Pedagogische tik maakt kinderen succesvoller

[cdekeule]

Oorspronkelijk geplaatst door Sam M.

Die typische nanny programma's gaan over probleemkinderen, ik zeg daarom niet dat het dat kind zijn fout is. Maar het is niet omdat het bij jouw kinderen lukt om op ze in te spreken dat dit lukt bij kinderen die op je spieken, je slaan constant weglopen, altijd schreeuwen (dus ook als je er iets tegen wil zeggen). Wat moet je dan doen?

Mijn kinderen zijn niet anders dan andere kinderen. Wat bij mij lukt, lukt bij anderen ook. Het vraagt wel meer inspanning, maar dat is onze verantwoordelijkheid als ouder. Als je echt niet weet wat doen, zoek dan professionele hulp. Ik zou dan kiezen voor een CGG (centrum geestelijke gezondheidszorg). Daar helpen ze jou en je gezin al voor 5 EUR (en soms nog minder) per uur. Je levenskwaliteit zal er zeker door verbeteren en je zal mogelijk heel wat problemen in de toekomst erdoor kunnen vermijden.

[kiko]

Oorspronkelijk geplaatst door cdekeule

Ik heb het dan natuurlijk over de typische nanny programma's. Men laat nooit de lange termijn effecten zien. Het is bedoeld om de publieke opinie te manipuleren net zoals andere TV shows. Daarom kijk ik zelf al lang geen televisie meer !

Zucht...

Nee het is een gewoon TV-programma dat eventjes populair was en ondertussen weer afgevoerd is. Gelieve het niet te overanalyseren en overal complotten in te zien.

[Sam M.]

Oorspronkelijk geplaatst door cdekeule

Mijn kinderen zijn niet anders dan andere kinderen. Wat bij mij lukt, lukt bij anderen ook. Het vraagt wel meer inspanning, maar dat is onze verantwoordelijkheid als ouder. Als je echt niet weet wat doen, zoek dan professionele hulp. Ik zou dan kiezen voor een CGG (centrum geestelijke gezondheidszorg). Daar helpen ze jou en je gezin al voor 5 EUR (en soms nog minder) per uur. Je levenskwaliteit zal er zeker door verbeteren en je zal mogelijk heel wat problemen in de toekomst erdoor kunnen vermijden.

- U kinderen zijn niet anders dan andere kinderen: hmm, lijkt me hoogst onwaarschijnlijk.Er zijn kinderen die luisteren, je hebt er die wat tegenstribbelen, je hebt er die veel tegenwerken en je hebt er waar je totaal niets tegen kan zeggen. Maar zeggen dat wat bij jou lukt bij iedereen lukt is heel naief.
- Het cgg bellen: zoals ze achter een nanny vragen op 5tv. Als je niets tegen je kind kan zeggen, want hij/zij loopt altijd weg of slaat je of schreeuwt naar je, die gaat hetzelfde doen bij de mensen van het cgg, en je mag ze natuurlijk niet vastnemen en dwingen te luisteren want dat valt dan weer onder straffen.

[Rudy]

Oorspronkelijk geplaatst door cdekeule

Mijn kinderen zijn niet anders dan andere kinderen. Wat bij mij lukt, lukt bij anderen ook. Het vraagt wel meer inspanning, maar dat is onze verantwoordelijkheid als ouder. Als je echt niet weet wat doen, zoek dan professionele hulp. Ik zou dan kiezen voor een CGG (centrum geestelijke gezondheidszorg). Daar helpen ze jou en je gezin al voor 5 EUR (en soms nog minder) per uur. Je levenskwaliteit zal er zeker door verbeteren en je zal mogelijk heel wat problemen in de toekomst erdoor kunnen vermijden.

CGG ? Je bijdrage is afhankelijk van het gezinsinkomen. We zullen het nog niet hebben over de wachttijden bij het CGG. Tegen dat je aan de beurt bent is je kind volwassen:

De hulpverleningsteams zijn multidisciplinair samengesteld met o.a. psychiaters, psychologen, maatschappelijk werkers, logopedisten, ... Alle medewerkers zijn gebonden aan het beroepsgeheim en behandelen informatie met respect voor de privacy.

