De tegenstanders van Israël in Amerika

[Francientje]

Oorspronkelijk geplaatst door tomm

ik wil het regime in Iran niet ophemelen, maar ik sprak met Iraanse Joden en christenen en zij worden niet lastiggevallen en mogen hun geloof belijden.
Wat betreft Israel, officieel is er geen racisme, maar in de praktijk worden Arabieren op alle mogelijke manieren gediscrimineerd. Zo mogen ze geen legerdienst doen (elke goede job verweldt "legerdienst" als voorwaarde om voor de job te solliciteren, een andere manier om te zeggen "Arabieren gelieve zich te onthouden"), veel Israelische Arabieren worden ook bespioneerd door Shin Bet en Arabische dorpen en scholen worden systematisch verwaarloosd door de staat.

Ze mogen dus WEL legerdienst doen (en maar goed ook, de Bedoeinen zijn
fantastische trackers) maar ze zijn NIET verplicht om legerdienst te doen.

[bruut geweld]

Wat betreft Israel, officieel is er geen racisme, maar in de praktijk worden Arabieren op alle mogelijke manieren gediscrimineerd. Zo mogen ze geen legerdienst doen (elke goede job verweldt "legerdienst" als voorwaarde om voor de job te solliciteren, een andere manier om te zeggen "Arabieren gelieve zich te onthouden"), veel Israelische Arabieren worden ook bespioneerd door Shin Bet en Arabische dorpen en scholen worden systematisch verwaarloosd door de staat.

Dit is een interessant stuk dat die ongelijkheid als wettelijk burger nog eens aantoont.

For Jews Only: Racism Inside Israel
An Interview with Phyllis Bennis
by Max Elbaum

Phyllis Bennis, a longtime analyst and activist around Middle East issues, is now head of the Middle East Project at the Institute for Policy Studies in Washington, D.C. She is the author of From Stones to Statehood: The Palestinian Uprising, a book about the Palestinian intifada of the late 1980s, and Calling the Shots: How Washington Dominates Today's U.N. In this interview, Phyllis analyzes the racist character of Israel's occupation of the West Bank and Gaza as well as its treatment of Palestinians who live within Israel's pre-1967 borders.

ColorLines (CL): What do you see as the root cause of the current Palestinian uprising?

Phyllis Bennis (PB): What's going on right now can be summed up in one word: occupation. Contrary to the U.S. media's portrayal, the Israeli occupation of Palestine is at the root of what the media at best identify only as a "disproportionate" use of violence by the Israelis on the West Bank and Gaza.

Certainly the Israeli troops' use of helicopter gunships, of machine guns mounted on tanks, and so on is profoundly disproportionate when used against a Palestinian civilian population armed only with stones and some old Kalashnikov rifles.

But the real issue is the Israeli military occupation of Palestine--not only that it is inherently violent and a violation of international law and contrary to United Nations resolutions. Even if Israel used only proportionate violence, it would still be absolutely illegal, because the occupation of Palestinian land is illegal.

CL: And why is there an occupation?

PB: From its origins in the 19th century, Zionism centered on the idea of creating a specifically Jewish state in which Jews would be protected and privileged over non-Jews. Zionist occupation of Palestine was at first meager, amounting to about 10 percent of the population by 1900. By 1947, Jews were still only about 30 percent of the population of Mandate Palestine and owned only six percent of the land, but the UN Partition Resolution that year still assigned 55 percent of the land to a new Jewish state. However, by means of the 1947-48 war, Israel took over even greater expanses of land and forcibly expelled about 750,000 Palestinians. This travesty was the basis for the official founding of the Israeli state in 1948.

In this latest intifada, there have been numerous protests by Arabs living within the pre-1967 borders of Israel. What are their numbers and their conditions of life?

Inside what is called the "Green Line"--the unofficial borders of Israel before the 1967 war--there are still about one million Palestinians, just under 20 percent of the total Israeli population. Most Palestinians are Muslim, some are Christian.

From 1948 to 1966, the Palestinians within Israel lived under explicit military rule. They were considered a military threat to the Israeli state, and they were ruled under a completely different set of laws than the Jewish population.

