Belgicisme als Heel-Nederlandse stroming

[Hans1]

Oorspronkelijk geplaatst door Patriot!

Aaah vooroordelen dus.

Toch spijtig dat die overgrootouders niet meer kunnen getuigen. Die gaan nogal kappen op de "Walen" van 1830 !

[baarle]

Oorspronkelijk geplaatst door Hans1

Toch spijtig dat die overgrootouders niet meer kunnen getuigen. Die gaan nogal kappen op de "Walen" van 1830 !

Spreek niet te gauw in hun plaats. Van sommige voorouders bestaan geschreven teksten, van sommigen zelfs bandopnames.

[Tavek]

Oorspronkelijk geplaatst door Cunning linguist

Tavek is geen orthodoxe belgicist. Die ziet Groot-Nederland nl. ook zitten, voor zover ik begrijp.

Correct.

[Tavek]

Ik ben niet VOOR Belgie in de zin van: Belgie boven alles, maar ik heb het liever als Vlaanderen, omdat ik me totaal niet identificeer met Vlaanderen. In princiepe vind ik het idee van dat er iets zou bestaan als een Vlaams volk idioot. We zijn allen Nederlanders. Een Limburger verschilt evenveel van een West-Vlaming als van bvb een Hollander. En toch is een gedeelde cultuur, geschiedenis en taal, op Nederlands niveau !

Vlaanderen is een product van Belgie, en als u Belgie slecht vindt, moet u consequent zijn en ook Vlaanderen afwijzen en naar een betere oplossing zoeken, namelijk groot/heel Nederland.

[Tantist]

Oorspronkelijk geplaatst door Hans1

Nee, want na 1970 was België niet meer unitair (Gaston Eyskens).

Warempel, dan is de BUB een federalistische partij

[Cunning linguist]

Oorspronkelijk geplaatst door Kim

Dat is dus wat Belgicisme niet is, spijtig dat u dat nog steeds niet doorhebt.

Jouw soort belgicisme is zeldzaam. Hoe dan ook heeft het ontstaan van het belgicisme te danken aan progallicisme and antineerlandisme en is het geen Heel-Nederlandse stroming, maar was juist een vlucht van het Heel-Nederlandse concept.

[Tantist]

Oorspronkelijk geplaatst door Cunning linguist

Jouw soort belgicisme is zeldzaam. Hoe dan ook heeft het ontstaan van het belgicisme te danken aan progallicisme and antineerlandisme en is het geen Heel-Nederlandse stroming, maar was juist een vlucht van het Heel-Nederlandse concept.

Heel juist. Het zoeken naar eenheid binnen de zuidelijke Nederlanden kan enkel door de noordelijke erbij te betrekken. Het streven naar eenheid binnen Zuid-Nederland kan niet door tegelijk het ontbreken van Heel-Nederlandse eenheid toe te juichen.

[Cunning linguist]

Oorspronkelijk geplaatst door Kim

Allee merci, u weze bedankt.

Moet ik hier even gaan neerpennen hoe ik over u denk of houden we het een beetje "respectvol".
Nu ja, u toont met dergelijke opmerking weer maar eens aan dat u blijkbaar niet in staat bent om buiten vooroordelen om te denken.

Ik denk niet dat C uit W dit als een belediging bedoelde, al komt zijn opmerking wat bot over.

[Cunning linguist]

Oorspronkelijk geplaatst door Tantist

Heel juist. Het zoeken naar eenheid binnen de zuidelijke Nederlanden kan enkel door de noordelijke erbij te betrekken. Het streven naar eenheid binnen Zuid-Nederland kan niet door tegelijk het ontbreken van Heel-Nederlandse eenheid toe te juichen.

Zo is dat.

[C uit W]

Oorspronkelijk geplaatst door Cunning linguist

Ik denk niet dat C uit W dit als een belediging bedoelde, al komt zijn opmerking wat bot over.

Inderdaad, het was niet als belediging bedoelt.
Maar ik ga belgicisten niet poeslief behandelen

[Cunning linguist]

Oorspronkelijk geplaatst door Derk de Tweede

Zoals je waarschijnlijk wel weet is de theorie heel wat anders dan de praktijk.
Juist gisteren kreeg ik weer zo'n raar verhaal te horen van de schoolmeester van mijn dochter.
Hij bestelde in Brussel een zak patat in het Nederlands en werd volkomen genegeerd door de patatboer.
Belgicisme is voor mij iets wat thuis hoort beneden te taalgrens.

Ik ben jaren gelden uit een Brusselse discotheek geweerd omdat ik geen Frans sprak. Het idiote daarvan is dat ik geen Belg ben, maar toen ik de portier dat duidelijk wilde maken en dat ik ook niets met hun taaltoestaden te maken wilde hebben, werd ik gewoon beschuldigd dat ik dronken was (ik had geen druppel op) en agressief.

[Cunning linguist]

Oorspronkelijk geplaatst door Patriot!

Is professor Eyskens dom, of gewoon nog jong? Hij is immers belgicist.

Hij is blind.

[Hans1]

Oorspronkelijk geplaatst door baarle

Spreek niet te gauw in hun plaats. Van sommige voorouders bestaan geschreven teksten, van sommigen zelfs bandopnames.

Allez, waar zijn die bandopnames uit 1830? Ik ben benieuwd!

[Hans1]

Oorspronkelijk geplaatst door Cunning linguist

Hij is blind.

Tiens, dat is nieuw voor mij.

[Luc Bekaert]

Oorspronkelijk geplaatst door Hans1

Tiens, dat is nieuw voor mij.

Ik denk niet dat Eyskens blind is voor de Belgische problemen . Een drietal maanden geleden stond in het Uit-magazine een tweespraak tussen Eyskens en Remi Vermeiren van het Warande-manifest.
Eyskens onderschreef voor een groot deel de analyse van het manifest, maar kon niet akkoord gaan met de remedie nl een opsplitsing van het land: hij pleitte wel voor een doorgedreven nieuwe staatshervorming na de verkiezingen van 2007....om het land te redden .

[Cunning linguist]

Oorspronkelijk geplaatst door Hans1

Tiens, dat is nieuw voor mij.

Leer ermee leven.

[Zwartengeel]

Hans, graag nog even een antwoord op mijn vraag aub.

http://forum.politics.be/showpost.ph...6&postcount=38

[Luc Bekaert]

Oorspronkelijk geplaatst door Hans1

Tiens, dat is nieuw voor mij.

Hier in extenso de discussie tussen Eyskens en Remi Vermeiren:

Mark Eyskens en Remi Vermeiren, voorzitter van denkgroep “In de Warande”, praten over de pro’s en contra’s van een zelfstandig Vlaanderen.