"Per consultatie wordt, afhankelijk van het gezinsinkomen, een bijdrage gevraagd van maximum 15 € bij de vaste medewerkers en (alleen in Mechelen) 45 € bij de zelfstandige psychologen die werkzaam zijn op ons centrum (bij deze laatsten is een gedeeltelijke terugbetaling door de mutualiteit mogelijk)."

bron: http://www.cggdepont.be/

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door cdekeule

Eigenlijk ging het dus vooral om jezelf (je ego zeg maar), zoiets van 'als ik zeg STOP dan kunnen ze er maar beter gevolg aan geven, anders mep ik er op'.

Eh, ja, natuurlijk. Niet voor mijn "ego", maar gewoon omdat er moet gehoorzaamd worden. Maar ik doe dat enkel maar als mijn "stop" heel gerechtvaardigd is. Mijne kleine zegt dikwijls "nee" tegen mij, maar om dingen waarover onderhandeld kan worden. Als ik zeg "kom, we gaan naar 't zwembad" dan zegt hij dikwijls "nee, ik heb geen zin". Daar kan over gepraat worden. Als ik hem zeg: "kom, we gaan naar school", dan kan hij ook zeggen "nee, ik voel mij niet lekker", of "nee dit" of "nee dat". We praten er dan over. Maar als het zou zijn "nee, ik wil TV kijken", dan is mijn antwoord "Ok, genoeg gepraat, nu gaan we naar school", en dan weet hij ook dat als hij nu durft nee zeggen, hij lappen rond zijn oren krijgt en hij uiteindelijk, huilend, voor de schoolpoort zal terecht komen. Dus zegt hij dat niet. Zoals ik reeds zegde, als ik hem in zijn gans leven 10 klappen heb gegeven zal het veel zijn. Maar hij weet dat als ik een zekere toon aanneem, dat er dan niet gediscussieerd kan worden, en als hij DAN nee zegt, dat hij dan klappen krijgt. Ik neem die toon heel zelden aan, en enkel als het strikt nodig is, 't is te zeggen, wanneer "nee" niet mijn "willetje" is, wanneer "nee" gewoon geen optie is.
In zulke gevallen eis ik inderdaad strikte gehoorzaamheid. Normaal, nee ? Ik kan van een kind niks anders verwachten. Gehoorzaamheid. Punt.

Dus in jouw geval was het nog veel erger dan een zogenaamd pedagogosche tic. Je slaat gewoon op kinderen. Dat toont je eigen onmacht aan. Door je fysische sterkte te tonen (op een laffe manier) toon je je psychische zwakte.

Maar mijn bedoeling is dan ook helemaal niet van mijn "macht" aan te tonen of zo. Er moet gewoon gehoorzaamd worden, en dat is geen wedstrijdje van ikke mijn autoriteit tonen of zo. Dat zijn gewoon de regels. Kinderen moeten luisteren als er dwongend gesproken wordt. Punt. Ik ga niet deelnemen aan een wedstrijdje "autoriteit winnen". Een politie agent gaat ook geen wedstrijdje spelen "chauffeurtje overtuigen", he. Een chauffeur moet gehoorzamen, en anders gaat hij de bon op. Daar komt niet veel "psychische zwakte" bij kijken, dat is gewoon het afdwingen van de regels. Eerst de bevelen duidelijk maken, en als daar geen gevolg op komt en de zaak duidelijk is, dan met fysisch geweld. Maar gehoorzaamd zal er worden. Iets anders kan ik mij niet voorstellen.

Geweld gebruiken ten aanzien van kinderen is moreel verwerpelijk, zonder meer. Als je dat blijft verdedigen, dan ben je in mijn ogen een moreel verwerpelijk individu.