After 1966, military rule was lifted, but it was replaced by a set of Jim Crow-like laws designed to discriminate against Arabs in Israel. According to Adalah, an Arab rights organization, today there are at least 20 laws that specifically provide unequal rights and obligations based on what the Israelis call nationality, which in Israel is defined on the basis of religion. Israelis must carry a card which identifies them as either a Jew, a Muslim, or a Christian. All non-Jews are second class citizens. The Israeli Supreme Court has dismissed virtually all cases which dealt with equal rights for Arab citizens. CL: Can you be more specific about how this discrimination works and what it means?

PB: All Israeli citizens, including Palestinians, have the right to vote in elections for members of the Knesset (parliament) and for the prime minister. But not all rights are citizenship rights. Other rights are defined as nationality rights, and are reserved for Jews only. If you are a Jew, you have exclusive use of land, privileged access to private and public employment, special educational loans, home mortgages, preferences for admission to universities, and many other things. Many other special privileges are reserved for those who have served in the Israeli military. And military service is compulsory for all Jews (male and female), except for the ultra-Orthodox who get the same privileges as other Jews, but excludes Palestinians, who do not.

Over 80 percent of the land within Israel that was once owned by Palestinians has been confiscated. All told, 93 percent of Israel's land can only be leased or owned by Jews or Jewish agencies. Moreover, despite Israel's booming economy, Palestinian unemployment is skyrocketing--Adalah says it is about 40 percent. In 1996 twice as many Arab citizens (28.3 percent) as Jewish citizens (14.4 percent) lived below the poverty line. Less than five percent of government employees are Arab. And eighty percent of all student drop-outs are Arab.

There are also vast disparities between Arab towns and Jewish towns in government spending on schools, medical systems, roads and electricity, clean water, and social services.

Unlike any other country in the world, Israel does not define itself as a state of its residents, or even a state of its citizens, but as a state of all the Jews in the world. Jews from anywhere in the world, like me, can travel to Israel, declare citizenship, and be granted all the privileges of being Jewish that are denied to Palestinians who have lived in the area for hundreds of years.

CL : Are Palestinians within Israel participating in the current uprising?

PB: The recent resistance has seen a whole new level of involvement in demonstrations by Palestinians inside the Green Line. They are protesting the discrimination they face in Israel as well as the occupation itself and Israeli brutality against Palestinians on the West Bank and Gaza. Such protests are not completely without historical precedent; in 1976 there were a series of demonstrations on what became known as Land Day which protested continuing Israeli seizures of Palestinian land. Six Palestinian demonstrators, citizens of Israel, were killed by Israeli forces.

But this time there is a vast increase in the participation of Palestinians inside the Green Line. Their demonstrations have been met with the same brutal military tactics used against Palestinians in the West Bank. So, far 13 Israeli Palestinians have been killed. These tactics are in sharp contrast to the methods used by Israeli authorities in response to demonstrations by Israeli Jews.

In 1982, for example, when there was an upsurge of Jewish protests against the Israeli war in Lebanon, one Israeli Jewish protester was killed and there was such an enormous outcry that people remember his name to this day--Emil Grunzweig. But when a Palestinian is killed by Israeli military occupation forces, that is not considered news. We might hear a body count, but we never hear their names, who their parents or children are, what they did for a living.

On the West Bank and Gaza, as well as inside the Green Line, police randomly fired live ammunition into crowds of unarmed Arab demonstrators that were throwing stones. The racist double standard is everywhere. A mob of Israeli Jews even attacked the house of an Arab member of the Knesset, Azmi Bishara. But the police would not act against the rioters.

Unfortunately, the years of occupation have created, or have allowed to flourish, an incredibly racist vantage point among the majority of Israeli Jews. The majority of Israeli Jews are willing to accept the killing of Palestinians and collective punishment of the Palestinian population as justified state policy.

CL: Can you tell us more about Palestinian politics within Israel?

