Zelfmoordcijfers doorheen de geschiedenis

[Steve_M]

Deze draad drijft mij in de richting van negativiteit.

[Yves38]

Oorspronkelijk geplaatst door globalmedia

in feite had jezelf tijdig moeten inzien dat je een andere weg had moeten inslaan,

Ik denk dat jij niet goed weet wat het is om een depressie te hebben. In elk geval weet je van jezelf niet dat het fout gaat, tot het effectief fout zit.

[Flanelcondoom]

Oorspronkelijk geplaatst door Nynorsk

Dat is waar. Maar gelukkig is niet iedereen zo.
De vraag is natuurlijk waar je de grens trekt. Je kan ook omslaan naar het omgekeerde, en je "bevoegd" gaan voelen voor zaken waar je niet bevoegd voor bent. De vraag is dan precies waar je niet bevoegd voor bent.

Zou het tweede even erg zijn als het eerste?


Momenteel lijkt het mij minder erg.

[Flanelcondoom]

Oorspronkelijk geplaatst door Steve_M

Deze draad drijft mij in de richting van negativiteit.

Een beetje focussen op echte problemen mag wel eens. Neuten over Ward de Bever enzo is een vinkenzetten-equivalent dat als veel te relevant wordt aanzien.
Een splitsing van 't een of 't ander wordt gezien als Serieuze Materie, maar is het niet.
Een beetje de mensen laten kijken naar de echt serieuze materie mag wel eens.

[Steve_M]

Oorspronkelijk geplaatst door Flanelcondoom

Een beetje focussen op echte problemen mag wel eens. Neuten over Ward de Bever enzo is een vinkenzetten-equivalent dat als veel te relevant wordt aanzien.
Een splitsing van 't een of 't ander wordt gezien als Serieuze Materie, maar is het niet.
Een beetje de mensen laten kijken naar de echt serieuze materie mag wel eens.

Uiteraard.

[globalmedia]

Oorspronkelijk geplaatst door Yves38

Ik denk dat jij niet goed weet wat het is om een depressie te hebben. In elk geval weet je van jezelf niet dat het fout gaat, tot het effectief fout zit.

dat komt omdat je je eigen signalen,oftewel je eigen raadgever hebt genegeerd zodat je niet meer weet dat het fout gaat

[Nynorsk]

Oorspronkelijk geplaatst door Groentje-18

Quoi?

Wat quoi? Lijkt me geheel duidelijk.

Mooie theorie, ik ga zodra nog geloven in de sprookjesfee. Nu de praktijk.
Ik ken genoeg mensen die er nooit in geslaagd zijn vrienden te behouden (en soms zelfs te hebben) hoor. Oppervlakkige contacten genoeg, maar echte vrienden? Als in mensen waar je echt op kan rekenen en waar je van op aan kunt?
Denk jij trouwens dat ieder kakarter of persoonlijkheid zo makkelijk is? Wat met een Borderliner? Ik denk niet dat er daar ten overvloede sprake is van stevige
Wat met de ouderen die in het patroon zijn vervallen te zagen.
En als die mensen er dan in theorie wel zijn. Hoe ga je ze tegenkomen? Als je ze tegenkomt: hoe ze aanspreken? Hoe ervoor zorgen dat je ermee afspreekt? Hoe meermaals afspreken? ...
Vragen die mensen je zullen stellen... zeker als je het zo voorspiegelt als een kant-en klaar maaltijd die je continu overal op bestelling en op maat wordt aangeboden maar dat sommige mensen altijd willens nillens hebben weggewenkt.

