Levenslang of de doodstraf?

[Den Bal]

Levenslang maar dan wel werken voor de eigen kost. Niet werken ==> geen eten,elektriciteit, verwarming, enz.

[pinbag]

Oorspronkelijk geplaatst door Den Bal

Levenslang maar dan wel werken voor de eigen kost. Niet werken ==> geen eten,elektriciteit, verwarming, enz.

Gade dan de vdab meer bevoegdheden geven om werklozen te achtervolgen noooooowww....

[netslet]

Oorspronkelijk geplaatst door lombas

Ik stel voor dat we de doodstraf invoeren als keuze waar de meest verwante van het vermoorde slachtoffer mag over beslissen.

Was er in de middeleeuwen geen systeem waar bij sommige misdaden de jury bestond uit een gelijk aantal verwanten van slachtoffer en dader?
Dat lijkt me alleszins een veel beter systeem dan enkel de verwanten van de slachtoffers als jury aan te stellen. Zelfs beter dan een willekeurige volksjury eigenlijk.

[Den Bal]

Oorspronkelijk geplaatst door pinbag

Gade dan de vdab meer bevoegdheden geven om werklozen te achtervolgen noooooowww....

Ik vind dat ze nu een beetje te veel op hun gemak zijn. Als ze nu werken of niets doen ze krijgen eten, warmte, enz. Verander dat. Laat ze werken voor hun eten en warmte. Dat heeft als voordeel dat een deel van de kosten die nu gedragen worden door de staat door hen zelf zal gedragen worden. Ik heb een reportage gezien van een gevangenis in de VS waar dit principe gehanteerd werd. Van de gedetineerden (uit die gevangenis) die terug geïntegreerd werden, was er maar 1/6 die terug veroordeeld werd. Uit de andere gevangenissen was dit 1/2.

[lombas]

Oorspronkelijk geplaatst door netslet

Was er in de middeleeuwen geen systeem waar bij sommige misdaden de jury bestond uit een gelijk aantal verwanten van slachtoffer en dader?
Dat lijkt me alleszins een veel beter systeem dan enkel de verwanten van de slachtoffers als jury aan te stellen. Zelfs beter dan een willekeurige volksjury eigenlijk.

Waarom moeten verwanten van de dader mee beslissen? In eerste instantie mag het slachtoffer de weerkaatste feiten eisen.

Stel dat een dief mijn televisie ter waarde van 250 euro steelt. Ik heb dan het recht 250 euro terug te ontvangen plus de gemaakte onkosten (huur televisie, gerechtsbestedingen, ...). Indien de dief niet kan betalen, dient-ie het af te werken.

Neem nu dat een moord. Dat is een aanslag op de fysieke integriteit. Het slachtoffer, op dat moment vertegenwoordigd door dienst naaste, mag dan de dood van de moordenaar eisen. Niets zegt dat het concreet moet gebeuren. Het zou macaber zijn een Tolstoiaanse naaste iemand anders met de doodstraf of enige straf op te zadelen.

Je hebt dus het recht die maat van een ander te eisen, die de ander van jou heeft opgeëist. Je bent echter niet verplicht dat te doen. Op die manier is ons rechtstelsel zeer vreemd: slachtoffers hebben namelijk niet het recht hun daders zonder meer vrij te laten gaan of een andere straf af te spreken.

Neem nu die moordenaar. Als naaste van het slachtoffer mag je perfect beschikken over diens leven, want dat heeft hij ook met het slachtoffer gedaan. Hij moet, indien schuldig, door jou de doostraf kunnen krijgen - maar je kan evengoed een alternatieve strafa afspreken. Dat kan levenslang zijn (liefst met verbanning), of een werkstraf van 100 000 euro, of eender wat in proportie staan met het gedane misdrijf.