PB: Not surprisingly, Palestinians inside Israel have historically felt themselves excluded and disempowered by the Israeli government. The Communist Party of Israel was long a predominantly Arab party and received the vast majority of Palestinian votes. The CP remains strong, but a few Palestinian Knesset members have recently allied themselves to the Labor Party and more and more Palestinians have joined newer nationalist blocs. Azmi Bishara, who leads the Tajamoah (National Democratic) Party, became the first Arab citizen to run for prime minister last year. He and others actually call for the "de-Zionization" of Israel--for the transformation of Israel from a theocratic state privileging the Jewish majority to a democratic, secular state of all its citizens.
CL: You are painting a picture of an Israeli government, with the support of a substantial part of its Jewish population, which aims toward permanent subordination of Palestinian Arabs within its borders, along with domination over something that might be called a Palestinian state but what would really amount to a dependent Bantustan. Essentially the same vision that motivated apartheid South Africa.

PB: Yes. And there are even more complexities. Within Israel there are really four levels of citizenship, the first three being various levels of Jewish participation in Israeli society, which are thoroughly racialized. At the top of the pyramid are the Ashkenazi, the white European Jews. At the level of power the huge contingent of recent Russian immigrants--now about 20 percent of Israeli Jews--are being assimilated into the European-Ashkenazi sector, though they are retaining a very distinct cultural identity.

The next level down, which is now probably the largest component of the Jewish population, is the Mizrachi or Sephardic Jews, who are from the Arab countries. At the bottom of the Jewish pyramid are the Ethiopian Jews, who are black. You can go into the poorest parts of Jewish West Jerusalem and find that it's predominantly Ethiopian.

This social and economic stratification took shape throughout the last 50 years as different groups of Jews from different part of the world came, for very different reasons, to Israel. So while the divisions reflected national origins, they play out in a profoundly racialized way.

The Yemeni Jews in particular faced extraordinary discrimination. They were transported more or less involuntarily from Yemen to Israel. On arrival they were held in primitive camps, and many Yemeni babies were stolen from their mothers and given for adoption to Ashkenazi families. In the early 1990s a high-profile campaign began to try to reunite some of those shattered families.

Beneath all these layers of Jews come the Palestinian citizens.

A rigid hierarchy, highly racialized both within and between religious or national groups, orchestrates Israeli social life. Much of it is legally enforced. The most significant difference between this scenario and other similar ones is in the world's perception of the Israeli reality. For the overwhelming majority of the world's population, South Africa was always considered a pariah state. But Israel is not in that position. Israel is given a pass, if you will, on the question of racism. Because Jews were victims of the Nazi Holocaust, there's a way in which Israeli Jews are assumed to be either incapable of such terrible racialized policies, or that it's somehow understandable because of what Jews went through.

But the new intifada has refocused attention on the nature and extent of Israeli racism, among other things. You have new reports from Amnesty International looking at the Israeli treatment of its own Palestinian citizens--minors, children, being arrested, beaten and held for days. Israel treats Palestinians, inside or outside the Green Line, as being less human than Jews. This is rooted in the very definition and Basic Law of the Israeli state. And the new intifada may give us a chance to challenge that apartheid character.

[goodwill]

Toch maar terug onder de aandacht plaatsen van het interview met Susan Nathan.

Oorspronkelijk geplaatst door goodwill

Inderdaad tomm, en er is nog meer.

Hier een verhelderend interview met Susan Nathan, een israëlische auteur:
http://site.kifkif.be/kifkif/nieuws....pen_menu_id=40
ISRAëLISCHE SCHRIJFSTER SUSAN NATHAN: “ISRAëL IS EEN RACISTISCH LAND DAT APARTHEID TOEPAST OP DE INHEEMSE, PALESTIJNSE BEVOLKING.”
Vandaag vieren de Israëli’s de zestigste verjaardag van Israël en rouwen de Palestijnen om 60 jaar bezetting, vervreemding, onderdrukking en diefstal van hun vaderland. De weinige Palestijnen die bij de etnische zuivering van Palestina in 1948 de deportaties en slachtingen zijn kunnen ontkomen, zijn vandaag - met 1, 5 miljoen zielen - uitgegroeid tot de grootste minderheid binnen het huidige Israël.

De Israëlische Palestijnen zijn het centrale onderwerp van het boek “De andere kant van Israël”. Dit boek is een aangrijpende en baanbrekende getuigenis van de joods-Israëlische Susan Nathan die in 1999 de aliya (‘de terugkeer’) maakte naar Israël. Nathan windt er geen doekjes om: “Israël is een racistisch land dat het Zuid-Afrikaanse model van weleer al lang heeft overstegen wat wreedheden betreft. Enkel, ze doen het veel subtieler.” Een gesprek.

