En wat met de terugkerende soldaten?

[Doomy]

Ik kan meer respekt opbrengen voor mensen die zelf gaan vechten -ook al ben ik het oneens met hen- dan voor oorlogsstokers en op de oorlog spekulerende zakenmannen- en vrouwen die zelf op een veilige afstand blijven. Vraag is of ze wel voor de goede zaak hun leven riskeren, en of ze wel altijd weten wat de werkelijke redenen zijn waarvoor ze hun leven riskeren. Men staat nu de soldaten te bejubelen die het vuile werk voor de politici, oorlogsstokers en oorlogsprofiteurs hebben opgeknapt. Maar wie zal er zich nadien nog om bekommeren? Vaak zijn het jonge mensen uit lagere sociale klassen. Voor iemand uit sociaal lagere klassen is het leger soms de enige manier om vooruit te geraken in het leven. En als je jong bent denk je dat je onkwetsbaar en onsterfelijk bent, en hou je van avontuur. Ook denk je vaak dat je voor de goede zaak strijdt. Maar op het slagveld blijkt dit vaak tegen te vallen. Dit bleek al tijdens de Eerste Wereldoorlog, toen de Westhoek volledig werd platgebombardeerd. Sommige veteranen stappen dan uit het leger en worden vredesaktivisten. Anderen slaan helemaal door.

Zo streed Nichols O'Keefe, de initiatiefnemer van de menselijke schilden in Irak, in 1991 als 19-jarige marine mee in de Golfoorlog. ,,Soldaat worden was de grootste stommiteit van mijn leven'', zegt hij. ,,Maar ik was jong en naïef. Ik dacht dat het leger mijn leven structuur en zin zou geven. Ik hield het drie jaar uit, tot ik ontslagen werd wegens een machtsconflict met onredelijke superieuren.''

En zo was Timothy McVeigh -die een Amerikaans overheidsgebouw in Oklahoma opblies met 168 doden tot gevolg- een Irak-veteraan uit de Tweede Golfoorlog in 1990-1991. Hij had in Irak een enorme haat voor de Amerikaanse overheid opgelopen. Wijlen McVeigh zei dat hij in de Golfoorlog, waarvan hij gelauwerd terugkeerde, tot de konklusie was gekomen dat de Irakezen ook maar gewone mensen waren en niet de kwaadaardige vijanden die hij voor ogen had toen hij van huis vertrok. McVeigh zei dat de Amerikaanse burgers de overheid in het gareel moeten houden. Op de vraag of geweld daarvoor de aangewezen metode is antwoordde hij dat de overheid het voorbeeld geeft. "Wat hebben we gedaan tegen Soedan? Tegen Afghanistan, Belgrado? Wat doen we met de doodstraf? Het lijkt erop dat de federale overheid voortdurend geweld als optie gebruikt."

Oorspronkelijk geplaatst door De Standaard, woensdag 22 januari 2003

Gezocht: activisten voor levend schild in Irak

Van onze redacteur
Frans Vandeputte 22/01/2003

BRUSSEL -- ,,Die gek in Washington moet gestopt worden voor hij honderden onschuldige Irakezen de dood injaagt. Omdat hij niet voor rede vatbaar is, moeten we drastisch ageren en in Irak een levend schild van westerse vredesactivisten optrekken. Ik vertrek zondag. Ik roep iedereen op mijn voorbeeld te volgen.''


We vinden Kenneth Nichols O'Keefe, 33, in Londen. De agenda van de Amerikaanse oorlogsveteraan staat eivol, zo meldt Stephen, een van zijn legertje medewerkers. Maar na een namiddagje wachten kan er alsnog een kort telefoongesprekje vanaf. ,,Voor de goede zaak.''

Nichols O'Keefe is de supergedreven motor van het project Truth, Justice, Peace, Human Shields Action Iraq. Opzet: zoveel mogelijk vrijwilligers ronselen die op strategische plaatsen in Irak een menselijk schild willen helpen vormen tegen de dreigende bommen van de Amerikanen en Britten.

,,Een meerderheid van de mensen, ook in de VS, is tégen een oorlog in Irak'', betoogt Nichols O'Keefe. ,,Maar Bush en zijn regering, gedreven door pure Amerikaanse machtsdrang, luisteren niet naar de stem van het volk. Ze peppen zichzelf op met hun eigen oorlogsretoriek. De enige manier om het leven van duizenden onschuldigen te redden, is ons eigen leven in te zetten.''

