Verenigd Koninkrijk scheidingsprocedures voorzien. Toch wordt er in Québec en Schotland een ernstig debat gevoerd over onafhankelijkheid. In Québec is er een referendum geweest. In Schotland staat die eraan te komen. Geen een van beiden hebben grondwetrgevende bevoegdheden.

Blijkbaar wordt er enkel in Vlaanderen geredeneerd op basis van wat de anderen denken. Voor veel Vlamingen moet het antwoord op de onafhankelijkheidsvraagstuk niet in Vlaanderen zelf gezocht worden maar in franstalig België ("eerst toestemming krijgen"), in de Belgische grondwet ("het is niet voorzien"), of zelfs in Europa ("het zal niet netjes ogen"). Kortom, overal behalve in Vlaanderen zelf.

Dit is toch heel vreemd te noemen. België zelf is het product van een afscheuring waarbij de grondwet van de Verenigde Nederlanden naar de prullemand werd verwezen en Den Haag niet om toestemming werd gevraagd. Meer nog, dezelfde mensen die op die kronkelachtige manier tewerk gaan vinden het normaal dat Kosovo zich van Servië afscheurt of dat Catalonië eigenhandig beslist een eigen grondwet te schrijven.

Als je zover bent dat je enkel kan opwerpen dat de onafhankelijkheid van Vlaanderen niet in de grondwet is voorzien, dan ben je echt aan het einde van jouw latijn.

[Hertog van Gelre]

Oorspronkelijk geplaatst door Cunning linguist

Te veel van alles is niet goed. Ooit komen er Vlaamse politici die onderdanigheid vreemd is.

Leterme is al op de goede weg. Dedecker doet zijn best.

[Kaal]

Oorspronkelijk geplaatst door Cunning linguist

Vlaanderen kan zich deze bevoegdheden gewoon toeeigenen, zo simpel is dat.

Voil�*. En zo gebeurt dat trouwens bij elke scheiding.

[Cunning linguist]

Oorspronkelijk geplaatst door Kaal

Voil�*. En zo gebeurt dat trouwens bij elke scheiding.

Dat is ook zo. Zo'n scheiding heb ik zelf van dichtbij meegemaakt.

[Cunning linguist]

Oorspronkelijk geplaatst door Hertog van Gelre

Leterme is al op de goede weg. Dedecker doet zijn best.

Ook als zij niet goed genoeg zijn, komen er anderen voor in de plaats.

[barteke]

Oorspronkelijk geplaatst door Cunning linguist

Wat ben je een brave fatalist zeg, en met jou lijken veel andere separatisten dat ook te zijn. Bij het splitsen van een land moet je wel eens creatieve oplossingen bedenken die niet helemaal met de grondwet van het overkoepelende land stroken waarvan word afgesplitst. Waarom zou Vlaanderen, dé motor van de Belgische economie, bang moeten zijn dat het aan Belgie vastzit?

Wat bedoel je dan met creatief? de koning neerknallen en roepen "vlaanderen onafhankelijk!" ?
Moest de meerderheid van de vlamingen nu separatistisch zijn zou ik je gelijk geven. Maar separatisten zijn een minderheid, vele willen belgie behouden met eventueel meer bevoegdheden voor vlaanderen. Een andere grote groep trekt het zich niet aan, en voelt zich voornamelijk belg. Hoe vals dit gevoel ook is, als er geen grote vraag is naar een staat "vlaanderen" zullen er morgen ook geen 3 miljoen vlamingen betogen voor een onafhankelijke staat.

Je beweert dat ik in hokjes denk omdat ik denk via het belgische systeem. Je moet in het belgische systeem denken om dingen te veranderen. Je eigen wetten maken gaat niet zomaar, tenzei de flaminganten een grote druk zouden uitoefenen, maar zoveel flaminganten zijn er niet.

Dedecker ijvert voor meer bevoegdheden en eventueel onafhankelijke staat als de franstaligen moeilijk doen, maar dat is ook geen zuivere independist(of hoe het ook noemt )

[Tantist]

Oorspronkelijk geplaatst door Hans1

Ja, als u alles beter weet...