UIT: Eind vorig jaar publiceerde de Brusselse denkgroep “In de Warande” het Manifest voor een Zelfstandig Vlaanderen in Europa. Daarmee gooide ze een baksteen in de vijver van België. Vandaag is de deining nog niet uitgewerkt.
Mark Eyskens: De cijfers die voorkomen in het Manifest beantwoorden grosso modo aan de verwachtingen. Het was goed om eens de oefening te doen. De baksteen heeft te maken met de titel. Manifest voor een Zelfstandig Vlaanderen in Europa geeft een politieke betekenis aan de studie en dat heeft geleid tot de controverse. Maar dat is geen verwijt, dat is gewoon een vaststelling.
Remi Vermeiren: Het heeft sommigen blijkbaar wat gechoqueerd. De bedoeling was om eens door te denken over vooral de sociaal-economische aspecten van de Belgische federatie en daarbij niet het pad te blijven bewandelen van verdere federalisering en steeds nieuwe onvolkomen staatshervormingen - dat pad bewandelt België nu al meer dan 30 jaar. Dat althans op korte termijn de volledige verzelfstandiging van Vlaanderen (en van Wallonië) niet haalbaar lijkt, was evenmin een rem op dat doordenken. Zo betaamt het een denkgroep.

UIT: Sommige Franstaligen interpreteerden het Manifest wel als een vijandige aanval.
Remi Vermeiren: Volkomen ten onrechte, maar dat komt zeer waarschijnlijk omdat ze het niet gelezen hebben. Het is niet in agressieve termen gesteld, steunt op onbetwistbare feiten en cijfers en schenkt ook aandacht aan de belangen van Wallonië en Brussel. Het is overigens niet alleen tegenover dit Manifest dat onze Franstalige landgenoten soms zo reageren. Onlangs zei minister Onkelinx dat meneer Leterme een gevaarlijke man is omdat hij onder meer voor Brussel meer efficiënte structuren bepleitte.
Mark Eyskens: De reactie van een aantal Waalse verantwoordelijken is de laatste maanden toch wel softer geworden. Ik verwijs naar de verklaring van minister Reynders. Hij zei dat de cijfers die de Vlamingen aanreiken, of het nu het Manifest is of andere studies, ernstig moeten genomen worden in Wallonië. Het is de hoogste tijd dat men er ook in Wallonië zelf wat aan doet.
Dit brengt mij tot een andere opmerking die meer politiek geïnspireerd is. Je kunt maar komen tot een communautair akkoord voor zover dat akkoord niet beantwoordt aan wat men in de economie een zero sum game noemt, met winnaars en verliezers. Als je dus aan Vlaamse kant de indruk verwekt dat je een oplossing wilt waarbij de Walen zeer hard gaan bloeden door bijvoorbeeld de sociale zekerheid op te splitsen, dan krijg je heftige reacties. Het beste is dat de twee partijen er voordeel bij hebben. Laten we meer hefbomen van het economisch beleid toevertrouwen aan de deelstaten, zodat ze beide kunnen vooruitgaan.

TRANSFERS
UIT: Velen zien de financiële transfers als een kanjer van een nadeel. Elke Vlaming droeg in 2003 € 1.351 af naar Wallonië en € 383 naar Brussel.
Mark Eyskens: Of het in totaal nu 10 miljard of 8 miljard is, blijft in zekere zin bijkomstig. Het gaat over zeer grote bedragen. Wat ik vooral in de commentaren niet oordeelkundig vind, is dat men de Vlaamse openbare opinie niet uitlegt wat de fundamentele reden is van die enorme transfers. Wallonië is veel armer geworden dan Vlaanderen. Het inkomen per hoofd van de bevolking ligt nu 20 �* 25% lager dan in Vlaanderen. En transfers, althans wat de sociale zekerheid betreft, hebben te maken met een financieringsdeficit. Er zijn natuurlijk een aantal ‘misbruiken’. De normen worden in beide landsgedeelten niet op dezelfde manier toegepast. Dat is een aanleiding om eraan te sleutelen. Wij weten allemaal dat er ook in Vlaanderen misbruiken zijn, onder meer bij de subsidiëring. Maar een groot probleem is dat Wallonië armer is dan Vlaanderen en er niet uit geraakt. Wanneer je dan aankomt met de titel Manifest voor een Zelfstandig Vlaanderen in Europa dan geef je de indruk dat er maar één oplossing is, namelijk die armere deelstaat laten vallen. Dat verwekt bij de Walen groot verzet, maar ik denk ook dat bij vele Vlamingen op ethisch vlak vraagtekens rijzen.
Remi Vermeiren: Het klopt dat Wallonië - gemiddeld gezien dan - armer is dan Vlaanderen. Transfers heb je ook in andere landen, maar in België zijn ze bijzonder groot en altijd in dezelfde richting.
De inkomens zijn in Wallonië 20% lager dan in Vlaanderen, maar dan spreken we over primair inkomen. Dat is het inkomen uit arbeid en beleggingen, voor fiscaliteit, parafiscaliteit, sociale transfers en dergelijke meer. Wijlen uw vader zegt in zijn memoires naar aanleiding van de eerste hervorming van België dat die staat toch moet behouden blijven. Het Vlaamse spaarvermogen moest de openbare werken financieren die dienden om Wallonië er weer bovenop te krijgen. Dat op een ogenblik, in 1970, dat de nominale Waalse lonen nog 10% hoger lagen dan in Vlaanderen. Decennia waren de lonen hoger in Wallonië dan in Vlaanderen. Het gaat dus ook om de ingesteldheid en spaarzin.
Bovendien bekijkt men Vlaanderen te gemakkelijk als rijke regio. Ongeveer 15% van de Vlamingen leeft tegen of onder de armoedegrens. In Wallonië is dat 16%. In Vlaanderen is er een grote ruime bovenlaag. In Wallonië bestaat die ook en die is in procent niet kleiner. De tussenlaag is in Vlaanderen inderdaad veel welvarender. Ik begrijp zeer goed dat Wallonië sociale problemen heeft, maar daarom stelt het Manifest voor dat de transfers - althans zeker die van de sociale zekerheid - worden uitgefaseerd over een periode van tien jaar.