Wat een maand geleden startte als een wat overmoedig ogende eenmansactie, blijkt intussen een succes te worden. Nichols O'Keefe: ,,We worden overstelpt met e-mails. Er hebben zich al honderden vrijwilligers gemeld. Helaas heb ik niet de geldmiddelen om meteen een grote karavaan op te starten. Dit weekend vertrekken we alvast met een eerste bus van vijftig man vanuit Londen. Via onder meer Amsterdam, Brussel (wellicht maandag), Parijs, Milaan en Istanbul gaan we richting Bagdad. De uiteindelijke bedoeling is dat er een paar tienduizend mensen naar Irak zouden trekken. Die macht van het getal zouden de VS niet meer kunnen negeren.'' Of er zich Belgen gemeld hebben, weet hij nog niet.

Nichols O'Keefe streed in 1991 als 19-jarige marine mee in de Golfoorlog. ,,Soldaat worden was de grootste stommiteit van mijn leven'', zegt hij. ,,Maar ik was jong en naïef. Ik dacht dat het leger mijn leven structuur en zin zou geven. Ik hield het drie jaar uit, tot ik ontslagen werd wegens een machtsconflict met onredelijke superieuren.''

Toen Nichols O'Keefe later ontdekte dat hij als VS-soldaat nietsvermoedend experimentele medicijnen toegediend had gekregen en in de Golf ook onbewust met verarmd uranium had gewerkt, ontlook de vredesactivist in hem.

,,Omdat ik niet langer wou dat mijn belastingsgeld werd misbruikt voor het financieren van de VS-oorlogsmachine, zegde ik zelfs mijn Amerikaans staatsburgerschap op'', aldus O'Keefe, die in 2001 naar Nederland uitweek om er politiek asiel te vragen -- maar dat tot nader order nog niet verkreeg.

Nichols O'Keefe, die zijn sobere boterham verdient als gelegenheidsober, verkiest staatsloos te blijven. ,,Iedereen stapt toch maar mee in de VS-strategie'', verzucht hij. ,,De CIA en de VS zijn mijn morele vijanden geworden. Let wel: ik ben geen vijand van het Amerikaanse volk. De meeste mensen weten niet beter omdat ze constant werden voorgelogen. Maar wie nu nog niet beseft dat ze door Bush en co gebruikt worden, ook de politici en burgers in Europa, kan ik niet anders dan ofwel als bewust mee schuldig of gewoon als stom bestempelen.''

Dat Nichols O'Keefe met zijn legertje vrijwilligers straks als levend schild onrechtstreeks mee in de kaart van Saddam speelt, wil hij niet gehoord hebben: ,,Als er iemand in de kaart van Saddam heeft gespeeld, dan zijn het precies de VS en Groot-Brittannië. Zij hebben allerlei massavernietigingswapens aan Irak geleverd.''

,,Ik ben geschokt als ik Bush hoor zeggen dat de wereld een veiliger plaats zal zijn na een nieuwe Irak-oorlog. Wie beschikt zelf over duizenden raketten en biologische en nucleaire wapens en zei dat hij het gebruik daarvan niet wil uitsluiten? Bush! De wereld moet beseffen dat niet Saddam maar de huidige VS-president de gevaarlijkste man van de wereld is.''

Contact met Nichols O'Keefe en co opnemen kan via admin

http://humanshields.org/

Oorspronkelijk geplaatst door De Standaard, woensdag 16 april 2003

INTERVIEW. Legerpsycholoog Erik De Soir over trauma's bij soldaten
Oorlog stopt niet als de wapens zwijgen

16/04/2002/

Isa Van Dorsselaer
Van onze redactrice

http://www.standaard.be/nieuws/buite...ST16042003_033

Nu de oorlog met Irak zo goed als voorbij is, hebben de eerste Amerikaanse en Britse troepen het slagveld al weer verlaten. ,,Het doden is gestopt. Maar de veteraan blijft worstelen met de herinnering aan de gruwel.''

Majoor Erik De Soir, psycholoog en docent aan het Studiecentrum Stress en Trauma van de Koninklijke Militaire School, is net terug uit Australië. ,,Ik viel -- in uniform -- in een vredesmanifestatie voor mijn hotel en ze spraken me aan over de oorlog. Ik heb ze op het hart gedrukt om de politiek over Irak gescheiden te houden van de soldaten die haar uitvoeren. Die militairen hebben recht op steun. Ze moeten niet nog meer beschadigd naar huis komen dan sommigen al zijn.''

