Het spel van het leven

[MIS]

Tja, dat volg ik allemaal wel, al dat ik het niet zo stellig zou poneren. Uiteindelijk is er nogal veel waarvan we niet zo zeker kunnen zijn, in de eerste plaats ons denken, voelen, ervaren.

Ben je niet zeker dat je gevoelens ervaart en je hierover kan nadenken ?

Interessante materie dus om mee om te gaan, maar opgepast met het verkondigen van de grote waarheid.

Alle ‘onwaarheden’ zijn ook waar, een relatieve wereld biedt ruimte tot het bestaan hiervan.

Maar ik ben niet zo gelukkig met uw bewering "de zin van het leven is de zin ervan te ontdekken". Nogal ontwijkend en vaag, niet ?

Wat wil je nog meer weten dan dat alles verschijnt in Allesomvattende Tegenwoordigheid ? Is dat geen mooie bewustwording dan ? Door de eenvoud hiervan willen we dat al eens vergeten, wederom …

[the_dude]

Oorspronkelijk geplaatst door MIS

Dude,

‘Religie’ ? Wat bedoel je daar mee ? Je uitspraak lijkt me heel 'religieus', niet dan ?

Helemaal niet, de Dag gelooft van de Nacht niet dat sterren bestaan.

maar ik wel en dat maak ik ervan. 'k ga mijn nood tot verklaring niet ontkennen en het is voor mij een feit dat mijn dagen langer worden en mijn nachten korter.
en we zijn idd zeer religieus in onze afkeer van religie.

[MIS]

Dude,

Maar ik wel en dat maak ik ervan. 'k ga mijn nood tot verklaring niet ontkennen en het is voor mij een feit dat mijn dagen langer worden en mijn nachten korter.

Zal beslist zo zijn, ieder op zijn beurt.

En we zijn idd zeer religieus in onze afkeer van religie

Leuk, onze afkeer tegen religie is een afkeer tegen onderdrukking, heel iets anders, zo lijkt me. Stilaan kunnen we ons beter afkeren van politiek, lijkt stilaan ook op ‘religie’. Maar wat is ‘religie’ dan wel en hoe leggen we de verbinding met de ‘zin’ van het leven ? Religie = opnieuw verbinden … maar met wat of wie ?

[Johan Bollen]

Oorspronkelijk geplaatst door ElFlamencoLoco

Sorry mijn waarde, maar dit is een argument in de orde van: "Laten we maar geen auto meer rijden, want daar kunnen zo gemakkelijk ongelukken gebeuren."

In alles wat hij onderneemt wordt de mens met keuzes geconfronteerd. Keuzes die hij hoedanook moet maken. Dieren hebben die verantwoordelijkheid niet. Zij volgen hun instinct zonder over de consequenties te hoeven nadenken.

Zelfs het verzaken aan je verantwoordelijkheid is een keuze. Ik ben dus de laatste die het je aanwrijft dat je je van de superioriteitsgedachte onthoudt. Maar zelf vind ik die gedachte te zeer met de werkelijkheid kloppen om haar uit angst voor dwaasheden in de prullenmand te gooien.

Een tijdje terug was ik in discussie met een geloofsgenoot - ook katholiek - die vragen had in hoeverre ik wel de Romeinse leer getrouw was. Zelfs de term heresie viel op een gegeven ogenblik. Ik ben me bewust van sommige van mijn (kleine) ketterijtjes en ik erkén dat Rome's leer erop gericht is alle risico's zoveel mogelijk in te perken.

Maar hoewel Rome het gelovigen enerzijds wel afraadt teveel te experimenteren met niet-katholieke (of niet-christelijke) ideeën, anderzijds verbiedt de Kerk dit niet meer, en al helemaal niet meer door met de brandstapel te dreigen.

Zoals ik als gelovige me al eens op riskante paden durf te begeven, zo durf ik dat ook als mens. Ik geef toe dat de superioriteitsgedachte gevaarlijk kan zijn wanneer zij zich uitbreidt naar medemensen. Anderzijds stel ik dat de superioriteitsgedachte, toegepast op de relatie tussen mens en dier (en niet tussen mens op mens) best wel enig hout snijdt, zonder dat zij daarom een vrijkaartje moet leveren om zichzelf ook op je medemens toegepast te zien worden.