Wat wil je nu? Dat ik tegen die mensen ga zeggen dat ze inderdaad eenzaam zijn en eenzaam zullen blijven? "Ik wil dood want ik ben eenzaam". "Dat begrijp ik, en 't is nu niet alsof je ooit vrienden zal vinden eh".
Ik zoek dan echt wel liever naar oplossingen hoor. En nee, die zijn niet kant-en-klaar. Maar ze zijn er wel. Als je zelfs als persoon in de omgeving van een eenzame niet kan geloven dat er oplossingen mogelijk zijn, en dat ge moet zoeken, sja, dan kan die eenzame maar beter zelfmoord plegen eh. Wel, zo fatalistisch wil ik nooit worden in ieder geval. De kernvragen zijn inderdaad: hoe ga je die tegenkomen? Maar dat is geen onmogelijke opdracht eh. Moeilijk? Ja. Barrières te overwinnen. Soms massa's barrières. Onmogelijk? Nee. Als iedereen gewoon eens naar zijn buren zou kijken zou iedereen iemand hebben die hem die duw geeft.

Neen. Het was gewoon een bemerking in K&K �* la 'ik kan niet buitenkomen en ik heb geen eten'. Ik heb daarover nog mijn bezorgdheid geuit en gevraagd of er echt niemand was die je even iets kon komen brengen. Desnoods een pizza-leverancier. Maar ... dat is het 'm net. Iedereen zal wel iemand kennen die hem voedsel kan brengen in tijden van nood. Maar het zal vaak gaan om een voedselkoerier. Dat is voor velen de enige manier waarop ze zeker weten dat ze iets zullen krijgen.

Ik was toen ferm ziek en geraakte niet naar de winkel, en ik verwacht van m'n omgeving niet dat ze plots springen, dood ging ik niet bepaald gaan eh. Da's effe deprimerend, en de oplossing ervan (voor gelijkaardige zaken in de toekomst) maakt deel uit van het Grote Actieplan.

Laatst werden we gebeld door een oud-collega van mijn moeder. Ze was ooit een zeer goede vriendin des huizes en we hadden super contacten. Dat is langzaamaan een beetje doodgebloed. Ieder zijn leven, hoe gaat dat hé? De wegen des levens. Het contact werd dus een stuk minder tot bijna niets meer. Laatst belde ze in nood. Ze had iets nodig, was immobiel en ... blijkbaar moest ze op ons beroep doen om het te brengen. Ondanks dat ze familie had die dichterbij wonen, buren, ... We waren stomverbaasd en in negatieve zin verrast. We bouwen het contact terug op. Maarja, hoe doe je zoiets? De vraag moet er zijn hé. Je kan jezelf moeilijk beginnen opdringen �* la "ah, ik geloof dat jij niemand hebt dus laten we samen een glaasje wijn gaan drinken". Die vrouw had overigens een zeer druk verenigingsleven en sportte... nu nog zelfs. De contacten daar bleken dus ook iets minder. :-/
Dan hebben we nog niet thema's als verlegenheid, sociale angst en sociale vermijding aangesneden.

Je kan dat eigenlijk wel. Ik heb dat maandag nog gedaan
Eén van de buren hier (oud menske, krijgt nauwelijks bezoek) had onlangs in de kliniek gelegen, was al terug thuis nog voor ik ze kon bezoeken. Ben me vandaag gaan excuseren dat ik er niet geraakt was. 't was al een wonder dat ze de deur opendeed want meestal doet ze voor niemand open, ze duikt ook altijd weg als ze mensen ziet. Heb er toch meer dan een uur zitten babbelen, en 'k ga volgende week terug. 'k hoop dat ze ook dan opendoet. Ge moet natuurlijk niet zeggen "hoi, jij bent eenzaam eh, ik kom u wat entertainen". Denk trouwens dat zij mij meer geëntertaind heeft dan omgekeerd.

Je gaat ook voorbij aan het feit dat mensen op een bepaalde leeftijd studeren, verhuizen, zich settlen, een partner kiezen, kindjes krijgen, ... vooral nog bezig zijn met de familie en werk, geen zeeën van vrije tijd hebben naast dit leven, ... Dat kan nogal eens roet in de vriendschap strooien hé. Echt, de werkelijkheid is een pak minder rooskleurig dan je dat beschrijft.
Of het moet zijn dat al die mensen gewoon achterlijke, onwelriekende debielen zijn met rotkarakters waardoor geen mens hen langer dan 5 minuten kan dulden.