Ik neem de VSA als voorbeeld, waar terdoodveroordeelden al regelmatig op steun konden rekenen van de aanklagers. Maar ze hebben dat recht. Dit klinkt misschien primitief, maar dat is het niet. Het is een simpele coördinatie tussen twee mensen waarvan één een deel van de ander onrechtmatig heeft opgeëist.

[Boadicea]

Ik ben geen tegenstander van de doodstraf. Wie het te bont maakt en de feiten zijn bewezen, mag van mij levenslag opgesloten worden of kiezen voor de dood. Echte psychopathen als Dutroux mogen van mij meteen de doodstraf krijgen, want ik vind het schandalig dat de hele gemeenschap en ook slachtoffers en nabestaanden mee betalen voor het verblijf in een luxe hotel.
Enkel voor verkrachters stel ik iets anders voor. De dood is voor hen een te milde straf. Voor hen stel ik voor: een verplichte geslachtsveranderende operatie en ze afbetalen door tewerkstelling in de prostitutie. Dan voelen ze tenminste echt wat ze hun slachtoffers aandoen en krijgen ze op dezelfde manier levenslang.

[Apocalyps]

Oorspronkelijk geplaatst door Supe®Staaf

Een verfrissend idee.
Als het vrijblijvend is.
Geen verplichting dus of morele druk.
Geen echte doodstraf dus, maar een soort euthanasie-optie op vraag van de veroordeelde.
Prima, prima.

Idem dito!

[pinbag]

Ik blijf erbij, het meest menselijke en bestrafende is verbaning.

[Apocalyps]

Oorspronkelijk geplaatst door pinbag

Ik blijf erbij, het meest menselijke en bestrafende is verbaning.

Daar heb je moderators voor.

[carlgustaaf]

Oorspronkelijk geplaatst door Boadicea

Ik ben geen tegenstander van de doodstraf. Wie het te bont maakt en de feiten zijn bewezen, mag van mij levenslag opgesloten worden of kiezen voor de dood. Echte psychopathen als Dutroux mogen van mij meteen de doodstraf krijgen, want ik vind het schandalig dat de hele gemeenschap en ook slachtoffers en nabestaanden mee betalen voor het verblijf in een luxe hotel.
Enkel voor verkrachters stel ik iets anders voor. De dood is voor hen een te milde straf. Voor hen stel ik voor: een verplichte geslachtsveranderende operatie en ze afbetalen door tewerkstelling in de prostitutie. Dan voelen ze tenminste echt wat ze hun slachtoffers aandoen en krijgen ze op dezelfde manier levenslang.

ik denk dat deze wet wel als afschrikwekkend zal ervaren worden. Doen!

[netslet]

Oorspronkelijk geplaatst door lombas

Waarom moeten verwanten van de dader mee beslissen?

Waarom moet een arbitrair gekozen groepje burgers mee beslissen? Zij hebben toch totaal niets te maken met de misdaad?
Het is maar een idee hoor, maar zou het bij wijze van experiment niet interessant zijn om 1/3e verwanten van de dader, 1/3e verwanten van het slachtoffer en 1/3e ooggetuigen te laten beslissen over de schuldvraag?

Oorspronkelijk geplaatst door lombas

In eerste instantie mag het slachtoffer de weerkaatste feiten eisen.

Stel dat een dief mijn televisie ter waarde van 250 euro steelt. Ik heb dan het recht 250 euro terug te ontvangen plus de gemaakte onkosten (huur televisie, gerechtsbestedingen, ...). Indien de dief niet kan betalen, dient-ie het af te werken.

Hier ga ik volledig mee akkoord.

Oorspronkelijk geplaatst door lombas

Neem nu dat een moord. Dat is een aanslag op de fysieke integriteit. Het slachtoffer, op dat moment vertegenwoordigd door dienst naaste, mag dan de dood van de moordenaar eisen. Niets zegt dat het concreet moet gebeuren. Het zou macaber zijn een Tolstoiaanse naaste iemand anders met de doodstraf of enige straf op te zadelen.

