Papa of Mama

[Jan van den Berghe]

Oorspronkelijk geplaatst door Patsy Stone

En omdat jij zegt dat het gezin de kern is, is dat ook zo en zijn alle andere mogelijkheden per definitie minderwaardig of zo?

De andere mogelijkheden zijn uitzonderingen, afwijkingen van de norm en het ideaal.

[Jan van den Berghe]

Oorspronkelijk geplaatst door Another Jack

Het zal toch geen medisch probleem zijn waarover hij zich schaamt?

Hoezo?

[Another Jack]

Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe

Wat is uw probleem trouwens dat u schijnbaar "bedgeheimen" van me wilt vernemen.

Maar goed, als het volgens u zo'n grote zorg is, ja, de huwelijksleer van de Kerk vind ik dermate belangrijk om ze in ons leven om te zetten.

Misschien dat de wetenschap u dan 'een handje kan helpen', als uw door God geschapen lichaam u in de steek laat.

[Patsy Stone]

Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe

De andere mogelijkheden zijn uitzonderingen, afwijkingen van de norm en het ideaal.

Mogelijk. Daarom zijn ze nog niet minderwaardig.

[HAMC]

Oorspronkelijk geplaatst door Patsy Stone

Mogelijk. Daarom zijn ze nog niet minderwaardig.

Meerderwaardig en evenwaardig zijn ze ook niet, wat zijn ze dan wel?

[Patsy Stone]

Oorspronkelijk geplaatst door HAMC

Meerderwaardig en evenwaardig zijn ze ook niet, wat zijn ze dan wel?

Meerderwaardig (is dat een woord?) niet, maar wel evenwaardig.

[Goldband]

Beter met twee opvoeden. Zowel praktisch als psychologisch voordelig. Dat is helaas niet altijd mogelijk. In dat geval kan een vader alleen of een moeder alleen ook nog best een 'deftig' kind afleveren hoor. Sowieso geen reden tot paniek, dus.

[HAMC]

Oorspronkelijk geplaatst door Patsy Stone

Meerderwaardig (is dat een woord?) niet, maar wel evenwaardig.

De afwijking van de norm is evenwaardig?

[Patsy Stone]

Oorspronkelijk geplaatst door Goldband

Beter met twee opvoeden. Zowel praktisch als psychologisch voordelig. Dat is helaas niet altijd mogelijk. In dat geval kan een vader alleen of een moeder alleen ook nog best een 'deftig' kind afleveren hoor. Sowieso geen reden tot paniek, dus.

Precies. Als ik sommigen hier bezig hoor, lijkt het wel of kinderen uit éénoudergezinnen gedoemd zijn hun leven op de bank van een psychiater door te brengen.

[Patsy Stone]

Oorspronkelijk geplaatst door HAMC

De afwijking van de norm is evenwaardig?

Welke norm?

[HAMC]

Oorspronkelijk geplaatst door Patsy Stone

Welke norm?

Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe
De andere mogelijkheden zijn uitzonderingen, afwijkingen van de norm en het ideaal.

Patsy Stone
Mogelijk. Daarom zijn ze nog niet minderwaardig.

De norm waar het in bovenstaande quotes over gaat.

[Patsy Stone]

Oorspronkelijk geplaatst door HAMC

De norm waar het in bovenstaande quotes over gaat.

Licht die norm eens wat meer toe.

[HAMC]

Oorspronkelijk geplaatst door Patsy Stone

Licht die norm eens wat meer toe.

Neen, niet rond de pot draaien.

[Patsy Stone]

Oorspronkelijk geplaatst door HAMC

Neen, niet rond de pot draaien.

Ah. Je bent je er dus van bewust dat jouw 'norm' tegenwoordig niet zo bijzonder veel meer voorstelt. Je mag dat ook gewoon toegeven hoor.