Vriendschappen veranderen ook eh. Had het er vorige week nog over met een collega, dat we eigenlijk allebei hetzelfde proces hadden doorlopen: plots vrijgezel, en in een kliek zitten met allemaal mensen met relaties en kindjes en u daar eigenlijk niet lekker in voelen. En dan de moeizame zoektocht naar nieuwe contacten. Bij hem ging dat gelukkig vlot (hij is zo dat hele sociale type), bij mij moeizamer (ik ben nogal teruggetrokken en zat dan ook nog eens compleet fout in m'n vel).

Wat begrijp je daar niet aan?

Je mag het gewoon uitleggen hoor.

Je lijkt het te bagatelliseren. Je schrijft nog net niet "oh, zelf gezocht".

Ik schrijf dat niet en zoiets zal je nooit uit mijn mond horen komen.

Zeker dat je dat wil schrijven? Het lijkt dat je weigert te aanvaarden dat het toch niet zo evident is voor iedereen.

Nee, ik bedoelde onoplosbaar ipv oplosbaar. "Niet evident" is NIET gelijk aan "onoplosbaar".

Zelfs op 5m afstand. En in de steden waarin we wonen, zullen er binnen de 500m misschien zelfs twintig. Maar we hebben het allemaal te druk met te doen alsof we het te druk hebben.
Neen, Txiki zei het ooit: "in België zegt iedereen: "we moeten nog eens afspreken"", maar er wordt nooit een datum geprikt.

jups, dat is een zeer kwalijke gewoonte.

Btw, je hebt zelf vrienden waarop je kan rekenen dus. Vind je dat iets wat een ander mag afbreken of kapotmaken? Of iets wat een ander mag gaan misbruiken?

Try them.

[Yves38]

Oorspronkelijk geplaatst door globalmedia

dat komt omdat je je eigen signalen,oftewel je eigen raadgever hebt genegeerd zodat je niet meer weet dat het fout gaat

Kijk, je verlegt eigenlijk altijd je grenzen en langzaam maar zeker vreet het aan je reserves, totdat je er ongemerkt op een bepaald moment helemaal door zit.
Vanaf dan weet je heel snel wanneer je die grens benadert.

[Nynorsk]

Oorspronkelijk geplaatst door Groentje-18

Mensen plegen echt niet om zo'n eenduidige reden zelfmoord hoor. Ik heb nog nooit van een zelfmoord gehoord waarbij er maar één factor aan de basis lag. Misschien in zeer uitzonderlijke gevallen, maar dan was er geen sprake van een zelfdoding waarbij je aan preventie kon doen (bv. impulsief uit pure paniek of schaamte). Maar dan nog is er zoiets als een bepaalde voorbeschiktheid, een bepaalde omgeving waarvan je weet of denkt dat ze zeer onwenselijk zal reageren of misschien een streng geweten.

Die mensen hebben de moed niet meer om weg te gaan, om iets aan de situatie te veranderen. Dat is het 'm net. Aangeleerde hulpeloosheid, zegt je dat iets?
Eén en ander komt dus net door de idee geen controle meer te hebben: de situatie veranderen heeft geen zin meer, ik geraak hier niet meer uit (uit die negatieve gedachten en gevoelens dus!). Dan is het te laat.
Trouwens, op het punt dat je zo diep zakt wordt het ook geen puur psychologische aangelegenheid meer, maar komen ook fysiologisch, medische, ... processen om de hoek krijgen. Die maken de zaken nog wat ingewikkelder. Logisch denken is er dan ook bepaald niet meer bij. Waardoor wat jij stelt nogal onrealistisch is allemaal.