Heb je dat jeugdtrauma nog altijd niet verwerkt?

[Cunning linguist]

Oorspronkelijk geplaatst door barteke

Wat bedoel je dan met creatief? de koning neerknallen en roepen "vlaanderen onafhankelijk!" ?

Nee, dat is niet creatief, dat is gewoon dom. Met creatief bedoel ik dat de Vlamingen (vooral de politici en de overheid) eens mogen ophouden om altijd volgens de federale wetten te handelen.

Moest de meerderheid van de vlamingen nu separatistisch zijn zou ik je gelijk geven. Maar separatisten zijn een minderheid, vele willen belgie behouden met eventueel meer bevoegdheden voor vlaanderen. Een andere grote groep trekt het zich niet aan, en voelt zich voornamelijk belg. Hoe vals dit gevoel ook is, als er geen grote vraag is naar een staat "vlaanderen" zullen er morgen ook geen 3 miljoen vlamingen betogen voor een onafhankelijke staat.

Maar zo was de situatie ook in mijn moederland Oekraine nog enkele maanden voor de onafhankelijkheid. Het gaat erom dat de Vlaamse politici eerst eisen leren durven te stellen aan hun Franstalige collega's en voet bij stuk leren houden. Als de Franstaligen op hun eisen ingaan, wordt er stap voor stap aan verdere (con)federalisering van Belgie gewerkt. Zo niet, mag Vlaanderen zelf de bevoegdheden naar zich toe trekken. Intussen moet er met de Brusselse politici achter de schermen onderhandeld worden over de rol van Brussel na de scheiding en de garanties voor de Franstaligen en andere voordelen voor Brussel als het zich in het onafhankelijke Vlaanderen laat opnemen. Als ze de Brusselse politike kopstukken weten mee te krijgen, is de kans bijzonder groot dat Vlaanderen heel Brussel meekrijgt. Ook moet het Vlaamse publiek de Vlaamse eisen meegedeeld worden en de Franstalige reactie erop. Kortom, het proces moet op de voet gevolgd worden. Als de Franstalige "non" blijven zeggen, moet het het publiek in simpele verwoordingen te kennen worden gegeven dat dat voor Vlaanderen onaanvaardbaar is, met uitleg van de redenen. Verder moet er aan de Vlamingne verteld worden, met cijfers en zo, waarom de Vlamingne beter af zijn in een onafhankelijke Vlaamse staat. De rol van de media hierbij is cruciaal. Deze zijn onontbeerlijk bij de vorming van de publieke opinie die klaargestoomd moet worden voor de Vlaamse onafhankelijkheid.

Je beweert dat ik in hokjes denk omdat ik denk via het belgische systeem. Je moet in het belgische systeem denken om dingen te veranderen. Je eigen wetten maken gaat niet zomaar, tenzei de flaminganten een grote druk zouden uitoefenen, maar zoveel flaminganten zijn er niet.

Dedecker ijvert voor meer bevoegdheden en eventueel onafhankelijke staat als de franstaligen moeilijk doen, maar dat is ook geen zuivere independist(of hoe het ook noemt )

Veel flaminganten heb je ook niet nodig, maar een aantal slimme die meer kunnen dan kreten produceren en met vlaggen zwaaien.

[Hertog van Gelre]