Wie zich op gevaarlijke paden riskeert, dient goed te weten waarmee hij bezig is, en vooral te weten op welke steen hij zijn voet beter niét neerzet. Het toepassen van de superioriteitsgedachte op je medemens is, me dunkt, zo'n steen...

Als ik u goed begrijp stelt u twee zaken in bovenstaande:

Ten eerste dat de mens superieur is aan het dier omdat het dier slechts handelt uit instinct terwijl de mens keuzes moet maken, maw de mens heeft een WIL, het dier niet. En ten tweede dat het poneren van de superioriteit van mens over dier, niet noodzakelijk leidt tot een superioriteitsgevoelen van de mens over de mens. Ik hoop dat ik uw woorden tot hiertoe goed samenvat.

Om met de tweede stelling te beginnen. Daar ben ik mee akkoord. Maar, ik denk ook dat het waar is dat de mens eerder geneigd zal zijn tot superioriteitsgedachten over andere mensen als hij die daarvoor reeds had mbt het dier, dan moest hij die niet gehad hebben. Er is een tijd geweest dat de Europese mens de ziel ontzegde van andere volkeren. Het is o.a. dat soort van gedrag dat ik voor ogen had toen ik waarschuwde tegen de gevolgen voor de menselijke superioriteitsgedachte over dieren voor de intermenselijke relaties. U stelt dat we dit risico moeten nemen, ik stel dat dit niet nodig is. Ik hoop dit in volgende paragrafen te verduidelijken.

Mbt de eerste stelling blijven dezelfde tegenargumenten geldig die ik eerder aangaf mbt uw stelling dat het dier geen zin aan zijn leven kan geven en de mens wel. Namelijk dat de mens in deze zaak rechter en partij is, dat wij het dier slechts van buitenaf kunnen kennen. Eigenlijk zijn er geen bewijzen voor de stelling dat het dier geen ziel en geen vrije wil heeft en slechts handelt uit instinct (maw puur reactief). Er zijn wel aanwijzingen dat het NIET het geval is, zoals bijvoorbeeld de onmiskenbare ‘nieuwsgierigheid’ van dieren. Bekijk eens een kip 5 minuten van dichtbij (iets wat ik dit weekend deed denkend aan deze draad). Zie hoe ze u ‘bestudeert’. En als ik mijn hond bestudeer lijkt het me bijna voor de hand liggend dat dat dier keuzes maakt. Het kiest of het ‘s avonds bij mij, mijn vrouw of een van mijn kinderen komt liggen op basis van criteria zoals beschikbare plaats en gedrag van de volwassene. Als u mij vraagt om te ‘bewijzen’ dat dit gedrag niet slechts ‘instinctief’ is zou ik dat niet kunnen, maar u kan ook niet bewijzen dat het dier hier geen ‘wil’ vertoond.

Als we niet kunnen ‘weten’ (toch niet ‘rationeel’) dat het dier een ziel heeft wat is dan de meest ‘respectabele’, mens- en dierwaardige, houding die we als mens kunnen innemen? Van de drie mogelijke houdingen die ik zie, de agnostische, het ontkennen van de ziel of het erkennen van de ziel van dieren, lijkt mij de laatste de meest correcte. Dit klinkt misschien tegenstrijdig met de eerder gevoerde argumentatie dat we het niet rationeel kunnen weten, waaruit we zouden moeten concluderen dat de ‘agnostische houding’ de meest correcte is, maar mijns inziens moet hier het voordeel van de twijfel aan het dier gegeven worden. Als wij als mens onszelf een ziel toedichten, wie zijn wij dan om diezelfde ziel te ontkennen aan andere levende wezens waarmee wij deze aarde delen? Vanuit die houding van nederigheid wil ik als mens pleiten voor het erkennen van de ziel van het dier.