UIT: Wallonië wordt dus niet aan zijn lot overgelaten?
Remi Vermeiren: Nee, sommigen laten uitschijnen dat Vlamingen in feite egoïsten zijn, maar geen enkel volk levert ten aanzien van een ander volk binnen een federatie zulke hoge financiële inspanningen. Je mag en je moet toch vragen stellen bij het onproductief en zelfs contraproductief karakter van de transfers. Wallonië heeft zijn tegenslagen gekend met de neergang van de zware industrie, maar andere regio’s in Europa en ook Vlaanderen hebben die eveneens gekend. Wallonië is het slechtst uit die crisis gekomen. De transfers van 30 jaar geleden tot nu hebben onze landgenoten er niet toe aangezet om de juiste maatregelen te nemen. Er wordt een socialistische politiek toegepast maar geen sociale, want een politiek is niet sociaal wanneer die aanleiding geeft tot 20% werkloosheid, met zelfs 24% in Henegouwen. Als er een ethisch probleem is, ligt dat in de eerste plaats in Wallonië. In plaats van Wallonië te laten vallen, wil het Manifest Wallonië stimuleren, ja dwingen om de juiste maatregelen te nemen naar het voorbeeld van andere landen die het al gedaan hebben. Ik ben de laatste om te zeggen dat dit gemakkelijk en evident is, maar er is geen alternatief.
Mark Eyskens: Het is duidelijk dat de reconversie in Wallonië nauwelijks is geslaagd. Er is misschien hier en daar wat verbetering die men in Vlaanderen onvoldoende onderkent, maar in het bekken van Charleroi blijft het nog altijd zeer ellendig. Ik heb vaak mijn studenten in de eerste kandidatuur de raad gegeven om eens met een busje rond te rijden in Wallonië om de visu te constateren wat de toestand is. En als je dat ziet, kun je als econoom de vraag stellen: hoe krijg je daar investeringen naartoe om de zaak opnieuw op gang te brengen?
Dat gezegd, en gegeven de aanzienlijk transfers, kijken we even naar de welvaartsorde binnen de Europese Unie van 15 lidstaten. Vlaanderen bevindt zich op de vierde plaats en Wallonië erg achteraan. Dus die transfers hebben niet verhinderd dat Vlaanderen bijzonder welvarend is geworden, zeg maar op 30-40 jaar. Vlaanderen is één van de meest welvarende regio’s in Europa, bijgevolg van de planeet Aarde, derhalve van het zonnestelsel en misschien zelfs van de Melkweg.
Hoe komt dat? Ondanks het feit dat Wallonië ook voor een deel een blok aan het been is. Dat komt omdat er ook kolossale complementariteiten zijn. Wat men ook onderschat, is de terugstroom. De transfers gaan naar Wallonië, maar Wallonië is in handelstermen de grootste klant van Vlaanderen. Wallonië komt voor Frankrijk, Duitsland en Nederland. Als dus Wallonië volledig verpaupert en ineenstort dan is dat ook niet goed voor Vlaanderen. Wij hebben er geen enkel voordeel bij dat aan onze grens een regio ligt die helemaal van de kaart wordt geveegd. Dus we moeten rekenen met die wederzijdse dynamiek.
Daar komt bij dat de bedrijven in België niet alleen multinationals zijn maar ook multiregionals. Vele multinationals zijn ook multiregionals en hebben vestigingen in de twee of drie deelstaten. Men moet daar dus allemaal rekening mee houden. Het is één groot kluwen geworden en als men dat begint uit elkaar te halen, ben ik er niet van overtuigd dat de kosten-batenanalyse positief is.
Remi Vermeiren: Akkoord, Vlaanderen is ondanks Wallonië, ondanks België welvarend geworden. Vlaanderen heeft daarbij niets gekregen, niets gestolen. Tussen haakjes, ik wil toch even onderstrepen dat ik evenzeer begaan ben met de ethische en sociale aspecten. En zoals ik daarnet zei: ook in Vlaanderen bestaat er armoede. Het gemiddeld inkomen ligt er hoger, maar die welvaart is gecreëerd ten koste van zeer veel inspanningen en steeds maar toenemende inspanningen. Bovendien is die welvaart in een vrij korte periode opgebouwd. Eén van de bekommernissen van het Manifest is dat die welvaart misschien niet houdbaar zal zijn omwille van allerlei uitdagingen die op ons afkomen.
Ik heb moeite met de theorie dat Wallonië een belangrijke stimulans zou geweest zijn voor de ontwikkeling van Vlaanderen. Enerzijds zegt men dat het een arme regio is, anderzijds laat men verstaan dat die toch wel een bijzonder grote koopkracht heeft om de Vlaamse producten op te nemen.
Mark Eyskens: Voor een deel door de transfers.
Remi Vermeiren: Maar economisch gezien is dat totaal absurd. Als een bedrijf zoals Philips je € 1.000 geeft opdat je er een TV zou kopen van € 1000, dan gaat Philips snel failliet. Het bedrijf verliest namelijk de kosten van zijn product Het geld dat weggegeven werd, is geen bijdrage tot de ontwikkeling van Philips, integendeel. Hetzelfde geldt voor Vlaanderen inzake transfers.
Mark Eyskens: Dat is de logica en ook de kritiek op ontwikkelingshulp. Er zijn ook transfers in Vlaanderen. Het rijke Vlaams-Brabant draagt bij tot de transfers ten voordele van de Westhoek of de Kempen. Maar zodra je een bewoner van de Westhoek vervangt door een Waal ontstaan er twijfels. We moeten er eens over nadenken hoe dat komt. Dat is het ethische aspect van de zaak. Voor mij is solidariteit niet grensgebonden. We zijn solidair in Europa en in de wereld. Uit een studie die drie dagen geleden verscheen, blijkt dat België heel slecht scoort qua solidariteit. Nederland staat op kop, België op de 40ste plaats.
Remi Vermeiren: De transfers van Vlaanderen naar Wallonië gaan over grote bedragen waarop Vlaanderen, in tegenstelling tot transfers binnen Vlaanderen zelf, geen controle of invloed heeft. Toch vind ik dat men zich in het algemeen te sterk focust op die transfers. Solidariteit is grenzeloos, dus kan je ook zeggen: waarom naar Wallonië en niet naar Mozambique? Er is solidariteit binnen de Europese Unie, maar al die solidariteiten zijn ontzaglijk veel kleiner. Overigens, er waren nooit transfers van Wallonië naar Vlaanderen. Die stelling staat als een paal boven water. Het is pijnlijk dat sommige Franstalige landgenoten zelfs op het hoogste niveau blijven herhalen dat die er ooit wel waren.

SAMENWERKING
Mark Eyskens: Laten we Wallonië aan zijn lot over? Heeft het lang genoeg geduurd? Of doen we een poging om er in een samenwerkingsverband nog wat van te maken? Ik heb het Marshall Plan van Di Rupo en het Actieplan van Leterme gelezen. Daar zitten kolossale convergenties in.
Is het denkbaar dat men komt tot een samenwerkingsverband waarbij bijvoorbeeld Wallonië ervoor zorgt dat Vlaamse bedrijven gaan investeren in Wallonië? Dat is in feite de ideale oplossing. Dat veronderstelt natuurlijk een sociaal pact. Ik pleit al jaren voor het afschaffen van sectoriële collectieve arbeidsovereenkomsten, die loonkartels zijn. Zowel de patroons als de vakbonden zijn ertegen. Dat wil dus zeggen dat ik gelijk heb (lacht).
Men gaat nu waarschijnlijk de CAO’s regionaliseren, maar dat is nog geen oplossing. Dan werk je met regionale loonkartels. Neen, je moet dat doorbreken. Laat elk bedrijf met zijn arbeiders tot een akkoord komen en dan schep je een klimaat waar de lonen in Wallonië inderdaad tegenover Vlaanderen kunnen zakken. In Limburg heeft dat na de oorlog enorm veel investeringen aangetrokken. Dat heeft Wallonië nodig. Dan bestaat er ook een kans dat het er weer bovenop komt.
Remi Vermeiren: Als je het Marshall Plan en het Actieplan bij elkaar legt, dan zie je inderdaad veel convergenties, net zoals je die zou zien als je er ook die van Nederland en Noord-Frankrijk zou naast leggen. Dat is evident. Maar Wallonië heeft nooit een aantrekkelijk klimaat geschapen voor privé-bedrijven en de loonkosten per eenheid product zijn er nog steeds hoger dan in Vlaanderen. Dat is niet bepaald een grote stimulans voor Vlaamse bedrijven die juist wegens die hoge kosten ook in Vlaanderen verhuizen naar Oost-Europa en elders. Overigens is het geenszins uitgesloten dat twee zelfstandige staten nog akkoorden met elkaar sluiten of dat men zelfs tot een echte confederatie komt waarbij men dingen samen doet. Maar dat betekent ook dat wanneer één van de partners vindt dat na x jaren dergelijke samenwerking niet meer kan voortgezet worden, dat ze dan stopt. Tussen twee echtgenoten die gescheiden zijn, is de verstandhouding na de scheiding soms beter dan ervoor.