Je hebt dus het recht die maat van een ander te eisen, die de ander van jou heeft opgeëist. Je bent echter niet verplicht dat te doen. Op die manier is ons rechtstelsel zeer vreemd: slachtoffers hebben namelijk niet het recht hun daders zonder meer vrij te laten gaan of een andere straf af te spreken.

Neem nu die moordenaar. Als naaste van het slachtoffer mag je perfect beschikken over diens leven, want dat heeft hij ook met het slachtoffer gedaan. Hij moet, indien schuldig, door jou de doostraf kunnen krijgen - maar je kan evengoed een alternatieve strafa afspreken. Dat kan levenslang zijn (liefst met verbanning), of een werkstraf van 100 000 euro, of eender wat in proportie staan met het gedane misdrijf.

Je hebt dus het recht die maat van een ander te eisen, die de ander van jou heeft opgeëist.

Dat is niet wat er gebeurt bij moord. Het slachtoffer is niet meer beschikbaar dus wordt deze vervangen door zijn directe naaste. Dan zou de directe naaste, pakweg de vrouw van het slachtoffer wel kunnen eisen dat de levenspartner van de moordenaar vermoord wordt (want dat is wat haar is aangedaan), maar niet dat de moordenaar vermoord wordt.

Het probleem dat hier stelt is dat het slachtoffer niet meer beschikbaar is en er dan maar van overheidswege (dankzij wettelijke bepalingen) een directe naaste wordt aangeduid. Dit kan tot absurde situaties gaan leiden zoals bv. wanneer een kind vermoord is waarvan de vader best een afkoopsom wil aanvaarden maar de moeder niet, waardoor dit leidt tot een scheiding tussen hen beiden. Wie van hen mag dan de strafmaat bepalen?

Oorspronkelijk geplaatst door lombas

Ik neem de VSA als voorbeeld, waar terdoodveroordeelden al regelmatig op steun konden rekenen van de aanklagers. Maar ze hebben dat recht. Dit klinkt misschien primitief, maar dat is het niet. Het is een simpele coördinatie tussen twee mensen waarvan één een deel van de ander onrechtmatig heeft opgeëist.

Als iemand een ander zijn echtgenote vermoordt dan mag de weduwnaar de strafmaat pas opeisen volgens je redenering als het slachtoffer aanvaard wordt als een deel (bezit?) van de weduwnaar, of zie ik dat verkeerd?

Wie bepaalt er trouwens wie het recht heeft om mijn dood op te eisen? Wordt dit door de staat gedaan of kan ik daar misschien een contract voor opstellen?

[maddox]

Ik ben zeker te vinden voor de vrijwillige keuze tussen levenslang en doodstraf.

Maar de doostraf op zichzelf kan nuttig zijn; indien de gestrafte voor de doodstraf opteerd, en de situatie het mogelijk maakt, zal de straf voltrokken worden op de operatietafel, waarbij de ter dood veroordeelde zijn organen laat verdelen onder de behoeftigen.

[lombas]

Oorspronkelijk geplaatst door netslet

Waarom moet een arbitrair gekozen groepje burgers mee beslissen? Zij hebben toch totaal niets te maken met de misdaad?
Het is maar een idee hoor, maar zou het bij wijze van experiment niet interessant zijn om 1/3e verwanten van de dader, 1/3e verwanten van het slachtoffer en 1/3e ooggetuigen te laten beslissen over de schuldvraag?

Ik ben tegen jury's. Die zijn een belediging voor het gehele rechtstelsel.

Hier ga ik volledig mee akkoord.

Tof.

Je hebt dus het recht die maat van een ander te eisen, die de ander van jou heeft opgeëist.

Inderdaad, lijkt me redelijk logisch. Je hoeft dat wel niet te doen. Persoonlijk ben ik tegen de doodstraf, dus zal ik die nooit eisen.