Oorspronkelijk geplaatst door Cunning linguist

Nee, dat is niet creatief, dat is gewoon dom. Met creatief bedoel ik dat de Vlamingen (vooral de politici en de overheid eens mogen ophouden om altijd volgens de federale wetten te handelen.
Maar zo was de situatie ook in mijn moederland Oekraine nog enkele maanden voor de onafhankelijkheid. Het gaat erom dat de Vlaamse politici eerst eisen leren durven te stellen aan hun Franstalige collega's en voet bij stuk leren houden. Als de Franstaligen op hun eisen ingaan, wordt er stap voor stap aan verdere (con)federalisering van Belgie gewerkt. Zo niet, mag Vlaanderen zelf de bevoegdheden naar zich toe trekken. Intussen moet er met de Brusselse politici achter de schermen onderhandeld worden over de rol van Brussel na de scheiding en de garanties voor de Franstaligen en anderen voordelen voor Brussel als het zich in het onafhankelijke Vlaanderen laat opnemen. Als ze de Brusselse politike kopstukken weten mee te krijgen, is de kans bijzonder groot dat Vlaanderen heel Brussel meekrijgt. Ook moet het Vlaamse publiek de Vlaamse eisen meegedeeld worden en de Franstalige reactie erop. Kortom, het proces moet op de voet gevolgd worden. Als de Franstalige "non" blijven zeggen, moet het het publiek in simpele verwoordingen te kennen worden gegeven dat dat voor Vlaanderen onaanvaardbaar is, met uitleg van de redenen. Verder moet er aan de Vlamingne verteld worden, met cijfers en zo, waarom de Vlamingne beter af zijn in een onafhankelijke Vlaamse staat. De rol van de media hierbij is cruciaal.

Recht uit mijn hart. En precies het standpunt van de Baarle-werkgroep.

[barteke]

Het gaat erom dat de Vlaamse politici eerst eisen leren durven te stellen aan hun Franstalige collega's en voet bij stuk leren houden.

Eisen zoals wat? Hoe kun je nu voet bij stuk houden als je in een federaal parlement samen moet beslissen. Over BHV houden ze goed voet bij stuk nu. De vlaamse politiekers willen een splitsing ZONDER prijs, maar aangezien je beslissingen samen moet nemen in een parlement gaat dat niet.
Met wat zou je kunnen dreigen? de geldkraan dichtdraaien? ahnee want die beslissing moet in het federaal parlement genomen worden. Dat geld komt allemaal in een federale portemonee terrecht,..

[Cunning linguist]

Oorspronkelijk geplaatst door barteke

Eisen zoals wat? Hoe kun je nu voet bij stuk houden als je in een federaal parlement samen moet beslissen. Over BHV houden ze goed voet bij stuk nu. De vlaamse politiekers willen een splitsing ZONDER prijs, maar aangezien je beslissingen samen moet nemen in een parlement gaat dat niet.

Als je alle middelen hebt uitgeprobeerd en het toch niet gaat, dan neem je beslissingen op het gewestelijke niiveau, negeer je de federale overheid en stuur je aan op de ontbinding van de federale staat.

Met wat zou je kunnen dreigen? de geldkraan dichtdraaien? ahnee want die beslissing moet in het federaal parlement genomen worden. Dat geld komt allemaal in een federale portemonee terrecht,..

De Vlaamse overheid kan verordenen dat de belastingen niet aan de federale overheid worden opvergedragen, maar in Vlaanderen blijven. Dan komt het geld niet in de federale protemonnee terecht.

[Luc Bekaert]

Oorspronkelijk geplaatst door Hans1

1) Wat is dat een "volk"?
2) dat zelfbeschikkingsrecht geldt volgens de VN alleen voor kolonies.

Wat u beweert, houdt dus geen steek.

Zelf geloof ik niet in de onmiddellijke onafhankelijkheid van Vlaanderen ,wel in de weg naar confederalisme .

Maar wat u zegt is juridische onzin . Prof Eric Suy schreef daar het volgende artikel over in het tijdschrift "secessie". Eric Suy was adjunct-secretaris van de Verenigde Naties en professor internationaal recht aan de KUL , een internationaal aanvaard expert dus.
Het artikel vind je op www.secessie.nu/?tekst=toonnr&nummer=mei%202005 .

Ik copy-paste hier even de tekst
[FONT=Arial][SIZE=2]Prof. Dr. Erik Suy, voormalig
adjunct-secretaris-generaal van
de Verenigde Naties, werkt aan
een wetenschappelijke studie
naar de internationaalrechtelijke
aspecten van een staatkundige
secessie van Vlaanderen. .
* Prof. Dr. Erik Suy is emeritus hoogleraar internationaal
recht aan de KUL. Hij was van 1974 tot 1987 adjunctsecretaris-
generaal van de Verenigde Naties en directeurgeneraal
van de VN in Genиve. Dit artikel is een
samenvatting van een ruimere, wetenschappelijke studie