Dat is jouw oordeel, maar niet het mijne. Kinderen moeten gehoorzamen, en als ze dat begrijpen, kan dat verbaal gebeuren, en als ze daar niet onmiddellijk aan voldoen, dan moet dat dan maar met fysiek geweld. Niet om hen iets "bij te leren" maar om hen duidelijk te maken dat er geen keuze is. En het enige dat absoluut geen keuze laat, is fysiek geweld, vandaar dat in ALLE systemen met enige dwang, fysiek geweld altijd een optie is, en als het dat niet is, is het systeem enkel een op basis van wederzijds akkoord.
Elk rechtssysteem, elke staat heeft altijd de optie van geweld. Denken dat je iemand iets kan opleggen dat die niet wil zonder geweld is je reinste waanzin. Maar het bestaan zelf van die optie "geweld" wil meestal zeggen dat je het niet echt tot uitvoering moet brengen. Behalve met onredelijke individuen.

Geweld zal altijd tot nieuw geweld lijden. We kunnen daar nog over discuteren, maar ten aanzien van kinderen is er geen discussie mogelijk.

Tuurlijk, maar geweld is dan ook van deze wereld. Het is het basis argument in het opleggen van de wil van de ene aan de andere. De enige vorm van dwingende gehoorzaamheid is altijd gebaseerd op de optie "geweld". Je kan met kinderen waar je een affectieve band mee hebt (omdat het je eigen kinderen zijn bijvoorbeeld) natuurlijk gewoon hopen op die affectie die ze zouden moeten hebben, om je "plezier te doen". Maar met andere kinderen is dat er niet. Daar zou normaal "respect" moeten voor in de plaats komen, en als dat er niet is, wel, dan is de enige optie om het met geweld op te leggen, he.

Maar, zoals ik al zegde, meestal is het voldoende dat men weet dat die optie er is, om niet tot aktie moeten over te gaan.

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door cdekeule

Mijn kinderen zijn niet anders dan andere kinderen. Wat bij mij lukt, lukt bij anderen ook.

Ik denk dat jij nog nooit moeilijke kinderkarakters van dicht bij hebt gezien. In mijn schoonfamilie heb ik de ganse reeks: van de brave zoon en dochter, tot de meest onmogelijke kleine. Grapje: die onmogelijke kleine heeft twee psychiaters als ouders, waarvan 1 gespecialiseerd is in kinderpsychiatrie en geen woord te zeggen heeft aan hare kleine, en de andere altijd eerst lang begint te discussieren om tenslotte einde raad meppen uit te delen. De brave zoon en dochter hebben een vader die voor de kleinste vliegenscheet klappen uitdeelt, zelfs voor minder goede schoolresultaten.
Ik ben al een paar keer op vakantie geweest met die kleine, en raad eens, na 2 dagen is die poeslief en verloopt alles prima. Zo erg zelfs, dat de ouders ons eerst niet wilden geloven.

Ik kom meestal vrij goed overeen met kinderen. Maar ze weten wel dat er een harde limiet is waar ze niet over moeten proberen te geraken, want dan loopt het heel slecht af. Ik heb die kleine van mijn schoonbroer 1 (een) enkele keer een klap gegeven. Omdat hij een dame die voorbij kwam wilde... bijten! Sindsdien weet hij waar de grens ligt. Met zijn ouders, blijkbaar niet.

[De schoofzak]

Die TV-programma's die over moeilijke kinderen en hopeloze ouders gaan, betreffen nooit ouders die hun kinderen lijfelijke straffen geven.

Het is dus kompleet zinloos om deze programma's hier ter sprake te brengen.

Het probleeem van al die ouders/kinderen in die programma's is dat die ouders niet echt bezig zijn met hun kinderen en bijna nooit konsekwent zijn tegenover hen.


De pedagogische tik betreft een heeel andere situasie.

Net zoals slaag geven en dergelijke ook een heel andere situasie is.