[HAMC]

Oorspronkelijk geplaatst door Patsy Stone

Ah. Je bent je er dus van bewust dat jouw 'norm' tegenwoordig niet zo bijzonder veel meer voorstelt. Je mag dat ook gewoon toegeven hoor.

Goede counter Patsy...

[Groentje-18]

Alles hangt van de situatie af.
Je kan moeilijk zeggen dat een twee-oudergezin per defintie beter is dan een eenoudergezin want als in dat twee-oudergezin bestaat uit een drinkende vader en een drugsverslaafde moeder, er incest wordt gepleegd, of realistischer misschien er om de twee minuten ruzie in het huishouden is en vader en moeder nooit eens aan hetzelfde zeel trekken betreffende de opvoeding, dan weet ik niet of dat twee-oudergezin zoveel beter is...
Maar de nastreefbare norm mag in mijn ogen wel een zo normaal mogelijk twee oudergezin zijn met de opvoeding die voor het kind de beste outcome geeft. Men zou er eens wat meer aan mogen denken dat de kindern die we grootbrengen zelf later wel ten eerste moeten fungeren in de samenleving en ten tweede, dat zij ook (best nog) een partnerkeuze zullen / "moeten" (al gebruik ik dat woord niet graag, niemand moet dat natuurlijk, maar het huizenhoog cliché dat de mens niet gemaakt is om alleen te blijven lijkt me hier wel op zijn plaats blijven) maken...

Moeten er opvoedingstrainingen komen voor ouders?
Ik gruwel er alvast van als ik hoor dat mensen 7 kinderen op de wereld hebben gezet die men allen heeft moeten plaatsen omdat de ouder(s) niet in staat waren ervoor te zorgen, terwijl mensen die een kind willen adopteren of willen laten inplanten via IVF wel een hele weg moeten afleggen om te bewijzen dat ze het het beste voorhebben met het kind...

Wat dit dispuut hier betreft waarover blijkbaar niemand een oordeel durft vellen (ik heb slechts hier en daar iets gelezen) durf ik wel stellen dat indien een twee-ouder-gezin aan de "ideale" maatstaven voldoet wat betreft opvoedingspraktijken het verkiesbaar is boven een eenoudergezin, hoezeer die ene ouder ook zijn best doet. Absoluut.
Daarom moet je natuurlijk niet met een beschuldigende vinger naar een eenoudergezin of nieuw samengesteld gezin of anderen gaan wijzen of sterker nog, die mensen een schuldgevoel gaan aanpraten want zij hebben meestal in eerste instantie niet voor deze situatie gekozen. En een scheiding kan soms beter zijn voor de kinderen dan voortdurend in ruzie samenleven.

[AdrianHealey]

[De_Laatste_Belg]

Conclusie: Wij missen nog steeds een optie in de keuzes.

Oorspronkelijk geplaatst door okke

Opvoeding van kinderen
ja,enkel door moeders
ja,enkel door vaders
door mama en papa lieft
door de ouder(s) én door buren, kennissen, vrienden, familie, leerkrachten, etcetera (het hele netwerk)

Opvoeden gebeurt niet door de ouder(s) alleen. De mensen die het dichtst bij het kind staan en de meeste tijd met het kind doorbrengen hebben een grote inbreng in de opvoeding. Dat kunnen ouders zijn, maar ook buren, tantes, de kapper of wie dan ook.

[forzaflandria]

Vanaf mijn zevende ben ik in een eenoudergezin opgegroeid, heb daar later geen nadelen van ondervonden.

Maar toch vind ik het maar beter dat je in een 'vol' gezin opgroeit, met vader en moeder. Maar de wereld is niet volmaakt.

[De_Laatste_Belg]

Zoals Forca opmerkt; een éénouder gezin staat niet direkt gelinkt aan een 'onvolledig' opgevoed kind.

Zoals anderen reeds opgemerkt hebben; er wordt niet enkel aan opvoeding 'gedaan' door de ouders van het kind.