BRUSSEL
Mark Eyskens: En dan is er nog Brussel. Wanneer Vlaanderen onafhankelijk wordt, dan wordt Brussel een andere statelijke entiteit. Het is een illusie te denken dat België verdwijnt wanneer Vlaanderen zich afscheidt. Het meest verspreide scenario in het zuiden des lands is: laat de Vlamingen maar vertrekken, wij behouden dan België. Dat is een rompstaat weliswaar, met alle economische problemen, maar eentalig verfranst. De Franstaligen behouden de hoofdstad van Europa, plus Wallonië als een soort hinterland met een toeristische roeping voor de Ardennen. Vlaanderen wordt dan een breakaway state.
Brussel is historisch gezien een Vlaamse stad. Het was een historische beslissing van Gaston Geens om onze politieke hoofdstad in Brussel daar te vestigen. De Walen zijn naar Namen gegaan. Dat was een grote vergissing en daar hebben ze nu spijt van. Brussel is ook beter bekend in het buitenland dan België en daar belangrijker. Brussel opgeven, lijkt mij totaal onverantwoord. Ik vrees dat wanneer de kosten-batenanalyse gemaakt wordt, de zelfstandigheid voor Vlaanderen eerder nadelig uitvalt dan voordelig.
Remi Vermeiren: Daarmee ben ik het grondig oneens. Dat is de eeuwige defensieve Vlaamse reflex en eigenlijk in tegenspraak met het pleidooi om het ‘berooide’ Wallonië toch niet maar niet te laten vallen. Wanneer de Brusselse Franstalige politici eens goed nadenken, zullen ze niet overlopen van enthousiasme om samen te gaan met Wallonië, integendeel. Daar zijn zeer weinig economische of politieke redenen voor. Wanneer er geen akkoord komt met Wallonië en Brussel over een opdeling en een apart statuut voor Brussel, dan stoppen de transfers niet over een periode van tien jaar maar van vandaag op morgen. Wallonië en Brussel zijn noch apart, noch samen zomaar economisch leefbaar.
In het scenario van onafhankelijkheid zou er een - betere (cf. Yves Leterme) - regeling moeten komen die samenwerkingen vastlegt tussen Brussel en Vlaanderen op het vlak van infrastructuur, mobiliteit, arbeidsmarkt, de internationale rol van Brussel enz. U zegt: Vlaanderen zal Brussel kwijt zijn. Dat hoeft geenszins het geval te zijn en dit mede tot meerdere glorie voor Brussel. Overigens zullen sommige cynici de vraag stellen of je iets twee keer kan verliezen. Hoe dan ook blijft Brussel liggen waar het ligt. Vlaanderen en Vlaams-Brabant zullen blijven genieten van de aantrekkingskracht van Brussel. In een nieuwe constellatie kan die aantrekkingskracht met de hulp van Vlaanderen nog groter worden. We zitten toch allemaal in de Europese Unie met een vrij verkeer van goederen, arbeid, kapitaal. Bijgevolg zakt dat Brussel voor Vlaanderen niet in een zwart gat en staat Vlaanderen daar zogezegd niet met lege handen. Wanneer je een doemscenario opdient, dan ondermijn je de positie van Vlaanderen, ook in de onderhandelingen die voor de deur staan.
Mark Eyskens: Maar ik ken een aantal Waalse economen die bezig zijn met dat scenario. Die hebben het becijferd.
Remi Vermeiren (lacht): Laat ze maar rekenen.
Mark Eyskens: 220.000 Vlamingen werken in Brussel. Eens dat Brussel los van Vlaanderen komt te staan, gaan alle Vlamingen die in Brussel werken, daar ook belasting moeten betalen. Er komt dus een miljardenstroom in omgekeerde richting.
Remi Vermeiren: En we zullen dat allemaal lijdzaam aanzien en de transfers naar Brussel ad € 2 miljard in stand houden, de grootste bijdrage leveren tot de € 440 miljoen die Brussel krijgt om zijn hoofdstedelijke rol te vervullen over een periode van 3 jaar, onze administratie er houden enz. Er werken in de federale administratie zoals bij de NMBS, de Post en wetenschappelijke instellingen relatief gezien meer Waalse landgenoten dan Vlaamse. Je zou daar ook over transfers kunnen praten. De hoofdkwartieren van de multinationals gaan eveneens belastingen moeten betalen in Brussel, maar een hoofdkwartier is meestal geen winstcentrum, het is een kostencentrum. En de meeste belastingen moeten betaald worden waar de exploitatiezetel zich bevindt. Ik weet niet of het fiscaal bijzonder interessant zou zijn voor Brussel.