[filosoof]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

Ik denk dat jij nog nooit moeilijke kinderkarakters van dicht bij hebt gezien. In mijn schoonfamilie heb ik de ganse reeks: van de brave zoon en dochter, tot de meest onmogelijke kleine. Grapje: die onmogelijke kleine heeft twee psychiaters als ouders, waarvan 1 gespecialiseerd is in kinderpsychiatrie en geen woord te zeggen heeft aan hare kleine, en de andere altijd eerst lang begint te discussieren om tenslotte einde raad meppen uit te delen. De brave zoon en dochter hebben een vader die voor de kleinste vliegenscheet klappen uitdeelt, zelfs voor minder goede schoolresultaten.
Ik ben al een paar keer op vakantie geweest met die kleine, en raad eens, na 2 dagen is die poeslief en verloopt alles prima. Zo erg zelfs, dat de ouders ons eerst niet wilden geloven.

Ik kom meestal vrij goed overeen met kinderen. Maar ze weten wel dat er een harde limiet is waar ze niet over moeten proberen te geraken, want dan loopt het heel slecht af. Ik heb die kleine van mijn schoonbroer 1 (een) enkele keer een klap gegeven. Omdat hij een dame die voorbij kwam wilde... bijten! Sindsdien weet hij waar de grens ligt. Met zijn ouders, blijkbaar niet.

Nogal eens geweld, op die post voort te gaan. Dus niet verwonderd zijn zo de kinderen "moeilijk" zijn.

[cdekeule]

Oorspronkelijk geplaatst door kiko

Zucht...

Nee het is een gewoon TV-programma dat eventjes populair was en ondertussen weer afgevoerd is. Gelieve het niet te overanalyseren en overal complotten in te zien.

Het TV programma was 'politiek correct', is dat beter? Komt op hetzelfde neer. Politiek incorrecte visies zoals bijvoorbeeld op opvoeding worden geweerd of gemarginaliseerd. Wat er op TV verschijnt, komt daar niet toevallig op, er zijn mensen die daarover beslissen.

Even terzijde, bij de start ging VT4 gewoon eerst in Amerika kijken wat daar 'hot' was om het dan hier ook uit te zenden. In een interview zei een topman bij VT4 dat om hoge kijkcijfers te halen je de grootste rommel op TV moet uitzenden. En kijk, ze hebben woord gehouden, VT4 is er nog altijd en de acteurs van 'Friends' zijn nog altijd even jong dan 20 jaar geleden! De programma's zijn een aanslag op het intellect en de bevolking wordt er mooi dom mee gehouden. Eén van de andere programma's: de nanny, het motto ervan is 'behandel je kinderen als huisdieren'. We hebben sindsdien zelfs onze eigen Vlaamse nanny. Jongens, toch.

[cdekeule]

Oorspronkelijk geplaatst door Rudy

CGG ? Je bijdrage is afhankelijk van het gezinsinkomen. We zullen het nog niet hebben over de wachttijden bij het CGG. Tegen dat je aan de beurt bent is je kind volwassen:

De hulpverleningsteams zijn multidisciplinair samengesteld met o.a. psychiaters, psychologen, maatschappelijk werkers, logopedisten, ... Alle medewerkers zijn gebonden aan het beroepsgeheim en behandelen informatie met respect voor de privacy.

"Per consultatie wordt, afhankelijk van het gezinsinkomen, een bijdrage gevraagd van maximum 15 € bij de vaste medewerkers en (alleen in Mechelen) 45 € bij de zelfstandige psychologen die werkzaam zijn op ons centrum (bij deze laatsten is een gedeeltelijke terugbetaling door de mutualiteit mogelijk)."

Ja, dat zijn zelfstandigen. Maar je hebt gelijk, het is toch duurder. Hier in een ander (CGG ZOV) lees ik:

De kosten van de therapie zijn vastgesteld op 10 euro per gesprek. Voor partnertherapie betaalt u 20 euro per gesprek. Deze bedragen worden contant afgerekend bij de therapeut na afloop van elk gesprek. Wanneer u financiële moeilijkheden heeft kan u dit gerust met uw therapeut bespreken. Eventueel kan u aan een verminderd tarief van 5 of 2 euro, of gratis geholpen worden. Bij de psychiater betaalt u volgens de officiële nomenclatuur zoals bepaald door het RIZIV. Het derdebetaler-principe kan gehanteerd worden.