Want voor militairen die het front hebben gezien, eindigt de oorlog niet als de wapens zwijgen. Tijdens gevechten hebben ze zich weggestopt achter zwarte humor of machogedrag. ,,'Het was ik of zij', denken ze'', zegt De Soir. ,,Hun moraal werd een oorlogsmoraal. Rottende lijken, vluchtende vrouwen, kinderen met wapens, het gevaar en de geur en de geluiden: ze rationaliseren het. Ze kunnen niet anders.'' Maar wanneer ze dat pantser afleggen, blijven die beelden hen achtervolgen.

Gemiddeld tien tot vijftien procent van de militairen leeft na terugkeer in een permanente nachtmerrie. Zij lijden aan het posttraumatisch stress syndroom (PTSD). Zelfs lang nadat ze het slagveld achter zich hebben gelaten, hebben ze last van angstdromen of oncontroleerbare flashbacks. Ze mijden mensen of dingen die hen herinneren aan de oorlog. Ze schrikken snel, krijgen hartkloppingen en zweetuitbarstingen. Ze passen niet meer in het gewone leven.

,,Bij de vorige Golfoorlog lagen die percentages veel lager. De aard van het conflict is namelijk bepalend.'' Desert Storm begon in 1991 met een lange luchtbombardementencampagne. Toen grondtroepen de woestijn in stormden, waren de Iraakse soldaten al murw. De GI's ondervonden weinig weerstand en waren zelden in gevaar. ,,In deze Golfoorlog lagen de kaarten anders. Toen de grondtroepen binnentrokken, waren er meteen hevige gevechten.''

,,Militairen vallen op zo'n moment terug op wat er duizenden keren is in gedrild. Eén gedachte overheerst: overleven. Maar iedereen heeft zijn grens. Het leger kan die verleggen door realistische training. Maar het is een dubbeltje op zijn kant. Blijft de militair zich uit de slag trekken of slaan de stoppen door? Als dat laatste gebeurt, is de kans ook groter dat ze na het conflict blijven steken in die toestand.''

Vooral militairen die de dood recht in de ogen hebben gekeken, raken er moeilijk van los. ,,Je maakt dingen mee die je niet kan verwoorden, waarvoor misschien geen woorden bestaan. Je blijft achter in die wereld van de doden, waarin geen waarden en normen lijken te bestaan. Niemand begrijpt wat je hebt meegemaakt, tenzij je lotgenoten in die hel.''

Deze Golfoorlog zette de wereld van de GI's echter nog meer op zijn kop. Ze kregen een onduidelijke vijand tegenover zich, die guerrilla- en andere onconventionele methodes gebruikte. ,,En dat laat bij militairen grotere littekens na. De vijand kan van overal komen. In hun training oefenen ze op schietschijven, op camouflage die niet op de hunne lijkt. In Irak stonden ze tegenover vrouwen en kinderen, tegenover ziekenwagens en taxi's. Dat past niet in het plaatje.''

,,Waren ze niet in Irak om vrouwen en kinderen te beschermen en bevrijden? Zij waren toch de goeie? Maar door de verwarring die de Iraki's veroorzaakten door burgers als schild in te zetten, schoten Amerikaanse soldaten op vrouwen en kinderen. Plots leek het of ze het voor die burgers erger maakten in plaats van beter. Zij moeten met die tegenstelling in het reine komen. In een guerrillaoorlog wordt hun draagkracht veel meer op de proef gesteld. De neiging groeit om zich af te reageren -- op collega's of op burgers.''

,,Oké', kunnen ze dan denken, ik doe mijn job voor het vaderland.' En als het thuisfront dat bevestigt, zullen ze die ervaring beter verteren.'' Zo ziet het ernaar uit voor Irak. In de Amerikaanse steden hangen de lintjes al klaar. ,,Dat Amerikanen zich weinig vragen stellen over deze oorlog is een zegen voor terugkerende soldaten.'' Maar als de bevolking hun acties uitspuwt, wordt het trauma groter. Onder Vietnamveteranen -- die voor babykillers werden uitgemaakt -- kampte 35 procent met PTSD.

Nog zwaarder zijn de naweeën van een oorlog voor krijgsgevangenen. Voor de zeven soldaten die zondag zijn bevrijd in de buurt van Tikrit, is de lijdensweg niet ten einde. ,,Krijgsgevangen genomen worden behoort tot de meeste traumatische ervaringen'', zegt De Soir. ,,De percentages van mensen met PTSD bij hen lopen op tot 25 á 50 procent, afhankelijk van de bedreiging, mishandeling en vernedering.''