Dat is niet wat er gebeurt bij moord. Het slachtoffer is niet meer beschikbaar dus wordt deze vervangen door zijn directe naaste. Dan zou de directe naaste, pakweg de vrouw van het slachtoffer wel kunnen eisen dat de levenspartner van de moordenaar vermoord wordt (want dat is wat haar is aangedaan), maar niet dat de moordenaar vermoord wordt.

Euh, neen. Dat is bizar.

Het probleem dat hier stelt is dat het slachtoffer niet meer beschikbaar is en er dan maar van overheidswege (dankzij wettelijke bepalingen) een directe naaste wordt aangeduid. Dit kan tot absurde situaties gaan leiden zoals bv. wanneer een kind vermoord is waarvan de vader best een afkoopsom wil aanvaarden maar de moeder niet, waardoor dit leidt tot een scheiding tussen hen beiden. Wie van hen mag dan de strafmaat bepalen?

De ouders samen. Je moet keuzes maken in het leven.

Als iemand een ander zijn echtgenote vermoordt dan mag de weduwnaar de strafmaat pas opeisen volgens je redenering als het slachtoffer aanvaard wordt als een deel (bezit?) van de weduwnaar, of zie ik dat verkeerd?

Niemand kan het bezit van een ander zijn. Ik begrijp de vraag niet goed.

Wie bepaalt er trouwens wie het recht heeft om mijn dood op te eisen? Wordt dit door de staat gedaan of kan ik daar misschien een contract voor opstellen?

De naaste verwant. In een koppel is dat de wederhelft, anders naaste familie of wie ook in een contract zou aangesteld zijn.

[pinbag]

Oorspronkelijk geplaatst door Apocalyps

Daar heb je moderators voor.

En het kan leuk zijn

[gsus]

Oorspronkelijk geplaatst door Boadicea

Ik ben geen tegenstander van de doodstraf. Wie het te bont maakt en de feiten zijn bewezen, mag van mij levenslag opgesloten worden of kiezen voor de dood. Echte psychopathen als Dutroux mogen van mij meteen de doodstraf krijgen, want ik vind het schandalig dat de hele gemeenschap en ook slachtoffers en nabestaanden mee betalen voor het verblijf in een luxe hotel.
Enkel voor verkrachters stel ik iets anders voor. De dood is voor hen een te milde straf. Voor hen stel ik voor: een verplichte geslachtsveranderende operatie en ze afbetalen door tewerkstelling in de prostitutie. Dan voelen ze tenminste echt wat ze hun slachtoffers aandoen en krijgen ze op dezelfde manier levenslang.

Groot gelijk, ik stel zelfs voor dat we ze na hun operatie ook nog aan de schandpaal hangen, alwaar de bewoners van het dorp hem/haar kunnen bekogelen met rotte appelen/tomaten. Nadat hun schuld is afbetaald, sturen we ze gezamenlijk richting Midden-Oosten met de missie om alle moslims te bekeren tot het Christendom en ze mogen enkel de slogan "Moslims stinken uit hun bek, net als Allah en Mohammed" gebruiken.

He, wat denk je?

[Geertje]

Oorspronkelijk geplaatst door Den Duisteren Duikboot

Ik stel voor dat we de doodstraf herinvoeren voor dié gedetineerden die de doodstraf verkiezen boven levenslang. Het gaat dus om een keuze van de veroordeelde op vrijwillige basis. Een alternatief, om ervoor te zorgen dat de veroordeelde ook enige tijd heeft gehad om tot berouw en bezinning te komen, houdt in dat, indien de veroordeelde kiest voor de doodstraf, deze ten vroegste drie jaar na zijn veroordeling mag worden toegepast. Graag jullie mening.

Absoluut voor de doodstraf. Dit kost een pak minder dan de gevangene levenslang een luxehotel te geven.

De gevangene heeft wel geen keuze. En zijn lichaam wordt nadien aan de straathonden gegeven.