(bron: http://www.zov.be/werkwijze.htm)

5 EUR is enkel in geval van een laag inkomen en mogelijk is het niet voor alle CGG's zo.

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door filosoof

Nogal eens geweld, op die post voort te gaan. Dus niet verwonderd zijn zo de kinderen "moeilijk" zijn.

Je logica klopt niet, want de braafste kinderen hebben ook de vader met veruit de meest losse en zware hand. Die gehoorzamen op een vingerknip.
En degene die de meeste psychologische aanpakken gebruikt, kan zijn kleine niet te baas, slaat er ook op, maar dat haalt niet veel uit en ik begrijp ook waarom: tegen dat hij begint te slaan heeft iedereen het al zo op de zenuwen van het roepen en tieren dat het niet veel zin meer heeft (het lijkt eerder slaan te zijn om zichzelf wat te ontspannen). Het duurt veel te lang. De gehoorzaamheid moet snel volgen als de grens bereikt is, en nog 10 minuten palaveren, dreigen, chanteren, trachten te overhalen maakt die grens enkel maar flou. Een grens is: tot hier en niet verder en je wereld vergaat als je erover wil komen.

En toch is die kleine met mij redelijk braaf. Ik denk dat het komt omdat hij met mij weet dat ik redelijk veel toelaat, maar dat er een heel harde muur is waar hij niet moet hopen van voorbij te komen en dat ik mij geen enkel middel ontzeg om hem binnen die lijn te houden. Ik verhef mijn stem dan ook bijna niet. Eerst verhef ik ze wat, en als dat niet werkt, praat ik weer heel normaal. Ik zeg hem heel kalm en dreigend ijzig dat het ongelooflijk slecht met hem gaat gaan. En als dat niet helpt, dan komen de klappen. Zoveel hij er maar wil, maar 1 volstaat meestal. Enfin, bij hem heb ik dat dus maar 1 keer moeten doen.

Met de kinderen van de andere, die brave kinderen, daar heb ik niet de minste problemen mee. Die zijn zo gewoon van te gehoorzamen, dat ik soms zelfs moet aandringen om hun duidelijk te maken dat ze mogen kiezen, en dat als wat ik hen voorstel hen niet aanstaat, ze ook "nee" mogen zeggen. Daar vind ik zelf dat de schroef wat te hard is aangedraaid.

Want hier gaat het uiteindelijk om. Kinderen moeten opgevoed worden, maar alvorens er zelfs maar "opvoeding" ter sprake komt, moeten kinderen eerst gehoorzamen. Niet omdat zoiets deel uit maakt van hun opvoeding - hoewel in zekere mate zoiets hoort tot hun opvoeding natuurlijk - maar wel omdat ouders en andere volwassenen die de verantwoordelijkheid over die kinderen hebben, die gehoorzaamheid nodig hebben om hun verantwoordelijkheid uit te oefenen. Je kan niet verantwoordelijk zijn over een eventueel onredelijk wezen zonder daar ook bevel over te kunnen voeren. Met andere woorden, die gehoorzaamheid moet absoluut zijn, en met alle middelen afgedwongen kunnen worden. En zoals we weten, is de enige uiteindelijke manier van gehoorzaamheid afdwingen, fysiek geweld.

Het klappen geven is dus niet in de eerste plaats louter "opvoedkundig" maar eerder autoritair, in de zin dat het dient als middel om zich van een gehoorzaamheid te garanderen.

EENS kinderen gehoorzamen, kan men denken aan hun opvoeding. Maar in de eerste plaats moeten ze doen wat hen gezegd wordt. En er zijn er bij wie dat redelijk gemakkelijk gaat, en er zijn er die daaraan proberen te ontkomen. En dan moeten alle middelen aangewend worden om die eerst laten te gehoorzamen, en om hen duidelijk te maken dat er in elk geval geen alternatief bestaat. Dat het ondenkbaar is om niet te doen of te laten waar men een hard bevel toe gekregen heeft.

Kinderen die in de eerste plaats al niet eens gehoorzamen, daar kan men niet gaan praten over opvoeding, we zijn daar niet aan toe, dat zijn wilde beesten. Niks tegen wilde beesten, maar daar moet je dan ook geen verantwoordelijkheid over hebben, he.