Als je de twee samenbrengt dan kan je stellen dat het zaak is om het 'kind in opvoeding' met zoveel mogelijk 'opvoedende' mensen in aanraking te brengen.

De nuance ligt in 'welke' mensen de ouders authoriseren als 'medeopvoeders'. De 'van godsdienst ontdane mens' kiest voor diversiteit. De gelovende mens kiest voor zoveel mogelijk 'gelijkdenkenden'. De authoritaire ouder is niet in staat om andere mensen te 'authoriseren'. Enz .....

Dit 'authoriseren' was vroeger inderdaad niet nodig. Het Roomse was zo een beetje overal. Gelijkgezinden waren altijd in de meerderheid. En de omgeving deed aan opvoeding in dezelfde stijl en 'ideologie' als de ouders, bijna per definitie.
En nee, dat is geen betoog om terug te gaan naar het verleden. Ik zeg dit enkel om een verschil aan te duiden en om tot de volgende conclusie te komen: Vandaag voelen wij ons niet meer opvoedkundig verantwoordelijk voor elk kind waar we contact mee hebben, want we voelen ons niet 'geauthoriseerd tot'.
Ja dat is een gemis. Het is vooral een gebrek aan structuur. Het authoriseren zou, wat mij betreft, hard mogen gemaakt worden in een concrete structuur. Die zelfs 'quotas' en verplichtingen kent. Het 'peter en meter' principe zou best uitgebried worden en een wettelijke basis krijgen.

Dat zou ook heel wat éénoudergezinnen uit hun 'gestigmatiseerde' toestand halen. Het zou een beter vertrekpunt zijn voor heel wat onderwijzend personeel.

"Stigmatisering" ? Wtf ?

Ja!

Vele gezinnen, éénouder én tweeouder, worden dikwijls in een geisoleerde positie gedrongen. En dikwijls gebeurt dat door middel van 'stigmatiseren'.

Een geisoleerde positie in de maatschappij betekent automatisch minder opvoeders.

Wat éénouder gezinnen betreft voel je dat stigma doorheen heel dit topic kriebelen en pesten. Ze worden als afwijkend van de norm met de vinger gewezen. Zij moeten dus vechten tegen heel veel normen, oordelen en veroordelingen. En in het geval van een scheiding dwingt het systeem de omgeving tot 'kamp kiezen'. Het is logisch dat deze éénoudergezinnen het gevecht op een bepaald moment opgeven en zich terugtrekken uit het sociale leven. Bij een scheiding blijft dikwijls zelfs minder dan de helft van de familie over.

Hoe dat in zijn werk gaat kan ik aantonen met het volgende (niet zo fictieve) voorbeeld.

Als je zou stellen dat 80% van de linkshandig schrijvende kinderen nooit fantsoenlijk zullen leren schrijven. Dan stigmatiseer je deze kinderen. Zelfs als deze stelling helemaal berust op vooroordelen, dan zal dat een statische waarheid zijn binnen afzienbare tijd. Namelijk. Opvoeders zullen minder zorg besteden bij het onderwijzen in schrijven aan linkshandige kinderen. 't Is toch hopeloos. Kinderen zullen zelfs verplicht worden, alhoewel linkshandig, tot het rechtshandig schrijven. Het spreekt voor zich dat het 'stigmatiseren' een invloed heeft op de realiteit. De statistieken zulen op een gegeven moment het stigma weerspiegelen.

Daarom dat ik ook 'elk die stigmatiseerd' dat bijzonder kwalijk neem. Zeker als het eigenlijk om kinderen gaat. Onze toekomst. En hun leven.

Elk stigmatiseren van een "vorm van gezin" omwille van wereldvreemde ideologische, arrogant godsdienstige, nietsonziende economische of zelfs individualistische-sociale redenen ontneemt ergens een kind het recht op een gelukkige toekomst.

Daar !