Ik word hier echt kwaad van.
In ieder geval, jouw speech hier, indien die had gekomen van iemand in m'n buurt, dan was 'm zéér effectief geweest om nog de dag zelf definitief zelfmoord te plegen. Sorry hoor, maar ik kijk liever naar wat er wel veranderbaar is in het leven van een persoon (mezelf of een ander), zonder daar bij iedere keer opnieuw te denken dat dat toch allemaal onrealistisch is.

Als je dood wil, wil je ook geen toekomst meer. Simpel as that.

Maar da's nie waar. Dat geldt niet voor iedereen.

Is dat wat jij afleidt uit mijn schrijfsels?

Neen, ik verduidelijk mijn schrijfsels, en wijs erop dat we hetzelfde denken.
Maar je leest weer iets anders eh?

Als één van de weinigen gelukzaligen onder ons die mag proeven van de prachtige vrucht die vriendschap heet, zal je zelf ook wel een hele goede vriendin zijn. Ik hoop dan niet dat dat hetgeen is wat je doet: "ga naar een dokter. Daaag".
(Zet je thuis neer zodat je niets meer doet en nog wat meer kan nadenken. Bij voorkeur alleen zodat je zeker niet gestoord wordt bij ... oh wacht. :-/ )

Weer zo fatalistisch eh.
Zeg eens, wat moet je dan DOEN, Groentje. Je blijvend naar het werk blijven slepen? Als het vat af is, is het af. Dan KAN je niet anders dan niet meer gaan werken.
Ik ken zo'n koppel waarvan de man depressief was en het echt niet meer ging. Wel: zijn vrouw heeft zelf de telefoon gepakt, de dokter gebeld om te vragen of die nog kon komen, en hij heeft een tijd thuisgezeten. Zeg eens, wat in godsnaam heeft die vrouw verkeerd gedaan??

Niet met een situatie waarvan duidelijk is dat die hen ziekmaakt, neen. Uiteraard niet.
Maar de mensen alleen thuis zetten lijkt me ook geen goed idee. Niet dat je iemand met een doodswens best nog laat werken tot hij er helemaal het bijltje bij neerlegt.

Wel, zeg het dan. Zeg dan exact wat er moet gebeuren.


Voor de rest geef ik dit gewoon op hoor.

[globalmedia]

Oorspronkelijk geplaatst door Yves38

Kijk, je verlegt eigenlijk altijd je grenzen en langzaam maar zeker vreet het aan je reserves, totdat je er ongemerkt op een bepaald moment helemaal door zit.
Vanaf dan weet je heel snel wanneer je die grens benadert.

als het aan je reserves vreet is het toch een duidelijk signaal van je eigen raadgever...
als je dat signaal dan ook negeert,betaal je er ook een prijs voor

[Nynorsk]

Oorspronkelijk geplaatst door Flanelcondoom

Zou het tweede even erg zijn als het eerste?


Momenteel lijkt het mij minder erg.

Kan ook enorm vereenzamend werken, dat tweede, lijkt mij.

[Yves38]

Oorspronkelijk geplaatst door globalmedia

als het aan je reserves vreet is het toch een duidelijk signaal van je eigen raadgever...
als je dat signaal dan ook negeert,betaal je er ook een prijs voor

Ik had het al eerder over de werkdruk en dergelijke, men laat je soms heel weinig keus...maar goed daarop gaat men natuurlijk antwoorden dat men altijd ontslag kan nemen (wat ik trouwens ook gedaan heb). Op die afdeling had 7 van de 21 man al een inzinking gehad...1/3...en als je de directie moest geloven was er nog niets mis en lag het altijd aan de persoon in kwestie.

Weet je, het zijn niet de mensen die zeggen je m'en fous die last hebben van depressies en eventueel zelfmoord plegen, maar degene die verantwoordelijkheid nemen en serieus hun job proberen te doen. Spijtig genoeg.