VLAANDEREN ONAFHANKELIJK
Mark Eyskens: Wanneer Vlaanderen een eigen politieke soevereiniteit krijgt, moet die ook internationaal worden erkend. Ik zie noch de Fransen, noch de Spanjaarden, zelfs niet de Britten en zeker niet de Nederlanders met een welgevallig oog naar een onafhankelijk Vlaanderen kijken.
Remi Vemeiren: Er zou misschien geen enthousiasme zijn bij andere Europese landen. Maar kijk naar Montenegro en andere staten die de voorbije decennia onafhankelijk zijn geworden. Wie houdt hen tegen? . Het alternatief is dat we verder blijven aanmodderen in een federaal België zoals we al lang bezig zijn.
Mark Eyskens: Ik deel niet de mening dat het federalisme zoals het op zijn Belgisch is uitgewerkt één grote flop is geweest. Er is een kolossale weg afgelegd. De bevoegdheden van onze deelstaten zijn veel groter dan in de meeste andere federale staten. 30 jaar geleden kon geen enkele Vlaming zich inbeelden dat het zo’n vaart zou lopen. En dan zegt men: de Vlamingen verliezen altijd het pleit als ze moeten onderhandelen met de Walen. Dat is totaal onjuist. Dat is de zogenaamde kaakslag die het flamingantisme krijgt. Intussen gaat men er geweldig op vooruit.
Remi Vermeiren: Vlaanderen heeft het economisch goed gedaan, maar dat is helemaal dankzij zijn eigen inspanningen. Die inspanningen worden steeds groter om het welvaartsniveau te behouden. Het inefficiëntie federalisme maakt het dan nog moeilijker. De zogenaamde ‘kaakslagflaminganten’ waar iedereen nu graag op neerkijkt, zijn het gevolg van uw “zero sum”-principe: wanneer men een achterstand heeft in te halen of te veel bijdraagt dan leidt dat principe inderdaad en begrijpelijkerwijze tot “eeuwige frustraties”, die de defensieve minimalisten zo graag wegwuiven.
Mark Eyskens: Ik deel de mening dat het federalisme toe is aan een analyse onder het oogpunt van efficiëntie. Er zijn vele dingen die een beetje mank lopen. Er zijn vele zaken die om verduidelijking en bijsturing vragen. Voor de grote problemen heb je ook elke keer een communautair akkoord nodig binnen een paritaire regering, maar er wordt hoe langer hoe meer onderhandeld tussen de minister-presidenten van Vlaanderen en Wallonië. Trouwens, van meet af aan is het Belgisch federalisme confederaal geweest omdat we geen nationale partijen hebben. Dus we zitten reeds volop in het confederalisme. Dat werkt nu met horten en stoten. We moeten de horten en storen eruithalen. We moeten de deelstaten correcte bevoegdheden geven, klaar en duidelijk afgebakend met een procedure die niet alleen de bevoegdheidsconflicten arbitreert maar ook de belangenconflicten. We moeten dus tot een senaat komen die een echte Bundesrat is op z’n Duits. De transfers moeten klaar en doorzichtig zijn. Het gaat niet alleen om solidariteit maar ook om verantwoordelijkheid.
Ik kan aannemen dat men aan de Walen zou zeggen: kijk eens hier, tien jaar lang bevriezen we bedragen en nadien lopen ze af. Daar ben ik helemaal geen tegenstander van. Maar de hele zaak opblazen, lijkt mij voor Vlaanderen uitermate nadelig.
Remi Vermeiren: We blazen niet zomaar op. Kijk naar de geleidelijke uitdoving van de transfers, de betere samenwerking met Brussel, de mogelijke akkoorden met Wallonië, net als met Nederland of Noord-Frankrijk trouwens. Verder gaan zoals we nu bezig zijn, is verkeerd. Het is bewezen dat het Belgisch federalisme niet naar behoren werkt. Anders zou men trouwens niet opnieuw praten over hervormingen. Wanneer men meer bevoegdheden geeft aan de gewesten, zullen de onderlinge verschillen nog toenemen omdat elk gewest mede op basis van die nieuwe bevoegdheden zijn eigen politiek volgt. Een gezamenlijke politiek uitstippelen van de overblijvende gemeenschappelijke domeinen zal dan weer moeilijker worden, met opnieuw de roep om een volgende hervorming tot gevolg…
Mark Eyskens: De hele zaak doen ontploffen, lijkt mij niet opportuun en onrealistisch. Als men het toch zou doen, dan wil ik opnieuw beginnen te pleiten voor Groot-Nederland. Want zo’n romp-België zal een tijd standhouden, met de hulp van Europa. Europa zal zijn Brusselse hoofdstad een beetje koesteren, maar de Walen gaan wel klagen. Er wordt medelijden opgewekt. Dat ze een paar tientallen jaren volhouden. Op den duur gaan de intellectuelen in het Franstalige België steeds meer pleiten voor een symbiose met Frankrijk. De Fransen zullen er als de kippen bij zijn - niet om Wallonië in te palmen - maar om via Wallonië Brussel vast te grijpen. Dan krijg je een Franse staatsgrens boven Brussel, vanaf de lijn Grimbergen, Wemmel, Asse, die doorloopt tot Huizingen. Ik vind het zeer erg als dat zou gebeuren.
Remi Vermeiren: Als het zou gebeuren... Een pure maar ook zwakke hypothese.
Mark Eyskens: Pas op, er is in Europa veel gebeurd de laatste 50 jaren.
Remi Vermeiren: Maar u gaat steeds verder op de premisse dat Brussel en Wallonië zouden samengaan, wat noch politiek, noch economisch logisch is. Het Manifest gaat uit van twee zelfstandige staten, Vlaanderen en Wallonië, die wanneer ze het eens zijn om een federatie te vormen, kunnen samenwerken op bepaalde domeinen. Die samenwerking blijft ook met Brussel, dat een apart statuut krijgt. Dan heb je een totaal andere situatie dan wanneer Wallonië en Brussel zouden samengaan. Dat is een loutere veronderstelling en zeker niet evident.

CULTUREEL-MAATSCHAPPELIJK
UIT: U stelt dat een zelfstandig Vlaanderen zich niet alleen politiek en economisch maar ook cultureel-maatschappelijk beter zal ontwikkelen. Waarop baseert u dat?
Remi Vermeiren: Het is misschien een kwestie van geloof, hoop en liefde als ik het zo mag uitdrukken. Vlaanderen is geen perfecte maatschappij. Het is wat zelfgenoegzaam en toch niet voldoende zelfbewust. Het is was gesloten en het sociaal kapitaal of de samenhorigheid zijn er ook niet in overvloed aanwezig. Anderzijds heeft het veel verwezenlijkt en zal het in de toekomst nog meer kunnen waarmaken. Als zelfstandige staat, helemaal geconfronteerd met zichzelf en rechtstreekser dan nu met de internationale gemeenschap, zal het niet meer in staat zijn zich weg te stoppen achter de onvolkomenheden van België en ‘gemakkelijke’ vergelijkingen met Wallonië. Vlaanderen zal kunnen bouwen aan een opener maatschappij, met meer zelfvertrouwen.

UIT: Wij leven in een conflictmodel?
Remi Vermeiren: Dat conflictmodel heeft tot gevolg dat Vlamingen zich onder meer al te graag distanciëren van de overheid, terwijl onze Waalse landgenoten eerder geneigd zijn om uit die staat te halen wat erinzit.

UIT: Vaak hoor je de opmerking dat te veel mensen in Wallonië voor de overheid werken. Men spreekt van 10% verborgen werkloosheid.
Remi Vermeiren: Dat is waarschijnlijk zo en ook één van de hinderpalen voor de ontwikkeling van Wallonië.
Mark Eyskens: Als je voor zo’n enorme chronische werkloosheid staat, is het natuurlijk de vraag wat je daaraan doet. Het één is het gevolg van het ander.
Maar als ik even terugschakel naar de maatschappelijke ontwikkeling van Vlaanderen, dan zie ik dat Vlaanderen op socio-economisch, cultureel vlak volledig onafhankelijk is. Zal die ontwikkeling positiever evolueren wanneer Vlaanderen onafhankelijk wordt? Daar kan je toch een aantal vraagtekens bij plaatsen.
De waarheid is - en wat ik nu ga zeggen is zeer onpopulair - dat onze maatschappij in de 21ste eeuw grondig door elkaar zal worden gewoeld. Het begrip ‘volk’ wordt vervangen door het begrip ‘bevolking’. Op elke terrein leeft steeds meer een multiculturele, multi-ethnische bevolking en dat neemt stormenderhand toe. Vergeet niet dat in 2030 volgens de demografische vooruitzichten de autochtone bevolking in België zal gedaald zijn tot nauwelijks acht miljoen mensen. Men zal dus in elk geval de grenzen moeten openzetten, niet alleen naar Oost- en Centraal Europa maar ook naar andere continenten toe. Wij leven nu in een gebied in Europa waar een extreem-rechtse partij het sterkst is. Ik vrees dat als Vlaanderen zich loshaakt uit de huidige context, een aantal tegenkrachten zullen wegvallen. Het zou niet goed zijn voor Vlaanderen indien een campagne voor de president van een Vlaamse republiek zou gevoerd worden onder het motto: “Filip Dewinter for president”.
Remi Vermeiren: Ik geloof niet dat partijpolitiek het onderwerp is van vandaag, maar als iemand erop uit is om die extreem-rechtse partij waar u naar verwijst aan belang te doen inboeten, dan is de onafhankelijkheid van Vlaanderen daarvoor een uitstekend recept. Er zijn nog partijen uit elkaar gevallen omdat één of meer van hun voornaamste doelstellingen werden verwezenlijkt. Gedaan met proteststemmen tegen het duale, te complexe, intransparante België, waar de Vlamingen zich van afwenden of er althans niet bijster toe aangetrokken worden. Welkom aan het Vlaamse politieke ‘personeel’ dat nu zijn energie verspilt aan België. In een onafhankelijk Vlaanderen zal de bevolking op een democratische manier beter kunnen aanknopen bij de internationale ontwikkelingen en de globalisering.