Kan u ons wat meer over uw achtergrond vertellen?

Mijn achtergrond is gemengd. Mijn grootouders waren van Litouwen en Letland. Om te ontsnappen aan de pogroms waren ze naar Zuid-Afrika verhuisd. Mijn vader is dus geboren in Zuid-Afrika maar hij is verhuisd naar het Verenigd Koninkrijk, waar hij mijn moeder ontmoet heeft. Daar zijn ze dan getrouwd. Ikzelf ben in London geboren, maar heb zeer lange tijd in Zuid-Afrika doorgebracht als kind. Als tiener ben ik er ook vele keren geweest en getuige geweest van de brutaliteit van het Apartheidsregime.

In uw boek zegt u dat bij uw aankomst in 1999 in Israël u bezeten was van romantische ideeën over de Israëlische staat en het zionisme.
Natuurlijk kwam ik naar Israël vol hoop gebaseerd op mijn zionistische ideologie en opvoeding. Meer zelfs, het was mijn visie en het is pas na de Intifada van oktober 2000 dat ik mezelf belangrijke vragen begon te stellen. Deze vragen stelden me in staat om te begrijpen dat veel van de recente geschiedenis van Israël - dat sinds het ontstaan ervan, in 1948 - gebaseerd is op enkele gevaarlijke porties mythologie. De Intifada (de 2e Intifada die aanvang nam eind september 2000, bb) was voor mij het keerpunt in mijn persoonlijke ontwikkeling en mijn verstaan van hoe de Israëlische samenleving ten opzichte van Palestijnse burgers en joden geconstrueerd is.

De tweede Intifada vormde dus het keerpunt in uw notie van het zionisme?
Ja, inderdaad. De Intifada was het keerpunt. Het gebeurde zo dat het samenviel met een jobaanbieding van een Palestijns-joodse NGO. Tijdens het verloop van dit werk kwam ik in nauw contact met de Palestijnse gemeenschappen in Israël. Samen met mijn Zuid-Afrikaanse ervaringen van het Apartheidregime verstevigde dit mijn visie over het extreme racisme inherent aan de zionistische ideologie.

In oktober 2000 werden immers 13 Israëlische Arabieren, die in het noorden van Israël woonden, doodgeschoten door de Israëlische politie. Deze moorden op burgers en de problemen die erop zouden volgen hielpen mij de Israëlische realiteit te ontdekken, leren en begrijpen en natuurlijk hielpen ze mij mijn politieke positie te formuleren, die denk ik erg duidelijk is: Israël is een racistisch land dat Apartheid uitoefent op de inheemse, Palestijnse bevolking.

U vindt dat Israël erger is dan het Zuid-Afrika tijdens de Apartheid. Kan je dit duiden met voorbeelden?
Natuurlijk. Israël is op veel manieren erger dan Zuid-Afrika, hoewel ik denk dat we altijd voorzichtig moeten zijn met het scheppen van overeenkomsten. Israëlische Apartheid is erger, omdat het verborgen blijft, bijzonder emotioneel en gesofistikeerd is. Het is deze situatie die Israël toelaat zich te presenteren als “de enige democratie in het Midden-Oosten”. Er zijn wetten die Apartheid institutionaliseren: de manier waarop omgegaan wordt met kwesties inzake land, het voortdurend onteigenen van Arabisch land binnen Israël, en het hanteren van ‘enkel joden’-wetten. Deze enkel-joden-wetten zijn vernederend en gevaarlijk omdat ze het gevoel van vervreemding van de mainstream van de Israëlische samenleving aanmoedigen. Het versterkt de boodschap dat het accepteren van de Israëlische Arabieren (door de joodse Israëli’s, bb), als gelijken, en dit in hun eigen thuisland verdorie, not done is!

Wat bedoelt u met “Israëlische Apartheid is gesofistikeerder dan die van Zuid-Afrika”? Met gesofistikeerd bedoel ik dat Apartheid en discriminatie de verborgen wijzen zijn die de staat gebruikt om Arabische burgers uit te sluiten en zo hun marginaliteit te verzekeren.