Net na de gevangenname kan de stress zo hevig zijn dat de soldaat het niet aankan. Wie de voeten op de grond kan houden, past zijn gedrag aan -- wordt waakzaam, kalm, beredeneerd gehoorzamend. Wie in shock is, verliest de pedalen. Terwijl op dat moment je leven op het spel staat. Je overlevingsinstinct speelt, maar vluchten is gevaarlijk. Roepen en tieren lokt geweld uit.

,,Tijdens de gevangenschap komt een routine op gang. Het goede nieuws is dat de kans kleiner wordt dat ze je doden. De gevangene wordt een interessant ruilmiddel.'' Maar krijgsgevangenen worden ook mishandeld, bedreigd, brutaal ondervraagd. En vooral: nu de eerste shock voorbij is, hebben ze tijd om na te denken.

,,Ze herkauwen in gedachten het moment van gevangenname. 'Hoe had ik dit kunnen vermijden?' Ze voelen schuld, omdat ze hun taak niet kunnen doen. Omdat strijdmakkers sterven, terwijl zij gevangen zitten. Ze voelen schaamte omdat ze ondanks alle ervaring en training toch gepakt zijn.'' En die gedachten laten hen na de vrijlating niet los. ,,Ze moeten wennen aan het leven want ze hadden zichzelf dood gewaand. Ze moeten wennen aan vrijheid, comfort en menswaardigheid. Ze zijn verward en voelen onbegrip voor mensen die zeggen dat ze veel geluk hebben gehad.''

Hoe komen soldaten en krijgsgevangenen hierdoor? ,,Het vergt tijd. Veel tijd. Een jaar of langer. We helpen de veteranen eerst de stressreacties te begrijpen en onder controle te krijgen. Het heeft geen zin om meteen hun verhaal na te jagen. Ze kunnen niet meteen vertellen wat er gebeurd is.'' Pas later praten ze over individuele ervaringen, die ze een plek moeten leren geven in hun leven, zonder dat het hen beheerst.

Maar het leger kan ook vroeger al ingrijpen. ,,Als soldaten meteen van het vliegtuig hun dorpje in Arkansas binnenstappen, loopt het vaak fout. Elke knalpot lijkt een schietpartij. Ze dreigen agressief te worden. Het leger moet een overgangsfase inbouwen, waarin soldaten samen de missie van zich afzetten. Een mentale, emotionele en psychische ontsmettingsfase die hen weer voorbereidt op het gewone leven. Het leven met de illusie van voorspelbaarheid, controleerbaarheid en veiligheid.''

[Darwin]

Eén van mijn grootnonkels was zo gek om als vrijwilliger gaan te vechten in de Westhoek in die beruchte Eerste Wereldoorlog.

De onnozelaar werd er "gepakt door de gaas"...

Heel lang heeft hij het daarna niet meer uitgezongen...

[Jan van den Berghe]

Oorspronkelijk geplaatst door Doomy

Dit bleek al tijdens de Eerste Wereldoorlog, toen de Westhoek volledig werd platgebombardeerd.

Er werd niet gebombardeerd tijdens WO I. Heel de Westhoek werd uiteengereten door zwaar kanonvuur van BEIDE zijden.

[C uit W]

Ik heb in elk geval enorm veel respect voor die amerikaanse immigrant (uit puerto rico denk ik) die eerst wilde in het leger dienen als bewijst van dankbaarheid ter erve van amerika, en er stierf op het slagveld.

[Paulus de Boskabouter]

Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe

Er werd niet gebombardeerd tijdens WO I. Heel de Westhoek werd uiteengereten door zwaar kanonvuur van BEIDE zijden.

en hoe noemt een aanval met granaten dan?

idd; een artilleriebombardement.

[Doomy]

Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe

Er werd niet gebombardeerd tijdens WO I. Heel de Westhoek werd uiteengereten door zwaar kanonvuur van BEIDE zijden.

OK, platgeschoten dan maar, Pietje Precies. Het resultaat was in ieder geval hetzelfde. Landbouwers en bouwvakkers vinden bijna een eeuw later nog altijd onontplofte bommen en lijken van gesneuvelde soldaten terug in de grond waarin ze werken. En soms gebeurt er nog altijd eens een ongeluk met zo'n teruggevonden bom, zodat die oorlog bijna een eeuw later nog altijd slachtoffers maakt. Ook was de Westhoek de plaats waar er voor het eerst een "moderne" chemische oorlogsvoering werd uitgevochten. We weten hier dus heus wel wat de Koerden onder Saddam Hoessein hebben meegemaakt. En terwijl soldaten in de modder stierven bleven de bevelhebbers, oorlogsstokers en toogstrategen die hen de dood instuurden op een veilige afstand.