EEN SOORT ZWITSERLAND
Mark Eyskens: Waarom kunnen we niet beide doelstellingen combineren? Je behoudt een gemeenschappelijk staatkundig raam waarbij Brussel de politieke Vlaamse hoofdstad kan blijven en anderzijds geef je een nog meer vergaande autonomie aan de deelstaten. Je maakt dus van België een soort Zwitserland, dat een confederale federatie is. In Zwitserland spreekt men vier talen. Wanneer je naar het Franstalig en het Duitstalig deel kijkt, dan is het ook een land met grote economische verschillen. Het systeem werkt min of meer, af en toe met wat tandengeknars. Wanneer je daar je oor te luisteren legt dan zijn er soms ook taalproblemen, maar die lost men dan correct op. Niemand denkt aan het uiteenvallen van Zwitserland. Waarom kan dat niet in België?
Remi Vermeiren: België is een moeilijk, duaal land met een Franstalig deel dat historisch althans - sommigen zeggen nu nog - een overheersende rol wil spelen. Vlaanderen heeft altijd te veel een underdog-mentaliteit gehad. Dat zie je vandaag nog in en rond Brussel. Al lang blijkt België niet goed te evolueren. Men spreekt dan van nieuwe onderhandelingen, maar die hebben al een draak met zeven koppen gecreëerd. België heeft een hoop parlementen. De doorsnee burger heeft nog weinig inzicht in de politieke structuur, die steeds complexer en minder transparant wordt. Hij voelt zich dan ook minder betrokken.
Mark Eyskens: In Duitsland zijn er 16 parlementen en in de Verenigde Staten zijn er 50, dat is eigen aan een federale structuur. Maar ik geef toe dat een aantal dingen niet echt werken. Er zijn overlappingen inzake bevoegdheid.
Remi Vermeiren: Er is grote inefficiëntie.
Mark Eyskens: De transfers zijn inderdaad onvoldoende doorzichtig. Anderzijds, wat belet u om te ijveren voor een formule die de facto in grote mate confederaal is binnen een raamwerk dat federaal is? Dan heb je dus een confederale federatie of een federale confederatie. In feite is Europa dat vandaag ook. Ik herhaal het nog eens: België zal een eigensoortige staatsvorm moeten behouden, anders werkt het niet omdat het politieke systeem historisch zo vreemd in elkaar is gezet. Dat is voor mij het enig mogelijke alternatief.
Remi Vermeiren: Waarom is het abnormaal om voor zelfstandigheid te pleiten als je ziet dat er de laatste jaren zo veel staten bijgekomen zijn? Meer staten betekent ook meer democratie en omgekeerd. Ik stel vast dat er sinds meer dan 35 jaren voortdurend onderhandelingen zijn met nog altijd hetzelfde België, dat lijdt aan een democratisch deficit. Ook het sociaal kapitaal is gebrekkig. Wat u naar voor schuift is te ingewikkeld en te intransparant om goed te zijn.
Als men toch een verband wil behouden tussen Vlaanderen en Wallonië-Brussel, dan is een echte confederatie natuurlijk mogelijk. Daarin beslissen onafhankelijke staten over wat ze gezamenlijk gaan doen, al dan niet over een bepaalde periode.
Mark Eyskens: Al vandaag zijn onze deelstaten in grote mate autonoom. Dat is de paradox van België. Het is een republikeinse monarchie. De drie deelstaten zijn eigenlijk republieken. De ministers zijn niet verantwoordelijk tegenover de koning. Ze leggen de eed af tegenover hun eigen parlement. De decreten van Vlaanderen, Wallonië en Brussel worden uitgevaardigd door de eigen parlementen, niet meer door de koning. België is een koningdom met drie republieken. Dat is een heel vreemde constructie.
Remi Vermeiren: Het vreemde van die constructie is een argument om ermee op te houden en daar iets veel eenvoudiger van te maken. Men zegt dat de regio’s sterk onafhankelijk zijn, maar anderzijds gebeurt 70% van de overheidsuitgaven nog altijd op federaal niveau, 20% op regionaal niveau en 10 % op lokaal niveau.
Mark Eyskens: Daar komt 10% op de lasten van de openbare schulden bij, 18 miljard euro per jaar.
Remi Vermeiren: U zei daarnet terecht dat onze regio’s in vergelijking met andere federaties vrij veel bevoegdheden hebben, maar niet op de zeer belangrijke domeinen zoals financiën, toezicht op overheidsbedrijven, binnenlandse en buitenlandse zaken, sociale zekerheid enz. Dus blijft het federale niveau heel belangrijk. Je ziet dat ook in de politiek. Alle politici streven naar het federale niveau omdat zich daar een grote machtsbasis bevindt, onder meer met betrekking tot de overheidsbedrijven en de benoemingen.
Het federaal niveau blijft dus erg wegen op de deelstaten.
In het licht van de uitdagingen van de 21ste eeuw, waar u naar verwees, is de Belgische staatsstructuur te complex om die uitdagingen te kunnen aangaan. Vlaanderen en Wallonië moeten al de bevoegdheden krijgen van een volkomen zelfstandige staat.
Mark Eyskens: Het is zeer opvallend hoe het politieke klimaat veranderd is, vooral de laatste vijf jaren. Denk aan het belang dat de minister-president heeft gekregen in het politieke landschap. Ik herinner mij dat toen Gaston Geens de eerste Vlaamse minister-president werd, hij soms moeite had om in het nieuws te komen. Vandaag komt de Vlaamse minister-president meer in het nieuws dan de federale. Leterme heeft een kolossaal profiel gekregen in de Belgische politiek. Dat geldt ook voor Di Rupo.
Remi Vermeiren: Dat heeft veel te maken met de persoonlijkheden in kwestie. Je kunt toch niet zeggen dat de eerste minister van België te kort heeft aan publieke belangstelling?
Mark Eyskens: Internationaal geldt dat zeker in de landen waar onze deelstaten totaal onbekend zijn, vooral buiten Europa.