Met andere woorden, dat "fysiek geweld" is in de eerste plaats nodig om een kader te kreeren waarbinnen aan een opvoeding kan begonnen worden. Zonder zulk kader kan men zelfs niet over opvoeding praten, he. Voor sommige kinderen is dat niet nodig omdat die redelijk zijn en dat die dingen vanzelf gaan, voor anderen is het gewoon voldoende dat ze weten dat die optie er is, en dan zijn er van die ambetante kinderen die voortdurend moeten ondervinden dat ze te ver gegaan zijn.

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door De schoofzak

Die TV-programma's die over moeilijke kinderen en hopeloze ouders gaan, betreffen nooit ouders die hun kinderen lijfelijke straffen geven.

Wel, ik ben ook redelijk tegen "lijfelijke straffen". Lijfelijke straffen, dat is zo van "ok, je hebt de ruit bij de buren gebroken, voor straf ga je 30 klappen in je gezicht krijgen" of zo. Ik vind dat barbaars, eerlijk gezegd.

Waar ik het hier over heb, zijn fysiek dwingende lijfelijke agressies om tot gehoorzaamheid te komen. Da's iets helemaal anders. Dat gaat van gewoon meesleuren of wegtrekken, een klap geven, bij de haren nemen, aan een oor trekken, of een klemgreep op de pols of de arm te zetten of zo, om de kleine te dwingen om te gehoorzamen. Da's geen "straf" (want de kleine kan op gelijk welk ogenblik de "straf" stoppen, namelijk door te doen wat hem gevraagd is), da's afdwingen van gehoorzamen.

Een straf is een vorm van lijden die opgelegd wordt en die ondergaan moet worden ter kompensatie van een begane fout, na overleg en discussie. Ik ga nooit overleggen met een kleine dat hij zoveel meppen moet krijgen als straf voor iets dat hij gedaan heeft. Zelfs geen "billekoek".

[Nexer]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

Wel, ik ben ook redelijk tegen "lijfelijke straffen". Lijfelijke straffen, dat is zo van "ok, je hebt de ruit bij de buren gebroken, voor straf ga je 30 klappen in je gezicht krijgen" of zo. Ik vind dat barbaars, eerlijk gezegd.

Je hebt het dan ook zonet zelf bedacht, enkel om een voorbeeld te kunnen geven. En dan is je tegenargument natuurlijk dat het waarschijnlijk wel gedaan wordt ergens en dat niemand kan bewijzen dat het niet zo is. Maar jij kan ook niet bewijzen dat het wel zo is. Het is verzonnen. Opgemaakt met als doel de demonstratie.

[Savatage]

Oorspronkelijk geplaatst door Rudy

CGG ? Je bijdrage is afhankelijk van het gezinsinkomen. We zullen het nog niet hebben over de wachttijden bij het CGG. Tegen dat je aan de beurt bent is je kind volwassen:

De hulpverleningsteams zijn multidisciplinair samengesteld met o.a. psychiaters, psychologen, maatschappelijk werkers, logopedisten, ... Alle medewerkers zijn gebonden aan het beroepsgeheim en behandelen informatie met respect voor de privacy.

"Per consultatie wordt, afhankelijk van het gezinsinkomen, een bijdrage gevraagd van maximum 15 € bij de vaste medewerkers en (alleen in Mechelen) 45 € bij de zelfstandige psychologen die werkzaam zijn op ons centrum (bij deze laatsten is een gedeeltelijke terugbetaling door de mutualiteit mogelijk)."

Maximum 15 euro dus. Spotgoedkoop, als je weet dat er psychaters zijn die 10x zoveel vragen voor 1 consultatie.