De hypothese van een onafhankelijke en soevereine staat Vlaanderen, die
door sommige politieke partijen in Vlaanderen (de N-VA en het Vlaams
Belang) nagestreefd wordt, roept heel wat praktische vragen op waarover
ernstig moet worden nagedacht vooraleer de stap naar de afscheiding of secessie
te ondernemen. In de eerste plaats moet worden onderzocht op welke
manier de onafhankelijkheid van Vlaanderen kan verwezenlijkt worden.
De internationale statenpraktijk kent terzake niet veel precedenten. Wel
speelde secessie (afscheiding van een gebiedsdeel van een bestaande staat)
reeds een prominente rol in de geschiedenis van Belgiл. Immers, in 1830,
scheidde Belgiл zich af van het Koninkrijk der Nederlanden waarbij het in 1815
werd aangehecht. De secessie van de Amerikaanse kolonies van het Brits
moederland op het einde van de 18de eeuw, en de onafhankelijkheid van de
Latijns-Amerikaanse kolonies in het begin van de 19de eeuw, waren belangrijke
mijlpalen en voorlopers van de dekolonisatieperiode tijdens de tweede
helft van de 20ste eeuw toen meer dan honderd nieuwe staten werden
toegelaten tot de Verenigde Naties (VN). In 1945, bij de oprichting ervan, telde
de VN 51 lidstaten. In 2005 bedroeg dit aantal 191. Deze aangroei is, naast
de dekolonisatie, toe te schrijven aan de toelating van een serie micro- en
ministaten, en aan de opsplitsing van de voormalige Unie van Socialistische
Sovjetrepublieken (USSR). In al deze gevallen spreekt men ook van
statenopvolging of successie. Maar problemen van statenopvolging doen zich
eveneens voor wanneer de soevereiniteit over een bepaald grondgebied
overgaat van de ene staat naar de andere, bijvoorbeeld bij een afstand van
grondgebied, hoe miniem ook, zonder dat er sprake is van secessie. Wij
kunnen ons hier beperken tot de hypothese van een secessie buiten de nu
wel historische gevallen van dekolonisatie.
De secessie zal zich doorgaans voordoen wanneer, binnen eenzelfde staat,
meerdere entiteiten bestaan die een mindere of meerdere graad van
autonomie genieten en die uit het bestaande politieke bestel willen uitbreken
om hun eigen weg te gaan. De secessie van deelstaten van een Federale
Republiek (Sovjet-Unie, ex-Joegoslaviл, Tsjechoslovakije) is hiervan een
voorbeeld. De afscheiding kan zonder geweld gebeuren, in onderling overleg
tussen de betrokken entiteiten (Tsjechiл en Slovakije, en de opsplitsing van
de voormalige Sovjet-Unie). In veel gevallen gaat de secessie echter gepaard
met het gebruik van geweld. De ontbinding van de voormalige Bondsrepubliek
Joegoslaviл is hiervan een eclatant recent voorbeeld. De grondwet
van sommige federale staten kan een bepaling bevatten die aan de deelstaten
een recht op secessie erkent. Dergelijke voorzieningen zijn echter zeer
uitzonderlijk en worden in de praktijk overigens niet toegepast.
Hoe een secessie in de praktijk verloopt, hangt af van een aantal sociologische
factoren. Zo kan gewapend verzet leiden tot een burgeroorlog die
uitmondt in een onafhankelijkheid. In 1830 werd de vonk van de revolutie
ontstoken door de fameuze aria “Amour sacrй de la patrie” uit “De Stomme van
Portici,” die opgevoerd werd in de Brusselse opera. Daarop volgde een korte
burgeroorlog die leidde tot de proclamatie van de onafhankelijke staat
Belgiл. Een meer recent voorbeeld van een secessie als gevolg van militair
geweld is de oprichting van de Turks-Cypriotische staat op Cyprus in 1974.
De secessie van de voormalige Joegoslavische staten gebeurde eveneens door
geweld dat eerst het karakter had van een burgeroorlog en nadien van een
internationaal gewapend conflict.
Een geweldloze afscheiding veronderstelt dat de betrokken partijen het onderling
eens zijn om uit elkaar te gaan. Dit gebeurde bij de opsplitsing van Tsjechiл
en Slovakije, maar ook bij de ontbinding van de USSR. Dit is belangrijk om
de internationale gevolgen van de secessie te evalueren. De betrokken
partijen zijn het echter niet altijd eens om uit elkaar te gaan. Bij het ontbreken
van de “onderlinge toestemming” zal de afscheiding de vorm aannemen
van een ййnzijdige proclamatie, hetzij door de regering, hetzij door het parlement,
van het staatsgedeelte dat wil afscheiden.
Secessie en internationaal recht
Het internationaal recht bevat, in beginsel, geen regels inzake afscheiding