[Desiderius]

Oorspronkelijk geplaatst door lombas

Waarom moeten verwanten van de dader mee beslissen? In eerste instantie mag het slachtoffer de weerkaatste feiten eisen.

Stel dat een dief mijn televisie ter waarde van 250 euro steelt. Ik heb dan het recht 250 euro terug te ontvangen plus de gemaakte onkosten (huur televisie, gerechtsbestedingen, ...). Indien de dief niet kan betalen, dient-ie het af te werken.

Neem nu dat een moord. Dat is een aanslag op de fysieke integriteit. Het slachtoffer, op dat moment vertegenwoordigd door dienst naaste, mag dan de dood van de moordenaar eisen. Niets zegt dat het concreet moet gebeuren. Het zou macaber zijn een Tolstoiaanse naaste iemand anders met de doodstraf of enige straf op te zadelen.

Je hebt dus het recht die maat van een ander te eisen, die de ander van jou heeft opgeëist. Je bent echter niet verplicht dat te doen. Op die manier is ons rechtstelsel zeer vreemd: slachtoffers hebben namelijk niet het recht hun daders zonder meer vrij te laten gaan of een andere straf af te spreken.

Neem nu die moordenaar. Als naaste van het slachtoffer mag je perfect beschikken over diens leven, want dat heeft hij ook met het slachtoffer gedaan. Hij moet, indien schuldig, door jou de doostraf kunnen krijgen - maar je kan evengoed een alternatieve strafa afspreken. Dat kan levenslang zijn (liefst met verbanning), of een werkstraf van 100 000 euro, of eender wat in proportie staan met het gedane misdrijf.


Ik neem de VSA als voorbeeld, waar terdoodveroordeelden al regelmatig op steun konden rekenen van de aanklagers. Maar ze hebben dat recht. Dit klinkt misschien primitief, maar dat is het niet. Het is een simpele coördinatie tussen twee mensen waarvan één een deel van de ander onrechtmatig heeft opgeëist.

Je verwart m.i. het strafrecht met het burgerlijk recht. De burgerlijke vordering behoort toe aan de belanghebbende als privaat persoon. De dader wordt dan inderdaad veroordeeld tot het herstellen van de schade. (in natura of bij equivalent) Probleem is wél wanneer die schade niet of zeer moeilijk herstelbaar én becijferbaar is. Bijkomend probleem is ook wanneer de dader niet bij machte is om de schade te herstellen (een kei kan je niet stropen). Maar in die gevallen kan je jezelf als burger ook verzekeren.

Het strafrecht daarentegen is publiek. De strafvordering gaat uit van de gemeenschap, die door het plegen van het strafbare feit ook schade heeft opgelopen. Vanuit de rechtseconomie (en ik neem aan dat je daar niet ongevoelig voor bent, Lombas) kan je het als volgt verklaren: stel dat iedereen zich verzekert tegen diefstal, dan ga je een hogere premie moeten betalen wanneer de gemeenschap niet effectief optreedt tegen dieven dan wanneer ze dat wel doet. Individuele acties werken daar véél minder efficiënt. In die procedure staat dus het herstel van de openbare orde centraal en niet het herstel van individueel geleden schade. Hoe je dat aan boord legt, maakt in wezen niet veel uit: beroepsmagistraten of een willekeurig gekozen jury; telkens is het belangrijk om te streven naar een zo objectief mogelijk oordeel. Voor de jury pleit dat ze dicht staat bij de publieke opinie van het ogenblik; voor de beroepsmagistraat pleit juist dat die vaak abstractie kan maken van tijdelijke "hot issues". Je kan daarover discussiëren tot de hel bevriest; d�*�*r kom je dus niet uit.