Kan u een concreet voorbeeld geven van wat dit betekent voor een Palestijn in Israël?

Een voorbeeld hiervan zou zijn: Arabische universiteitsstudenten wel toegang tot het hoger onderwijs geven, maar hen de toegang verbieden om later te werken in de domeinen waarin ze gekwalificeerd zijn. Bedrijven zullen Israëli’s die niet gediend hebben in het leger nooit aannemen. En aangezien de Israëlische Palestijnen niet in het leger mogen dienen zijn ze uitgesloten van de arbeidsmarkt. Dit wordt dus gebruikt als een manier om ze buiten te sluiten op de arbeidsmarkt.

Het is een gekend feit dat legerdienst een centraal deel van het leven is in de Israëlische samenleving. Veel bedrijven laten geen Arabieren toe omwille van verscheidene zogenaamde “veiligheidsredenen”. Dit type van verborgen discriminatie is erg gevaarlijk. Nog een voorbeeld zijn de pogingen om te voorkomen dat Arabieren appartementen aankopen in blokken waar voornamelijk joden gedomicilieerd zijn. Het is illegaal, maar blijft in de realiteit iets dat enkel bestreden kan worden door Arabieren die welgesteld genoeg zijn om de kwestie naar het hooggerechtshof te brengen, indien nodig. Het overkwam mijn eigen dokter en zijn vrouw, die advocate is.

De uitkomst van dit alles is dat het een duidelijke boodschap stuurt naar de Arabische burgers dat de staat hen niet verwelkomt. Uiteindelijk is dit wat leidt tot extremisme, zowel religieus als politiek extremisme. Dit is exact het tegenovergestelde van wat we hier eigenlijk aan het bereiken zouden moeten zijn.

In uw boek spreekt u niet vaak over de bezette gebieden. Uw focus is op de Palestijnen in Israël – de Israëlische Arabieren.
Ja inderdaad, ik schrijf niet over de Westelijke Jordaanoever en Gaza omdat er daarover wereldwijd miljoenen woorden geschreven worden en de Palestijnse burgers van Israël vaak vergeten worden. Ook zij leiden dagelijks onder de meest vernederende vormen van discriminatie. De Israëli’s weigeren deze discriminatie te verlaten omdat het hun eigen levens drastisch zou veranderen. Het is belangrijk om ook de groeiende problemen hier te behandelen, omdat doen alsof ze niet bestaan op termijn grote, dramatische gevolgen met zich mee kan brengen.

Is er een link tussen Israëlisch racisme ten opzichte van de Arabieren en de bezetting?
Nee, niet helemaal. Israël heeft bewezen dat het in veel opzichten een racistische samenleving is. Naar mijn mening heeft het niks te maken met Arabieren of de bezetting, het is ook van toepassing op attitudes ten opzichte van zwarte mensen en buitenlandse werkers.

Is het een resultaat van het Ashkenazi superioriteitsgevoel?

Absoluut. Er zijn kenbare gevoelens van Ashkenazi superioriteit (Ashkenazim zijn de blanke, Europese joden, bb). Trouwens, in het verleden werden ook joden van Arabische landen gede-arabiseerd. Ook Arabische joden hebben een lange en pijnlijke geschiedenis die nu pas naar buiten komt en onderzocht wordt, met verwoestende kritieken op de zionistische ideologie en zijn gevolgen.

Speelt het religieus racisme van gelovigen ten opzichte van de goyim, de niet-joden, hier ook een rol?

Ook, maar ik zou zeggen dat het minder is ten opzichte van de goyim, de niet-joden, dan ten opzichte van kleur en etnische achtergrond en vooral Palestijnen.

Gelooft u dat Israël een toekomst heeft als een Joodse staat?

Het simpele antwoord is: nee! En ik zeg dat niet lichtjes of zonder pijn. Het is gewoon niet leefbaar om een samenleving te blijven steunen op basis van een politieke ideologie (het zionisme, bb) die geen plaats heeft in de moderne wereld. Ik denk dat Israël uiteindelijk - en ik bedoel vele jaren van nu ,nadat de situatie nog veel ergere niveaus bereikt heeft dan wat we nu te zien krijgen - een moderne democratische, binationale of seculiere Midden-Oosterse staat zal worden

Welk etiket zou u op Israël plakken?