van een deelstaat. De afscheiding is een feit dat beoordeeld zal worden op
basis van grondwettelijke beginselen, voor zover die bestaan. Zo kan de
grondwet van een federale staat de afscheiding van deelstaten of van
deelgebieden uitdrukkelijk toelaten of verbieden. De beoordeling van een
afscheiding op basis van grondwettelijke beginselen doet niets af van het feit
dat de volkenrechtelijke beoordeling eerder neutraal te noemen is.
Volgens het internationaal recht is de secessie een feit waarvan de
rechtmatigheid enkel kan beoordeeld worden op basis van normen
van het internationaal recht.
In de huidige stand van het internationaal recht is de secessie
positief te beoordelen indien zij plaats heeft binnen het kader van het
zelfbeschikkingsrecht der volkeren. Of dit beginsel uitsluitend van
toepassing is voor volkeren onder vreemde bezetting of
overheersing, dan wel ook voor alle volkeren, blijft een twistpunt in
het internationaal recht.
Het internationaal recht staat eerder negatief tegenover een secessie
die plaats heeft met miskenning van fundamentele regels zoals het
verbod van agressie en het gebruik van geweld in de internationale
relaties. Dit is de reden waarom de secessie van de Turks-
Cypriotische staat geen succes was: het ging hier om de poging tot
oprichting van een soevereine staat door vreemde (Turkse) militaire
interventie in strijd met het Handvest van de Verenigde Naties en met
andere basisbeginselen van het internationaal recht. Deze afgescheiden
staat is slechts door ййn enkele staat, namelijk Turkije, erkend.
Er is echter een andere reden waardoor de secessie volkenrechtelijk
bedenkelijk kan worden. De Organisatie van de Verenigde Naties, en in het
bijzonder de Veiligheidsraad, verwijst in resoluties die betrekking hebben op
gewapende conflicten binnen een gegeven staat, naar het beginsel van de
ondeelbaarheid en de territoriale integriteit van die staat. Men mag deze positie van
de Veiligheidsraad evenwel niet veralgemenen: zij blijft beperkt tot de
situaties die bij de Veiligheidsraad aanhangig zijn gemaakt en die derhalve
de internationale vrede en veiligheid in het gevaar brengen. Recente
voorbeelden hiervan zijn de situaties in Serviл Montenegro, Afghanistan, Irak
en Congo.
Zoals reeds vermeld, heeft iedere secessie, en zelfs een wijziging in de
structuur van het staatsgebied, tot gevolg dat men te doen krijgt met het
fenomeen van de successie of statenopvolging. Dit fenomeen belet niet dat
er, in hoofde van de bestaande staat, identiteit en continuпteit kan zijn; de
rompstaat kan blijven voortbestaan als subject van het internationaal
publiekrecht, zelfs indien de afkalving van het staatsgebied zeer belangrijk
is. Dat het politiek regime eveneens een wijziging ondergaat is nog geen
argument om de continuпteit van de staat te negeren. De secessie van
Pakistan in 1947, en later van het huidige Bangladesh in 1971, heeft de
identiteit en de continuпteit van India niet geraakt. Dit is echter niet altijd
zo duidelijk. De internationale gemeenschap kan inderdaad beslissen dat de
rompstaat een geheel nieuwe entiteit is. Dat was het geval met Joegoslaviл,
waarvan de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties besliste dat de
rompstaat Serviл Montenegro een nieuwe staat was. Dit noopt er ons toe om
de secessie in verband te brengen met de erkenning voor de internationale
gemeenschap. Uit de jongste statenpraktijk kan worden afgeleid dat staten
die door afscheiding ontstaan, hun aanvraag moeten indienen om toegelaten
te worden als lid van de Verenigde Naties.
Internationale erkenning
Iedere secessie betekent onmiskenbaar dat de entiteit die daartoe over gaat
de intentie heeft om voortaan op te treden als een zelfstandige, onafhankelijke
en soevereine staat en, derhalve, als een subject van het internationaal
publiekrecht. Dit recht stelt dat een staat aan drie voorwaarden moet voldoen:
er moet een grondgebied zijn met een bevolking waarover een regering een
effectief gezag moet uitoefenen.In werkelijkheid is er een vierde vereiste: de staat
moet als dusdanig erkend zijn door de internationale gemeenschap. Dit
betekent nochtans niet dat alle leden van die gemeenschap individueel de
nieuwe staat moeten erkennen. Zelfs de Voorgangerstaat hoeft de Opvolgerstaat