Ik wil hier ook een oproep doen via u aan het instituut dat u lijkt te ‘vertegenwoordigen’, te herbezinnen hun houding ten aanzien van het dier. Geen dier verdient een dieronwaardig leven. De ontzieling van het dier treft de mens in zijn eigen ziel, want ‘instinctief’ weet de mens dat het dier een ziel heeft. Wij hebben namelijk ‘medeleven’ met het dier, wij voelen het onrecht het dier aangedaan als het onze, omdat onze ‘zielen’ verbonden zijn. De ontkenning van de ziel van het dier is een bron van groot onrecht. Uw instituut heeft hier een taak en een verantwoordelijkheid.

Mijn aanvoelen is echter dat ook in dit geval eerst een groot maatschappelijk besef nodig is vooraleer ‘de kerk’ haar houding zal veranderen. In plaats van een voortrekkersrol lijkt zij gedoemd achter de feiten aan te hollen. Nochtans denk ik dat er niet meer nodig is dan een alternatieve interpretatie van de geschriften, want staat er niets tegenstrijdigs aan het erkennen van de ziel van het dier in die geschriften, maar dat kan u waarschijnlijk beter inschatten dan ik.

Er is een evolutie naar een ‘zielen’ (als werkwoord) van de levende wezens. Het is een evolutie die religies dichter bij elkaar kan brengen, en de mens een verantwoordelijker en nederiger ‘hoeder’ en ‘deelnemer’ van de aarde. Die evolutie is onvermijdelijk. Dat is mijn aanvoelen. Maar het is ook een trage evolutie, geregeld onderbroken door zaken van de mensen onderling. Maar het is absoluut geen onbelangrijke evolutie.

Misschien ligt hier een risico dat het nemen waard is, Flamenco Loco, dit 'onrecht veroorzakend dogma' ter sprake te brengen.

[ElFlamencoLoco]

Oorspronkelijk geplaatst door Johan Bollen

Als ik u goed begrijp stelt u twee zaken in bovenstaande:

Ten eerste dat de mens superieur is aan het dier omdat het dier slechts handelt uit instinct terwijl de mens keuzes moet maken, maw de mens heeft een WIL, het dier niet.

Vrij correcte weergave van mijn standpunt. Toch wens ik nog even te benadrukken dat de superioriteit van de mens weerspiegeld wordt in zijn respect voor de dieren. Geenszins geeft zijn superioriteit de mens het recht om dieren naar willekeur te behandelen. Een hond is eigendom van zijn baasje, maar in geen geval ontslaat dat dit baasje om zijn viervoeter niet de zorg te geven zoals het hoort.

Verder uitgebreid naar de hele dierenwereld: de mens moét erkennen dat elke soort haar functie heeft. Een misplaatst superioriteitsgevoel heeft in het verleden meerdere soorten doen verdwijnen - nu soms nóg. Maar dit is niet het superioriteitsgevoel waarover ik het heb. Ik heb het in de eerste plaats over de superieure plaats van de mens, waar hij a.h.w. als rentmeester aangesteld is - vanuit mijn gelovig standpunt door God Zélf - om de hele wereld, incluis het dierenrijk, correct te beheren.

Vooral dit rentmeesterschap plaatst de mens op een hoger plan dan het dier. Het dier is daartoe te beperkt, niet voldoende uitgerust. De mens wél - al geef ik grif toe dat die mens gerust wat meer goede wil en wat minder kwaadwilligheid aan den dag kon leggen, maar goed, dat is een andere discussie.

Blijft mijn stelling dat de mens, in tegenstelling tot het dier, alleszins het potentieel tot rentmeesterschap in zich draagt. Maakt hij van deze positie misbruik, dán pas ontwikkelt er zich bij hem een misplaatst superioriteitsgevoel. Dan pas, en niet eerder.

Het a priori afblokken van het onloochenbare feit dat de mens rentmeester kán zijn heeft gewoon geen zin. Meer zelfs, het lijkt erop dat we dit rentmeesterschap - precies door het te voorbarig gelijk te stellen aan een misplaatst superioriteitsgevoel - tot taboe gaan verklaren. En ik ben een tegenstander van elk taboe.

Oorspronkelijk geplaatst door JB

En ten tweede dat het poneren van de superioriteit van mens over dier, niet noodzakelijk leidt tot een superioriteitsgevoelen van de mens over de mens. Ik hoop dat ik uw woorden tot hiertoe goed samenvat.