CREATIEVE STAATSTECHNOLOGIE
Mark Eyskens: Ik heb veel waardering voor het Manifest wat de cijfers betreft. Maar met een andere titel zoals Manifest voor een Confederaal Model was er ook over de taalgrens een debat ontstaan. Dat zou meer constructief en minder agressief geweest zijn.
Remi Vermeiren: Het gaat niet alleen om de titel, de vlag dekt ook de lading. Als wij over een confederaal hadden gesproken, dan hadden wij daarvoor waarschijnlijk meer medestanders gevonden. En dan heb ik het niet over een confederaal model zoals het nu te pas en te onpas in België wordt naar voor geschoven. Zoals u daarnet opmerkte, zitten we eigenlijk al in een confederaal model. Ik bedoel een echte confederatie waarbij onafhankelijke staten uit vrije wil beslissen wat ze met een andere staat samen willen doen. Confederalisme op zijn Belgisch betekent alleen maar nog wat verder federaliseren Aan de hand van cijfers wilden we een idee op tafel leggen dat consequent, duidelijk en vergaand was.
Mark Eyskens: Wat men gewoon confederatie noemt, kan je volgens mij perfect verzoenen met een federaal raamwerk. Dat moet combineerbaar zijn. We moeten doen aan creatieve staatstechnologie.
Remi Vermeiren: Als de argumenten tegen de zelfstandigheid zijn dat het allemaal moeilijk is om er te geraken, dan klinken die argumenten nogal praktisch en als ik het zo mag uitdrukken laag-bij-de-gronds. Je kunt ook zeggen met de voeten op de grond. Maar dan hebben we het niet gehad over het principe alsdusdanig. Wat zou voor Vlaanderen en Wallonië op lange termijn het beste zijn? Denk aan het feit dat je in een heel duidelijke staatsconstellatie voor je eigen verantwoordelijkheden wordt gesteld. Je stemt je af op wat je in je regio als preferenties ziet. Er zijn wel nog altijd mogelijkheden tot samenwerking, in casu met en inzake Brussel.
Mark Eyskens: Je bent gedwongen om een tussenformule te vinden, anders ben je Brussel kwijt. Brussel en Vlaanderen in één staatkundige entiteit is natuurlijk wishful thinking, dat kun je niet meer omkeren.
Remi Vermeiren: In die tussenformule blijft Brussel belangrijk voor Vlaanderen en Vlaanderen belangrijk voor Brussel. Maar als we over spitstechnologie praten, dan moet die spitstechnologie ook de staatkundig kleine problemen voor Brussel kunnen oplossen.
Mark Eyskens: Het is naar mijn gevoel een gigantisch probleem. Dat kun je maar oplossen binnen één of ander gemeenschappelijk standpuntenverhaal dat je dan België noemt of Confederatio Belgica, zoals de Confederatio Helvetica.
Remi Vermeiren: Wij praten hier niet over exact hetzelfde model als Zwitserland. Vlaanderen en Wallonië zijn onafhankelijke staten die desgewenst samenwerken op bepaalde domeinen in een confederatie. Brussel heeft een apart statuut dat misschien ingewikkeld zou kunnen zijn, maar waarbij het de hoofdstad is van Vlaanderen en eventueel van Wallonië. Als we over een echte confederatie praten, dan zijn we het voor 100% eens.
Mark Eyskens: Maar wil je eerst scheiden, dan moet je met twee zijn. Niemand denkt aan een vechtscheiding, dus moet er een akkoord ontstaan met de Walen en de Brusselaars. Dat lijkt mij niet erg realistisch als perspectief. Dat is een argument te meer voor mijn stelling dat je moet komen tot een compromis, tot één of andere vorm van samenwerking. Daarbij moeten we als Vlamingen natuurlijk uitgaan van een duidelijke stellingname om een communautair akkoord te bereiken, dat wellicht andermaal niet definitief het laatste zal zijn.
Gaan we ons niet te buiten aan een obsessie wanneer we vinden dat er ergens een definitief punt moet gezet worden in de evolutie van een staat? Staten evolueren altijd, het zijn levende organismen. Dus het stoort mij niet dat ook de volgende staatshervorming niet het orgelpunt zal zijn. We blijven verder evolueren in functie van de omstandigheden. Indien zou blijken dat Vlaanderen in de toekomst om allerlei redenen economische economische klappen krijgt - door de instorting van de demografie, de internationale conjunctuur, gebeurtenissen op wereldvlak en noem maar op - dan ontstaat er een nieuwe situatie. Wat er met Europa gaat gebeuren in de toekomst, is allemaal niet te voorzien. Hoe België en Vlaanderen er zullen uitzien over 20 jaar, is ook een vraagteken. Laten we enkel op halflange termijn proberen te komen tot een oplossing die dringend nodig is om een aantal wrijvingsvlakken weg te werken en een grote efficiëntie te bereiken. Dus goed bestuur is een heel goede benadering, waarbij wat ik communautaire ideologie noem vaak de discussie pollueert.
Remi Vermeiren: Goed bestuur wenst iedereen. Stel u voor dat wij zeggen: wij willen slecht bestuur. Maar in de idee van volledige zelfstandigheid zit natuurlijk meer dan de economische voordelen van goed bestuur.
Indien - indien - er een consensus zou ontstaan over de zelfstandigheid van Vlaanderen dan kom je tot een totaal andere constellatie. Wat de relaties van Vlaanderen met Brussel en vooral met Wallonië betreft, moet je een beetje redeneren buiten het raamwerk van de huidige grondwet, die sommigen een grendelgrondwet noemen. Dan moet Vlaanderen duidelijk stellen dat het daarover met Wallonië en Brussel wil onderhandelen, en alleen maar daarover. Wanneer de werking van België eventueel geblokkeerd wordt, dan zal dat voor alledrie en niet in het minst voor Wallonië en Brussel gevolgen hebben. Vlaanderen moet daarom een concreet en moedig standpunt naar voor brengen. Het Lentemanifest - ik spreek hier niet over ons Manifest voor een Zelfstandig Vlaanderen in Europa - stelt dat wanneer we niet binnen een zekere termijn tot principiële onderhandelingen komen, dat Vlaanderen dan niet deelneemt aan de vorming van een federale regering.
Ik begrijp heel goed dat heel veel mensen gehecht blijven aan België omwille van behoudsgezindheid, een zeker Belgisch nationalisme en dergelijke meer. Het probleem is dat je Vlaanderen dan van bij het begin in een zwakke onderhandelingspositie plaatst. Wie de stelling aankleeft dat België moet blijven bestaan, zou eens moeten overwegen of de volledige zelfstandigheid voor Vlaanderen, Wallonië en Brussel toch niet de tweede beste optie is.
Voor wat de consensus betreft in Vlaanderen is er nog een hele weg af te leggen. Met het Manifest is er wel een diagnose gemaakt die niet volledig perfect is, maar die tenminste een bijdrage levert tot het situeren van het probleem en die stof biedt voor discussie en de verduidelijking van standpunten langs beide kanten van de taalgrens. Het blijft nog altijd leven en het is daarom een positief punt dat het gepubliceerd is.
Mark Eyskens: De redenering voor een zelfstandig Vlaanderen vind ik een beetje paradoxaal. Ze komt hierop neer: de Vlamingen trekken zolang de Belgische context bestaat steeds aan het kortste eind. Maar de Vlamingen zijn verdorie de overweldigende meerderheid in België met 60%. Dus zou je kunnen zeggen dat we in een unitair België de lakens zouden kunnen uitdelen en in een federaal België gemuilkorfd zijn omdat de federale staat altijd werkt met pariteiten. Dat is in heel de wereld zo. De meerderheid wordt ingeperkt ten voordele van de minderheid. Dat is wel een paradoxale conclusie na 35 jaar federale evolutie van het vaderland.
Remi Vermeiren: Ik heb niet gezegd dat Vlaanderen altijd aan het kortste eind trekt. Ik heb gezegd: het Manifest stelt dat het resultaat van al dat getouwtrek niet goed is voor België als geheel en voor zijn inwoners. In de eerste plaats voor Vlaanderen, omdat het zoals je zelf aanhaalt enigszins gemuilkorfd is. Ten tweede nemen de transfers behoorlijke proporties aan. Ten derde blijven Vlaanderen en Wallonië in een staat zitten waar degelijk bestuur en sociaal kapitaal niet en te weinig aanwezig zijn, met een democratisch deficit dat voor vervreemding zorgt tussen de overheid, politici en de bevolking. Bij een volgende staatshervorming, dan nog een volgende - en ga zo maar door - zal Vlaanderen onvoldoende aan zijn trekken komen wanneer het geen duidelijke stelling inneemt en de zelfstandigheid eist, desgevallend als stok achter de deur. Maar voor ons mag en moet het een effectieve eis zijn.
Vlaanderen heeft het sociaal-economisch goed gedaan, maar vanuit politiek oogpunt heel wat minder. Lange jaren heeft Vlaanderen toegevingen gedaan, vooral dan met betrekking tot Brussel. Ik noem maar de Vlaamse aanwezigheid, de taalwetgeving, de begrenzing van Brussel. Ondanks de toegevingen en transfers zit het gewest momenteel met een werkloosheid van 22%. Toch schuiven sommigen Brussel naar voor als groot argument tegen de opdeling van België.
Mark Eyskens: Maar wat gaat u doen wanneer de Franstalige meerderheid in tien gemeenten in de Brusselse Rand beslist om zich aan te sluiten bij Brussel, terwijl die gemeenten in Vlaanderen liggen?
Remi Vermeiren: Die meerderheid zal niet geconsulteerd worden. De Franstaligen wonen in de deelstaat Vlaanderen en hebben al dan niet taalkundige faciliteiten. Als zij willen verhuizen, dan doen zij dat maar. Er wordt daar geen talentelling georganiseerd, laat staan de toelating gegeven om te kiezen voor wat dan ook. Van een aansluiting met Brussel kan geen sprake zijn. Dat men eventueel nog andere dingen uit de mouw schudt wat betreft inschrijvingsrechten, keuze van nationaliteit... is wat anders, maar waarom zou Vlaanderen de aansluiting bij Brussel toestaan? De Franstaligen zullen misschien taalkundige redenen hebben om dat te doen, maar om sociaal-economische redenen zou de meerderheid huiveren om dat te doen.
Mark Eyskens: Dat is uw standpunt. Dat is niet noodzakelijk het standpunt van die Franstalige meerderheid die wordt opgejut door een aantal partijen. Die Frantaligen gaan naar Straatsburg, je krijgt de grootste complicaties. Dus eenvoudig ligt dat niet.
Remi Vermeiren: In elke staat zijn er zogenaamde minderheden. Zoals u daarstraks zei: we moeten innovatief zijn om de Belgische constellatie te behouden. Je kan evenzeer zeggen dat die verbeeldingskracht nodig is voor de opdeling. Waar een wil is, is desgevallend een weg.