niet onmiddellijk te erkennen, zoals blijkt uit het feit dat
Nederland de afscheiding van Belgiл (1830) slechts in 1839 heeft erkend.
Die erkenning gebeurt vandaag hoofdzakelijk door de opname van de nieuwe
staat als lid van de Verenigde Naties, bij besluit van de Algemene Vergadering,
op aanbeveling van de Veiligheidsraad. Deze erkenning kan aan bepaalde
voorwaarden worden verbonden, en de secessie zal moeten gebeuren in
overeenstemming met de bepalingen van het Handvest en van het
internationaal recht. In het geval van de secessie der deelstaten van de
Joegoslavische republiek hebben de leden van de Europese Gemeenschap
de erkenning en de steun voor het Lidmaatschap van de Verenigde Naties
afhankelijk gesteld van de verbintenis om de rechten van de minderheden
in die staten te erkennen. Hetgeen ook prompt gebeurde. De erkenning
door de lidstaten van de Europese Gemeenschap en de steun van de EG voor
het lidmaatschap van de Verenigde Naties waren voldoende om de overige
leden van de Verenigde Naties ertoe aan te zetten geen bezwaar te maken
tegen de aldus verkregen erkenning van de vroegere Joegoslavische deelstaten
door de internationale gemeenschap.
De erkenning is echter een zuivere politieke handeling die door de afscheidende
entiteit moet worden nagestreefd. Indien de secessie, om welke reden ook,
niet de goedkeuring wegdraagt van de “moederstaat” zal deze alles in het werk
stellen om de internationale erkenning te verijdelen. In dit opzicht bevindt
zich de “moederstaat” in een bevoordeelde positie aangezien hij de
diplomatieke relaties onderhoudt met de leden van de internationale
gemeenschap. Het recent initiatief van Baskenland voor nog ruimere
autonomie in Spanje, gericht op eigen lidmaatschap in de Europese Unie,
en de oppositie hiertegen van Madrid, moeten nauwkeurig gevolgd worden
om zich een beeld te kunnen vormen van het diplomatiek spel van een
lidstaat van de Europese Unie om een secessie van een regio te vermijden.
Maar na een eventueel “geslaagde” secessie, komen de moeilijke problemen
van de successie, de statenopvolging, en de boedelscheiding.
Statenopvolging en internationaal recht
Wie de problematiek van de statenopvolging in het internationaal recht wil
benaderen, doet er goed aan de volgende woorden te overwegen: “State
succession is an area of great uncertainty and
controversy.”1
In het internationaal recht, meerbepaald in de verdragen van Wenen,
wordt onder statenopvolging verstaan:“the replacement of one State by another in the
responsibility for the international relations of
territory.”2 Deze Weense verdragen,daterend uit de periode 1978-1983,
hadden tot doel hadden het internationaalrecht inzake statenopvolging te
codificeren. Ze werden echter niet algemeen aanvaard. De reden hiervoor is
tweevoudig. In de eerste plaats werd de problematiek van de statenopvolging op
de agenda van de Verenigde Naties geplaatst in het licht van de dekolonisatie.
Bij het opstellen van de verdragen van Wenen was de dekolonisatie
(met als hoogtepunt de jaren vijftig en zestig van vorige eeuw) voorbij, en de
devolutie3 die met dekolonisatie verband hield was geen actueel probleem
meer. Maar op datzelfde tijdstip was de opvolging, zoals die zich stelde na de
implosie van de Sovjet-Unie, de hereniging van Duitsland, het uiteenvallen van
Joegoslaviл en de opsplitsing van Tsjechoslovakije (eind jaren tachtig en begin
jaren negentig), nog niet actueel. Dit was geen dekolonisatie meer, maar een
casus van “klassieke” devolutie. Het gevolg hiervan is geweest dat de “boedelscheiding”
uiteindelijk het voorwerp werd van langjarige onderhandelingen tussen de betrokken partijen, waarbij
de bepalingen van de Weense verdragen niet als bindend werden aanvaard.
Het werd “elk wat wils.”
Er zijn nochtans enkele basisbeginselen te weerhouden. Zo bepaalt artikel
34 van het Verdrag van Wenen van 1978 over de opvolging in verdragen dat,
in geval van afscheiding van een staatsgedeelte, de verdragen die van kracht
zijn voor heel het staatsgebied blijven gelden voor de Opvolgerstaat. Wat de
staatseigendom (onroerende goederen) betreft, bepaalt artikel 16 van het
Verdrag van 1983 dat de onroerende goederen gelegen op het grondgebied
van de afscheidende staat overgaan naar de Opvolgerstaat. Wat de
onroerende staatseigendom in het buitenland betreft (ambassadegebouwen,