Perfect!

Oorspronkelijk geplaatst door JB

Om met de tweede stelling te beginnen. Daar ben ik mee akkoord. Maar, ik denk ook dat het waar is dat de mens eerder geneigd zal zijn tot superioriteitsgedachten over andere mensen als hij die daarvoor reeds had mbt het dier, dan moest hij die niet gehad hebben. Er is een tijd geweest dat de Europese mens de ziel ontzegde van andere volkeren. Het is o.a. dat soort van gedrag dat ik voor ogen had toen ik waarschuwde tegen de gevolgen voor de menselijke superioriteitsgedachte over dieren voor de intermenselijke relaties. U stelt dat we dit risico moeten nemen, ik stel dat dit niet nodig is. Ik hoop dit in volgende paragrafen te verduidelijken.

Ik stel vooral dat als angst voor risico's ons doen en laten gaat beheersen, we een heleboel zaken tot taboe verklaren. Misschien is het de mens wel eigen dat hij meer risico's neemt dan dieren.

In dat opzicht lijkt de antropoloog Desmond Morris vrij interessante denkpistes te hebben ontwikkeld. In zijn boek Het Verschil der Seksen gaat hij dieper in op de verschillen tussen "mannetjes" en "wijfjes" bij de menselijke soort; verschillen die alleszins groter zijn dan die bij de andere primaten, onze nauwste verwanten. Morris stelt dat de man het antwoord van moeder natuur is om op risico te kunnen spelen. Mannen zijn immers minder belangrijk voor de zorg voor kinderen dan vrouwen en kunnen zelfs geen kinderen krijgen; het verlies van een mannenleven is vanuit het overlevingsprincipe van de soort dus minder erg. Met de vrouw speelt moeder natuur op zekerheid: zij baart de nakomelingen en verzorgt ze tijdens hun eerste levensjaren; met haar kan de evolutie zich bezwaarlijk "experimenten" of risico's permitteren.

Zo verklaart Morris waarom het bereik inzake intelligentie bij mensen van mannelijke kunne breder is dan bij vrouwen. M.a.w. zijn de geniaalste mensen mannen, maar tegelijkertijd zijn de ergste idioten ook mannen. Bij vrouwen ligt dit allemaal wat "gemiddelder", en gemiddeld gesproken zijn vrouwen dientengevolge geenszins dommer dan mannen.

Eveneens verklaart hij hieruit het toch wel aanzienlijke verschil in fysieke kracht, dat bij de mens een flink stuk hoger ligt dan bij de chimpansee bijvoorbeeld, of bij de orang-oetan. Gemiddeld beschikken mannen over 45% meer lichaamskracht. Dat in de vroege wordingsgeschiedenis van de mens uitgerekend de mannen op jacht moesten, terwijl de vrouwen thuisbleven, kon alleen indien de natuurlijke evolutie de man voor deze risico's beschermde, door hem sneller te laten lopen dan vrouwen, door hem steviger gespierd en iets groter te bouwen, door zijn brein serieel te laten werken (i.p.v. parallel zoals bij vrouwen) zodat hij zijn aandacht makkelijker op één ding tegelijkertijd kan fixeren - wat zich o.a. manifesteert in een beter oriëntatiegevoel, een beter dieptezicht, waardoor mannen beter dan vrouwen tijdens de jacht hun werpwapens konden gebruiken.

(Voor de forumleden van vrouwelijke kunne: het is geenszins mijn bedoeling hier de lofzang van de man te zingen, want voor elke extra kwaliteit waarvan de evolutie hem voorzien heeft, moest hij andere kwaliteiten inleveren die vrouwen wél behouden hebben. Dit slechts tussen haakjes, zodat niemand deze bijdrage verkeerd begrijpe.)

Kortom: van alle hogere diersoorten is de mens waarschijnlijk degene die van nature het meeste risico's neemt. Als hij dat op "fysieke" wijze gedaan heeft - zoals onze verre voorouders die van de jacht leefden - waarom zouden wij vandaag dat dan niet op "intellectuele" wijze doen? Waarom zouden wij van bepaalde stellingen moeten afzien, enkel en alleen o.w.v. de risico's op misbruik van die stellingen? Ik blijf erbij dat we dan beter onmiddellijk onze auto's aan de kant laten. Dan valt er morgenvroeg in de rubriek Gemengd Nieuws van onze dagbladen gelukkig geen dodelijk ongeval meer afgehaspeld te worden in drie regeltjes tekst.