EUROPA
Mark Eyskens: Toch nog een woord over Europa. Na het verwerpen van de Europese grondwet - die komt er waarschijnlijk niet meer - leven wij onder het verdrag van Nice, met een systeem van gewogen stemmen. Het Europees parlement heeft 345 zetels. België heeft er daarvan twaalf. Als je België opsplitst, dan bekomt Vlaanderen in de beste hypothese zeven stemmen. Twaalf voor België is ook niet veel zaaks, maar België heeft natuurlijk een traditie. Wij behoren tot de founding fathers. Dus luistert men in de Europese ministerraden nog wel eens naar een Belgisch minister. Ik ben er niet van overtuigd dat een Vlaams minister dezelfde impact zal hebben.
Remi Vermeiren: In de Europese Unie zou Vlaanderen wat de inwoners betreft het 14de land zijn. Dan spreek ik nog niet over het bruto nationaal product. Vlaanderen zou het zesde exportland zijn. Niets verhindert dat Vlaanderen zijn imago opbouwt, dat is juist de bedoeling. Dat men naar een Vlaams minister luistert, zal in de eerste plaats afhangen van wat hij zegt en niet van wat hij is.

NIET ONOVERKOMELIJK
Mark Eyskens: Ik denk dat onze standpunten niet totaal onoverkomelijk zijn. Ik voorspel dat er op den duur een formule uit de bus zal komen die bestaat uit een zeer vergaand deelstatenfederalisme binnen één of andere vorm van Belgisch raamwerk. We gaan dus naar een federale confederatie of een confederale federatie als compromis tussen de huidige drie deelstaten. Ik zie geen andere oplossing mogelijk. In Vlaanderen zal uiteindelijk het standpunt winnen dat wanneer we de echte kosten-batenanalyse maken, een zeer pijnlijke afscheiding voor Vlaanderen ook een groot verlies zal inhouden, namelijk Brussel en de periferie, en al wat dat te betekenen heeft.
Remi Vermeiren: De kosten-batenanalyse zal voor Vlaanderen noch op economisch, sociaal, politiek of cultureel vlak negatief zijn. Onder meer omdat uw veronderstellingen over Brussel onterecht zijn. Maar als we inderdaad niet zo ver uit elkaar staan, dan zal dat eventueel op basis van het echte confederalisme zijn. De volledige verantwoordelijkheid ligt dan bij Vlaanderen en Wallonië om te beslissen wat ze desgevallend nog samen willen doen, voor hoe lang en volgens welke modaliteiten. Dat is het recht van elke onafhankelijke staat om daarover te beslissen. Waarom zou je daar tegen kunnen zijn?

CAUDA
Mark Eyskens: Ik vond het een zeer aangenaam gesprek. Remi is een uitstekende collega, en ik waardeer zeer onze gedachtenwisseling. Ik moet onderstrepen dat op politiek vlak een dergelijk sereen gesprek quasi uitgesloten is.
Remi Vermeiren: Het was mij even aangenaam. U bent bovendien bedankt voor de ontvangst in dit mooie kader.

Het interview vond plaats op 17 augustus, in het dakappartement van Mark Eyskens in Knokke.

De publicatie van dit interview betekent uiteraard niet dat UIT-Magazine of VTB-VAB een standpunt innemen ten opzichte van de zelfstandigheid van Vlaanderen. VTB-VAB is overigens een pluralistische vereniging.

[baarle]

Oorspronkelijk geplaatst door Tavek

Vlaanderen is een product van Belgie, en als u Belgie slecht vindt, moet u consequent zijn en ook Vlaanderen afwijzen en naar een betere oplossing zoeken, namelijk groot/heel Nederland.

Was de waarheid maar altijd zo simpel samen te vatten...!

[Hans1]

Oorspronkelijk geplaatst door Cunning linguist

Jouw soort belgicisme is zeldzaam. Hoe dan ook heeft het ontstaan van het belgicisme te danken aan progallicisme and antineerlandisme en is het geen Heel-Nederlandse stroming, maar was juist een vlucht van het Heel-Nederlandse concept.

Het echte cultuurflamingantisme is eveneens zeldzaam. Vandaag draait Vlaams-nationalisme voor 99% rond fundamentalisme, racisme en geld.