Ook mijn eigen oudere of reeds overleden familieleden zijn oorlogsvluchteling geweest, hebben bombardementen meegemaakt, en hebben dierbaren verloren. Ze hebben voor voedsel ook nog woekerprijzen moeten betalen aan oorlogsprofiteurs. Ze hadden dan ook een grote afkeer voor oorlog, oorlogsstokers, en oorlogsprofiteurs. "Al die generaals die al deze medailles kregen waren in werkelijkheid lafaards", zei een van hen mij ooit. "Ze lieten anderen, de gewone soldaten, het vuile werk voor hen doen en voor hun medailles sterven, terwijl ze zelf op een veilige afstand van het slagveld zaten. De echte helden waren de moeders die in oorlogstijd hun kinderen eten gaven en groot brachten. Zij verdienen veel meer medailles en respekt dan deze generaals." Verder konden deze familieleden ook veel begrip opbrengen voor oorlogsvluchtelingen die naar ons land vluchtten. Zelf waren ze de behulpzame vreemden die hen als oorlogsvluchteling in den vreemde opvangden erg dankbaar.

Vandaar dus mijn afkeer voor oorlog. Ik ben nochtans geen pacifist. Ik erken het recht op zelfverdediging tegen gewelddadige agressors, en dit desnoods met tegengeweld als het niet anders kan. Maar als vreedzamer oplossingen mogelijk zijn, dan moet men die ook aanwenden. Ik vind het echt niet nodig om geweld ook nog eens te verheerlijken, en heb het dus zeker niet begrepen op de verheerlijking van oorlog. Het is al erg genoeg als je geweld moet gebruiken.

[Doomy]

Oorspronkelijk geplaatst door Paulus de Boskabouter

en hoe noemt een aanval met granaten dan?

idd; een artilleriebombardement.

Tja Paulus, akademische kennis kan soms wereldvreemd zijn.

[Paulus de Boskabouter]

Oorspronkelijk geplaatst door Doomy

Tja Paulus, akademische kennis kan soms wereldvreemd zijn.

Ik denk het, jij zegt het

[Tjolder]

Er stond geen enkel huis of boom meer op het slagveld.

Ik heb nog gehoord dat als de wind goed zat men de zee kon horen tot in Roeselaere (Dat is toch wel een Km of 35 )

Zo vlak was het landschap.

[George]

Ik kan je op geen enkel punt tegenspreken hier Doomy maar ikdenk dat het niet altijd even makkelijk is. Op het slagveld kan je tegenover je beste vriend staan, je aarzelt maar degene die het langst aarzelt is dood, enkel en alleen omdat iemand je ooit heeft wijsgemaakt dat jouw vriend het "slechte" is en andersom Ondertussen heb je toch een wapen gebruikt en heb je munititie gebruikt en das weer kassa natuurlijk.

En nee ik ben geen heilige hoor, moest een derde schade toeberokkenen aan mijn geliefden zou ik ook in staat zijn om die om te brengen zeker als dit nodig blijkt ter voorkoming. Ik ga tot het uiterste voor de bescherming van mijn naasten maar nooit of te nimmer wil ik in naam van eender wie gewone mensen vermoorden omdat ze de slechterik nie kunne pakke of dat omdat een paar pipo's wat luxueuzer willen gaan skiën

[democratsteve]

Feit blijft dat het steeds de Hitlers , Hoesseins, Bush's en Co zijn die veilig in hun burcht zitten, terwijl ze hun "mindere" landgenoten de dood in jagen. Vaak dan nog landgenoten die het niet eens zijn met het beleid van hun leider. En net als Doomy heb ook ik dáárom zo'n hekel aan oorlog.

[maddox]

Nüremberg heeft ons geleerd dat Befehl ist Befehl niet meer geldt als je er als "gehoorzamer" er niet ideologisch/gewetensvol achterstaat.

Dus als de meeste VS/Iraqi soldaten er niet mee deze oorlog akkoord waren, ze alleen een VN tribunaal hadden moeten inroepen.

Neen, of je gehoorzaamt omdat het je broodwinning is(in de VS is het een makkelijk te vinden job, als je fysiek wat meezit)omdat het je roeping is, of omdat je gewoon geen keuze hebt(dit dan bij het Irasqi leger, meedoen of slachtoffer zijn, wat een keuze)
Oftewel, waar is de eerlijkheid van deze wereld?