Oorspronkelijk geplaatst door JB

Mbt de eerste stelling blijven dezelfde tegenargumenten geldig die ik eerder aangaf mbt uw stelling dat het dier geen zin aan zijn leven kan geven en de mens wel. Namelijk dat de mens in deze zaak rechter en partij is, dat wij het dier slechts van buitenaf kunnen kennen. Eigenlijk zijn er geen bewijzen voor de stelling dat het dier geen ziel en geen vrije wil heeft en slechts handelt uit instinct (maw puur reactief). Er zijn wel aanwijzingen dat het NIET het geval is, zoals bijvoorbeeld de onmiskenbare ‘nieuwsgierigheid’ van dieren. Bekijk eens een kip 5 minuten van dichtbij (iets wat ik dit weekend deed denkend aan deze draad). Zie hoe ze u ‘bestudeert’. En als ik mijn hond bestudeer lijkt het me bijna voor de hand liggend dat dat dier keuzes maakt. Het kiest of het ‘s avonds bij mij, mijn vrouw of een van mijn kinderen komt liggen op basis van criteria zoals beschikbare plaats en gedrag van de volwassene. Als u mij vraagt om te ‘bewijzen’ dat dit gedrag niet slechts ‘instinctief’ is zou ik dat niet kunnen, maar u kan ook niet bewijzen dat het dier hier geen ‘wil’ vertoond.

Je hebt waarschijnlijk gelijk dat dieren tot op zekere hoogte wel degelijk over een eigen wil beschikken. Ik heb momenteel de hond van mijn zus hier bij me, omdat zij herstellende is van een zware chemo en voorlopig nog niet voor dat beest kan zorgen. Toevallig is haar hond, net als de mijne, een cocker spaniel; slechts een jaartje ouder dan de mijne. Twee lieve dieren hoor, daar niet van. Maar een enorm verschil in temperament: de mijne behoedzaam en voorzichtig, de hare impulsief en soms ronduit wild. Een paar dagen geleden beet hij me per ongeluk in de vingers toen ik hem een stukje speelgoed liet najagen.

Geenszins mag mijn stellingname worden uitgelegd als beschouw ik dieren als een soort van voorgeprogrammeerde computers die enkel de instructies in hun (genetische?) programma uitvoeren. In tegenstelling tot computers die instructie na instructie uitvoeren zonder zelfs maar de minste reflectie of interactie met de buitenwereld, neemt het dier wél deel aan aan die interactie. En dat kan al wel eens het "programmaverloop" beïnvloeden. Alleen daarom al zijn dieren gigantisch veel gesofistikeerder dan zelfs de allergrootste supercomputers. Alleen daarom al zijn we hun respect verschuldigd.

Maar laat ik terugkomen op het rentmeesterschap zoals hierboven uitgelegd. Geen enkel dier draagt de potentie in zich tot rentmeester. Het enige levende wezen dat dit potentieel wél heeft is en blijft tot nader order Homo sapiens. Let wel: ik spreek van een potentieel, wat inhoudt dat die mens het evengoed in zich draagt zich weinig gelegen te laten aan dit rentmeesterschap. Dat heeft hij in de loop van zijn geschiedenis al meermaals ten overvloede bewezen.

Oorspronkelijk geplaatst door JB

Als we niet kunnen ‘weten’ (toch niet ‘rationeel’) dat het dier een ziel heeft wat is dan de meest ‘respectabele’, mens- en dierwaardige, houding die we als mens kunnen innemen? Van de drie mogelijke houdingen die ik zie, de agnostische, het ontkennen van de ziel of het erkennen van de ziel van dieren, lijkt mij de laatste de meest correcte. Dit klinkt misschien tegenstrijdig met de eerder gevoerde argumentatie dat we het niet rationeel kunnen weten, waaruit we zouden moeten concluderen dat de ‘agnostische houding’ de meest correcte is, maar mijns inziens moet hier het voordeel van de twijfel aan het dier gegeven worden. Als wij als mens onszelf een ziel toedichten, wie zijn wij dan om diezelfde ziel te ontkennen aan andere levende wezens waarmee wij deze aarde delen? Vanuit die houding van nederigheid wil ik als mens pleiten voor het erkennen van de ziel van het dier.