filiales van de Nationale Bank, enz.), staat er niets anders op dan tot een
billijke verdeling te komen. Hetzelfde geldt voor de roerende goederen van
de Voorgangerstaat die betrekking hebben op diens activiteiten op het
grondgebied van de afscheidende staat. Andere roerende goederen zullen
naar de Opvolgerstaat overgaan “in an equitable proportion.” Deze bepalingen
raken niet aan het eventueel probleem van een billijke compensatie tussen
de Voorgangerstaat en de Opvolgerstaat. Analoge bepalingen betreffende de
staatsarchieven vindt men in artikel 30 van ditzelfde Verdrag. Wat tenslotte de
staatsschuld betreft, bepaalt artikel 40 van het Verdrag van 1983 dat, tenzij de
betrokken staten iets anders overeenkomen, de staatsschuld van de
Voorgangerstaat zal overgaan naar de Opvolgerstaat in een billijke
verhouding, waarbij in het bijzonder zal rekening worden gehouden met
“the property, rights and interests, which pass to the successor State in relation to that State
debt.” Begrijpe wie kan!
Uit wat voorafgaat kan, in de eerste plaats, het belang worden afgeleid van
het opstellen van een precieze voorafgaande inventaris van het geheel van de
staatsgoederen, met inbegrip van de archieven en schulden, die eventueel
in aanmerking kunnen komen voor de successie. Dit is specialistenwerk dat
nadien zal moeten aangevuld worden door internationale financiлle
instellingen zoals het Internationaal Monetair Fonds en de Europese Centrale
Bank. Ook zal de afscheidende entiteit moeten aanduiden wat de precieze
geografische omschrijving is van diens soevereiniteitsgebied.
Met betrekking tot de privaatrechtelijke aspecten van een secessie en
successie zal met name verder moeten onderzocht worden: (1) wat zijn de
gevolgen van een secessie op het gebied van de wetgeving; (2) hoe zit het
met de fiscale eisen; (3) in hoever binden de staatscontracten en concessies
de Opvolgerstaat; (4) wie krijgt de nationaliteit van de Opvolgerstaat, en
bestaat er terzake een optiemogelijkheid; (5) hoe behandelt men de nationale
minderheden. Deze problemen moeten in het kader van een globale aanpak
behandeld worden.
Vlaanderens onafhankelijkheid
Indien Vlaanderen een soevereine en onafhankelijke staat wil worden, moet
de eventuele secessieverklaring gepaard gaan met enkele fundamentele teksten
omtrent de positie van de nieuwe staat, zowel in het intern recht als in de
internationale relaties. Ten eerste zal onmiddellijk vereist zijn: de installatie
van een grondwetgevende vergadering (het Vlaams Parlement) die een
Grondwet voor Vlaanderen moet aannemen op basis van bestaande en
eventueel aan te passen ontwerpen (men kan zich hiervoor bijvoorbeeld inspireren
op de reeds bestaande Proeve van een grondwet uitgewerkt en bekroond door
de Stichting Van de Gucht).
Ten tweede is het essentueel dat in die Grondwet een bijzondere aandacht
uitgaat naar o.m. (a) de afbakening van het grondgebied van Vlaanderen, met
inbegrip van het maritiem gebied (de interne wateren, de territoriale zee,
continentaal plateau en uitsluitende economische zone); (2) de nationaliteit
van natuurlijke en rechtspersonen: voor wie? eventuele optiemogelijkheden?;
(3) de aangepaste overname door Vlaanderen van de door Belgiл aangegane
internationale materiлle en financiлle verbintenissen (verdragen aangegaan
in het kader van internationale organisaties: EU, NAVO, OVSE, Raad van
Europa, Verenigde Naties en geassocieerde organisaties, rekening houdend
met de procedures voor toelating tot lidmaatschap in deze organisaties, en
opvolging van door Belgiл afgesloten internationale multilaterale en
bilaterale verdragen).
Ten derde zal de onafhankelijkheidsverklaring tevens moeten stipuleren in
welke mate de nieuwe onafhankelijke staat Vlaanderen de vigerende
Belgische wetgeving (vermoedelijk voorlopig) overneemt (burgerlijk recht,
strafrecht, rechtspleging, fiscaal recht, handelsrecht, sociaalrecht, arbeidsrecht).
We kunnen besluiten dat dit alles geen eenvoudige klus zal zijn en de nodige
voorbereiding zal vergen. De specifieke en gedetailleerde gegevens over
een eventuele afscheiding van Vlaanderen moeten nader besproken en
ingevuld worden.
Van hoofdzakelijk belang is evenwel dat er tijdig werk
wordt gemaakt van een volledig onderhandelingsdossier.
[/SIZE][/FONT]