Sorry, maar je moet mij de maatschappij en zeker de arbeidsmarkt niet meer leren kennen, ik ben serieus gedesillusioneerd door de maatschappij in zijn geheel

[Nynorsk]

Oorspronkelijk geplaatst door Yves38

Ik had het al eerder over de werkdruk en dergelijke, men laat je soms heel weinig keus...maar goed daarop gaat men natuurlijk antwoorden dat men altijd ontslag kan nemen (wat ik trouwens ook gedaan heb). Op die afdeling had 7 van de 21 man al een inzinking gehad...1/3...en als je de directie moest geloven was er nog niets mis en lag het altijd aan de persoon in kwestie.

Weet je, het zijn niet de mensen die zeggen je m'en fous die last hebben van depressies en eventueel zelfmoord plegen, maar degene die verantwoordelijkheid nemen en serieus hun job proberen te doen. Spijtig genoeg.

Sorry, maar je moet mij de maatschappij en zeker de arbeidsmarkt niet meer leren kennen, ik ben serieus gedesillusioneerd door de maatschappij in zijn geheel

Ik vind dat heel herkenbaar. De idiotie is dat dergelijke directies helemaal niet lijken te zien dat de beste mensen eruit gaan en dat degenen die er niet om geven of ze hun job goed doen, blijven.
Ik denk ook dat de mensen met verantwoordelijkheid net gevoeliger zijn aan depressies, wat het dubbel zo risicovol maakt.
En je blijft ook maar doorgaan, want je bent loyaal, blijven doorgaan...

Ik kijk behoorlijk op naar mensen die dan de stap zetten om daar uit te stappen.

[globalmedia]

Oorspronkelijk geplaatst door Yves38

Ik had het al eerder over de werkdruk en dergelijke, men laat je soms heel weinig keus...maar goed daarop gaat men natuurlijk antwoorden dat men altijd ontslag kan nemen (wat ik trouwens ook gedaan heb). Op die afdeling had 7 van de 21 man al een inzinking gehad...1/3...en als je de directie moest geloven was er nog niets mis en lag het altijd aan de persoon in kwestie.

Weet je, het zijn niet de mensen die zeggen je m'en fous die last hebben van depressies en eventueel zelfmoord plegen, maar degene die verantwoordelijkheid nemen en serieus hun job proberen te doen. Spijtig genoeg.

Sorry, maar je moet mij de maatschappij en zeker de arbeidsmarkt niet meer leren kennen, ik ben serieus gedesillusioneerd door de maatschappij in zijn geheel

de typische politiek van een bedrijf die hun medewerkers als een citroen uitpersen omdat er honderden kandidaten in de wachtrij staan om deze uitgeperste citroenen te vervangen..
er bestaan ook wel degelijk bedrijven die in hun personeel investeren en er ook voor zorgen dat ze niet overgekocht worden

[Groentje-18]

Oorspronkelijk geplaatst door Nynorsk

Try them.

Neen dank je. Dat mag dan jouw vermaak zijn. Het is niet mijn stijl, ik zou er nog niet eens opkomen begot, laat staan het overwegen of uitvoeren.

Verder maak je er weer een verdraai-feest van wat me opnieuw doet vaststellen dat discussiëren met jou geen enkele zin heeft. Of je begrijpt me niet, of je verdraait het doelbewust. Hoe dan ook leidt het nergens toe en ik word er niet vrolijk van als ik opmerk hoe je mij vanalles in de schoenen schuift. En ik heb al gemerkt dat mensen dat dan lezen en denken dat ik dat ècht gezegd hebt, wat me dan een tijdlang kan achtervolgen. Dus neen bedankt.

Ik zou wel graag nog een antwoord zien op mijn omgevingsvraag. Want dat is blijkbaar toch niet zo simpel. Naar het schijnt hebben de hongeringen in Ethiopië hetzelfde probleem en moet je het zelfs niet zo ver van huis gaan zoeken.

[Groentje-18]

Oorspronkelijk geplaatst door Yves38

Ik denk dat jij niet goed weet wat het is om een depressie te hebben. In elk geval weet je van jezelf niet dat het fout gaat, tot het effectief fout zit.