Ook hier ga ik niet helemaal akkoord. Het bezitten van een ziel kan je inderdaad uitleggen als een louter superioriteitsargument. Maar dan zwijg je wel over de ermee gepaard gaande verantwoordelijkheid. Volgens mij weten dieren geen raad met de keuze tussen goed en kwaad, zoals de mens dat wél doet. Een dier handelt omzeggens nooit uit morele overwegingen. De kat die de merel te grazen neemt gehoorzaamt aan het relict van haar verwantschap met de (voorouder van) de leeuw die zijn prooi met een nekbeet of een klauwslag doodt. En dat beest gehoorzaamt op zijn beurt gewoon aan zijn hongergevoel.

Wanneer de ziel tersprake komt kan dit niet, tenzij tegen de achtergrond van de moraal. Dat brengt verantwoordelijkheden mee. Met hetzelfde recht als waarmee jij de ziel opeist (mede) voor de dieren, kaats ik de vraag terug en vraag ik je met welk recht jij de dierenwereld opzadelt met verantwoordelijkheden die zij bij gebrek aan welk moreel kader dan ook gewoon niet aankúnnen.

Oorspronkelijk geplaatst door JB

Ik wil hier ook een oproep doen via u aan het instituut dat u lijkt te ‘vertegenwoordigen’, te herbezinnen hun houding ten aanzien van het dier. Geen dier verdient een dieronwaardig leven. De ontzieling van het dier treft de mens in zijn eigen ziel, want ‘instinctief’ weet de mens dat het dier een ziel heeft. Wij hebben namelijk ‘medeleven’ met het dier, wij voelen het onrecht het dier aangedaan als het onze, omdat onze ‘zielen’ verbonden zijn. De ontkenning van de ziel van het dier is een bron van groot onrecht. Uw instituut heeft hier een taak en een verantwoordelijkheid.

Realistisch blijven hé. Weinig mensen tegenwoordig die zich gaan storen mocht de katholieke Kerk de hier door jou gesuggereerde standpunten gaan innemen en verdedigen. Integendeel zelfs: velen zouden juist exact het tegenovergestelde doen, juist omdat het de Kérk betreft.

In het kader van mijn hierboven uiteengezette stelling dat het toekennen van een ziel aan dieren tevens dieren opzadelt met een verantwoordelijkheid die zij gewoon niet aankúnnen, lijkt het me veel opportuner om de zielskwestie los te koppelen van de respectskwestie. Of eenvoudiger: het is niet omdat een dier geen ziel heeft, dat wij het niet horen te respecteren.

Oorspronkelijk geplaatst door JB

Mijn aanvoelen is echter dat ook in dit geval eerst een groot maatschappelijk besef nodig is vooraleer ‘de kerk’ haar houding zal veranderen. In plaats van een voortrekkersrol lijkt zij gedoemd achter de feiten aan te hollen. Nochtans denk ik dat er niet meer nodig is dan een alternatieve interpretatie van de geschriften, want staat er niets tegenstrijdigs aan het erkennen van de ziel van het dier in die geschriften, maar dat kan u waarschijnlijk beter inschatten dan ik.