[Burry]

Oorspronkelijk geplaatst door barteke

Eisen zoals wat? Hoe kun je nu voet bij stuk houden als je in een federaal parlement samen moet beslissen.

Simpel, niet beslissen; daar is België trouwens heel goed in, kijk maar hoe onze arbeidsmarkt en SZ hervormd is. Niet dus.
Laat ze aanmodderen, regeringsloos en we zullen zien wie daar het minst tevreden mee is.

Trouwens vandaag in het nieuws: Di Rupo is tegen het samenvallen van de verkiezingen en waarom? Om te vermijden dat de gewestregeringen uit de startblokken schieten en de Vlamingen de federale regering links laten liggen.

[Eddy B]

Oorspronkelijk geplaatst door Burry

Simpel, niet beslissen; daar is België trouwens heel goed in, kijk maar hoe onze arbeidsmarkt en SZ hervormd is. Niet dus.
Laat ze aanmodderen, regeringsloos en we zullen zien wie daar het minst tevreden mee is.

Trouwens vandaag in het nieuws: Di Rupo is tegen het samenvallen van de verkiezingen en waarom? Om te vermijden dat de gewestregeringen uit de startblokken schieten en de Vlamingen de federale regering links laten liggen.

DAT is jouw idee erover, echter slechts een gissing, nietwaar?

IK ben ook tegen het samenvallen van de verkiezingen. Het is idioot te denken dat nooit nog een regering zal vallen. Dan zouden de verkiezingen weer niet samenvallen, of ga je dan ook de vlaamse regering laten vallen, of als de vlaamse regering valt, ook de waalse en de nationale laten vallen? Het idée

[lomeanor]

Oorspronkelijk geplaatst door Hertog van Gelre

DE échte peiling van 10 juni heeft uitgewezen dat de meerderheid van de vlamingen voor meer autonomie is. Wie gelooft u? De media of de kiezer?

Hans gelooft de groene feetjes die in zijn sokken wonen.