On topic: de doodstraf is een inbreuk op het meest fundamentele recht van elk menselijk wezen: het recht op leven. Als je een samenleving wil waar bepaalde regels gelden, dan zal je diegenen die deze regels zwaar met de voeten treden ook moeten sanctioneren. En dat kost, maar die kost is nu eenmaal eigen aan het samenleven. Voor zolang de voordelen groter zijn dan de kosten, hebben we daar niet over te klagen. Anderzijds lijkt het me wel een goeie zaak mocht een levenslang veroordeelde de gegarandeerd vrije keuze krijgen om een einde aan zijn leven te maken. [geassisteerde zelfmoord] Een toestand van vrijheidsberoving-voor-het-leven lijkt me minstens even erg dan sommige ziektebeelden die we -in het kader van het euthanasiedebat- in aanmerking nemen als redelijke gronden voor actieve levensbeëindiging.

[Geertje]

Oorspronkelijk geplaatst door Desiderius

Je verwart m.i. het strafrecht met het burgerlijk recht. De burgerlijke vordering behoort toe aan de belanghebbende als privaat persoon. De dader wordt dan inderdaad veroordeeld tot het herstellen van de schade. (in natura of bij equivalent) Probleem is wél wanneer die schade niet of zeer moeilijk herstelbaar én becijferbaar is. Bijkomend probleem is ook wanneer de dader niet bij machte is om de schade te herstellen (een kei kan je niet stropen). Maar in die gevallen kan je jezelf als burger ook verzekeren.

Het strafrecht daarentegen is publiek. De strafvordering gaat uit van de gemeenschap, die door het plegen van het strafbare feit ook schade heeft opgelopen. Vanuit de rechtseconomie (en ik neem aan dat je daar niet ongevoelig voor bent, Lombas) kan je het als volgt verklaren: stel dat iedereen zich verzekert tegen diefstal, dan ga je een hogere premie moeten betalen wanneer de gemeenschap niet effectief optreedt tegen dieven dan wanneer ze dat wel doet. Individuele acties werken daar véél minder efficiënt. In die procedure staat dus het herstel van de openbare orde centraal en niet het herstel van individueel geleden schade. Hoe je dat aan boord legt, maakt in wezen niet veel uit: beroepsmagistraten of een willekeurig gekozen jury; telkens is het belangrijk om te streven naar een zo objectief mogelijk oordeel. Voor de jury pleit dat ze dicht staat bij de publieke opinie van het ogenblik; voor de beroepsmagistraat pleit juist dat die vaak abstractie kan maken van tijdelijke "hot issues". Je kan daarover discussiëren tot de hel bevriest; d�*�*r kom je dus niet uit.

On topic: de doodstraf is een inbreuk op het meest fundamentele recht van elk menselijk wezen: het recht op leven. Als je een samenleving wil waar bepaalde regels gelden, dan zal je diegenen die deze regels zwaar met de voeten treden ook moeten sanctioneren. En dat kost, maar die kost is nu eenmaal eigen aan het samenleven. Voor zolang de voordelen groter zijn dan de kosten, hebben we daar niet over te klagen. Anderzijds lijkt het me wel een goeie zaak mocht een levenslang veroordeelde de gegarandeerd vrije keuze krijgen om een einde aan zijn leven te maken. [geassisteerde zelfmoord] Een toestand van vrijheidsberoving-voor-het-leven lijkt me minstens even erg dan sommige ziektebeelden die we -in het kader van het euthanasiedebat- in aanmerking nemen als redelijke gronden voor actieve levensbeëindiging.

Dit recht vervalt als je zelf andere mensen vermoordt.

[Turkje]

Om eerlijk te zijn: die criminelen, die zelfs bij een levenslange opsluiting er in al die jaren niet in slagen een effectieve methode te vinden om henzelf van het leven te beroven, die verdienen de doodstraf gewoonweg niet. Kwestie van onze resources niet te verspillen, zie je...

Het voorstel is dus redundant, en ik ben tegen.

[van Maerlant]

Ik zou onmiddelijk kiezen voor de doodstraf. Lijkt mij minder erg dan decennia lang te rotten in een cel, en groepsverkrachtingen te ondergaan in de douche.