Ik neem aan dat, als we ervan uitgaan dat dieren bezielde wezens zijn, we ze niet langer mogen doden. De Bijbel staat vol met wetteksten aangaande welke dieren mogen gegeten worden en welke niet, welke dieren als brandoffer kunnen dienen. Je vindt er zelfs het beroep van de eerste apostelen in terug: Sint-Pieter en zijn broer, Sint-Andries, waren vissers. En toen Jezus na Zijn verrijzenis aan Zijn leerlingen verscheen, en zij nog niet konden geloven dat Hij het écht was gaven ze Hem een stukje gebakken vis. Hij nam het aan en at het op waar ze bij waren. (Lucas 24, 42-43)

Ik vrees, waarde JB, dat je met de oproep om dieren op te zadelen met een ziel, niet zozeer gelovigen tegen je in het harnas jaagt, maar zo ongeveer iedereen die graag een stukje vlees eet, die lederen schoenen draagt, die eieren eet enz... enz... Uiteraard ben ik niet doof voor de argumenten vanwege sommige landbouwdeskundigen dat het "verbouwen" van vlees veel minder "vruchtbaar" is dan het verbouwen van graan, aardappelen enz... Maar dat zijn de uitwassen van onze moderne bio-industrie, terwijl in het verleden vooral arme grond, te slecht voor graan- en aardappelteelt, tot weide werd omgevormd voor een beperkte veeteelt.

Als mensen dieren als bezielde wezens beschouwen, tja... ontsnappen dieren dan aan die verplichting? Denk jij dat jouw kat de muis spaart, omdat zij plots zou doorhebben dat die muis net als zijzelf een ziel heeft? Een onrealistisch scenario, lijkt me. Daarom lijkt de dierenziel me een onrealistisch gegeven.

Oorspronkelijk geplaatst door JB

Er is een evolutie naar een ‘zielen’ (als werkwoord) van de levende wezens. Het is een evolutie die religies dichter bij elkaar kan brengen, en de mens een verantwoordelijker en nederiger ‘hoeder’ en ‘deelnemer’ van de aarde. Die evolutie is onvermijdelijk. Dat is mijn aanvoelen. Maar het is ook een trage evolutie, geregeld onderbroken door zaken van de mensen onderling. Maar het is absoluut geen onbelangrijke evolutie.

Misschien ligt hier een risico dat het nemen waard is, Flamenco Loco, dit 'onrecht veroorzakend dogma' ter sprake te brengen.

Je noemt daar de mens als nederiger hoeder en deelnemer, en ik heb eerder de mens als rentmeester geschetst. Ik neem aan dat we het dus eigenlijk redelijk eens zijn over hoe de mens met dieren heeft om te gaan. En aangezien ik daarover waarschijnlijk dezelfde mening heb als jij, en die mening ook in de praktijk breng, vraag ik me af waarom het nodig zou zijn dat ik oproep tot het opdringen van de ziel en de daarbijhorende verantwoordelijkheid aan het dier.

Tot slot is "hoeder" het woord dat jij zélf hier hebt gebruikt. Daarmee erken je op zijn minst impliciet de verantwoordelijkheid van de mens. Kan jij leven met de idee dat een andere diersoort dan Homo sapiens tot hoeder zou worden gebombardeerd? Zo ja, dan hoorde ik graag van je welk dier die verantwoordelijkheid volgens jou aankan.

[MIS]

Ten eerste dat de mens superieur is aan het dier omdat het dier slechts handelt uit instinct terwijl de mens keuzes moet maken, m.a.w de mens heeft een WIL, het dier niet.

Naarmate het bewustzijnsproces zich voltrekt en bewustzijn zich steeds bewuster wordt van zichzelf doorheen de manifestaties in en uit zichzelf, zal de vrije wil meer tot uiting komen. De stelling dat de mens een wil zou hebben is afhankelijk van de perceptie op het menszijn. Als de mens een wil zou hebben, is de wil primair aan het menszijn, het organisme ‘mens’ is derhalve een concept, net zoals dieren dat zijn.

[the_dude]

Oorspronkelijk geplaatst door MIS

Dude,

Zal beslist zo zijn, ieder op zijn beurt.

Leuk, onze afkeer tegen religie is een afkeer tegen onderdrukking, heel iets anders, zo lijkt me. Stilaan kunnen we ons beter afkeren van politiek, lijkt stilaan ook op ‘religie’. Maar wat is ‘religie’ dan wel en hoe leggen we de verbinding met de ‘zin’ van het leven ? Religie = opnieuw verbinden … maar met wat of wie ?

eerst ontbinden, daarna zien we wel weer.

[MIS]

Eerst ontbinden, daarna zien we wel weer

Ik vraag me af waar Maarten woont, enig idee ?