[filosoof]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

Je logica klopt niet, want de braafste kinderen hebben ook de vader met veruit de meest losse en zware hand. Die gehoorzamen op een vingerknip.
En degene die de meeste psychologische aanpakken gebruikt, kan zijn kleine niet te baas, slaat er ook op, maar dat haalt niet veel uit en ik begrijp ook waarom: tegen dat hij begint te slaan heeft iedereen het al zo op de zenuwen van het roepen en tieren dat het niet veel zin meer heeft (het lijkt eerder slaan te zijn om zichzelf wat te ontspannen). Het duurt veel te lang. De gehoorzaamheid moet snel volgen als de grens bereikt is, en nog 10 minuten palaveren, dreigen, chanteren, trachten te overhalen maakt die grens enkel maar flou. Een grens is: tot hier en niet verder en je wereld vergaat als je erover wil komen.

En toch is die kleine met mij redelijk braaf. Ik denk dat het komt omdat hij met mij weet dat ik redelijk veel toelaat, maar dat er een heel harde muur is waar hij niet moet hopen van voorbij te komen en dat ik mij geen enkel middel ontzeg om hem binnen die lijn te houden. Ik verhef mijn stem dan ook bijna niet. Eerst verhef ik ze wat, en als dat niet werkt, praat ik weer heel normaal. Ik zeg hem heel kalm en dreigend ijzig dat het ongelooflijk slecht met hem gaat gaan. En als dat niet helpt, dan komen de klappen. Zoveel hij er maar wil, maar 1 volstaat meestal. Enfin, bij hem heb ik dat dus maar 1 keer moeten doen.

Met de kinderen van de andere, die brave kinderen, daar heb ik niet de minste problemen mee. Die zijn zo gewoon van te gehoorzamen, dat ik soms zelfs moet aandringen om hun duidelijk te maken dat ze mogen kiezen, en dat als wat ik hen voorstel hen niet aanstaat, ze ook "nee" mogen zeggen. Daar vind ik zelf dat de schroef wat te hard is aangedraaid.

Want hier gaat het uiteindelijk om. Kinderen moeten opgevoed worden, maar alvorens er zelfs maar "opvoeding" ter sprake komt, moeten kinderen eerst gehoorzamen. Niet omdat zoiets deel uit maakt van hun opvoeding - hoewel in zekere mate zoiets hoort tot hun opvoeding natuurlijk - maar wel omdat ouders en andere volwassenen die de verantwoordelijkheid over die kinderen hebben, die gehoorzaamheid nodig hebben om hun verantwoordelijkheid uit te oefenen. Je kan niet verantwoordelijk zijn over een eventueel onredelijk wezen zonder daar ook bevel over te kunnen voeren. Met andere woorden, die gehoorzaamheid moet absoluut zijn, en met alle middelen afgedwongen kunnen worden. En zoals we weten, is de enige uiteindelijke manier van gehoorzaamheid afdwingen, fysiek geweld.

Het klappen geven is dus niet in de eerste plaats louter "opvoedkundig" maar eerder autoritair, in de zin dat het dient als middel om zich van een gehoorzaamheid te garanderen.

EENS kinderen gehoorzamen, kan men denken aan hun opvoeding. Maar in de eerste plaats moeten ze doen wat hen gezegd wordt. En er zijn er bij wie dat redelijk gemakkelijk gaat, en er zijn er die daaraan proberen te ontkomen. En dan moeten alle middelen aangewend worden om die eerst laten te gehoorzamen, en om hen duidelijk te maken dat er in elk geval geen alternatief bestaat. Dat het ondenkbaar is om niet te doen of te laten waar men een hard bevel toe gekregen heeft.

Kinderen die in de eerste plaats al niet eens gehoorzamen, daar kan men niet gaan praten over opvoeding, we zijn daar niet aan toe, dat zijn wilde beesten. Niks tegen wilde beesten, maar daar moet je dan ook geen verantwoordelijkheid over hebben, he.

Met andere woorden, dat "fysiek geweld" is in de eerste plaats nodig om een kader te kreeren waarbinnen aan een opvoeding kan begonnen worden. Zonder zulk kader kan men zelfs niet over opvoeding praten, he. Voor sommige kinderen is dat niet nodig omdat die redelijk zijn en dat die dingen vanzelf gaan, voor anderen is het gewoon voldoende dat ze weten dat die optie er is, en dan zijn er van die ambetante kinderen die voortdurend moeten ondervinden dat ze te ver gegaan zijn.