Dat is de eigenaardige eigenschap van een depressie:

als je het nooit hebt ervaren of ervan hebt hersteld, kan je je niet meer inbeelden hoe het exact was.

(Gelukkig maar. )

[Yves38]

Oorspronkelijk geplaatst door globalmedia

de typische politiek van een bedrijf die hun medewerkers als een citroen uitpersen omdat er honderden kandidaten in de wachtrij staan om deze uitgeperste citroenen te vervangen..
er bestaan ook wel degelijk bedrijven die in hun personeel investeren en er ook voor zorgen dat ze niet overgekocht worden

Ze zullen misschien bestaan maar ze zijn serieus in de minderheid.

Vooral als je bedrijf afhangt van een buitenlandse directie (wat in België veel het geval is) dan wordt je uitgeperst.

Tja, er wordt niets aan gedaan

[globalmedia]

Oorspronkelijk geplaatst door Groentje-18

Dat is de eigenaardige eigenschap van een depressie:

als je het nooit hebt ervaren of ervan hebt hersteld, kan je je niet meer inbeelden hoe het exact was.

(Gelukkig maar. )

dus het is vergelijkbaar met een illusie

[globalmedia]

Oorspronkelijk geplaatst door Yves38

Ze zullen misschien bestaan maar ze zijn serieus in de minderheid.

Vooral als je bedrijf afhangt van een buitenlandse directie (wat in België veel het geval is) dan wordt je uitgeperst.

Tja, er wordt niets aan gedaan

men hoeft er juist niets aan te doen omdat het in het voordeel is van de produktiviteit van een bedrijf dat teert op medewerkers die zich "willen" laten uitpersen zodat dat systeem in stand gehouden word.

[Nynorsk]

Oorspronkelijk geplaatst door Groentje-18

Neen dank je. Dat mag dan jouw vermaak zijn. Het is niet mijn stijl, ik zou er nog niet eens opkomen begot, laat staan het overwegen of uitvoeren.

Verder maak je er weer een verdraai-feest van wat me opnieuw doet vaststellen dat discussiëren met jou geen enkele zin heeft. Of je begrijpt me niet, of je verdraait het doelbewust. Hoe dan ook leidt het nergens toe en ik word er niet vrolijk van als ik opmerk hoe je mij vanalles in de schoenen schuift. En ik heb al gemerkt dat mensen dat dan lezen en denken dat ik dat ècht gezegd hebt, wat me dan een tijdlang kan achtervolgen. Dus neen bedankt.

Ik zou wel graag nog een antwoord zien op mijn omgevingsvraag. Want dat is blijkbaar toch niet zo simpel. Naar het schijnt hebben de hongeringen in Ethiopië hetzelfde probleem en moet je het zelfs niet zo ver van huis gaan zoeken.

Groentje,

Ik ging eigenlijk bij het begin van deze discussie ervanuit dat je hetzelfde idee als mij had: dat depressies niet per definitie hopeloos zijn, dat er heel vaak nog dermate ruimte is voor verandering dat er leven is erna. Dat de kracht om dergelijke dingen aan te pakken en te overleven binnenin de mensen schuilt, soms ontzettend diep verborgen onder allerlei lasten, maar het IS er wel. Je bent erin geslaagd om heel die positieve boodschap te ondermijnen: je hebt gedaan alsof ik denk dat alles hopsiedaisy evident is en dat ik mensen die het moeilijk hebben sukkelaars zijn. Je hebt er alles aan gedaan om duidelijk te maken dat het heel vaak behoorlijk onrealistisch is om eruit te geraken.
Ik ben er nog steeds van overtuigd dat we dezelfde mening hebben.
Ik ben er ook van overtuigd dat je blijvend gewoon tegendraads gaat doen om tegendraads te doen.

Wat je omgevingsprobleem betreft: je zal vast ook weten dat ik zowat hetzelfde probleem heb dankzij mijn allergie. Het zal me er niet van weerhouden gelukkig te zijn, en ik hoop voor jou hetzelfde.