Israël is een theocratie, maar bovenal een etnocratie.

Wat bedoelt u met een etnocratie?

Een etnocratische staat heeft te maken met hoe de mechanismen van de staat werken. Laat me dit heel duidelijk uitleggen. Ten eerste is er controle op de ‘etnische groep’ door het staatssysteem. Dus men focust op etniciteit en religie, in plaats van op burgerschap, als een basisprincipe om voorzieningen en bevoegdheden te verdelen, wat in het algemeen de mensen ondermijnt. Dan is er een geleidelijk etnisch proces van politiek gebaseerd op etnische klassen. 4e fase; een permanente staat van instabiliteit ontwikkelt zich. Kortom, de etnocratische logica biedt middelen aan om samenlevingen te begrijpen die één groep verkiezen boven andere, het domineert ook de dynamiek tussen verschillende etnische groepen. Dit is de basis van wat een etnocratisch regime vormt – Israël heeft verschillende regels geïmplementeerd om het etnocratische systeem te behouden en het toe te passen op de Arabieren in Israël.

Kunt u daar een concrete toepassing van geven?

Wel, een voorbeeld hiervan zou het breken van alle identiteitsrelaties tussen de Palestijnen in Israël en de rest van de Palestijnse mensen in de bezette gebieden, en in de andere Arabische landen. Israël voert een actief beleid om een nieuwe groep te creëren “de Israëlische Arabieren”. Ten tweede, door zich te verzetten tegen de pogingen van het Palestijns-Arabisch leiderschap om een tegengestelde visie uit te werken. Zo wordt de status van minderheid van de Arabieren in de joodse staat versterkt, waardoor ze uiteindelijk de Joodse controle op de staat, zijn middelen en zijn mogelijkheden aanvaarden.

Gelooft u zelf in een postzionistische staat, een seculaire en democratische staat?

Uiteindelijk zal Israël het soort staat worden dat ik reeds beschreven heb. Het niet-bestaande vredesproces is een belediging geworden voor de intelligentie van de Palestijnen. Het niet-vestigen van een leefbaar, aangrenzend stuk land voor de Palestijnen helpt in feite om Israël te duwen naar een soort staat die verkieslijk, eerlijk en rechtvaardiger is - de soort staat die jij “een postzionistisch, seculaire en democratische staat” noemt. Maar hiervoor zijn er twee voorwaarden: één, er moet echte erkenning zijn van de rechten van de Palestijnen binnen de (niet-gedefinieerde) staat van Israël en ten tweede, er moet een einde komen aan de bezetting. Het is allemaal erg duidelijk, maar je hebt visie nodig en echt leiderschap van ‘beide kanten’.

Denkt u dat erkenning van de ethnic cleansing van Palestina in 1948 het begin kan zijn van een oplossing van het conflict?
Ik ben een grote voorstander van de erkenning en opname van de ware geschiedenis van stichting van 1948. Kennis van het feit dat meer dan 75% van de Palestijnen uit hun huizen gedreven werden en meer dan 500 dorpen verwoest werden helpt om ook de Israëlische wonde te helen, ook al is het een pijnlijk iets om te erkennen voor veel joden. Maar eenmaal de Israëlische joden de Nakbah begrijpen, kunnen ze een grote ommekeer in hun denkwijze en gedrag maken.

Op 19 november organiseert Kif Kif i.s.m. het Zuiderpershuis een lezing en debat met de Israëlische schrijfster Susan Nathan. Deuren: 20u.

Susan Nathan, ‘De andere kant van Israël. Mijn reis over de joods-Arabische scheidslijn’, uitgeverij Archipel, Amsterdam, Antwerpen, 2005, 328 blz., 18,95 euro, ISBN 90 6305 206 5.

[tomm]

Oorspronkelijk geplaatst door Francientje

Ze mogen dus WEL legerdienst doen (en maar goed ook, de Bedoeinen zijn
fantastische trackers) maar ze zijn NIET verplicht om legerdienst te doen.

Toch niet, behalve bedoeïnen en Druzen vindt je geen enkele Arabier in het Israelische leger.