Met andere woorden, dat "fysiek geweld" is in de eerste plaats nodig om een kader te kreeren waarbinnen aan een opvoeding kan begonnen worden. Zonder zulk kader kan men zelfs niet over opvoeding praten, he.

Dus geen opvoeding zonder fysiek geweld?
Arme kideren...

[kiko]

Oorspronkelijk geplaatst door cdekeule

Het TV programma was 'politiek correct', is dat beter?

Toch al een beetje.

Komt op hetzelfde neer. Politiek incorrecte visies zoals bijvoorbeeld op opvoeding worden geweerd of gemarginaliseerd. Wat er op TV verschijnt, komt daar niet toevallig op, er zijn mensen die daarover beslissen.

Veel mensen durven niet meer "nee" zeggen tegen hun kinderen, met alle gevolgen vandien. De Supernanny toonde dat je perfect neen kunt zeggen tegen je kinderen, en liet zien hoe bij gedesinteresseerde ouders en/of rotverwende kinderen de situatie serieus uit de hand kan lopen.

Ik zie met de beste wil ter wereld het "verdacht politiek correcte" er niet van in.

Een andere fout die je maakt, is dat je de impact van dergelijke TV-programma's schromelijk overschat.

[kameleon]

De logische conclusie is dat iemand die veel slaag krijgt ook veel fouten heeft gemaakt. Hij heeft niet uit deze slaagpartijen geleerd, maar uit de fouten die hij gemaakt heeft. Leren doe je met vallen en opstaan.

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door filosoof

Dus geen opvoeding zonder fysiek geweld?
Arme kideren...

Geen opvoeding zonder gehoorzaamheid. En als 't nodig is om gehoorzaamheid met "fysiek geweld" af te dwingen, dan is dat nodig. Laten we niet vergeten dat wat hier voor "fysiek geweld" staat, een lap rond de oren of zo is he. Dat is het gezond verstand zelve, en dat is eeuwenlang de evidentie zelf geweest, maar een aantal zacht-gekookte eieren hebben dat politiek-niet-correct verklaard sinds enkele decennia, en we zien de gevolgen daarvan nu in scholen andere plekken waar veel jongeren aanwezig zijn, en nooit het concept "gehoorzaamheid" aangeleerd hebben, met alle onnodige moeilijkheden van dien.

Trouwens, ja, geen opvoeding zonder potentieel fysiek geweld, inderdaad. En geen rechtstaat zonder potentieel fysiek geweld ook niet. En geen "mensenrechten" zonder potentieel fysiek geweld ook niet. Zonder potentieel fysiek geweld om een zeker "goed" gedrag af te dwingen, heeft men het anarchistische recht van de sterkste.

[Nexer]

Het systematisch doen verdwijnen van fysiek geweld uit de samenleving past perfect binnen de politieke agenda. Uiteindelijk, hoe lang het ook duurt, krijg je een samenleving die geweld niet meer ziet als een middel. Eenmaal zo'n samenleving bereikt, kan de politiek zich alles permitteren, omdat het volk zich niet meer zal verzetten.

Hooguit een beetje marcheren op straat, maar wat wie trekt zich daar nu iets van aan?

[Anna List]

Oorspronkelijk geplaatst door Sam M.

Die typische nanny programma's gaan over probleemkinderen, ik zeg daarom niet dat het dat kind zijn fout is. Maar het is niet omdat het bij jouw kinderen lukt om op ze in te spreken dat dit lukt bij kinderen die op je spieken, je slaan constant weglopen, altijd schreeuwen (dus ook als je er iets tegen wil zeggen). Wat moet je dan doen?

beter uitleggen dubbel en trippelchecken of je boodschap wel duidelijk was en aangekomen is

praten praten praten vragen vragen vragen of ze t begrijpen

zelf laten uitleggen wat jij bedoelde met je uitleg !!! dan pas merk je hoe weinig ze soms gesnapt hebben van je uitleg !!!

zeker probleemkinderen sla je niet, nog minder dan 'gewone' kinderen !

grrrrrrrrr zoveel onwetendheid .........